Een ander mooi project is ‘Men’. In La Paz, de hoofdstad van Bolivia, viel het de kunstenaar op hoe alle – veelal – mannen hun gezicht beschermden tegen de laag hangende zon. Vaak met een krant of aktetas. Door met de zon mee te lopen en de passanten te fotograferen, lijken de personen zich te verschuilen. Als kijker word je door Stig een beetje voor de gek gehouden, ons referentiekader zorgt ervoor dat wij beroemdheden denken te zien, die niet herkend willen worden.
Uit de serie Men, 60 x 90 cm, oplage 5
Stig stormde de kunstwereld binnen na haar opleiding aan de Koninklijke Academie in Den Haag. Ze had mooie solotentoonstellingen in het Fries Museum, Centraal Museum en Museum Jan Cunen en werd door diverse particuliere en openbare collecties in binnen- en buitenland aangekocht. Onder meer door het Fries Museum, het Nederlands Fotomuseum, Museum Jan Cunen en Het Frans Hals Museum.
Martine Stig werkte afgelopen jaar aan een bijzonder project dat gaat over nieuwe zichtlijnen in een tijd van cameratoezicht, surveillance en gezichtsherkenning. Tegenover het klassieke portret perspectief zet ze een alternatief gezichtspunt, dat van de bewakingscamera of de drone: het vogelperspectief, the God-shot. Ze neemt een voorschot op een toekomst waarin ‘en profile’ en ‘enface’ ruimte maken voor een aanzicht van bovenaf.
Study for Profiles #1 (2019), inkjetprint op Hahnemuhle papier, oplage 20, 33 x 53 cm
De nieuwe editie van Martine Stig voor We Like Art bestaat uit twee werken uit deze nieuwe serie. Het is een prachtig tweeluik, maar ook individueel heel fraai. De titel is Study for Profiles. Wij zijn zo gewend aan het portret recht van voren of van opzij – gezien op ooghoogte – herkennen we de ander ook vanuit een heel ander perspectief? Recht van boven, schuin van bovenaf? Het gezichtspunt waarbij je over het voorhoofd via de neus het gezicht ziet, is vrij ontregelend. Je eerste indruk is eerder een landschap of het profiel van een dier. De prachtige diep zwarte achtergrond benadrukt dit.
We vroegen Martine naar haar nieuwe reeks werken.
Kun je ons iets meer vertellen over je recente project Vertigo?
Vertigo is een visueel onderzoek naar de invloed van technologie op ons kijken, denken en afbeelden. In verschillende werken, video en fotografie, onderzoek ik hoe bijvoorbeeld drones en satellieten onze blik uitbreiden en hoe dit onze beeldtaal verandert.
Duo-expositie DEEP / FLAT, Kadmium in Delft 2018
Wat is ‘Machine Vision’?
Machine vision, het kijkende apparaat. Interessant is dat waar we gewend zijn dat ‘het kijken’ aan ons lichaam gekoppeld is, dit bij machine vision niet langer het geval hoeft te zijn.
Study for Profiles #2 (2019), inkjetprint op Hahnemuhle papier, oplage 20, 33 x 53 cm
Was er voor jou een een persoonlijk startpunt om aan het project te beginnen?
Mijn projecten beginnen vaak met een observatie. Al langere tijd ben ik gefascineerd door het topshot, het God perspectief. Door een beeld recht van boven te nemen, ontstaat er een bepaalde abstractie, die je vaak in Science Fiction films ziet bijvoorbeeld. Door de opkomst van drones en satellieten zien we deze beelden steeds meer. Ik wilde meer weten over deze ‘blik van boven’ en begon het onderzoeksproject Vertigo, dat ik uitvoer onder Caradt, het research center dat verbonden is aan de academie waar ik lesgeef.
Startpunt in mijn werk is eigenlijk altijd het fotografische beeld als medium. Ik vind het interessant om na te denken over hoe de manier waarop we de wereld afbeelden invloed heeft op hoe we over de wereld nadenken. Vertigo is een voortzetting hiervan.
Profiles #4, Project Vertigo (2017), C-print, 93 x 71 cm, oplage 3
Een toekomst waarin we onbeperkt zijn te observeren vanuit allerlei verschillende hoeken is niet echt een geruststellend idee. Jouw project laat zien dat er ook abstracte en ontregelende schoonheid bestaat in die alternatieve gezichtspunten. Hoe zie je dit zelf?
In mijn serie Profiles probeer ik het menselijk gezichtsprofiel te herdefiniëren. Het is een vormstudie naar het zo herkenbare contour waaraan je een mens kunt herkennen. Ik vraag mij af of we in de toekomst (of nu eigenlijk al) de mens gaan herkennen aan deze nieuwe vorm, die we nu eerder zouden associëren met een sprookjesfiguur of een beestje. Ik denk overigens dat in schoonheid altijd iets ontregelends zit!
Duo-expositie DEEP / FLAT, Kadmium in Delft 2018
Hoe werk je eigenlijk, nodig je modellen uit op je studio?
Voor de serie Profiles heb ik mensen, met een naar mijn mening interessant profiel, uitgenodigd in mijn studio. Ik begin ze en profile te fotograferen, klassiek, met daglicht en een achtergrond, vanuit ooghoogte. Langzamerhand breng ik het camerastandpunt omhoog en vraag ik het model om kleine wijzigingen in houding aan te nemen, op zoek naar alternatieve vormen in het gezichtsprofiel.
Kun je voor ons je studio omschrijven?
Ik heb een (gedeelde) studio met een plek waar ik kan fotograferen, hoog plafond en daglicht van een hoog zijraam.
Heb je zoiets als een gemiddelde werkdag? Hoe ziet die eruit?
Ik zit toch meer achter de computer dan ik zou willen. Ik geef één dag per week les en de rest van de tijd bestaat uit research doen, voorbereidend werk of post-productie, printen, afspraken etcetera.
Wanneer is voor jouw een werk of serie af?
Als ik zelf niet meer nieuwsgierig ben naar het resultaat.
Heb je thuis werk van collega-kunstenaars?
Te weinig! Ik heb momenteel werk hangen van Roy Villevoye en Scheltens Abbenes en Koos Breukel.