Categorieeditie

  1. May Heek – We Like Art editie – ‘Pigeons’ diptych (2011)

    Leave a Comment

    In de toekomst zullen we hopelijk veel meer van haar gaan zien! Heek neemt je mee naar plaatsen en personen. Alsof je ergens loopt en opeens is je oog gevangen door een eigenaardig karakter, een intrigerende plek of een schimmige situatie. Even blijf je hangen, verrast, onderzoekend, nieuwsgierig vooral. Zelf zegt ze hierover:…net als een vlek op je kleding, die er opeens is.”

    Gisteren, donderdag 15 september, opende in RC de Ruimte in Amsterdam, de eerste solotentoonstelling van May Heek met nieuwe, spannende werken. De titel van de expositie is Color and Transition Samples.

    De afgelopen maanden heeft zij onderzoek gedaan naar de subtiliteit van kleurschakeringen en grijstonen. Een belangrijk onderdeel van het onderzoek en de tentoonstelling, is de serie Pigeons, waarvan het tweeluik hierboven een voorbeeld is. De overgang van kleurgradaties in het alledaagse, in onopvallende situaties, trekt Heek’s belangstelling. Dit kan de schemering zijn, licht – donker, maar dus ook de verrassende kleurschakeringen bij de doodgewone duif. Door een uitsnede van die kleurgradaties te nemen, is het onduidelijk waar je naar kijkt. Heek schotelt de kijker een prachtige kleurstaal voor, met overgangen van grijs, bruin, groen, violet naar diepzwart. May Heek koos de duif als symbool voor diversiteit, alle duiven lijken op elkaar, maar als je op ze inzoomt zijn ze allemaal anders. Het vieze stadse en de esthetiek ontmoeten elkaar.

    (meer…)

  2. Linda Nieuwstad – Chrysanthemum (2011)

    3 Comments

    Nog tot en met februari 2012 kun je in Leiden terecht om – naast de geregeld wisselende tentoonstellingen in de galerie – haar meesterstuk Flores arte compositite bekijken.

    De kunstenaar liet zich inspireren door de achttiende-eeuwse schilder van bloemstillevens, Jan van Huysum (1682-1749). Net als Van Huysum heeft Nieuwstad bloemen uit verschillende bloeiperiodes in het bloemstuk samengebracht. De monumentale tulpen, stokrozen, kamperfoelie, appelbloesem, slaapbol en vergeet-mij-nietjes ogen tegelijkertijd zowel verleidelijk als merkwaardig stug. De bloemen van glimmend plastic en de bladeren van dekens als een vreemd barokke nabootsing.

    Eerder in 2010 deed ze al iets soortgelijks bij advocatenkantoor Kennedy van der Laan in Amsterdam. Ze maakte daar een stel joekels van paardenbloemen, een mooie tedere en relativerende terzijde bij de voorname setting van het kantoor.

    Nieuwstad: “In de bermkant van de snelweg, tussen de tegels op de stoep, als onkruid in de tuin. Achteloos, de randjes van ons leven opvullend, is deze plant aanwezig. Een overlever van de eerste orde, te onbenullig om uit te buiten, te lelijk voor ons paradijs. En tegelijkertijd een subtiel bewijs van een ongrijpbare natuur. Nederigheid is op zijn plaats. Bij het zien van een paardenbloem, kniel ik en vraag om vergiffenis.”

    In de We Like Art Lounge op Art Amsterdam toonden we een multiple die we hier graag nog een keer onder de aandacht brengen: een kloeke uitgezaagde bloem op trespa. Heerlijk werk.

    Boven: Linda Nieuwstad deed een monumentale ingreep in onze eerste Westergastentoonstelling in 2013, foto Johan Nieuwenhuize.

    (meer…)

  3. Philip Akkerman – De onzichtbare man, 2003

    Leave a Comment

    Doe jezelf een plezier en lees deze selectie van zijn bondige dagboek aantekeningen (1984 – 2011) en geniet van zijn twijfel en euforische trots. “Wat ik maak is troep” en “G.V.D.! nr 46 Helemaal TOP”. Nog mooier is de prettig nuchtere en afgewogen toon in zijn Verhandeling over het Nut van de Schildertechniek voor de Kunstschilder.

    “Wat ik allemaal niet gedaan heb om iets, wat dan ook, alle kennis was welkom, te leren. Ik heb talloze boeken doorgenomen, oude en nieuwe, waaronder leerboeken voor huisschilders. Ik heb, toen hij nog leefde, mijn oor te luisteren gelegd bij Johan Stahlecker, hier om de hoek. Ik heb cursussen gevolgd: ikonenschilderen, kalligrafie, modeltekenen.  O, wat zou ik graag een paar jaar in het atelier van Maarten van Heemskerck doorbrengen. Wat is er veel mislukt.

    Ik heb veel troep gemaakt maar ik heb nooit fouten in een schilderij hersteld of overgeschilderd. Ook heb ik zelden een mislukt schilderij weggegooid. De verbeteringen bracht ik aan in een volgend schilderij. Als je blijft overschilderen en weggooien kan je niet van je fouten leren. Je moet je fouten erkennen. Het vernietigen van schilderijen lijkt heroïsch, maar het is laf.”

    Tenslotte is er nog een tekst die Akkerman schreef voor Ons Erfdeel die je eigenlijk niet mag missen als je een liefhebber bent van zijn werk. Heerlijk. Ook herinneren we ons een Teleac uitzending in de jaren negentig waarin Akkerman heel zakelijk en aanstekelijk vertelde over zijn dagelijkse routine in een atelier met een kastwand vol paneeltjes als een enorme LP collectie. Helaas nergens te vinden op het net. Onlangs toen hij uitpakte in de Kunsthal met Akkermania maakte RTV Rijnmond een uitstekend item over hem. Die video kun je wel zien en wel hier.

    In 2003 maakt Akkerman een reeks van 50 verschillende twee-kleuren zeefdrukken getiteld: De onzichtbare man. Als speciale We Like Art aanbieding bieden we een prent naar keuze uit de serie aan. Vraag ons welke exemplaren nog beschikbaar zijn. Wie het eerst komt wie het eerst maalt. De hele serie van 50 zeefdrukken is ook te koop voor € 3.000.

    UPDATE: deze zeefdruk is niet meer beschikbaar via ons

  4. Erik Odijk – Skog, 2011

    Leave a Comment

    Deze werd onder andere getoond in de reizende tentoonstelling van curator (en teken-kunstenaar) Arno Kramer, Into Drawing – contemporary dutch drawings, zie hier.
    Op dit moment is zijn werk behalve in de groepstentoonstelling in het Stedelijk Museum in Schiedam, die we al eerder noemden (All about drawing), ook te zien in een solo-tentoonstelling bij Plaatsmaken in Arnhem. Nog t/m 10 juli: Viewpoint.

    Odijk laat de kijker letterlijk en figuurlijk stilstaan bij de natuur. De vaak enorme tekeningen zijn zeer precies en overweldigend. Een momentje voor zelf-reflectie. Hoe ver ben je zelf al van de natuur verwijderd geraakt? Je blik op Odijk’s oerbossen en de nietigheid van de mens is duidelijk. Voert het te ver om Friedrich’s wandelaar boven de nevelen erbij te halen? Erik Odijk stelt zijn kaders vast tijdens wandelingen in bossen in Canada en andere plekken op de wereld. Met de foto’s gaat hij verder in zijn atelier. De tekeningen die er uit voort komen, zijn geconcentreerd, opeenhopingen met veel details. Odijk zet kleuren en contrasten aan, laat dramatiek toe in het werk. Zo krijgt een enkele boom een totaal andere impact. Om DE oerboom (Monstrare, 2010) van de hand van Erik Odijk te zien, bezoek het prachtige 300 jaar oude Huize Frankendael met de mooie tuinen eens. Tip!

    (meer…)

  5. Isabelle Wenzel – Number 1 (2011)

    1 Comment

    Wenzel studeerde vorig jaar (!) af aan de Rietveld Academie met een volkomen eigen geluid. Terecht dat ze in het Virtueel Museum Zuidas al vlak na haar afstuderen soleerde met de tentoonstelling Building Images.

    Zoiets gaat dan al snel rondzoemen. Het voorlopige resultaat is haar nominatie voor de Blend/Streetlab Absolut Talent Award 2011, een signalement op fotoblog Point of View, de selectie voor het Internationaal Fotografiefestival te Leipzig, de nominatie voor de prestigieuze European Exhibition Photo Award 2012 en … haar eerste presentatie binnenkort bij Aschenbach & Hofland Galleries in Amsterdam. Op 18 juni 2011 opent Color Cocktail met veel nieuw werk van Wenzel. Op de tentoonstelling zal deze foto in een kleine oplage in een formaat van 100 x 80 cm komen te hangen.

    (meer…)

  6. Kees Goudzwaard – Cape, 2000

    Leave a Comment

    Komend weekend opent een solo van Goudzwaard in het Stedelijk Museum Schiedam. We verheugen ons op het nieuwe werk van deze ster uit de stal van de Antwerpse power-galerie Zeno X.

    Uit het persbericht: “Voor alle schilderijen maakt Kees Goudzwaard modellen van flinterdunne materialen zoals papier, transparante folie en tape. Weken, soms maanden werkt hij aan de ‘prototypes’ voor zijn schilderijen. Tijdens het schilderen brengt hij zorgvuldig dunne, egale verflagen over elkaar aan om een zo nauwkeurig mogelijke weergave te bereiken van het papieren model. In feite bouwt hij het papieren model in verf op het schilderdoek weer op.”

    De patroonvorm in hier getoonde werk is ontleend aan een Hollandse (mannen)kraag uit de 17e eeuw.

    titel: Cape, 2000
    techniek: Originele zeefdruk gedrukt op karton, vorm uitgesneden, oplage 21
    afmetingen: 100 x 100 cm
    We hebben meerdere bijzondere zeefdrukken van Kees Goudswaard!
    links: Kees Goudzwaard, Zeno X Gallery, Stedelijk Museum Schiedam
  7. Gerco de Ruijter – Grenspaal 367 51°21’30.93″ N 3°22’31.44″ E ‘t Zwin (2006)

    3 Comments

    De Ruijter fotografeert landschappen vanaf een hoogte van 10 t/m 100 meter met een op afstand bestuurbare camera die aan een Japanse vechtvlieger hangt. Het ongewone vogelperspectief in zijn foto’s maakt dat je zijn werk meestal in eerste instantie leest als een spel van abstracte variaties tot het duizelingwekkende moment dat je de locaties van boven kunt thuisbrengen.

    De Ruijter is een crack in zijn vak en zijn cv beslaat enige A4-tjes landelijke en internationale tentoonstellingen en aansprekende opdrachten. Hij vertelt in een boeiend gesprek voor De Avonden aan Hans den Hartog Jager over zijn eerste vliegerfoto’s met wegwerpcamera’s, over zijn tijd als schilder, over zijn gemiddelde werkdag, zijn locatieonderzoek en over boze boeren die de fotograaf af en toe van hun land jagen. Fascinerend hoe De Ruijter inmiddels textuur, windrichting en lichtspel op het landschap vanaf de grond kan inschatten, ook het bewust inzetten van toeval duiden op een ervaren schildersoog.

    In 2005 ontving Gerco de Ruijter van het Belasting & Douane Museum in Rotterdam de opdracht om het landschap aan de Nederlandse grenzen vast te leggen. Het resultaat is een reeks foto’s van grenspalen. In de grensstreek met Duitsland en België ging De Ruijter op zoek naar de stippellijnen op de kaart. De locatie van de hier getoonde foto kun hier zien bij Google Maps. De wat verloren grenspalen (meestal amper te vinden op de foto’s) ontroeren bijna.

    Deze speciale editie verscheen bij de catalogus Er zijn grenzen… Joyce Roodnat selecteerde uit haar wandelverhalen een aantal wandelingen op en om de grens, van Termunten tot Cadzand. Wat ons betreft: geen geld voor zo’n fraaie kloeke editie.

    (meer…)

  8. John Körmeling – De Kloppende Kalender, 2009 – € 0

    Leave a Comment

    In een mooie film van Bas Roeterink kun je via Uitzending Gemist kijken naar de totstandkoming van Happy Street, het Nederlandse paviljoen voor de World Expo 2010 in Shanghai. Symphatiek en onverstoorbaar (oké af en toe een vloek) zie je Körmeling drie jaar lang in de weer bij dit megaproject. Het kan haast niet anders of er gaan hierna veel internationale deuren voor hem open. De Chinezen lopen in elk geval weg met hem weg, zo heerlijk ‘over the top’. Vaak was dat juist in Nederland in het verleden een reden waarom het nogal eens bij plannen bleef. En als het dan eens uitgevoerd werd zoals de rotonde met het rondraaiende huis in Tilburg – dan is het gemopper niet van de lucht. Kijk voor de aardigheid eens naar de buslading commentaren op Youtube bij een filmpje van dit heerlijk vreemde werk. Zoveel onnozelheid doet het goed bij de klanken van Mike Oldfield.

    De Kloppende Kalender is een juweeltje. “Dat wat je telt is dat wat je buiten ziet”, is het credo van dit werk. Met behulp van drie schijven kun je de Gregoriaanse kalender afzetten tegen de zon- en de maankalender en de seizoenenkalender – met een extra werkdag als bonus! Aan de slag.

    We kunnen het niet laten ook nog even te wijzen op de gratis replica’s van Sol Lewitt die momenteel uitgedeeld worden in het Van Abbemuseum. “Het museum wordt soms bestempeld als een gevangenis waarin het kunstwerk als een misdadiger is ‘opgesloten’. Met het project FREE SOL LEWITT vraagt SUPERFLEX het Van Abbemuseum op speelse wijze het werk Untitled (Wall Structure), 1972 van de Amerikaanse kunstenaar Sol LeWitt ‘in vrijheid’ te stellen,” aldus het museum op haar site. Totaal worden er door SUPERFLEX (een Deens kunstenaarscollectief) 21 replica’s gemaakt, er zijn nog 2 exemplaren beschikbaar. De parade van gelukkigen zeulend met hun forse wandobject is hilarisch. Soms gelukkig tegen wil en dank trouwens:

    “Elk jaar gaan wij, mijn (schoon)zussen en moeder een weekend op stap. Winkelen, uit eten, bijpraten en een museumbezoek. Omdat we in Eindhoven zijn, gaan we naar het van Abbemuseum. We volgen een rondleiding met een gids die boeiend vertelt over het minimalisme en het project dat daar plaats vindt, FREE SOL LEWITT. In de trein word ik gebeld. Ik heb gewonnen. Mijn echtgenoot kijkt mee op de computer en zegt: “Wat is het voor werk? Ik vind het niet mooi. Het is te groot. Had je geen schilderijtje kunnen winnen? Nu hangt het bij mijn zus in de tuin.” Jammer dat daar geen foto van op de site van het van Abbe staat.

    Art for All was het uitgangspunt van de sympathieke Free Art Fair in Londen. Als alternatief voor de enorme nadruk in de kunstwereld op prijzen en status, een markt gekaapt door ‘big money’. Kunst (vaak monumentaal) van een flinke batterij goede kunstenaars werd weggegeven aan bezoekers die op een commerciële kunstbeurs veelal af moeten haken. Loting bepaalde of je bijvoorbeeld met een Marlene Dumas of een Markus Vater naar huis mocht. Zou mooi zijn als zoiets een keer hier in Nederland georganiseerd zou kunnen worden – of geef je dan het verkeerde signaal?

     

    titel: De Kloppende Kalender, 2009
    techniek: download, print uit te laseren op helder plastic
    afmetingen: naar wens
    prijs: € 0,-
    verkoopinfo: gratis download via deze link
    kunstkoop: Nee
  9. Juul Kraijer – Zonder Titel, 2010

    1 Comment

    JuulKraijerLEn wat een concentratie en een rare verstilling. Gek genoeg wordt je zelfs in in het geweld van drukke groepstentoonstellingen meteen naar haar tekeningen (van klein tot monumentaal) toegezogen. Sterker: haar frèle werk blaast menig collega weg.

    De afgebeelde androgyne meisjes gaan volledig op in hun transformatie naar bijvoorbeeld een vulkaanlandschap of een slangenlichaam. Uilen, bijen en tongen die zich geheel vanzelfsprekend over het lichaam uitzaaien of uitstrooien. Memorabel is het lichaam dat vrijwel opgelost in een donkere zee oplicht in kleine kwallen.

    Kraijer werd al jaren geleden internationaal opgepikt en de aankoop door het Museum of Modern Art in New York heeft er wel enigszins toe bijgedragen dat er inmiddels wachtlijsten bestaan voor haar werk en dat haar prijzen stegen. Ze wordt  internationaal vertegenwoordgd op de belangrijkste kunstbeurzen door galerie Monica Decardenas in Milaan. Heel leuk nu om bij Wim van Krimpen zo’n vriendelijk geprijsde editie te zien op Art Amsterdam. Kraijer maakt sinds een aantal jaren ook bronzen en fotografie in oplage. Dit is echt een indringend juweeltje!