AMIE DICKE

De wanden, tafels en vloer liggen vol knipsels en aanzetten tot nieuwe werken. Visuele raadsels en close ups van modellen die een bijzondere gevoeligheid voor beeld verraden. Tijdschriftfoto’s verhuld met make-up, doorboord met spijkers, deels weggeschuurd, fijntjes opengesneden. De studio als een laboratorium van analoge en lucide beeldbewerking.

"Ik zit in een voormalige sacristie van een kerk in Amsterdam. Ik kan vanuit het atelier zo het altaar oplopen. Mijn ruimte is hoog en lange muren die bedekt zijn met beelden. Printjes, test werk, werk, objecten, sculpturen et cetera. Ook de vloer ligt vaak bezaait met tijdschriften, uitgescheurde pagina’s en knipsels. Soms moet ik op mijn tenen tussen de beelden door lopen om er niet op te staan."

Van krantenkiosk tot het antiquariaat. Foto’s uit modetijdschriften, krantenknipsels en bladzijden uit kunstmonografieën vormen het bronmateriaal voor het werk van Amie Dicke.

Dicke selecteert haar beelden heel precies. Aanvankelijk was het vooral haar fascinatie voor de mode-industrie die leidend was. Hoe modellen in modetijdschriften worden weergegeven bijvoorbeeld. En hoe Dicke zich zowel aangetrokken voelde door het gepresenteerde schoonheidsideaal én totaal vervreemd voelde van de opgelegde stereotyperingen.

Elk beeld wordt door Dicke zorgvuldig bewerkt met verschillende technieken die zij in de afgelopen jaren ontwikkelde en perfectioneerde. Zo worden delen van het beeld weggeschuurd, chirurgisch ingesneden, met inkt bespat of met make-up bedekt. Alles is toegestaan om de gewenste of onverwachte kanteling te bewerkstelligen.

"De gezichten moeten als eerste weg. Dit is iets heel directs. Als ik het gezicht uitwis, geeft me dat de mogelijkheid en de ruimte om het beeld vanuit een andere positie te benaderen."

Door iets weg te halen, ontstaat er ruimte om toe te voegen. Mijn werk gaat steeds over het zoeken naar afwezigheid en aanwezigheid.

Amie Dicke creëert visuele poëzie en geeft ons als kijker zo de mogelijkheid om een beeld op meerdere manieren te benaderen en zo nieuwe betekenissen en mogelijkheden te ontdekken.

"De wetenschap dat dingen zullen vergaan, uit elkaar vallen, hun glans zullen verliezen en dat hun kleuren zullen vervagen, is wat ze zo mooi maakt, maar tegelijkertijd frustreert het mij. Vernietiging is de donkere kant, maar creëert tegelijkertijd een plek voor het nieuwe."

"Modebeelden zijn enorm dominant in het idee van schoonheid. En waarschijnlijk zit daar een logica of functie achter. Maar waarom blijven we onszelf ermee bombarderen? En blijven we het uitvergroten? Dat blijft een raadsel en dat fascineert me enorm.

Het is bij mij niet alleen maar een aanklacht, het is ook een aantrekkingskracht. Het werkt ook. Ik vind het mooi. Maar ik vind het ook dominant en oppervlakkig. En die twee krachten, die worden bij mij heel fysiek afgereageerd op het beeld."

In deze cut-out 'SEE ME, HOLD ME' levert dat een ontroerend beeld op, waar fashion plaats maakt voor kwetsbaarheid en een uitgesproken verlangen om gezien te worden.

Dicke gebruikt vaak uitsneden uit magazines waarin kanteling, beeldrijm en uitvergrote rasters een rol spelen. Het zijn details genomen (gefotografeerd of gescand) uit bestaande beelden. Vaak zie je een print-raster van het drukwerk van het tijdschrift of het boek.

"Eigenlijk zijn deze details uitsneden. De camera is vlijmscherp. Alles wat eromheen zat is weg. Dit klinkt logisch, toch is de camera een enorm vreemd gegeven en de foto een bevroren vervreemd moment."

De details print ze uit hang ze op. Soms bedekken ze de hele muur van het atelier. En dan begint het kijken, staren en selecteren. Welke spreken voor zich, welke zijn niet sterk genoeg. En zo begint een serie. Een rij, een zin van beeld.

De editie 'Knuckles Kiss' die Amie Dicke speciaal voor We Like Art maakte, is een fraai voorbeeld van een gekantelde uitsnede, een raadselachtig beeld dat fascinerend blijft.

Het werk van Amie Dicke (1978, Rotterdam) is internationaal tentoongesteld in onder meer Schirn Kunsthalle, Frankfurt; Tate Modern and Project Space 176 in Londen; FLAG Art Foundation, New York; en Art Centre Silkeborg Bad in Denemarken. Haar werk is vertregenwoordigd in collecties als het KunstMuseum, Den Haag, Collectie Rob Defares, Direct Art Collection, the Zabludowicz Collection, Collection Rik Reinking, Takashi Murakami en Museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam.

Recente solotentoonstellingen: EENWERK, Amsterdam; Granpalazzo (met Anat Ebgi Gallery), Rome; GEM Museum of Contemporary Art, Den Haag; en bij Hiromi Yoshii Gallery, Toyko, Japan. Recente groepstentoonstellingen: Anat Ebgi, Minnesota Street Project, San Francisco; Centquarte, Paris; Marres (House for Contemporary Culture), Maastricht; Museum Kranenburgh, Bergen; Grimmuseum, Berlin; Museum of Old and New Art, Hobart Tasmania; and Murakami Takashi Kaikai Kiki Collection,Taipei.

Momenteel is het werk SEE ME, HOLD ME te zien in de tentoonstelling Body Talk in Stedelijk Museum Vianen (t/m 16 juni 2024). In september 2024 is nieuw werk te zien bij Anat Ebgi Gallery in New York.

Fotocredits: Peter Tijhuis, portretfoto's Anne Lakeman