Zij exposeerde haar werk voor deze gelegenheid in Trieste (IT) en kreeg de mogelijkheid om met een beurs naar New York te gaan, waar zij studeerde aan de eenjarige ‘artist in residency’ van the School of Visual Arts. Heek werkte onder andere met professionals als Eva Respini (MoMA, curator fotografie) en Marc Joseph Berg (autonoom beeldend kunstenaar). In 2009 publiceerde ‘Dear Dave Magazine’ in (NR 4) de serie ‘Slumber’. In de afgelopen jaren studeerde Heek aan de gerenommeerde Slade School of Fine Art in Londen. Op de komende editie van UNFAIR 2018 toont ze een nieuwe installatie waar ze aan werkte bij V2 in Rotterdam en bij het Frans Masereel Centre in Belgie afgelopen zomer.
May Heek heeft een scherp oog voor de rijkdom van het onnadrukkelijke en de kleurenpracht van grijzen. Over haar inzoomportretten van duiven – Colombidae – zegt ze bijvoorbeeld: “Duiven vallen op vanwege hun egale grijze kleur, maar als je je concentreert op het patroon van de veren op de borst, onthullen ze een overgang van miljoenen kleurtinten.”
Wij vinden de knisperende stofuitdrukking van haar aluminiumfoliewerken weergaloos, als een late frisse kubistische meester. Ook maakte ze bijvoorbeeld een hemelse foto (C&T&S, Shading) van de beschermlaag aan de bovenkant van haar autoruit. De foto lijkt met de computer te zijn gemanipuleerd tot een hard-core abstract werk van knalblauw en een verloopje van zwarte stippen. Toch is dit beeld (ook) een weergave van een zeer herkenbaar stukje alledaagse werkelijkheid.
Eerder schreven we over haar vroegere werk: Heek neemt je mee naar plaatsen en personen. Alsof je ergens loopt en opeens is je oog gevangen door een eigenaardig karakter, een intrigerende plek of een schimmige situatie. Even blijf je hangen, verrast, onderzoekend, nieuwsgierig vooral. Zelf zegt ze hierover:…net als een vlek op je kleding, die er opeens is.”
In recenter werk heeft May onderzoek gedaan naar de subtiliteit van kleurschakeringen en grijstonen. Een belangrijk onderdeel van het onderzoek en de tentoonstelling, is de serie Pigeons, waarvan het tweeluik hierboven een voorbeeld is. De overgang van kleurgradaties in het alledaagse, in onopvallende situaties, trekt Heek’s belangstelling. Dit kan de schemering zijn, licht – donker, maar dus ook de verrassende kleurschakeringen bij de doodgewone duif.
Door een uitsnede van die kleurgradaties te nemen, is het onduidelijk waar je naar kijkt. Heek schotelt de kijker een prachtige kleurstaal voor, met overgangen van grijs, bruin, groen, violet naar diepzwart. May Heek koos de duif als symbool voor diversiteit, alle duiven lijken op elkaar, maar als je op ze inzoomt zijn ze allemaal anders. Het vieze stadse en de esthetiek ontmoeten elkaar.
