Categoriewerk op papier

  1. Special Guests bij de Open Tuinen Dagen: Heringa/Van Kalsbeek

    Leave a Comment

    Vorig jaar maakten Hering/Van Kalsbeek eigenhandig een weergaloze presentatie in de hal van een voormalige suikerfabriek in Halfweg. Run Silent heette de tentoonstelling met een flink aantal organische bronzen beelden op sokkels verspreid over de fabrieksvloer. Een sterk staaltje ondernemerschap. Het duo organiseerde van A tot B de hele show. Een dappere investering in deze onzekere tijden. Het was een groot succes met veel bezoekers en dito verkopen.

    Na een lange periode van werken met kunsthars maakten ze de afgelopen tijd een aantal sierlijk grillige bronzen. Onzekerheid, toeval en onvoorspelbaarheid speelden weer een grote rol bij het wordingsproces. De beelden die in de tuin te zien zijn komend weekend zijn net nieuw. Heel toepasselijk heet 1 van de beelden ‘Weapon of choice’, naar de clip van Fatboy Slim met de glij- en zweefdansende Christopher Walken. Zelden zie je zo’n swingende twist in brons.

    We schreven hier al eerder over dit duo: “Heringa/Van Kalsbeek experimenteren virtuoos met materialen als keramiek, porselein, kunsthars, nylondraad en veren in hun sculpturen. Hun zintuiglijke, kleurrijke, barokke beelden knallen in de ruimte. Het vloeit en stroomt en stolt op een manier die ook de kunstenaars zelf verrast. Ze benadrukken graag dat het toeval weliswaar zijn gang kan gaan, ze houden echter zelf wel de regie (‘controlled accidents’).  Op stalen frames of gefiguurzaagde houten staketsels worden steeds partijen en sijpelende lagen toegevoegd. Tot er een soort uitzinnige organische koralen, paradijsvogels, aliens ontstaan. Uitzinnig en gek genoeg ook heel precies en soeverein.”

     

    Hokusai (2010), 42 x 37 x 49 cm, brons

     

  2. Gouaches van Marjolein Rothman

    Leave a Comment

    Rothman werkt in series. Bekend werd ze met enorme doeken over architectonische monumenten en historische figuren, deze serie On History groeit nog steeds. In de series Iconography I en II portretteert de kunstenaar heilige figuren en later anonieme figuren.

    Je oog moet zich concentreren om het afgebeelde te herkennen, zo versnippert als de voorstelling in eerste instantie lijkt. Daar speelt Rothman mee. De monumenten, heiligen of historische figuren kennen we zo goed, dat we slechts weinig nodig hebben om het onderwerp te benoemen. Ons collectief geheugen. In Iconography II portretteert ze onbekende vrouwen op dezelfde manier als iconische figuren. Wat maakt iemand heilig?

    De nieuwste serie Gaze -waar de kunstenaar nu aan werkt en die vanaf 10 mei in een solo-tentoonstelling bij haar galerie, Wetterling Gallery in Stockholm te zien is- gaat letterlijker in op het kijken en onze manier van perceptie. ZIEN (in de zin van kijken) staat niet op zichzelf, maar wordt mede bepaalde door allerlei sociale aspecten. Gaze toont vrouwen in allerlei poses, en allemaal kijken ze naar iets, iets dat wij niet kunnen zien. En wij kijken weer naar hen, zo zijn wij dus eigenlijk de toeschouwer -of gluurder- geworden. De gouaches hierboven en onder lees meer, komen uit deze Gaze-serie.

    De beelden van Marjolein Rothman ademen nostalgie, en herinneren aan oude foto’s. Foto’s zijn haar uitgangspunt, maar alleen hoekige silhouetten blijven over bij de kunstenaar, als een soort knipsels. Dat heeft haar ertoe gebracht daadwerkelijk te gaan knippen in haar gouaches, als abstracte vormen ‘liggen’ de uitgeknipte gouaches op het papier.

    Later deze maand mogen wij de allernieuwste ontwikkeling in het werk van Marjolein Rothman laten zien, een speciaal voor We Like Art gemaakte ‘cut-out’! (We zullen dit werk ook laten zien tijdens We Like Art Live.) Deze papierknipsels laat ze deze week voor het eerst zien in haar solo-show bij Wetterling Gallery in Stockholm. Een prachtig en logisch gevolg van haar schilderwerk. Terug gebracht tot de essentie, licht, donker en tonen ertussen, gecombineerd met slechts de minimale kern van het onderwerp.

    (meer…)

  3. Drawing Apart Together – los komen van de eigen tekenhand

    Leave a Comment

    Afgelopen najaar in Haarlem, in december in Maastricht bij the Wild West Active Space en onlangs in Zweden op de hippe Supermarket Art Fair (met de ZET Foundation) en bij A Perfect Day de Tekenshow in de Westergasfabriek in Amsterdam.

    Vanaf 2008 maken tekenaars Claudie de Cleen en Tammo Schuringa samen DAT-tekeningen. Half afgemaakte of incomplete tekeningen, voorstudies en schetsen met potentie worden naar elkaar opgestuurd, waarna de ontvanger er verder in tekent. Soms is de tekening daarna meteen af, soms wordt hij enkele malen heen en weer gestuurd om uiteindelijk als ‘af’ dan wel als ‘mislukt’ te worden bestempeld.

    Inmiddels werken ook de vermaarde illustrator Thé Tjong Khing en beeldend kunstenaar Corinne Bonsma mee aan dit project.

    “DAT-tekeningen zijn werken waarin verschillende tekenstijlen tegen elkaar schuren of op een wonderlijke manier samensmelten en waarin fantasieën met de alledaagse realiteit worden vermengd. Het idee is ontstaan uit de behoefte los te komen van de eigen tekenhand en onverwachte wendingen een kans te geven.” Mooie voorbeelden van hoe tekeningen in tussenstappen tot stand komen zie je hier.

    Wij vinden dit echt een heel sterk project. Omdat het speels is en morrelt aan de autonomie van de kunstenaars, omdat er een mooi soort gekte in zit. En omdat het eindresultaat vaak echt super is. De verschillende tekenhanden versterken en ontregelen elkaar. Dat de tekeningen daarbij ook nog eens wel heel betaalbaar zijn maakt het extra mooi!

    We kunnen hier maar een aantal tekeningen tonen. Als je belangstelling hebt dan kun je ons mailen en dan sturen we je een mapje op met een reeks werken waar je een keus uit kunt maken. Je kunt ook kijken op onze Facebook pagina, daar hebben we een album aangemaakt met 44 afbeeldingen onder het motto: vele handen maken licht werk.

    titel: zonder titel (2008-2012)
    techniek: potlood, gouache, collage, pen op papier
    afmetingen: verschilt per werk, gemiddeld 30 x 20 cm
    prijs: € 250
    verkoopinfo: mail ons voor een overzicht van beschikbaar werk

  4. Ronald Ophuis – diverse fotostudies

    1 Comment

    Het is geen klassieke kunstenaar-schildert-en-vertelt-in-zijn-atelier film geworden. Meer een associatieve reeks fragmenten die heel filmisch een indruk geven van Ophuis en zijn onderwerp: “het gedrag van normale mensen onder extreme omstandigheden.”

    Hoofdbestanddelen in de film zijn z’n onderzoeksreis naar Sierra Leone, de gesprekken met voormalige kindsoldaten, de casting van de modellen, een door de acteurs nagespeelde gruweldaad in zijn atelier, een galeriesolo op de voorname beurs The Armory in New York en close-up beelden van een indringend gesprek met de kunstenaar. Dit alles versneden met actiebeelden van Ophuis als duurloper, van de oever van de Hudson tot de Nederlandse hei.

    Het mooie is dat het raadsel intact blijft. En dat is goed.

    “De schilderijen die ik nu aan het maken ben, daarbij is het geweld zo excessief dat je je dat bijna niet kunt voorstellen. Dat zijn dingen die je eigenlijk niet ziet in de media. Dan verleid je de toeschouwer, zodat die zich gaat afvragen: “Waarom maakt iemand zoiets?”. Dat heb je veel minder bij een nieuwsfoto. Die heeft een soort sfeer van objectiviteit en een schilderij of kunstwerk is veel subjectiever. Jij als maker wordt ook vaak gezien als een soort dader, omdat je iemand anders met dat soort afbeeldingen confronteert. De vraag komt vanzelf naar boven: “Waarom doet iemand dat?”.

    Diverse studies, (1998-2006), 30 x 20 cm, c-print

    Eerder schreven we hier al over het werk van Ophuis, we toonden een getekend portret van een Afghaanse jongen. “Het is die vreemde mengeling tussen virtuoze, opwindende en stroeve, soms zelfs wat onhandige schilderkunst. Inclusief rare perspectiefverkortingen en naïeve elementen.”
    “Vaak gaat het als het over Ophuis gaat over moraliteit, historieschilderkunst of over de aanklacht die al of niet uit het werk zou spreken. Ophuis ontsnapt aan zowel eendimensionale, letterlijke als allerlei hooggestemde duidingen. Er zit verontwaardiging, mededogen en vilein genot in het werk.“

    Een echte leestip is het uitgebreide interview van Hilde van Canneyt met Ophuis.

    Speciaal voor We Like Art selecteerde Ronald Ophuis een belangrijke serie foto’s. Foto’s direct van de werkvloer in het atelier. Na de eerste ruwe schetsfase waarin nieuwe ideeen voor schilderijen worden uitgewerkt laat de schilder modellen komen via een castingbureau. Deze acteurs spelen de situatie na die Ophuis wil verbeelden, en dienen als inspirerend vertrekpunt voor zijn schilderijen en grote tekeningen.

    Miskraam/Miscarriage is een thema dat terugkomt in een hele serie ongemakkelijke werken. Als je goed kijkt zie je achter de twee acteurs een tekening liggen van Baby een bezwerende reeks werken die Ophuis tegelijkertijd maakte.

    Het schilderen van een miskraam is nogal wat. Absoluut een beeld waar bijna iedereen liever van wegkijkt. Het lijkt erop dat Ophuis qua compositie heeft gedacht aan het ontroerende zelfportret van Goya met zijn dokter Arrieta. We proeven een zelfde soort troost en ontreddering.

    De andere foto’s tonen voorstudies over de Tweede Wereldoorlog, de burgeroorlog in Sierra Leone, en Srebrenica. Als je interesse hebt mail ons dan en dan sturen we je een klein beeldbestand met de specifieke gegevens.

  5. Jasper Hagenaar – aquarellen

    1 Comment

    Hagenaar zijn sober en schraal geschilderde doeken moeten maar eens een keertje in de prijzen vallen volgend jaar. Het kan nog net op z’n 35-ste.

    Je begrijpt het – over deze schilder zijn we enthousiast en schreven dan ook al eerder (hier) over hem:

    Hagenaar kwam in 2006 van de Rijksakademie in Amsterdam en had in datzelfde jaar al zijn eerste solo bij de Nederlandsche Bank in Amsterdam. Meestal is dat een goed teken; ze maken er bij de kunstcommissie van de DNB een sport van om jonge kunstenaars te scouten en vroeg een solo aan te bieden in de fraaie (en helaas  ietwat hoogdrempelige) expositieruimte op het Westeinde . Ook Tanya Rumpff in Haarlem toonde al snel interesse in het werk van Jasper Hagenaar met als gevolg dat zijn werk nu al in een aantal mooie collecties is opgenomen.  En terecht, zijn werk is mooi karig en raadselachtig. Beelden zwanger van een prettig soort onheil en referenties naar film en geschiedenis.

    Hagenaar schildert vitrines met uniformen, dioarama’s (Dawn of Man) en gevonden artefacten van de klassieke wereld.  Maar ook Batman die zich in de jungle ontfermt over een slachtoffer. Wat opvalt is dat de schilderijen heel open zijn geschilderd, minder zwaar dan eerder werk en vol licht.

    Galerie 10 organiseerde onlangs een solo met nieuw werk van Hagenaar en vroeg Robbert Roos (de chef van Kunsthal KAdE in Amersfoort) een tekst te schijven over het werk. “De ultieme verleiding van schilderkunst is het vermogen om een zelfstandige werkelijkheid vorm te geven. En Jasper Hagenaar maakt daar gretig gebruik van.” Onder meer door het bouwen van 3D maquettes die hij met een losse toets op een zuigende ondergrond in 2D schildert. Het resultaat: aardkleurige taferelen in vreemde diorama’s die nog een poos nazinderen.

    Losser, vlugger en minstens zo poëtisch zijn z’n aquarellen met acrylverf. Heerlijk werk dat zeer goed te betalen is. Mail ons als je een overzicht wil van beschikbare aquarellen.

  6. Roland Schimmel – Zeefdruk – Blossom of the Mind (2011)

    3 Comments

    Zwarte Zon, Roland Schimmel

    Inmiddels is de kunstenaar afgelopen jaar weer behoorlijk actief geweest met een solo in Amsterdam en muurschilderingen bij False Focus @Nest in Den Haag en bij Young Projects in Hollywood. Vorig jaar schreven we:

    Roland Schimmel (1954, Velp) doet natuurkundig en neurologisch onderzoek, zou je kunnen zeggen, én is kunstenaar. Kijk je met ogen dicht naar de zon, dan zie je aan de ‘binnenkant van je ogen’ een scala aan kleuren, zwarte stippen en het langzaam bewegen daarvan. Dit is wat Roland Schimmel schildert op grote doeken en muren. Kijk je naar zijn schilderingen, dan knipper je met je ogen, alsof je tegen de zon inkijkt. Interessant, hoe werkt dat eigenlijk?

    In Kunstbeeld legde Schimmel ooit uit: “De lichtgevoelige receptoren in het netvlies geven signalen af die even later doven. Het beeld gloeit echter nog na op het netvlies en op dat moment ontstaat het tegendeel van de oorspronkelijke impuls.” De beelden van Schimmel zijn nooit wat het op het eerste gezicht lijkt, ze veranderen, bewegen. Kijkend naar de zwarte stip, verschijnt er even later verderop nog één, maar nu lila-kleurig of stond dat er al? Uiteindelijk gaat het Schimmel niet om de werking, maar om de ervaring van de onberekenbare waarneming.

    Op de website van Roland Schimmel staan korte video’s, waarin je eigenlijk ziet wat er gebeurt, wat je ogen en hersenen doen met zijn beelden. Maar…met de waarschuwing: niet geschikt voor mensen met epilepsie. Psychoscope, 2008 is de meest onschuldige en prachtig. Hier zie je de kunstenaar aan het werk.

  7. Edities van Rob Johannesma

    Leave a Comment

    De verstilde video’s van Rob Johannesma van bewegende landschappen maakten grote indruk. Zo groot dat hij een jaar later al mocht uitpakken op het belangrijkste internationale kunstpodium, de Biënnale van Venetië. De Post Nature tentoonstelling toonde werk van een nieuwe generatie Dutch Finest: Job Koelewijn, Mark Manders, Aernout Mik, Michael Raedecker, Frank van der Salm, Mike Tyler, Marijke van Warmerdam en Edwin Zwakman.

    Inmiddels heeft Johannesma een waslijst aan presentaties op zijn naam staan, hij exposeerde onder meer bij galerie Paul Andriesse in Amsterdam, De Hallen in Haarlem (2002, 2006), Kunstpalast Düsseldorf (2005), Bis71, Ruimte voor Kunst in Geleen (2010), op de Busan Biënnale in Korea (2008) en vorig jaar in De Vleeshal in Middelburg en in het Stedelijk Museum in Amsterdam. In november brengt Roma Publications Johannesma prominent op de beurs van Turijn, Artissima.

    (meer…)

  8. Joep van Lieshout – AVL-Ville, 2001 – laatste exemplaar

    3 Comments

    Alleen dit najaar al is hij te zien in het Stedelijk in Amsterdam, in het Boijmans in Rotterdam, in Frankfurt, in Venetie, in Maastricht (Out of Storage), in de Fundatie in Zwolle, in het Koreaanse Gwangju, in Londen en in Eindhoven bij Piet Hein Eek. Voor 2012 staan er soloshows in Madrid, Ludwigsburg en Wenen op de agenda – en een hele rits groepstentoonstellingen natuurlijk.

    Vorig jaar was er bij Infernopolis in de Rotterdamse Onderzeebootloods een reeks kenmerkende spektakelstukken te zien, van de monumentale pikken tot en met de Bikini-Bar, de politiek weinig correcte van ledematen en hoofd ontdane vrouwentorso, voorzien van een barretje binnenin. Check hier een mooie fotoreeks.

    Plagen en sarren daar is Van Lieshout dol op. En groot denken. Sinistere science-fiction in polyester. Tot en met het hergebruik van menselijke slaven in zijn Slave City project. Lugubere praktische oplossingen voor de aanstaande eindtijd waarin de strijd om de natuurlijke grondstoffen pas echt goed is losgebarsten. Van Lieshout staat voor een speciaal soort beschavingsoffensief.

    Hij krijgt daarmee niet altijd enthousiaste reacties. Onlangs werd zijn vormgeving voor de opera Tannhäuser van Richard Wagner in Bayreuth boos ontvangen. De zo typische klinische setting van destilleerketels, werktuigen en containers -een gesloten circuit van voedsel, alcohol, uitwerpselen en energie – was daar debet aan.

    Mischa Spel schreef in NRC Handelsblad:
    Boe-roepen is in het conservatieve Bayreuth een beetje folklore, maar de orkaan van afkeurend geloei die het regieteam dit jaar oogstte, was extreem.
    Tannhäuser gaat over een ridder die heen en weer wordt geslingerd tussen verlangens naar zowel zinnelijkheid als ordelijkheid. Zinnelijkheid vindt hij op de Venusberg, hier een sm-kooi waarin mensen dansen als apen en waar zuigende objecten schreeuwen om aandacht. De ordelijkheid van de riddermaatschappij op de Wartburg vertaalden Baumgarten en Van Lieshout naar een fabriekshal. Mensen zijn er slaven van een zelfvoorzienend systeem: men eet, werkt, bidt, slaapt en ontlast zich. Een alcoholtank achter op het podium smoort potentiële rebellie, van de uitwerpselen wordt gas gestookt waarop eten kan worden gekookt. Het concept wekte fikse afkeer. Te intellectueel, te kil, luidden de publieksreacties.

    De prijzen van het werk van Van Lieshout houden gelijke tred met zijn internationale faam en dus is het zoeken geblazen naar betaalbare edities. We hebben een mooie oplage gevonden van een overzichtstekening van AVL-Ville uit 2001. Het eerste mega-project van Van Lieshout. Een autarkische vrijstaat in de haven van Rotterdam. Inclusief ziekenhuis, kunstacademie, kantine, brouwerij, worstenfabriek, boerderij, eigen valuta en wapenfabriek. Het is een fikse oplage dat wel. Er zijn nog 17 exemplaren. En leuk om te weten, de originele tekening zit in de collectie van het Kröller-Müller Museum.

  9. Philip Akkerman – De onzichtbare man, 2003

    Leave a Comment

    Doe jezelf een plezier en lees deze selectie van zijn bondige dagboek aantekeningen (1984 – 2011) en geniet van zijn twijfel en euforische trots. “Wat ik maak is troep” en “G.V.D.! nr 46 Helemaal TOP”. Nog mooier is de prettig nuchtere en afgewogen toon in zijn Verhandeling over het Nut van de Schildertechniek voor de Kunstschilder.

    “Wat ik allemaal niet gedaan heb om iets, wat dan ook, alle kennis was welkom, te leren. Ik heb talloze boeken doorgenomen, oude en nieuwe, waaronder leerboeken voor huisschilders. Ik heb, toen hij nog leefde, mijn oor te luisteren gelegd bij Johan Stahlecker, hier om de hoek. Ik heb cursussen gevolgd: ikonenschilderen, kalligrafie, modeltekenen.  O, wat zou ik graag een paar jaar in het atelier van Maarten van Heemskerck doorbrengen. Wat is er veel mislukt.

    Ik heb veel troep gemaakt maar ik heb nooit fouten in een schilderij hersteld of overgeschilderd. Ook heb ik zelden een mislukt schilderij weggegooid. De verbeteringen bracht ik aan in een volgend schilderij. Als je blijft overschilderen en weggooien kan je niet van je fouten leren. Je moet je fouten erkennen. Het vernietigen van schilderijen lijkt heroïsch, maar het is laf.”

    Tenslotte is er nog een tekst die Akkerman schreef voor Ons Erfdeel die je eigenlijk niet mag missen als je een liefhebber bent van zijn werk. Heerlijk. Ook herinneren we ons een Teleac uitzending in de jaren negentig waarin Akkerman heel zakelijk en aanstekelijk vertelde over zijn dagelijkse routine in een atelier met een kastwand vol paneeltjes als een enorme LP collectie. Helaas nergens te vinden op het net. Onlangs toen hij uitpakte in de Kunsthal met Akkermania maakte RTV Rijnmond een uitstekend item over hem. Die video kun je wel zien en wel hier.

    In 2003 maakt Akkerman een reeks van 50 verschillende twee-kleuren zeefdrukken getiteld: De onzichtbare man. Als speciale We Like Art aanbieding bieden we een prent naar keuze uit de serie aan. Vraag ons welke exemplaren nog beschikbaar zijn. Wie het eerst komt wie het eerst maalt. De hele serie van 50 zeefdrukken is ook te koop voor € 3.000.

    UPDATE: deze zeefdruk is niet meer beschikbaar via ons

  10. Kees Goudzwaard – Cape, 2000

    Leave a Comment

    Komend weekend opent een solo van Goudzwaard in het Stedelijk Museum Schiedam. We verheugen ons op het nieuwe werk van deze ster uit de stal van de Antwerpse power-galerie Zeno X.

    Uit het persbericht: “Voor alle schilderijen maakt Kees Goudzwaard modellen van flinterdunne materialen zoals papier, transparante folie en tape. Weken, soms maanden werkt hij aan de ‘prototypes’ voor zijn schilderijen. Tijdens het schilderen brengt hij zorgvuldig dunne, egale verflagen over elkaar aan om een zo nauwkeurig mogelijke weergave te bereiken van het papieren model. In feite bouwt hij het papieren model in verf op het schilderdoek weer op.”

    De patroonvorm in hier getoonde werk is ontleend aan een Hollandse (mannen)kraag uit de 17e eeuw.

    titel: Cape, 2000
    techniek: Originele zeefdruk gedrukt op karton, vorm uitgesneden, oplage 21
    afmetingen: 100 x 100 cm
    We hebben meerdere bijzondere zeefdrukken van Kees Goudswaard!
    links: Kees Goudzwaard, Zeno X Gallery, Stedelijk Museum Schiedam

  11. Michiel Hogenboom – Bottom-Dwelling – monotypes

    Leave a Comment

    Michiel Hogenboom, Studio, foto: Peter Cox

    Sinds 2000 schildert Hogenboom mannen die zich bekeken weten. In zijn eerste serie schilderijen getiteld Saltwaterbleeders liet hij vissers zien die in een mengeling van testosteron en klunzigheid hun vangst tonen. Later in de series Great Outdoors en A Pagan Ethos volgden er mannen die de kijker over hun schouder aankijken.

    Daarna schilderde Hogenboom een tijdlang kunstenaarsportretten. “Ze zijn onweerstaanbaar en daardoor toch ook actueel. Het is de mengeling van eerzucht en iets onbestemds, ongrijpbaars dat je dwingt je tot hen te verhouden.” Het laatste jaar is hij weer terug bij zijn Saltwaterbleeders. Het schilderen van deze trofeeënjagers geeft hem naar eigen zeggen een enorme kick. “De opzet is om uitzinnige Piëta’s te schilderen, soms vervuld van testosteron met een seksuele ondertoon, dan weer verstild en meer naar binnen gericht. De vissers zijn archetypen, zoekende zielen, ze verbeelden onze passie, geluk, donkere dromen en existentiële angsten.”

    Tweede voorbeeld op rij in onze besprekingen voor Art Amsterdam van werk dat in oplage lijkt te zijn, maar gewoon uniek is. Deze schilderijen op papier houden dezelfde kracht als de – soms levensgrote – schilderijen van Hogenboom. Donker en overtuigend. Interessante titel trouwens, waarin de portretten van starende roggen en de onaangepaste mannen-koppen mooi samenkomen. Volgens het woordenboek:

    bottom-dwelling: (1) pertaining to aquatic organisms that dwell on or near the bed of the body of water; (2) acting or performing questionably or unethically

    Bottom-Dwelling, 2009, olieverf op papier, unieke monotype (8 verschillende), incl. catalogus, 65 x 50 cm, € 500,-

    En o ja, neem gerust een kijkje in het atelier van Hogenboom.

    Hogenboom maakte in 2001 een reeks monumentale schilderijen voor het NKI AVL Ziekenhuis in Amsterdam

    “In een mengeling van testosteron en tederheid laten de hengelaars en harpoenvissers elkaar hun glibberige vangst zien. Het schilderen van deze trofeeënjagers geeft me een enorme kick. De vissers zijn archetypen, zoekende zielen, hun bravado en strijdlust overstijgen de tijd.”

    Michiel Hogenboom maakte in opdracht van de kunstcommissie van het NKI-AVL een nieuwe serie monumentale schilderijen. Vissers die hun vangst tonen in vlammende blauwen. De inspiratiebronnen voor de serie zijn amateurfoto’s van sportvissers en spearfishers; de trophy-shots van Ernest Hemingway en klassieke schilderijen van piëta’s (Maria met Christus na de kruisafname).

    De schilderijen zijn in 2002 op hun permanente plek geplaatst in de grote hal van het Nederlands Kanker Instituut – Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis (NKI-AVL)