Aarzelend over de drempel van de galerie (deel 1)

Het blijft een hardnekkig beeld, de nurkse galerist met dwingend montuur alleen in een grote witte tentoonstellingsruimte – een figuur waar je mee moet dealen als je een galerie binnenstapt. Maar als je op pad gaat in de achteraf straatjes van de Pijp of de Jordaan, in Rotterdam, Den Haag een rondje maakt langs de galeries - dan valt juist op dat je steeds vaker gastvrij ontvangen wordt.

Google-search-galerie.amsterdamDe ogenschijnlijk minzame blik van die assistenten die achter een bureautje hun post zitten bij te werken en maar eventjes opkijken als je binnen komt – is er juist een van bevestiging. ‘Ik weet dat jij gewoon even komt kijken en als je wat wil vragen – dat je dan naar me toe komt’. Het is de blik van de ongeschreven afspraak dat je elkaar (bezoeker en assistent/galeriehouder) min of meer mag negeren als je een galerietentoonstelling bezoekt. Een afspraak die best prettig kan zijn als je meerdere tentoonstellingen in relatief korte tijd probeert te bezoeken. Maar voor de wat minder ervaren galeriebezoeker versterkt het de onzekerheid. Wat wordt er van mij verwacht? Ben ik hier wel welkom?

Voor kunstenaars zijn galerietentoonstellingen heel belangrijk, veel beter dan op een beurs kunnen ze laten zien waar ze mee bezig zijn. Gedurende een paar weken kunnen ze even het relatieve isolement van de atelierpraktijk verlaten en in de uitgelichte ruimte zonder ruis het publiek hun laatste werk tonen. Voor de liefhebber zijn galeries een waanzinnig fenomeen op de keper beschouwd. Want elke maand weer kun je alleen al in Amsterdam gratis meer dan 50 bijzondere tentoonstellingen bezoeken. Moet je wel de drempel over durven natuurlijk.

Ja, ik ervaar een drempel om een galerie binnen te stappen, omdat:

Ik voel me bekeken, vaak zijn er weinig mensen binnen.’

‘Het is er vaak (te) rustig.’

‘Ik heb nooit eerder kunst gekocht en heb er ook weinig verstand van.’

‘Het lijkt op profiteren als je niets wilt kopen.’

‘Ik vraag mij af of de eigenaren/verkopers het wel op prijs stellen als je alleen komt kijken.’

‘Ik voel me bezwaard, omdat ik niets ga kopen.’

‘Ik heb het gevoel dat ik niet de beoogde doelgroep ben.’

‘Ik vind een galerie te chique.’

‘Ik kan toch niks kopen (betalen) en omdat het er zo leeg is, word je al snel aangesproken.’

‘Ik ga ook geen lege kledingwinkels of andere winkels binnen waar het bijna leeg is, ook al zie ik er iets dat ik wellicht wil kopen.’

‘Het is er vaak niet heel druk, waardoor je altijd meteen wordt aangesproken.’

‘Ik heb geen tijd en heb weinig beeld van wat leuk is.’

‘Ik krijg vaak het gevoel, dat je er niet zonder iets te kopen, rustig rond kan kijken.’

 

Hoe tackel je deze drempelbeleving? Denise Heijtel tekende bovenstaande uitspraken op bij beginnende kunstkopers in haar onderzoek: ‘Aarzelend over de drempel’. Denise studeerde in 2014 af aan de Reinwardt Academie (Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten) in de richting Cultureel Erfgoed. Ze deed onderzoek naar drempelverlaging voor jonge kunstkopers (25-45 jaar) in galeries met hedendaagse kunst. Komend weekend interviewen we Denise over haar onderzoek en haar tips om een nieuw publiek minder drempelschuw te maken. Stay tuned.

Lees het interview hier – link hieronder: