Interview met Anouk Kruithof over de liefde, fotoboeken en fris blijven

Vandaag een interview met de Girl Wonder van de Nederlandse kunstwereld: Anouk Kruithof. Wij zijn fan - we schreven al eerder over haar werk hier op het blog (kijk hier maar). Ze werd in 2012 door het vooraanstaande Art Review gekenmerkt als “Future Great”. Ze won vorig jaar grote prijzen in New York en in Hyeres, Frankrijk. En ondertussen werkt ze in een hoog tempo aan het ene na het ander project.

foto-1-portret-Anouk

“Het is vast een mix van de tomeloze en aanstekelijke energie in haar lucide – soms droogkomische – werk. Werk dat zich onttrekt aan eenvoudige duiding of plaatsing juist vanwege een consequent en lenig uitgevoerde speelsheid.”

Hoi Anouk, hoe is het met je? Waar ben je nu eigenlijk?

Op het moment ben ik in een bungalow in Ouddorp, een gereformeerd dorp aan de Noordzee op Goeree Overflakkee aan het werk aan een aantal kunstenaarsboeken. Op 1 Maart ga ik naar New York en daar 2 maanden werken in de artist in residence ‘ISCP’ en in Mei in Syracuse in de staat New York bij een andere artist in residence ‘Lightwork’ genaamd.

Je bent op steeds wisselende plekken aan het werk, in Nederland maar vooral ook veel internationaal. Hoe ervaar je dat?

Ik vind dat super eigenlijk, inmiddels ben ik zo veel verhuisd en heb ik op zoveel tijdelijke plekken gewoond, dat ik helemaal tot in oneindigheid  flexibel ben geworden denk ik.

Ik heb het idee door overal en nergens te wonen en werken dat je geest niet vast roest en dat je fris blijft. Ik hoef ook absoluut geen vaste studio en woonplek te hebben om goed werk te maken en geconcentreerd te blijven, dat zeggen sommige mensen, maar dat vind ik een wat achterhaald concept.

foto-2-anouk-kruithof

Ik heb altijd wel een bepaalde tijd waarin ik me moet concentreren en dan regel ik de ruimte ervoor en daarnaast moet ik juist weer in de hectiek zijn en veel onder de mensen zijn. Als ik letterlijk werk maken, bijvoorbeeld buiten, op locatie op een bepaalde plek is dat voor mij ook heel anders dan wanneer ik mijn werk ‘verwerk’ bv tot een ruimtelijke installatie of een kunstenaarsboek, daarvoor heb ik dan weer even een rustige plek nodig.

Ik vind het heerlijk nu in alle rust en concentratie te werken in Ouddorp in een huisje, wat van mijn ouders is zonder WIFI en af en toe hard te lopen op het strand, maar ik heb ook weer zin om dadelijk met mijn racefiets door Manhattan te fietsen en me als in een computerspel te laten opfokken door de manische energie die die wereldstad uitbrult. Op de rustige plekken is er meer inspiratie van binnen uit en op de spannende reizen krijg ik veel input van buitenaf. Voor mijn werk heb ik dat beiden nodig, daarom leef ik zo denk ik.

Vorig jaar heb je wel echt een ongelooflijk turbo-jaar achter de rug inclusief mooie prijzen, internationale shows en nieuw werk en publicaties. Wat heerlijk! Wat was voor jou een hoogtepunt?

Dat ik eind augustus plots verliefd werd haha!

….en dat ik vervolgens naar Korea ging en middels mailen nog verliefder werd en op zo’n boeiende plek mocht zijn, waar ik ook nog eens een tyfoon heb meegemaakt in m’n eentje. Ik zat op 6 hoog op een kamer in een hostel waarvan de ramen bulderden en het leek werkelijk wel alsof er een reusachtig monster beklemd zat in een grot die het uitschreeuwde. Zo hard was het geluid van de wind. De veiligheidsvoorschriften vertelden ons dat we het hostel niet uit mochten en beneden in de lobby zaten journalisten te reporteren over de tyfoon, Samba heette ze.

Toen ik terug kwam uit Korea heb ik mijn eerste performance gedaan in Berlijn in AUTOCENTER, de kunstruimte van o.a. Joep van Liefland. Ik heb nog nooit een performance gedaan misschien is dit dan ook een hoogtepunt als het over werk gaat :). RUHE heet de performance en de video documentatie constructie kun je hier zien: https://vimeo.com/51638257

Je project: Untitled (I’ve taken too many photo’s, I’ve never taken a photo) was te zien bij het fotofestival van Hyeres waar je zo’n beetje eregast was toch? De plafondinstallatie was te bekijken met spiegels. Kun je iets meer vertellen over dit werk?

Untitled (I’ve taken too many photo’s, I’ve never taken a photo) 2012 is een sociaal conceptueel project geresulteerd in een ruimtelijke foto-installatie en take-away poster.

Afgelopen jaar woonde ik in New York (van september 2011 t/m juni 2012) en daar woonde ik in een bijna gentrified ghetto genaamd Bed Stuy. Ik wist dat ik voor mijn expositie in Hyeres “iets” met mijn automagische archief wilde doen. Dat is een groot archief foto’s, die ik zie als visuele notities gemaakt tussen 2000 en nu met kleine digitale camera’s of Iphone. Ik bedacht me dat ik eigenlijk compulsief teveel foto’s neem en wilde naar iemand zoeken die nog nooit een foto had gemaakt.

foto-4-anouk-kruithof

Via posters die ik ophing in mijn wijk vond ik Harrison Medina, een 19 jarige jongen, die geen mp3 speler, telefoon of laptop bezat. Hij had echt nog nooit een foto gemaakt.

Hij heeft 75 foto’s geselecteerd uit ongeveer 300 foto’s van m’n archief. Tijdens het selectieproces nam ik het gesprek op met zijn opmerkingen over kunst, fotografie en zijn persoonlijke leven. Op de poster kun je dit interview lezen. De foto installatie bestaat uit 75 foto’s van 3 maten die aan het plafond hangen, Harrison heeft ook de maten bepaald. Bezoekers konden met een spiegel hun ‘eigen beeld kadreren middels de spiegel’. Het werkte als ‘analoge interactiviteit’. Het werk was, zoals ik gehoord heb van velen een verrassende ervaring, waar zowel de bezoekers als Harrison naast mij een belangrijke rol spelen in dit werk spelen.

foto-5-anouk-kruithof

Afgelopen september pakte je Amsterdamse galerie Boetzelaer van Nispen groot uit met een solo van jouw werk op UNSEEN. Ze toonden daar de monumentale installatie die eerder al in hun galerie hing toen ze nog in Londen resideerden: the Wall of Fading Memory. Een zwevende regenboog montage van verknipte foto’s, hoe kwam je tot dit werk?

Wall of Fading Memory is het begin van een vrij omvangrijk project ‘Fragmented Entity’. Toen ik in 2008 in Berlijn in Künstlerhaus Bethanien werkte begon ik uit mijn eigen analoge archief, wat bestond uit zelf afgedrukte kleurenprints, de narratief uit de foto’s te knippen. Ik begon de foto’s te verknippen tot abstracte stukken foto papier en om in de hoeveelheid wat structuur aan te brengen organiseerde ik de stukken papier op kleur.

foto-6-anouk-kruithof

Zoals ik dat eerder ook deed met mijn boeken installatie ‘Enclosed…’. Vervolgens verwerkte ik het materiaal tot 100 tweedimensionale ‘muurtjes’, die ik als een soort semi-transparante zwevende muur diagonaal door de gallery heb gehangen. Jij noemt het een zwevende regenboog. Ik zie het als analoge pixels. Een zwevende muur als een soort grens, die op veel plekken toch ook open is.

foto-7-anouk-kruithof

Van al het afval materiaal wat er over bleef na het maken van deze 100 assemblages: ‘muurtjes’ heb ik de groep werken ‘Fragmented Entity’ gemaakt en de allerlaatste snippers heb ik laten shredderen en daarmee  2 video werken gemaakt en ook als hoopje tentoongesteld. Een uitgewist verleden kreeg een nieuwe betekenis in het heden. Natuurlijk is het ook een letterlijke en figuurlijke ontleding van het medium fotografie.

We Like Art lezers kunnen kiezen uit 100 gefotografeerde onderdelen van deze Wall, kun je wat vertellen over deze bijzondere speciale editie?

Die installatie met de 100 assemblages heb ik weer laten reproduceren, want zelf ben ik niet zo’n nauwkeurige technische geduldige fotograaf. Van iedere assemblage: ‘muurtje’ is er nu 1 unieke foto. Iedere foto is editie 1. Dus als het ware kun je met deze editie ‘Fragmented Memory’ een klein stukje van de zwevende muur of regenboog kopen. In de originele installatie blijven de 100 assemblages bij elkaar, maar middels de editie worden de losse muurtjes verspreid over de verschillende kopers en wordt het werk hierdoor ook weer gefragmenteerd. De editie “Fragmented Memory’ symboliseert hiermee de inhoud van het project ‘Fragmented Entity en de installatie  ‘Wall of Fading Memory’ samen.

foto-8-anouk-kruithof

Maar elke foto is dus een unieke foto? Of is het een oplage?

Iedere foto is een unieke foto ja! dus als jij bijvoorbeeld de foto van het gele muurtje koopt ben je de enige die die heeft.

Wat zijn je plannen voor de komende tijd?

Dat heb ik hierboven al een beetje omschreven natuurlijk, maar het laten uitkomen of zelf uitgeven van een stuk of 5! kunstenaars-publicaties is wel een vrij groot doel nu. Verder ga ik In New York aan een nieuw project beginnen, waarvan ik in September, rond de 14e of 15e geloof ik tijdens de opening van het culturele seizoen een nieuwe solo expositie bij Boetzelaer I Nispen in Amsterdam zal maken. Later zal dit werk deels ook op UNSEEN photo fair te zien zijn.

Veel reizen natuurlijk en het belangrijkste zorgen dat mijn werk beter en sterker wordt!

foto-9-anouk-kruithof

Interesse in de editie ‘Fragmented Memory’? Super toch om een stukje virus van herinnering in huis te halen? Mail ons: info@welikeart.nl