Over Marleen Sleeuwits

Wij zijn al jaren in de ban van het werk van Marleen Sleeuwits. Tijdens presentaties in de Westergasfabriek, De Bijenkorf en vorig jaar in de tentoonstelling bij DE.GROEN toonden we haar foto's. Het zijn fotowerken van indrukwekkende installaties waar ze soms maanden aan bouwt in bijvoorbeeld leegstaande kantoorpanden. Vaak gebruikt ze de materialen die ze ter plekke vindt: systeemplafond platen, tapijttegels, tl buizen en glaswol. Komend jaar heeft ze haar eerste grote buitenlandse museale solotentoonstelling in Houston (VS) bij het Centre for Photography.

Marleen Sleeuwits @ We Like Art, januari 2021

Marleen Sleeuwits @ We Like Art, januari 2021

We zijn heel blij dat we een nieuwe editie van Marleen Sleeuwits kunnen presenteren. Het is een weer een wonderlijke ruimte waar een oude aan stukken gesneden Franse gymvloer de hoofdrol speelt. Door daadwerkelijk een complete ruimte te bekleden met duizenden kleine blokjes, wordt je als kijker als het ware, via een oranje dwarrelende sneeuwstorm naar een helder blauw oppervlak gezogen.

Haar zeer bewerkelijke installaties ogen als een heldere tussenwereld, soms als cleane ruimteschipdecors. Pas als je goed kijkt zie je de sporen van het maakwerk en het uitgekiende gebruik van alledaags bouwmateriaal. We vroegen Marleen naar haar werk en naar de nieuwe speciale editie.

 

Marleen Sleeuwits

Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
Ik ben opgegroeid in Lonneker een klein dorpje in Twente. Toen ik veertien was, begon ik met een fotografie-cursus bij een plaatselijk cultureel centrum. Meestal maakte ik portretten van vrienden in een zelfgebouwde studio op zolder met alle lampen die in huis kon vinden.

Ik had veel geluk dat cursus werd gegeven door een hele enthousiaste fotograaf. Hij leerde me allerlei technieken en ik mocht zijn apparatuur en donkere kamer gebruiken. Na de middelbare school was het dus niet moeilijk om te beslissen wat ik zou gaan doen. Gelukkig werd ik op mijn zeventiende aangenomen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten op de afdeling fotografische vormgeving, in Den Haag. Ik ben begonnen als commercieel fotograaf maar heb me steeds meer in de richting van de beeldende kunst ontwikkeld.

 

Presentatie bij LhGWR, Den Haag (2017)

Hoe is de periode sinds het begin van de Corona crisis, jou vergaan? Heb je door kunnen werken?

In maart heb ik in het begin bijna niets kunnen doen. Ik heb twee kleine kinderen van vijf en zeven jaar. Dit betekende dat ik maar de helft van de tijd kon werken, verdeeld over thuis lesgeven en werken in mijn studio. Gelukkig deel ik mijn atelierruimte niet, dus kon ik er gewoon naar toe.

Het werken ging in het begin van de lockdown niet of heel erg traag. Al mijn aankomende tentoonstellingen, vijf in totaal, werden uitgesteld of afgezegd. Door al deze onzekerheden moet ik toegeven dat ik me moeilijk kon concentreren en creatief kon zijn. Dus werkte ik vooral aan praktische zaken zoals fotoshoppen, administratie doen en de studio opruimen. Gelukkig kon na twee maanden mijn draai weer vinden, en was het eigenlijk wel fijn om meer tijd te hebben voor reflectie en te experiment.

 

Marleen Sleeuwits

Bestaat er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag qua indeling en bezigheden?

Mijn gemiddelde werkdag is vrij degelijk en verschilt qua tijden niet veel van een ambtenaar. Ik ben totaal geen ochtendmens maar meestal breng ik mijn kinderen naar school en dan ben ik om half negen in mijn atelier. Dan begin ik vaak met praktische zaken zoals e-mails beantwoorden. Vanaf elf uur wordt ik een beetje wakker en is het tijd voor nieuw werk en schetsen maken.

 

Marleen Sleeuwits, Interior no. 43-1

Werk je vanuit je studio (een oud kantoorpand?) of vanuit verschillende oude kantoren?

Sinds twee jaar heb ik een vast atelier. Daarvoor werkte ik inderdaad lange tijd in grote leegstaande kantoorgebouwen die ik voor weinig anti-kraak kon huren. Deze plekken en hun materialen gebruikte ik voor installaties die ik bouwde om te fotograferen. De laatste jaren bouw ik veel vaker installaties in galeries, musea, festivals.

Dit zijn echter niet altijd ‘white cubes’ maar bijvoorbeeld ook een leegstaande gevangenis en een winkelcentrum. Ik vind het interessant dat het werk eerst functioneert als installatie en later nog ‘doorleeft’ als fotowerk.

 

Marleen Sleeuwits, Interior No. 48

Momenteel ben je druk met een grote opdracht, kun je daar iets meer over vertellen?

Klopt, op dit moment ben in de laatste fase van het maken van twee grote werken voor in het Tweede Kamer gebouw. Vanaf juni wordt de Tweede kamer voor vijf tot zes jaar verbouwd. Alle medewerkers zullen dan gaan werken in het voormalige Ministerie van Buitenlandse Zaken en daarom leek het mij mooi een eerbetoon te maken aan het huidige gebouw.

 

Marleen Sleeuwits in de Tweede kamer

Ik heb gekozen om te werken met de marmeren vloeren en wanden van het gebouw. Deze zijn ontworpen door architect Pi de Bruijn. Net als in de plenaire zaal laat hij hier het Nederlandse landschap zien: de marmeren vloer beeldt nat strandzand uit dat geribbeld is door eb en vloed. Dit marmer is voor mij het meest karakteristieke element van het gebouw en heb ik gefotografeerd.

Deze foto’s heb ik vervolgens gebruikt als ruimtelijke basiselementen voor een 3-dimensionaal fotowerk. De donkere tegels zijn gepolijst waardoor ze delen van het gebouw reflecteren. Ik vond het een mooi gegeven om op deze manier delen van het gebouw op subtiele wijze te portretteren. Dus naast de foto’s waarop je puur de tegels ziet, zie je ook tegels met daarin delen van het interieur.

 

Marleen Sleeuwits, Installatie Museum fur Konkrete Kunst, Ingolstadt, Germany

Je maakte afgelopen jaar ook een installatie in een museum in Duitsland, hoe waren de reacties?

Voor de tentoonstelling ‘Mind the Gap’ werd ik gevraagd een installatie te maken die inspeelt op het interieur van het museum. Deze groepsexpositie is de laatste in dit gebouw, daarna verhuisd het museum naar een nieuwe locatie. In februari net voor de lockdown heb het museum bezocht.

Ik was erg gefascineerd door het plafond dat bestond uit een rigide grid van tl-lampen. Dit plafond heb ik gedetailleerd gefotografeerd. Terug in mijn studio, in Den Haag, heb ik de foto’s geprint, ze in stukken gesneden, kleur toegevoegd en ze aan elkaar geplakt om te zien wat er gebeurt. Daarna heb ik veel kleine maquettes en schetsen gemaakt.

 

Installatie in Museum fur Konkrete Kunst Ingolstadt, Germany

Uiteindelijk eindigde ik met een schets waarbij de tl- lampen van de ene kant van het plafond helemaal door de ruimte lopen en eindigen waar ze zijn begonnen. Zo ontstond een vreemd raster, waarbij alle kanten van de kamer elkaar overlappen. Om dit te versterken heb ik felle kleuren gebruikt om de ruimte tussen de lampen op te vullen waardoor de lijn tussen vloer, wand en plafond nog meer verdwijnen.

Voor de uiteindelijke installatie heb ik een nieuwe ruimte gebouwd binnen het bestaande interieur van het museum. De kamer is niet volledig afgesloten maar open tussen het plafond en de bovenkant van de muren. Op deze manier kun je nog een beetje het plafond en de tl-lampen van het museum zien. Deze link tussen het eigenlijke museum en mijn installatie is belangrijk voor mij. Het vervaagt de grens tussen de installatie, het fysieke en de verbeelding. Waar begint het ene en eindigt het andere?

Voor het eerst heb ik een installatie geheel in mijn atelier en op de computer ontworpen, dat vond ik erg spannend. Normaal gesproken werk ik intuïtiever waarbij een nieuw werk stap voor stap tot stand komt.

 

As far as the eye can see, Group-exhibition at Uncloud Festival

Jouw ingrepen in verlaten kantoorruimten komen nu ook 3D terug in jouw fotowerken, hoe is die ontwikkeling gegaan?

In mijn laatste werken onderzoek ik meer en meer de grenzen tussen het platte vlak en de 3-dimensionale ruimte die het werk verbeeldt. Concreet betekent het dat ik wil onderzoeken waar de grens ligt tussen een foto en een 3-dimensionale ruimte. Zowel in mijn fotowerk als in installaties. Bij mijn fotowerk plak ik bijvoorbeeld meerder lagen papier op elkaar, knip ik delen van de foto uit of voeg ik materiaal toe dat op de foto staat afgebeeld.

 

Overzicht ‘NOT the Actual Site’ at Contact Photo Festival Toronto Canada (2018)

In mijn installaties voeg ik juist weer fotoprints toe om die vervolgens weer opnieuw te fotograferen. Kijken naar een foto is gewoonlijk kijken dóór het oppervlak van de foto naar de ruimte erachter, de ruimte die zich ooit vóór de camera bevond. Ik probeer dit juist om draaien of op zijn minst te bevragen.

Sommige foto’s presenteren een 3-dimensionale ruimte als een 2-dimensionale foto, sommige werken een 2-dimensionaal oppervlak als 3- dimensionaal fotowerk maar meestal is het een mix van dit alles. Een nieuwe stap van presenteren maar vooral een nieuwe manier om de hedendaagse plekken en materialen die ons omringen te bevragen.

 

Detail speciale editie Marleen Sleeuwits, Interior no. 56 (2020), 35 x 50 cm, oplage 25

Kun je iets vertellen over de speciale editie Interior no. 56? Hoe kwam je tot dit beeld?

De gymzaalvloer, waar dit werk van is gemaakt, vond ik jaren geleden langs de kant van de weg ergens in Frankrijk. Ik vond het materiaal en de gekleurde laagjes geweldig dus we hebben het de rest van de vakantie meegesleept. Tot verbazing van de rest van het gezin!

Eenmaal thuis is het jaren blijven liggen omdat ik toch niet zo goed wist hoe ik het moest verwerken. Op een gegeven moment besloot ik om de matten te versnijden tot tegels maar ook dat werkte niet. Uiteindelijk werden het hele kleine blokjes, waardoor ze op Engelse dropjes leken. Deze heb ik weer allemaal in een ruimte gespijkerd, een klus waar ik maanden mee bezig ben geweest.

 

Speciale editie Marleen Sleeuwits, Interior no. 56 (2020), 35 x 50 cm, oplage 25

Wat zijn je plannen voor de komende tijd?

Het komende jaar heb ik een druk programma. In januari begin ik met een grote ‘site specific’ installatie in de Kunsthal in Rotterdam. Het wordt een soort van mix tussen Henny Huismans magische deur en een spiegelpaleis. Deze opent begin februari tijdens Art Rotterdam, waar ik ook een duo-presentatie heb samen met Jochem Rotteveel bij Galerie Bart.

 

Interior n0 31 bij Pick Me, De.Groen (2019)

In maart ga ik samen met Cindy Bakker bij projectspace Bart in Nijmegen een installatie maken. We grijpen hier terug op het verleden van de plek, namelijk de oude Honig fabriek. Deze zal op geheel eigen wijze weer tot leven komen in een surrealistische fabriek. In september heb ik mijn eerste grote buitenlandse museale solotentoonstelling in Houston, USA, bij het Centre for Photography. Dit wordt een bijzonder overzicht van mijn werk van de afgelopen tien jaar.

 

Marleen Sleeuwits, Interior no.31

Deel deze pagina

  • Marleen Sleeuwits, Interior no. 56

    Marleen Sleeuwits

    Interior no. 56 (2020)
     12.500,00 Lees verder:
  • Marleen Sleeuwits

    Interior no. 56 (2020) – speciale editie
     490,00 Lees verder: