Interview met Joncquil

Joncquil neemt deze maand zijn intrek in galerie Ramakers in Den Haag. Hij kreeg carte blanche om als experiment zijn atelier gedurende de lengte van een tentoonstelling te verplaatsen naar de galerie. Maar wat maakt hij daar eigenlijk? We vroegen het hem.

Hoofdbeeld-Joncquil

 

 

 

1. Kun je ons iets vertellen over hoe het bevalt om een galerie als atelier te gebruiken?

Heel goed, het werkt verrassend prettig. Het grootste verschil met mijn atelier is dat dit een blanco ruimte is. Er is verder niets dan het werk dat ik op dat moment maak, of heel recent gemaakt heb. Mijn atelier staat bomvol met ‘oud’ of misschien iets vriendelijker gezegd voltooid werk en dingen waar ik nog iets mee wil. Dat werkt allemaal mee – maar naar mijn idee vaker tegen bij het maken van nieuw werk. Hier is het bijna een frisse start omdat ik de werken op zichzelf-staand kan zien.

Dat de ruimte bijna 4 x mijn atelier is helpt daar natuurlijk wel bij. Dat er hier vrij mensen in- en uitlopen is ook een significant verschil. Voor deze ‘tentoonstelling’ wilde ik dat ook, om eens reactie te krijgen op dingen die ontstaan in plaats van dat ze ‘af’ aan de muur hangen.

2. Maak je ander werk dan in je normale atelier?

foto-2-joncquil

Jazeker, dat was de voornaamste reden om deze tentoonstelling dit concept mee te geven. Mijn atelier ‘nodigt mij’ vooral uit om te schilderen. Daarnaast ontstaan er heel veel ideeën en kleine schetsen maar de uitvoering vind ik dan meestal – letterlijk – niet op zijn plek. Terwijl die andere beelden een belangrijk deel zijn van mijn kunstenaarschap, kwamen ze steeds minder naar buiten. Door mijn eigen toedoen en door hun bekendheid lijken m’n schilderijen daarin te domineren. Hier is dat juist omgekeerd. Het is een manier om eindelijk al die prangende ideeën uit mijn hoofd op hun plek te krijgen. Dus maak ik installaties, assemblages, foto’s en de eerste schreden naar de film staan op het programma. Ik werk altijd vrij associatief. Zowel in mijn schilderijen als in mijn andere werk.

Al noem ik mijzelf een schilder, ik zou toch niet het begrip pur sang willen gebruiken. Het is niet dat ik een verveelde schilder ben die nu zo nodig andere dingen wil uitproberen, ik maak dit al sinds mijn academietijd en vond dat ik ze zelf wat onderwaardeerde. Tegelijkertijd voel ik na twee weken de behoefte om te schilderen opkomen dus die zullen ook nog zeker ontstaan.

foto-3-joncquil

3. Hoe ziet je werkdag er uit?

Ze zijn vooral heel lang.

Ik word in deze periode extreem vroeg wakker (voor mijn doen), dus om 8 uur zit ik met koffie achter mijn laptop te kijken wat ik de dag ervoor gedaan heb. Doordat ik veel op een tumblr blog post ontstaat er ook een ‘schone’ afstand waarmee ik de beelden op waarde kan schatten. Vervolgens teken ik elke dag een nummer die ik ad random uit een hoed tover. Een fijne manier om de dag te beginnen met een vaste regelmaat. Daarnaast zit het vast aan een loterijtje (mensen die de uitnodiging per post ontvingen kregen ook een nummer, wanneer het overeenkomt met die van mij krijgen ze een werk).

Dan bekijk ik de beelden die gemaakt zijn live en bepaal ik of ze verdwijnen of nog even blijven. Doordat alles is vastgelegd is het ook heel makkelijk door te borduren of dingen uit te proberen. Dan voer ik wat oude ideeën uit van mijn to do list en ontstaan er gaandeweg nieuwe – zodat de to do list nooit echt kleiner wordt. Ik ben sowieso aanwezig gedurende de openingstijden maar tot nu toe werk ik ook een groot deel van de avond omdat er nogal wat installaties zijn met licht.

foto-4-joncquil

Joncquil aan het werk in zijn kantoor aan de Blaak @ Re: Rotterdam

4. Kun je ons iets vertellen over de bijzondere publicatie CQ holding – the Book?

Oh ja daar ben ik ook nog een deel van de dag mee bezig. 🙂 Een onderdeel van de publicatie is een ingeplakte pagina en ik heb een vrij omslachtige manier bedacht om de boekjes te signeren.

CQ Holding the book is een mooi voorbeeld van hoe mijn brein werkt eigenlijk. Begin dit jaar had ik voor mijn deelname aan de Re: Rotterdam (een kunstenaarsbeurs) een cluster werk gemaakt dat bestond uit een aantal schilderijen en sculpturen. Toen ik bij de kijkdag de ruimte zag vond ik dat die presentatie nergens op zou slaan. De ruimte aan de Blaak was een kantoorpand dat naar mijn mening in zijn verschijning zo aanwezig was dat je alleen maar een kantoor zou blijven zien. Daarom besloot ik op dat moment mijn werken zo te presenteren, in een kantoor situatie. Leeg was het okee maar ik verbond er voor mijzelf een performance aan zodat ik er een actief werk van maakte. Strak in pak forensde ik iedere dag op en neer en zou daar ter plekke werk maken.

foto-5-joncquil

Het kantoor is ook zo’n tegenovergestelde van het atelier dus vond ik het heel logisch collega’s uit te nodigen. Het begrip collega heeft iets van haat / liefde dus nodigde ik kunsthistorici en critici uit om in en over mijn werk te schrijven en te praten. Na de beurs bleven die teksten over en die wilde ik niet zomaar als verslag op de tumblr zetten. Doordat grafisch ontwerpster Renate Boere ook een van mijn medewerkers was met wie ik een boek zou maken leidde dat uiteindelijk tot de publicatie. Op het gebouw aan de Blaak prijkt de regel ‘Alles van waarde is weerloos’, de rest van het gedicht van Lucebert de zeer oude zingt (1974) bleek wonderlijk goed bij mijn thematiek te passen en is als voorwoord opgenomen in de bundel.

Het leek mij mooi een boek te maken dat in de vormgeving – net als zijn hele inhoud – over de gedachte waarde en tijd gaat. In de ontwerp fase werd het concept helemaal duidelijk en bleek een laatste toevoeging de inkt zelf te zijn. Die lost op als je hem aanraakt. Ik ben niet zo thuis in de boeken dus wilde ik, als schilder, een werk maken dat ook aantrekkelijk is als je (het) niet kan lezen.

Het resultaat is een boek/werk dat op zichzelf staat in plaats van een boek over mijn werk.

NB Als deze video niet laadt op je iPad of smartphone, bekijk hem dan hier.

Op het Haagse kunstblog Jegens en Tevens staat een mooie post over The Making Off van deze publicatie. Interesse in dit bijzondere boek? Voor 75 euro heb je een gesigneerd exemplaar. Mail ons en we helpen je graag verder. De finissage de tentoonstelling is op 17 november – daar wordt tevens het boekje officieel gelanceerd.

De foto’s in deze post zijn trouwens van Ed Jansen, een fotograaf en liefhebber met een zeldzaam goed oog voor goede kunstfotografie. Bekijk vooral zijn Flickr pagina eens of zijn fotocolumn over bijzondere tentoonstellingen en performances in Den Haag en omstreken. Heel fijn.