Over Willem Weismann

Van de schilder Willem Weismann zijn wij al jaren fan. Zijn vreemde cartooneske doeken zijn enigszins verwant aan het werk van Robert Crumb. Comics, videogames en film spelen een grote rol in zijn werk. Weismanns taferelen roepen de sensatie op van het van tuimelen in de tussenwereld van droom en werkelijkheid. De kieren in het plaveisel suggereren een andere bizarre wereld naast de direct waarneembare. Wonderlijke outcasts waren hier rond, of zijn we het zelf?

Woekerend struikgewas, uitpuilende kasten, klamme rioolbuizen met sliertend afvalwater in regenboogkleuren. Het is de surreële wereld van Willem Weismann, virtuoos uitgevoerd in een kenmerkende eigen stijl en kleurenpalet. Van kleine doeken tot monumentale werken, steeds is het de wereld van de dingen die aan de haal gaat met de personages. Dat er in een trapkast, of onder de vloer een hele wereld schuilgaat, er in het bos tussen de wortels van monumentale bomen een dansclub te bezoeken is. Het is allemaal heel goed mogelijk. De details in de schilderijen zijn om van te smullen.

We vroegen Willem naar zijn werkperiode in het Luceberthuis waar hij afgelopen jaar een aantal maanden juist tijdens de Coronacrisis resident was. Ook vertelt hij meer over de nieuwe speciale editie die hij voor We Like Art maakte.

 

Presentatie Willem Weismann in Lucebert huis (2020)

Waar ben je opgroeid en opgeleid?

Ik ben geboren in Eindhoven, maar vlak voor de middelbare school ben ik met mijn ouders verhuisd naar Bilthoven, bij Utrecht. Eerst heb ik Vrije Kunst gestudeerd in Arnhem aan de HKA (zoals dat toen heette), vervolgens ben ik naar Londen gegaan en heb ik een MA in Fine Art gedaan bij Goldsmiths.

Schilderijen van Willem Weismann in het Luceberthuis

Wil je ons iets vertellen over jullie bijzondere tijd als bewoners van het Luceberthuis?

Ik kwam begin februari naar het Luceberthuis, en begon me daar net een beetje thuis te voelen, toen het Coronavirus toesloeg in Nederland. Met de daaropvolgende lockdown werd het natuurlijk een hele andere residentie, waardoor ik bijna onafgebroken in het Luceberthuis moest verblijven. Dit maakte het een intense, maar ook heel erg productieve werkperiode.

Willem Weismann in het atelier van Lucebert, voorjaar 2020

Gelukkig was ik gedurende deze periode niet alleen; mijn vriendin besloot net op tijd voor de lockdown om ook naar het Luceberthuis te komen, anders was het denk ik wel een ander verhaal geweest. Het heeft geen moment vervelend aangevoeld, er was veel te ontdekken in het huis zelf, zoals de platen en boeken van Lucebert, en er was er in de omgeving veel uniek natuurgebied te verkennen. Daarnaast was het ook veel grotere woon- en werkplek dan ik normaal gesproken heb. Ik heb dus eigenlijk heel veel geluk gehad en had me geen betere plek kunnen wensen voor die periode.

Atelier Willem Weismann in het Luceberthuis

Kun je het atelier omschrijven in het Luceberthuis?

Het is een geweldig atelier. Het werd oorspronkelijk in de jaren ‘20 gebouwd als een ruimte om de kunstcollectie van Piet Boendermaker te laten zien, die o.a. veel werk verzamelde van de Bergense School. Lucebert zelf is er begin jaren ‘60 ingetrokken en heeft het pand toen ook uitgebreid, zodat hij er met zijn gezin in kon wonen. Vanwege de grootte voelde ik me op het begin meer als een soort conciërge, maar net als het kraken van al dat oude hout, wende dat snel.

Tuin Luceberthuis

Het licht in het atelier is fantastisch om in te schilderen en er hing een positieve en vriendelijke sfeer in het gebouw. Het is moeilijk uit te leggen waar dat precies vandaan komt. De aanwezigheid van Lucebert was op een prettige manier te voelen, het was een soort aanmoediging om zijn werk, boeken, platen, pijpen, kwasten en verf om me heen te hebben. Ik heb zelfs nog wat van zijn oude tubes verf kunnen gebruiken in de werken die ik daar gemaakt heb!

Het is fantastisch dat de Lucebert Stichting zoveel vertrouwen heeft in de artists in residence, die het huis vol met bijzondere voorwerpen en oorspronkelijke objecten zo in deze staat kunnen ervaren.

Presentatie Willem Weismann in Luceberthuis (2020)

Hoe ben je tot de reeks schilderijen gekomen die je in Bergen gemaakt hebt? Was de geest van Lucebert dwingend aanwezig?

Het is een beetje stap voor stap gegaan. Ik had het idee van het bos al een paar maanden in mijn achterhoofd voordat ik naar Bergen kwam. Ik heb vroeger veel mensen in de natuur geschilderd, maar de laatste jaren ben ik in mijn werk meer bezig geweest met het leven in de stad. Een paar maanden voor de residentie zag ik de tentoonstelling van Munch in K20 in Düsseldorf. Toen dacht ik bij mijzelf dat het misschien wel weer tijd was om weer wat te doen met bossen en bomen, maar ik had nog geen idee hoe.

Willem Weismann, Treehugger IV (2020), oil on linen, 95 x 80 cm

In het Luceberthuis ben ik eerst begonnen aan een paar werken die verder gingen met ideeën waar ik al mee bezig was, een beetje om er in te komen. Maar vrij snel, ook onder invloed van de lockdown en de omgeving van Bergen, kwam het idee van een geheime ondergrondse club in het bos naar boven.

De schilderijen zijn een soort belichaming van de mentale gedachtegang van het creatieproces, en visualiseren de reis die het oog van de kijker over het doek maakt. De namen van de afgebeelde nachtclubs, spelen met de letters van de naam Lucebert als anagram en herbergen hier en daar elementen van de architectuur van het Luceberthuis.

Willem Weismann, Treehugger (dark) (2020), 90 x 85 cm

De werken geven uitdrukking aan een verlangen naar de ‘buitenwereld’, en de ontdekkingen die je doet in een bekende omgeving. De werken kunnen ook gelezen worden als een toekomstig post apocalyptisch visioen waarin de natuur de teugels weer terug in handen neemt en de sporen van onze aanwezigheid langzaam uitwist.

Zij grijpen ook terug naar eerdere werken waarin opgravingen en het verborgene vaak een rol spelen, en bevatten ook weer de neon elementen van de werken die ik bij jullie tentoonstelling vorig jaar bij Collectie De.Groen liet zien.

Willem Weismann, Treehugger III (2020), oil on linen, 80 x 95 cm

Uit die bossen is toen op zijn beurt weer de serie van ‘treehuggers’ voortgekomen. Ik begon me toen af te vragen, wat voor soort mensen er in dat bos zouden rondlopen. Maar het was ook een reactie op het feit dat fysiek contact opeens niet meer zo vanzelfsprekend was.

Wat betreft de geest van Lucebert, ik heb me vooral laten inspireren door zijn attitude. Een soort antiautoritair en speels karakter, die tegen de gevestigde orde trapt, maar niet op een gemene manier, meer als een soort nar.

Willem Weismann, Writer’s block (2020), oil on linen, 95 x 80 cm

En nu terug in Londen, hoe ervaar je de lockdown? En hoe is het om in deze tijd werkzaam te zijn in Londen?

Ik zag er aanvankelijk een beetje tegenop om terug naar Londen te gaan, om tijdens een pandemie in een grote stad met zoveel mensen te moeten leven. Maar het valt reuze mee. Het is heel vreemd om zo’n drukke stad zo leeg te zien. Er is nu een tweede lockdown, maar ik kan en mag nog op mijn fiets naar het atelier gaan, dus het is het goed vol te houden.

Ik ben voor de lockdown begon nog wel bij een paar mensen op atelierbezoek geweest en er is een vreemde sfeer. Alsof iedereen zich in zijn eigen hokje heeft teruggetrokken en als in een soort van winterslaap aan het wachten is tot deze situatie voorbij is.

Willem Weismann, Down to the basement (2020), oil on linen, 95 x 80 cm

Bestaat er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag qua indeling en bezigheden?

Ik ben wel iemand die ritme en regelmaat nodig heeft. Als ik een tijd niet gewerkt heb duurt het altijd weer even voordat de wielen aan het draaien zijn. Vooral voor grotere werken is dit erg belangrijk voor mij. Maar ik heb geen specifieke dagindeling voor verschillende bezigheden, ik heb meer een los plan in mijn hoofd wat ik die dag wil doen of waar ik met een bepaalde schilderij wil zijn aan het einde van de week. Ik vind het prettig om de flexibiliteit te hebben om me aan te passen aan hoe ik me die dag voel, er is altijd van alles te doen. Ik vind het wel belangrijk om als het even kan met iets waar ik tevreden over ben, de dag te beëindigen, dat je met een goed gevoel het atelier kan achterlaten voor de volgende dag.

Willem Weismann, Treehugger 2 (2020), oil on linen, 80 x 95 cm

Kun je iets vertellen over de speciale editie ‘Streetwear’? Hoe kwam je tot dit beeld?

Streetwear past in een serie werken waar ik al een tijd mee bezig ben. Ik heb al een aantal schilderijen gemaakt van kleding op straat als een soort cocon; waar het lijkt alsof de mens in rook is opgegaan. Er is een scene in de remake die Spielberg van ‘War of the Worlds’ maakte die om een of andere reden altijd in mijn hoofd is blijven steken. Ik vond die film verder niet goed, maar er is een moment waar de aliens hun aanval inzetten en weg vluchtende mensen op straat worden geraakt door een laser en totaal desintegreren, alleen hun kleren blijven op de grond liggen.

Streetwear (2020), piezografie/hoogwaardige pigmentdruk met gescheurde randen, 65 x 54 cm, oplage 20

Het was eigenlijk logisch om dat te gebruiken, omdat ik al heel lang bezig ben met het schilderen van mensen zonder ze eigenlijk te laten zien, of te laten zien wat ze achterlaten. Dit kan je bijvoorbeeld ook terugzien in de ‘treehuggers’, waar je de mensen alleen van achter kunt zien, en de bomen meer karakter hebben dan de personen door wie ze omhelsd worden.

De speciale editie Streetwear in lijst

Wat maakt dit werk bijzonder voor jou?

Ik vind dat altijd moeilijk te zeggen over mijn eigen werk. Ik heb nooit zelf een favoriete, of meestal is dat het werk wat net af is. Alhoewel ik soms ook een schilderij af heb en het niet meer aan kan zien. Het duurt meestal een jaar of een paar jaar, voordat ik er genoeg afstand van heb om het voor mijn gevoel goed te kunnen zien.

Willem Weismann, Cave sewer (2020), oil on linen

Wat zijn je plannen voor de komende tijd?

Ik probeer zo goed en rustig mogelijk door te schilderen, voor zover dat gaat in deze omstandigheden. Er zijn wat tentoonstellingen uitgesteld tot volgend jaar. Dus ik heb nog een aantal shows in het vooruitzicht. De ene is bij Atlas House, een kleine projectruimte van een bevriende kunstenaar in Ipswich en de ander is een groepshow bij een galerie, Annarumma, in Napels. Alhoewel ik dus nog niet wanneer die nu precies gaan gebeuren, of dat die misschien weer uitgesteld worden.

Willem Weismann, overzicht Flashback cont’d (2017) bij Grimm Gallery, Amsterdam

Willem Weismann (Eindhoven, 1977) woont en werkt sinds 2003 in London (UK). Hij studeerde aan de ArtEZ in Arnhem en aan het Goldsmiths College in Londen. In 2015 won hij de East London Painting Prize. Weismann heeft solo tentoonstellingeh gehad bij de Zabludowicz Collection in London; Cabin Gallery, London (UK); The Nunnery gallery, London (UK); Galeria Quadrado Azul, Porto (PT); Museum voor Moderne Kunst, Arnhem (NL), Grimm Gallery, Amsterdam en maakte deel uit van de Meest Eigentijdse Schilderijen tentoonstelling in het Dordrechts Museum (NL).

 

Willem Weismann, overzicht Flashback cont’d (2017) bij Grimm Gallery, Amsterdam

De reeks onderstaande schilderijen is gemaakt in het Luceberthuis in 2020. Heel bijzonder om de werken hier op We Like Art te kunnen brengen. In het echt zien? Dat kan! Komende week maken we een presentatie van deze doeken en de editie op ons kantoor in Amsterdam. En goed om te weten, gespreid betalen (in 1,2 of 3 jaar) is mogelijk met de KunstKoop van het Mondriaanfonds.

Overzichtfoto’s Luceberthuis: Pieter Boersma

Deel deze pagina