Martijn Schuppers, #13ZIO (Zoominsideout) (2013), 60 x 45 cm, digitale ink-jet print op aluminium achter diasec, oplage 5
In deel 2 van een kleine reeks die we samen met Kunstbeeld maken vragen we een aantal kunstenaars in aanloop naar de show volgende week naar het werk dat ze tonen in het Machinegebouw. Vandaag de schilder annex oppervlakte alchemist Martijn Schuppers. Zijn schilderijen ogen als vergezichten in de ruimte of juist als de microscopische blik op een preparaat. Het speelse maakplezier en de rol van het toeval zijn leidend – een mooie mix van onbeheersbaarheid en virtuositeit.
Martijn, kun je ons iets vertellen over hoe dit werk voor de Westergas tot stand is gekomen?
Deze werken onder de titel ZIO (Zoominsideout) komen voort uit het verlangen om steeds dichter op het schilderij (lees: de schilderkunst) in te zoomen. Een traditie die inmiddels zo’n honderd jaar oud is, sinds de kunst(en) werd gedwongen op zichzelf te reflecteren. Deze ‘afstandelijke’ houding geef ik nogmaals vorm door deze afstand letterlijk te nemen en een fotografische vorm te kiezen voor deze schilderijen die letterlijke uitvergrotingen zijn van wat ik heb gezien. Wij kijken naar een foto van een kwaststreek van fluoriserende transparante verf op glas welke van de achterzijde is gefotografeerd in UV-licht.
Waren er beperkingen door de oplage, de maat of door de prijs. Zo ja, welke?
Er waren geen beperkingen voor de oplage. Ik denk alleen dat een oplage 5 plus 1 A.P. voldoende is.
Wat maakt deelname aan Start Buying Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
Ik vind het een goed initiatief zowel voor de kunstenaar als wel de betrokken galeristen en niet in de laatste plaats voor de organisator We Like Art zelf. Maar in eerste instantie voor het publiek en de stimulering om kunst te kopen voor zowel bemiddelden als nieuwe jonge kunstkopers met een kleinere beurs. Prijs en kwaliteit zijn in dit concept zeer concurrerend. En in een kunstmarkt waar de prijzen in betere tijden over top werden gejaagd is het belangrijk om juist nu goede kunst tegen een goede prijs aan te bieden en te tonen.
Zou je zelf een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling willen kopen? Zo ja, wat spreekt je zo aan in dit werk of meerdere werken?
Jazeker van verschillende kunstenaars. Het werk van Marleen Sleeuwits zou ik wel willen bezitten. Maar daarvoor moet WLA eerst een paar edities van mij verkopen!
Praktische informatie Start Buying Art
Locatie: Machinegebouw, Westergasfabriek Amsterdam
Data: 5 t/m 8 september 2013
Open: alle dagen 11.00 – 19.00 uur
Toegang: € 5,-
Natascha Libbert, boy rock (2012), 40 x 40 cm, digitale c-print, oplage 30
Na een werkend bestaan als account manager bij een groot reclamebureau (FHV/BBDO), besloot ze part-time stewardess te worden om naar de kunstacademie te kunnen. En juist de mogelijkheid om te reizen bracht haar tot dit veel geroemde fotoproject (PhotoQ, NRC, GUP) over dat wonderlijke verlangen naar een universeel decor van luxe en ontspanning. Nominaties voor 2 Dutch Doc Awards, niet gek. Inmiddels heeft ze haar werk getoond in het GEM, het Nederlands Fotomuseum, bij galerie Kranendonk en vorig jaar bij Unseen.
Wat maakt haar werk zo bijzonder? Het is de blik van een obsessieve kijker, met altijd oog voor het vervreemdende in situaties – resulterend in een gekantelde werkelijkheid. Licht, kleur, actie, compositie, toevalligheden: Libberts zet alles speels en dwingend naar haar hand. Hoog tijd om Natascha eens wat vragen te stellen.
Hoe is het Natascha? Ben je nu in Nederland of in het buitenland op pad met je camera?
Ha, het is goed. In tegenstelling tot de afgelopen 10 jaar vliegen ben ik nu al een tijdje in Nederland. Afgelopen april was ik een periode in Ghana en ik kijk uit naar september, dan ga ik weer op reis.
Hoe zou je jouw foto’s omschrijven aan iemand die nog nooit een werk van je heeft gezien, ehm … behalve dan dat ze vaak vierkant zijn?
Nou tegenwoordig zijn ze niet vierkant. Ik heb de Hasselblad tijdelijk (?) geparkeerd omdat ik het gevoel had dat ik mezelf aan het herhalen was. Een nieuwe manier van werken leek me verfrissend. Wellicht dat ik over een periode weer terug ga naar analoog 6 x 6 maar misschien ook niet. In antwoord op je vraag denk ik dat mijn beelden vaak een film-still kwaliteit hebben, het zijn taferelen. Iemand zei ooit dat het foto’s van plekken zijn, die gaan over mensen. Ze lijken geënsceneerd maar dat zijn ze nooit.
stamp of light (2010), 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Welke wereld roep je op in je werk?
Ik probeer een universele zoektocht naar geluk te verbeelden in ongeënsceneerde momenten. Verlangens, dromen en idealen geven een dimensie aan de ruimte waarin we ons bevinden, en is van invloed op onze perceptie van de werkelijkheid: de ‘imaginaire beleving’.
Voorheen was dit vanuit het idee dat mensen doorslaan in het disney-ficeren van hun omgeving, dat die veel weg heeft gekregen van een decor, en dat mensen daarin bijna ontheemd raken omdat het zo onpersoonlijk is geworden. Daar ging mijn boek ‘Take me to the Hilton’ over: perfect vormgegeven werelden met wat dolende mensen. De afgelopen tijd ben ik het vervreemdende decor echter steeds meer gaan zien als een vanzelfsprekend theater waarin de mens zijn eigen werkelijkheid wel degelijk kan afdwingen, en niet langer een leidend voorwerp is.
Maar ik zoek mijn onderwerp dan ook minder op in esthetische ‘perfecte’ werelden, maar meer in zogenoemd natuurlijke. Daarin vind ik compassie en schoonheid waar ik schijnbaar zelf ook behoefte aan heb. Behalve dat ik fotografie gebruik om een persoonlijke behoefte daaraan te verbeelden, is het ook een manier om orde te scheppen in de complexiteit van alles. Het maakt de dingen soms behapbaar.
Puff (2010), 50 x 50 cm, oplage 10, digitale c-print in lijst en 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Het licht is vaak zo bijzonder. Is er een bepaald favoriet tijdstip van de dag voor je werk?
Met de Hasselblad werkte ik zoveel mogelijk met een soort diffuus licht, wat de indruk wekt van een in scène gezet moment. Terwijl niets natuurlijk in scène gezet is, de wereld is zelf al gek genoeg. Momenteel let ik daar wat minder op omdat ik anders fotografeer. Het soort licht bepaalt wel eens naar wat voor landen ik wel of niet ga. Of in welke seizoen. Hard licht vermijd ik, maar vorig jaar liep ik per ongeluk urenlang met 45 graden in Fes rond en dan wordt de hitte en verblindend licht vanzelf onderdeel van de beleving en concentratie die ik oproep om in te fotograferen.
airshow, 50 x 50 cm, oplage 10, digitale c-print in lijst | 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Hoe ga je praktisch te werk, hoe kom je tot nieuwe foto’s/nieuw werk?
Praktisch gezien moet ik mezelf op reis sturen. En ondanks mijn liefde voor reizen vind ik dat ongelofelijk moeilijk en laat ik me graag afleiden door het alledaagse leven.
Voorheen vloog ik 2-3 per maand naar een andere bestemming over de hele wereld omdat ik een deeltijd baan had als stewardess bij de KLM. Ik wist precies waar ik kon fotograferen en welke bestemmingen voor mij nuttig waren. Dan maak je vanzelfsprekend werk. Maar ik merkte dat die vorm niet meer werkte en toen ben ik gestopt.
In ieder geval is het zo dat wanneer ik ergens ben, dat ik het ervaar als een groot onderzoek. Vaak ook wel als een strijd, om te vinden wat ik zoek. Ik verlies me graag in een soort uitputtende beleving van een plek. Maar uiteindelijk hou ik daar wel van. Ik moet dus gewoon op reis, en dan levert die beleving werk op.
Hoe vind je die vreemde parken en die wonderlijke schermen?
Veel lopen en zoeken. En op een gegeven moment zijn je ogen bijna geprogrammeerd om bepaalde dingen te zien. Ik ben nu bezig om ze niet meer te zien. Want anders zou het alleen nog maar gaan over gekke plekken.
untitled#3 (2008), 80 x 80 cm, oplage 7, digitale c-printfoto in lijst
Wat inspireert je?
Veel. Maar vooral hoe mensen zich tot hun omgeving verhouden. Ik heb eigenlijk geen filter, alles komt binnen, dus ik ben daar voortdurend mee bezig. Niet gek dan, dat ik dat met fotografie enigszins probeer hanteerbaar te maken.
Is reizen belangrijk voor je?
Reizen is waanzinnig belangrijk. Als kind woonden we in verschillende landen, mijn ouders hebben altijd overal gewoond en voor mijn werk heb ik ook veel gereisd. Dat ik sinds een jaar niet meer vlieg voelt als een afkick periode. Ik stap heel moeilijk op het vliegtuig maar zodra ik het doe heb ik het idee dat ik doe waar het leven voor bedoeld was. Bovendien vind ik de gedragsvormen van verschillende culturen ongelofelijk interessant en ik heb het idee dat ik ze goed aanvoel. Daarom lijken veel plekken op een soort 2e thuis.
Misschien ook omdat ik vanaf jongs af aan in bepaalde landen woonde en dat ze daardoor onderdeel zijn geworden van mijn identiteit. Dan komt opeens een herinnering van vroeger naar boven drijven en dan wordt het heden nog rijker. Of ik probeer het verleden te rijmen met het heden en dan verlies je jezelf dus ook al snel in je imaginaire beleving van een plek. En dat is misschien wel de bedoeling.
Wat is het geheim van Afrika?
Geen idee. Ik heb er als kind gewoond maar ik heb niet dezelfde liefde voor bijvoorbeeld Saoedie Arabie. Het is een haat liefde verhouding maar ik denk dat wanneer je deze vraag aan een aantal andere fotografen stelt, dat je dezelfde aantrekkingskracht aantreft. In Afrika zijn dingen die wij hier vanzelfsprekend vinden, dat helemaal niet. En andersom ook. Er zit een bepaalde poëzie in de taal, en benadering van het dagelijks leven waar ik van houd. Tegelijkertijd irriteer ik me ook wel eens ongelofelijk. Die tegenstrijdigheid vind ik fijn maar verder is het ook een intuïtieve aantrekkingskracht.
Wanneer vond je je eigen geluid naar je eigen gevoel?
In het 3e jaar op de academie. Toen fotografeerde ik alles waar ik zoveel vragen over had. Ik merkte dat ik 3 jaar later een grote vraag had ‘weggewerkt’. Heerlijk. Maar ik zoek vaak weer naar een eigen geluid. Onlangs ook weer.
the gardener (2010), 80 x 80 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Naast je fotografie mag je graag schrijven, vertel eens?
Uiteindelijk gaat het mij erom dat ik ervaringen, observaties, gedachtes wil ervaren. Om ze vervolgens te benutten of vertalen, zet ik het om in beeld of ik schrijf er wat over.
Met dat eerste voel ik misschien meer druk omdat ik ervoor opgeleid ben en omdat ik me bewust ben van de ‘regels’. Als ik gedachtes opschrijf is dat heel anders. Voor zover dat enigszins lukt is het een groot plezier om te doen. Bovendien is het minder opdringerig dan fotografie. Laatst zei iemand dat tekst wel eens de lijm zou kunnen zijn van m’n fotografie. We zullen zien.
Waar ben je nu mee bezig, wat zijn je plannen?
Ik verheug me op mijn nieuwe website. Daarin hoop ik meer verhalen te laten zien. Dat wordt een uitprobeersel.
In september ga ik weer op reis en wil ik daarmee recent werk uit Ghana aanvullen. Zou leuk zijn wanneer er eind van het jaar behalve een nieuwe website, weer iets op de plank ligt.
Voor We Like Art zocht je een werk uit als speciale editie: Boy Rock, kun je hier iets over vertellen?
Boy Rock had ik nog niet eerder laten zien en ik had daar wel veel zin in. Dus dat leek me een goede keus. De foto maakte ik in 2012 langs de kust in Zuid Afrika.
Boy rock (2012), 40 x 40 cm, digitale c-print, oplage 30
Scarlett Hooft Graafland | Coca Truck, 2012 | kleurenfoto, opgeplakt op dibond, achter plexiglas, oplage 12 | 30 x 90 cm
Tijdens de WLA galeriemiddag met Scarlett Hooft Graafland vorige maand, vertelde de kunstenaar weer zo aanstekelijk over haar manier van werken, de avonturen op reis en de nieuwe werken uit de Douze douze douze-serie die ze net in Madagascar maakte! Scarlett ziet haar werken eerder als sculpturen dan als fotografie. De foto’s zijn een weergave van de ingrepen die zij doet in verschillende indrukwekkende, bijna surrealistische landschappen in de wereld.
Locale gebruiken, legenden en natuurverschijnselen zijn aanleiding tot nieuwe verhalende situaties die enerzijds vaak normaal aandoen, maar die zich in tweede instantie op een vervreemdende wijze verhouden tot het landschap. In samenwerking met inwoners van het gebied, bij wie zij vaak zo’n drie maanden verblijft, laat zij de beelden in haar hoofd werkelijkheid worden. In maar een paar uitgekiende opnamen legt ze de sculpturale performances vast. Ook legde ze nog maar eens uit dat -en waarom- ze geen Photoshop gebruikt. (Binnenkort meer daarover in de film die we over haar maakten voor het AMC.)
Scarlett Hooft Graafland had vorig jaar een indrukwekkende solo-tentoonstelling (Soft Horizons) in Huis Marseille. En we hebben zo’n vermoeden dat er weer een grote solo-tentoonstelling in een museum aan zit te komen… En terecht!
Tim Ayres, Spectacular! (2012), 48 x 32 cm, acrylic paint on Arches Satin paper, € 1.200 (ingelijst)
Afgelopen jaar bezochten we met een aantal We Like Art lezers het atelier van Tim Ayres. Het was een mooie crashcourse in de wereld van Ayres. Ontpannen vertelde hij over zijn dagelijkse werkdag, zijn materiaalgebruik en zijn bronnen. Over Eager zijn eerste tekstwerk dat hij maakte tijdens zijn verblijf op de Rijksacademie. Toen ook al uitgevoerd in het karakteristiek Eurostile font. Over de speciale tape van een adresje in New York die hij gebruikt bij zijn werk. En over de kwikzilveren associaties die leiden tot de tekstfragmenten en titels.
Ayres toonde ons een geweldige serie werken op papier, elk 50 x 34 cm: vanaf € 600,- (foto op papier) inclusief lijst.
Tim Ayres bouwt aan een ijzersterk oeuvre van grafische schilderkunst en letterwerken. Zijn speelse typografische teksten zijn megastrak uitgevoerd. De schilderijen, meestal lak op MDF-paneel, knallen van de muur.
Tim Ayres, The lifting light (2012), 48 x 32 cm, acrylic paint on Arches Satin paper, € 1.200 (ingelijst)
De tekst-werken van Ayres hebben een sterke poëtische lading. De tekstfragmenten vinden hun oorsprong in woorden die de kunstenaar tegenkomt in boeken, film, muziek of oppikt in gesprekken. Toch zijn het ook gewoon schilderijen van een tekst en is de kunstenaar vooral geïnteresseerd in hoe woorden een abstracte vorm kunnen zijn en beelden opwekken. Het resultaat, de panelen en het werk op papier, is dwingend en ongrijpbaar tegelijk.
Ayres is opgeleid aan de Rijksakademie in Amsterdam en was jaren vaste gast in het Stedelijk Museum. Hij is vertegenwoordigd in talloze internationale particuliere en museale collecties. Vanaf 18 mei t/m 22 juni 2013 heeft Ayres een presentatie bij de Amsterdamse galerie Diana Stigter.
Tim Ayres, I did some thinking on the train (2012), 48 x 32 cm, acrylic paint on Arches Satin paper, € 1.200 (ingelijst)
Mariken Wessels, Keepsake/monument (2011), 70 x 50 cm, print op Hahnemuhle 190 grams fine art paper, oplage 5, ingelijst, € 1.150. Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf.
In de fotoserie Keepsake van Mariken Wessels gaat de kunstenaar in op de terugkerende en opvallende trend om actief en tastbaar te gedenken in de openbare ruimte. Bij een daad van geweld met te betreuren verliezen, zoekt men een plek voor bezinning, voor bloemen, kaarsjes en knuffels. Het lijkt een international volksritueel te zijn geworden. Gevoelens van onmacht, woede over onrecht vinden zo een uitweg lijkt het.
Afgelopen jaar liet Wessels bij onze show tijdens de Open Tuinen Dagen, bij ING House en bij de Mondriaan Fonds tentoonstelling tijdens Art Rotterdam de sculptuur Keepsake (2011) zien. Een stapeling van 16 lichtboxen met bloemenprints, in totaal zo’n 3.70 meter hoog, en 2 meter breed en diep. Heel indrukwekkend, hier zie je een impressie.
Wessels gebruikte hiervoor oude, gevonden foto’s van bloemen, die ze met de hand bewerkte en opnieuw fotografeerde verwerkt in deze installatie. Wessels geeft de bloemen, die na het afsnijden natuurlijk al afsterven een tweede leven, de oude foto’s krijgen een nieuwe laag en een nieuwe betekenis.
Deze sculptuur herbergt niet alleen de dood, maar schenkt ook licht en hoop. De installatie is gelijktijdig theatraal en abstract. Wessels vertaalt menselijke gevoelens in afstandelijke symbolen; zij zet haar verbazing om een ogenschijnlijk nieuw cultureel fenomeen om naar een grootse sculptuur dat sentiment vervangt door beeld, zonder te verworden tot kitsch. Zij confronteert en stelt vragen, maar veroordeelt niet.
De monumentale ‘Keepsake’ toren is t/m 20 juni te zien in de tentoonstelling Flowercastle in Kasteel Keukenhof in Lisse.
In de Bijenkorf (en in de Bijenkorf webwinkel) tonen we een foto uit de serie in een prachtige donkere lijst van lijstenmaker Profilex. Je kunt natuurlijk ook een andere foto’s uit de serie bij ons bestellen. Mail naar contact@welikeart.nl – we helpen je graag verder.
Isabelle Wenzel, Flash#1 (2010), 150 x 110 cm, Fine Art Print op Baryte papier, oplage 5, € 1.645. Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf.
Het werk van Isabelle Wenzel (Wuppertal, Duitsland, 1982) is volledig eigen en ijzersterk. We schreven al met enige regelmaat over dit aanstormend talent:
Wat maakt haar foto’s zo bijzonder? Er zit een soort gruizige power in die je als een knal voor je kop raakt. De morsige soms wat klunzig geknutselde settings waarin de vaak gezichtsloze ‘modellen’ poseren oogt heel geloofwaardig. De absurde en wrange situaties waarin de modellen ongewone acrobatische poses aannemen of soms opgedwongen lijken te krijgen zijn onweerstaanbaar. Het werk lijkt te gaan over alternatieven voor de klassieke machtsverhouding tussen fotograaf en model en over andere zaken waar je niet zo snel de vinger op legt.
Wenzel: “Ik vraag mezelf af welke impact ik heb op het model als fotograaf en omgekeerd. Ben ik degene die het model stuurt/begeleid en controleert en gezag over haar heeft? Of is het de observaties van het model die mij sturen/domineren?”
Isabelle Wenzel wordt momenteel op talloze plekken opgepikt. Haar werk werd vorige maand nog uitgebreid besproken in het hippe The Hunger Magazine (lees hier meer) en ze is te zien geweest in Duitsland, Italie, Frankrijk, Noorwegen en natuurlijk met een solo bij de fotobeurs Unseen in Amsterdam afgelopen jaar.
Ze was trouwens ook uitgebreid aan het woord op Unseen, zie hier.
“Wenzel has chosen the medium of photography for its ability to “capture the perfect moment. It is able to freeze time, and often results in something magical.” The perfect moment that Wenzel is referring to are her photographs that focus mainly on the physical form of the human body. She often depicts the female body in the most impossible positions.
Often, Wenzel works by herself: She presses the self-release and has only 10 seconds to get into position to take the shot (she sometimes does this up to 50 times per photograph!)
In her work, you can see the traces of performance art, of her former acrobatic training, of her fascination with movement and power symbols and her obsession with the perfect moment.
When asked about where she finds inspiration for her work, one of the Youtube clips Wenzel shared was the videoof 14 year old Romanian gymnast, Nadia Comaneci, who at the 1976 Montreal Olympics was the first gymnast to score a perfect 10.0.”
Onderstaande foto is echt een boegbeeld van onze show bij de Bijenkorf, we zijn daar heel trots op.
Isabelle Wenzel, Bum #1, 2010, 66 x 52 cm, oplage 7,€ 1.272 (check het werk in de webwinkel van de Bijenkorf).
Maarten Tromp, Groups 10 (2009), barietprint, oplage 7, 45 x 57 cm.
Over het werk van Maarten Tromp zei de zwaar kaliber jury (met onder meer de fotografen Rineke Dijkstra en Dana Lixenberg): “vernieuwend, je krijgt het gevoel van de energie van de groep”. De jury noemde Tromp zelf een “absoluut talent dat eenmaal ‘uitgerijpt’ bijtende beelden zal laten zien”. Tromp heeft groepen in de openbare ruimte gefotografeerd. Hoe verhouden mensen zich ten opzichte van elkaar in verschillende groepen en omgevingen?
Heel tof dat we een pareltje uit deze serie kunnen laten zien bij de Bijenkorf. Deze 3 uitgaande meiden in het Amsterdamse uitgaansleven laten zich bekijken door de fotograaf en kiezen elk een andere blik voor de camera. En wie is die man die buiten de lichtbundel valt, een passant of begeleider – en wat betekent zijn blik? Ed van der Elsken zou er zijn vingers bij aflikken. Klik voor een groter beeld vooral even op de foto.
“ …het fotoboek waarmee de jonge fotograaf Maarten Tromp in een klap een klassieker op de wereld schopt… Juist de manier waarop hij het gevoel van ongerustheid combineert met het poëtische straatleven maakt zijn boek tot een monumentaal document van het grotestadsleven aan het begin van de 21e eeuw.”
Maarten Tromp kwam al eerder voorbij met sterk werk op We Like Art. We bespraken een poosje geleden zijn meest recente project waarvoor de fotograaf is afgereisd naar Papua Nieuw Guinea in het voetspoor van zijn overgrootvader Anton Colijn. Lees hier meer. We zijn benieuwd naar het resultaat – de fotograaf is net terug.
Hoi Niels superleuk dat je meedoet met onze eindejaarsshow bij galerie VOUS ETES ICI. Je hebt daar een tekst aangebracht op de wand met handgezaagde en geschilderde letters. We lezen: Valuable thoughts and advices. I read your topic with great interest. Wat is dat voor een tekst?
Het is ‘comment spam’, tekst die wordt achtergelaten in de commentaar secties van websites en die de suggestie wekt dat er iets gezegd wordt over het onderwerp in kwestie. Comment spam wordt gelijktijdig naar duizenden websites verstuurd. Bijna altijd slaat zo’n tekst nergens op en verdwijnt het ongelezen in spamfilters. Een enkele keer vallen spam, het onderwerp op de website en de persoonlijke situatie van de lezer samen.
Je werkt wel meer met van die wonderlijk opdringerige spam-teksten, waar komen die teksten vandaan?
Als jongste deelnemer aan de tentoonstelling van de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst is haar werk nog tot en met aanstaande zondag 4 november te zien. Juist daar toont ze een niet minder indrukwekkend klein portret dat al tijdens de opening een nieuwe eigenaar vond.
Hoi RaQuel, ben je al een beetje bekomen van de ontmoeting met Hare Majesteit?
Ja zeg dat wel, ik heb erg genoten van de opening van de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst 2012. Het was geweldig om meteen na mijn afstuderen hier aanwezig te mogen zijn. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me er niks bij voor kon stellen. Maar de ontmoeting en het gesprek met Hare Majesteit was super leuk!
En ook het ontmoeten van nieuwe mensen en de ontvangst van m’n werk heeft zeker indruk op mij gemaakt! Het was gewoon een super avond, die ik graag nog een keer over zou willen doen!
Is het waar dat de koningin nogal enthousiast was over je schilderij?
Ze was heel enthousiast over het schilderij. Ze was erg nieuwsgierig naar het materiaalgebruik en de manier waarop het werk is gemaakt. Ik heb hier dan ook met haar een leuk gesprek over gehad. Na afloop kwam een hofdame me vertellen dat Majesteit het werk graag wilde kopen!
Vorig jaar maakten Hering/Van Kalsbeek eigenhandig een weergaloze presentatie in de hal van een voormalige suikerfabriek in Halfweg. Run Silent heette de tentoonstelling met een flink aantal organische bronzen beelden op sokkels verspreid over de fabrieksvloer. Een sterk staaltje ondernemerschap. Het duo organiseerde van A tot B de hele show. Een dappere investering in deze onzekere tijden. Het was een groot succes met veel bezoekers en dito verkopen.
Na een lange periode van werken met kunsthars maakten ze de afgelopen tijd een aantal sierlijk grillige bronzen. Onzekerheid, toeval en onvoorspelbaarheid speelden weer een grote rol bij het wordingsproces. De beelden die in de tuin te zien zijn komend weekend zijn net nieuw. Heel toepasselijk heet 1 van de beelden ‘Weapon of choice’, naar de clip van Fatboy Slim met de glij- en zweefdansende Christopher Walken. Zelden zie je zo’n swingende twist in brons.
We schreven hier al eerder over dit duo: “Heringa/Van Kalsbeek experimenteren virtuoos met materialen als keramiek, porselein, kunsthars, nylondraad en veren in hun sculpturen. Hun zintuiglijke, kleurrijke, barokke beelden knallen in de ruimte. Het vloeit en stroomt en stolt op een manier die ook de kunstenaars zelf verrast. Ze benadrukken graag dat het toeval weliswaar zijn gang kan gaan, ze houden echter zelf wel de regie (‘controlled accidents’). Op stalen frames of gefiguurzaagde houten staketsels worden steeds partijen en sijpelende lagen toegevoegd. Tot er een soort uitzinnige organische koralen, paradijsvogels, aliens ontstaan. Uitzinnig en gek genoeg ook heel precies en soeverein.”
Rothman werkt in series. Bekend werd ze met enorme doeken over architectonische monumenten en historische figuren, deze serie On History groeit nog steeds. In de series Iconography I en II portretteert de kunstenaar heilige figuren en later anonieme figuren.
Je oog moet zich concentreren om het afgebeelde te herkennen, zo versnippert als de voorstelling in eerste instantie lijkt. Daar speelt Rothman mee. De monumenten, heiligen of historische figuren kennen we zo goed, dat we slechts weinig nodig hebben om het onderwerp te benoemen. Ons collectief geheugen. In Iconography II portretteert ze onbekende vrouwen op dezelfde manier als iconische figuren. Wat maakt iemand heilig?
De nieuwste serie Gaze -waar de kunstenaar nu aan werkt en die vanaf 10 mei in een solo-tentoonstelling bij haar galerie, Wetterling Gallery in Stockholm te zien is- gaat letterlijker in op het kijken en onze manier van perceptie. ZIEN (in de zin van kijken) staat niet op zichzelf, maar wordt mede bepaalde door allerlei sociale aspecten. Gaze toont vrouwen in allerlei poses, en allemaal kijken ze naar iets, iets dat wij niet kunnen zien. En wij kijken weer naar hen, zo zijn wij dus eigenlijk de toeschouwer -of gluurder- geworden. De gouaches hierboven en onder lees meer, komen uit deze Gaze-serie.
De beelden van Marjolein Rothman ademen nostalgie, en herinneren aan oude foto’s. Foto’s zijn haar uitgangspunt, maar alleen hoekige silhouetten blijven over bij de kunstenaar, als een soort knipsels. Dat heeft haar ertoe gebracht daadwerkelijk te gaan knippen in haar gouaches, als abstracte vormen ‘liggen’ de uitgeknipte gouaches op het papier.
Later deze maand mogen wij de allernieuwste ontwikkeling in het werk van Marjolein Rothman laten zien, een speciaal voor We Like Art gemaakte ‘cut-out’! (We zullen dit werk ook laten zien tijdens We Like Art Live.) Deze papierknipsels laat ze deze week voor het eerst zien in haar solo-show bij Wetterling Gallery in Stockholm. Een prachtig en logisch gevolg van haar schilderwerk. Terug gebracht tot de essentie, licht, donker en tonen ertussen, gecombineerd met slechts de minimale kern van het onderwerp.
Nog maar 2 maanden geleden maakte hij een werk op locatie in de kunstinstelling Hotel MariaKapel in Hoorn, en nu hangt hij met dit werk in de internationale supertentoonstelling Out of Focus in de Saatchi Gallery (van 25 april tot 22 juli in Londen). Bepaald geen slecht gezelschap daar met Matthew Day Jackson, Olaf Breuning, Mitch Epstein, Mat Collishaw… en ga zo maar door.
Het bewuste werk van Smilde, Nimbus II is een foto van een dreigende goudgerande wolk in een ruimte. Een ongrijpbare kortdurende ‘sculptuur’ vastgelegd als monumentale gebeurtenis. In de MariaKapel manipuleerde hij de vochtigheidsgraad en temperatuur van de Kapel zodanig, dat een rookwolk voor een kort ogenblik bleef hangen. Dit moment, dat hij zelf Cumulus noemde, legde hij vast in samenwerking met fotograaf Cassander Eeftinck van Schattenkerk.
Het bouwen van de set en het testen van de rookmachine met het vocht, het experimenteren met het aanlichten van de tijdelijke wolk, het nam allemaal behoorlijk wat tijd in beslag. Dat het resultaat dan 1 foto is, als een gedocumenteerde gebeurtenis die daar op die specifieke locatie voor een moment was, is een mooi en sterk idee. Een romantisch en raadselachtig beeld dat gaat over ongrijpbaarheid en over wolken in oude schilderkunst als van Ruisdael.
Nadat dat dit werk op het net verscheen, werd het een regelrechte hit op allerlei internationale blogs en kwam het onder de aandacht van Saatchi. Check hier een video met een remake op locatie in Hoorn. En hier bij de collega’s van 5 uur…!!! een fotoverslag van de opening in Londen.
Smilde maakte de eerste versie van zijn wolk op zaal, Nimbus I, al in 2010 bij Probe in Arnhem. Deze projectruimte, een geweldig initiatief van Suze May Sho, is een wel heel bijzondere tentoonstellingsplek. Met wanden niet hoger dan 1,10 cm en een oppervlak van 6 m2 een ideale plek om te experimenteren. Alle variabelen van de miniatuurruimte zijn flexibel en naar behoefte te manipuleren. Op bezoek gaan kan alleen via het net. Gaat dat zien.
Berndnaut Smilde vertelt over zijn Nimbus I:
I imagined walking into a museum hall with just empty walls. The place even looked deserted. On the one hand I wanted to create an ominous situation. You could see the cloud as a sign of misfortune. You could also read it as an element out of the Dutch landscape paintings in a physical form in a classical museum hall. At the same time I wanted to make (for once) a very clear image, an almost cliché and cartoon like visualisation of having bad luck: “Indeed, there nothing here and bullocks, it’s starting to rain!”
Er is nog 1 editie beschikbaar van dit heerlijke werk. Helaas is de laatste foto inmiddels verkocht. Wel tippen we de Nimbus-editie die Smilde speciaal voor de Saatchi Gallery maakte, kleiner en in een oplage 100 – maar wel voor een sympathieke £150.00. Update: de Saatchi editie is ook uitverkocht.
Eind jaren negentig, begin 2000 werd Hellen van Meene wereldberoemd met haar portretten. Ze wordt als een van de belangrijkste fotografen van dit moment gezien. Alle vooraanstaande musea in de wereld hebben werk van haar in hun collectie (Guggenheim, Stedelijk Museum, MOCA Los Angeles, Victoria en Albert museum etc). In 2006 was er een mooi overzicht van haar werk in Huis Marseille in Amsterdam. Ze wordt in Londen vertegenwoordigd door galerie Sadie Coles en in New York door galerie Yancey Richardson.
We vragen je speciale belangstelling voor een nieuwe betaalbare editie. Eerder toonden we ons op WLA al enthousiast over Tout va disparaitre, Saint-Petersbourg uit 2008. Een mooi frêle portret van een tenger meisje in een armoedig keukentje.
Nu is er een box met 5 foto’s van 5 jonge Amerikaanse filmactrices: The Secret Lives Of Girls. We zien: Gabourey Sidibe, Carey Mulligan, Emily Blunt, Saoirse Ronan en Abby Cornish. In opdracht van The New York Times maakte Hellen naar aanleiding van de Oscarnominaties in 2010 onvergetelijke beelden van deze jonge op doorbreken staande vrouwen. Losgezongen van de spotlights van Hollywood, met de blik naar binnen gericht. Check de slideshow van The New York Times hier.
Ook de locatiescout verdient overigens een groot compliment! Wat een heerlijke gare vloerbedekkingen en interieurs. You came a long way Baby. En bedenk dat Van Meene alles ensceneert. De belangrijkste props zijn hier de stoelen, maar ook de belichting en het kleurenpalet zijn volledig uitgedacht en kloppend gemaakt.
titel:
The Secret Lives of Girls (2012)
techniek:
5 foto’s, C-Prints in een zwarte box, oplage 25
afmetingen:
blad: 30,5 x 24 cm, beeld: 23 x 23 cm
prijs:
€ 1.800 (verzendkosten € 50) NB LAATSTE EXEMPLAREN
Lilian Eliëns weet met een paar trefzekere verftoetsen en kleurvlakken een archetypische catwalk neer te zetten. De modellen met hun blanke haast doorzichtige huid lopen hun karakteristieke tred in de schijnwerpers onder daverende beats. Met juist de toets van de schilder die zo mooi de vluchtige modewereld karakteriseert. Stukjes opengelaten of spaarzaam beschilderd wit linnen suggereren catsuits, jurken en bloesjes.
Eliëns portretteert de wereld van de haute couture en haar tengere hoogbenige werkneemsters. ‘Mensen of poppen?’ vraagt Anne Berk zich af in een mooi stuk over het werk van Eliens:
“Eliëns is gefascineerd door de mythes in de modewereld. Secret Wish (2011) is een eerbetoon aan Alexander McQueen, die in 2010 zelfmoord pleegde. Ze heeft het model afgebeeld in een van zijn creaties, in een statige houding tegen een bloedrode achtergrond. Smoke (2011) is een schilderij van Kate Moss met een sigaret. Moss werd neergesabeld in de media omdat ze rookte tijdens een show van Gucci. Eliëns gunt haar haar zwakheden en portretteert Moss die met gesloten ogen inhaleert.”
Radiance (2010), 20 x 30 cm, acrylverf op doek
Kate Moss met sigaret is zelf ook weer een nabeeld/look-a-like van Holly Golightly uit Breakfast at Tiffany’s. Net als het liggende model met de rode top in Untitled dat herinneringen oproept aan de als odalisque poserende modellen van Matisse. De modewereld als fijnzinnige echoput van gebaren, poses en houdingen.
Traces (2011), 40 x 50 cm, acrylverf op doek, € 1.400,-
De verstilde video’s van Rob Johannesma van bewegende landschappen maakten grote indruk. Zo groot dat hij een jaar later al mocht uitpakken op het belangrijkste internationale kunstpodium, de Biënnale van Venetië. De Post Nature tentoonstelling toonde werk van een nieuwe generatie Dutch Finest: Job Koelewijn, Mark Manders, Aernout Mik, Michael Raedecker, Frank van der Salm, Mike Tyler, Marijke van Warmerdam en Edwin Zwakman.
Inmiddels heeft Johannesma een waslijst aan presentaties op zijn naam staan, hij exposeerde onder meer bij galerie Paul Andriesse in Amsterdam, De Hallen in Haarlem (2002, 2006), Kunstpalast Düsseldorf (2005), Bis71, Ruimte voor Kunst in Geleen (2010), op de Busan Biënnale in Korea (2008) en vorig jaar in De Vleeshal in Middelburg en in het Stedelijk Museum in Amsterdam. In november brengt Roma Publications Johannesma prominent op de beurs van Turijn, Artissima.
Komend weekend opent een solo van Goudzwaard in het Stedelijk Museum Schiedam. We verheugen ons op het nieuwe werk van deze ster uit de stal van de Antwerpse power-galerie Zeno X.
Uit het persbericht: “Voor alle schilderijen maakt Kees Goudzwaard modellen van flinterdunne materialen zoals papier, transparante folie en tape. Weken, soms maanden werkt hij aan de ‘prototypes’ voor zijn schilderijen. Tijdens het schilderen brengt hij zorgvuldig dunne, egale verflagen over elkaar aan om een zo nauwkeurig mogelijke weergave te bereiken van het papieren model. In feite bouwt hij het papieren model in verf op het schilderdoek weer op.”
De patroonvorm in hier getoonde werk is ontleend aan een Hollandse (mannen)kraag uit de 17e eeuw.
titel:
Cape, 2000
techniek:
Originele zeefdruk gedrukt op karton, vorm uitgesneden, oplage 21
afmetingen:
100 x 100 cm
We hebben meerdere bijzondere zeefdrukken van Kees Goudswaard!
Thomas Elshuis, Bather IV (2008-2009), digital print, diasec, 60×40 cm
Oordeel:
Vorig jaar bespraken we hier een speciale oplage van deze kunstenaar die op Art Amsterdam ’10 te zien was. In de We Like Art Lounge binnenkort een baadster uit een serie van vijf. Klassiek thema (de baders van Renoir, Narcissus van Ovidius) in een hedendaagse vorm. Intrigerend.
Een goeie manier om de optie van kunstkopen bij jongeren onder de aandacht te brengen. En bij CJP klinkt het dan meteen ook lekker ronkend:
Uitgekeken op je posters van South Park en New York-posters van de Ikea? Dan biedt We Like Art een mooi alternatief! Koop de mooiste werken van vijf toonaangevende kunstenaars, vanaf € 50,-! Museumkwaliteit gegarandeerd. En daar krijg je nog 10% CJP-korting op ook.
We selecteerden Rosemin Hendriks, Han Schuil, Awoiska van der Molen, Erik van Lieshout en Diana Scherer. Een mooie start van een kunstkoop carrière lijkt ons. Dus als je nog een leuke CJP-ers kent in je omgeving – wrijf ze nog eens deze sympathieke actie in en stuur ze met hun pasje naar ’t Boijmans of Nieuw Dakota! Check hier de aanstekelijke tekst op de CJP-site.
Kijk dan meteen nog eens op ons gastblog op nrc-next. Zeker in deze turbulente tijden is het goed om aan een bredere basis te werken voor de kunst.
Amir Tirandaz | Anne Wenzel | Anne Jaap de Rapper | Annemiek Vera | Aquil Copier | Aukje Koks | Awoiska van der Molen | Birgit Verwer | Carla van de Puttelaar | Charlie Roberts | Charlotte Dumas | Corinne Bonsma| Christiane Baumgartner | David Lindberg | David Maroto | Diana Scherer | Erik Buys | Erik Klein Wolterink | Erik Wesselo | Esther Jiskoot | Evelien Lohbeck | Ewoud van Rijn | Floor Wesseling | Frank Ammerlaan | Germaine Kruip | Han Schuil | Hans Wilschut | Hellen van Meene | Henk Visch | Heringa / Van Kalsbeek | Hinke Schreuders | Jan Wattjes | Jasper de Beijer | Jasper Hagenaar | Jeroen Bosch | Jeroen Jongeleen | Joncquil | Joris Kuipers | Karin Arink | Karin van Dam | Koen Delaere | Koen Doodeman | Koen Vermeule | Kristina Schuldt | Lieven Hendriks | Linda Arts | Lizan Freijsen | Lucas Lenglet | Lucy Stein | Maarten Tromp | Maartje Folkeringa | Maartje Korstanje | Maartje Overmars | Marian Breedveld | Mariken Wessels | Marjolijn van den Assem | Marjolijn de Wit | Mark Kent | Martien van den Hoek | Matt Bryans | May Heek | Merijn Bolink | Mia Pearlman | Micha Patiniott | Michael Kirkham | Michiel Hogenboom | Michiel Schuurman | Navid Nuur | Niels Post | Peter Luining | Petra van Noort | Rafael Rozendaal | Raquel Maulwurf | Rob Voerman | Ronald Ophuis | Rosemin Hendriks | Roland Schimmel | Rozemarijn Westerink | Sander van Deurzen | Sanne Rous | Scarlett Hooft Graafland | Seet van Hout | Sofie van Dam | Stefan Kasper | Stephan van den Burg | Tessa Verder | Thomas Elshuis | Tim Ayres | Tomas Schats | Twan Jansen | V&B | Witte van Hulzen | Wouter van Riessen
titel:
We Like 6%!, 2010
techniek:
van foto op dibond tot kunsthars
afmetingen:
van miniatuur tot maatje monumentaal
prijs:
Van alle kunstenaars werk onder de € 1.500 (incl. 6% btw),
Typisch Bolink. Niet een beeldhouwer in de klassieke zin maar meer een tedere sloper/knutselaar/taxidermist/wetenschapper/ideëenfontein.Verdubbelingen, vloeiende versmeltingen, ontledingen en vooral absurde metamorfoses geloofwaardig maken – daar is Bolink dol op. Hij maakte in de jaren negentig naam met een reeks verrassende klassiekers die menigeen nog steeds op het netvlies gebrand staan. De eekhoorn opgenomen in een houten ladder, de doorgesneden uitgeholde appel gevuld met het vruchtvlees van een sinaasappel, de oermoederkinderwagen met haar stoet genetische kinderwagentjes, de verdubbelde piano, de versplinterde tijger in een frietsnijder met uit elke gesneden sliert een nieuwe tijger.
“Zelf zoek ik, in elk nieuw beeld, naar mogelijkheden iets te scheppen, buiten de natuur om. Beter dan de natuur.”
Merijn Bolink had museale exposities in het Groninger Museum, het Gemeentemuseum Den Haag en het Cobra museum Amstelveen. Zijn werk is in het bezit van een hele riedel musea en bedrijfscollecties zoals Akzo Nobel en de Rabobank.
Fantastisch dus om nu deze twee lichtboxen te laten zien op We Like Art. Bloemstillevens ontdaan van hun aandachtrekkerige bloembladen en stelen – en teruggebracht tot de stampers en meeldraden. Een hele mooie zorgvuldige kleine oplage…
De ideale tentoonstellingsomstandigheden voor de jonge Amerikaanse schilder Ben Merris (Iowa, USA, 1978) zijn een dikke twee weken voorbereidingstijd om de ruimte waarin het werk komt te hangen volledig naar zijn hand te zetten. Merris wil graag met Total Painting de toeschouwer het schilderij in trekken. Zodat voor- en achtergrond, onder en boven er niet meer toe doen, elk stukje oppervak van de expositieruimte beschilderd is met pulserende, stralende patronen en kleuren en je je als bezoeker in de schilderflow van Merris opgenomen voelt. De omstandigheden op Art Amsterdam waren niet helemaal optimaal, in krap twee dagen een stand volledig maar je hand zetten – dat is hard werken. Samen met collega-schilder Alex Dordoy uit Glasgow beulde Merris vrijwel non-stop twee dagen aan de all-over-make-over van stand 040 van Cokkie Snoei getiteld: “ECSTATIC !NS!STANCE, a site-specific wall/floor painting”.
Temidden van de hectiek van de beursvloer in aanbouw en koortsige voorbereidingen op de opening filmde de jonge filmmaker Justin Hagens voor We Like Art Merris en Dordoy bij de werkzaamheden. Merris vertelt smakelijk en bezield over de enorme Group Show die zo’n beurs eigenlijk is, welke ongekende voordelen het maken van abstracte kunst biedt en over de mix van fascistische kleurstellingen en Nebula-nevel tinten.
Merris heeft inmiddels al een flinke internationale staat van dienst opgebouwd en gaat binnenkort in New York wonen en tentoonstellen. Hij is opgeleid aan de University of Massachusetts in Boston en aan de Glasgow School of Art. Zijn werk is nu nog zeer betaalbaar, dat kan nooit lang meer duren.
Merris z’n schilderijen onstaan in zijn atelier in reeksen van wel 40 stuks waar hij tegelijkertijd aan werkt. In elk werk probeert hij nieuwe dingen uit en stuurt graag aan op grandioze mislukkingen; om die vervolgens weer naar zijn hand te zetten. Muziek is daarbij heel belangrijk voor hem, hij luistert voortdurend naar allerlei soorten muziek van gruizige stoner-rock tot Londense dub-step en ‘warped’ sound-scapes. Het is een lust om hem te horen praten over muziek, kunst en zijn eigen werk. Hij streeft naar “paintings that cannibalize themselves in the quest for density” en naar “archaic, futuristic, hi-fi, brutally entangled harmony as only hands can do”. Heerlijk! Ga kijken.
Hooft Graafland reisde eerder voor verschillende projecten al naar Israel, New York, Ijsland, Bolivia, China en Canada. Voor de rendier-serie verbleef ze in het midden van Noorwegen bij een Sami familie die een enorme kudde rendieren hoedt in het berggebied. Een paar weken lang bivakkeerde ze in dit bijzondere gebied om getuige te zijn van het vertrek van de kudde rendieren. Haar fascinaties: de macht van de natuur, de daardoor soms barre leefomstandigheden van de mens en de tegenstelling met haar -tot in perfectie gecultiveerde en welvarende- geboorteland. De kleine, vervreemdende, vaak gekleurde toevoegingen aan de overweldigende natuur in haar werk laten deze fascinaties prachtig samen komen. “Combining the man-made and the natural as a fragmented story” (Lees dit leuke interview met mooie beelden!)
Wat een fantastisch werk! Nu eens in een kleinere, en dus (relatief) betaalbare maat. UPDATE: deze editie is helaas uitverkocht.
titel:
Amongst Others, 2009
techniek:
opgeplakt op aluminium achter Diasec plexiglas
of in Profilex lijst met Artglass, oplage 12
afmetingen:
28 x 80 cm
NIEUWSBRIEF
Als eerste informatie ontvangen over nieuwe edities en aanbiedingen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief:
