We Like Art!

0

Winkelmand is leeg

---

Shop

Categorieinterview

1. 5 vragen aan Tatyana Yassievich

   15 juli 2014 14:09 Leave a Comment

   

   Tatyana Yassievich, Tsarskoje selo (Tsaardorp) station wachtzaal (2014), aquarel op papier, 50 x 65 cm

   Ha Tatyana, kun je iets vertellen over hoe dit werk tot stand is gekomen?

   “Als schilder heb ik een sterke documentaire oriëntatie: mijn onderwerpen komen voort uit de werkelijke omgeving zoals ik die meemaak. Deze onderwerpen verwerk ik tot schilderijen. Veel van mijn schilderijen gaan over mijn geboorteland Rusland. In deze werken richt ik de aandacht op veelzeggende details die het hele verhaal van een tijdperk overbrengen.”

   Waarom laat je juist dit werk zien in de Westergasfabriek?

   “Sinds 1994 heb ik mij bijna uitsluitend toegewijd aan het tekenen van interieurs en exterieurs in St. Petersburg. Ik kijk naar de stad met zijn zitbanken, urnen en smeedijzer; met zijn herhalende, ritmische vensters en balkons; zijn reclame- en andere borden, als een stilleven. Zoals elke verzameling van objecten is een stad doordrongen van zijn tijd, van allerlei heersende modes en van de geschiedenis van zijn eigenaren. Stations, groot en klein, wachtkamers, goedkope stationscafés: deze plaatsen spreken mij ook aan vanwege hun aan cliché grenzende sentimentaliteit.”

   Wat maakt deelname aan Start Buying Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?

   “Ik vind het een heel mooie initiatief van Michiel Hogenboom en Carolien Smit – een tentoonstelling van betaalbare werk van toonaangevende kunstenaars. Met elke kunstaankoop investeren verzamelaars in de kunst en kunstenaars. Dat is heel belangrijk.

   Om een belangrijke verzameling te creëren hoef je niet altijd rijk te zijn. Bijvoorbeeld, Nikolai Blagodatov is een van de bekendste verzamelaars van de “niet-officiële” Sovjet kunstenaars van het eind van de twintigste eeuw. Hij woont in een klein appartementje in een flatgebouw van de jaren 60 met zijn bijzondere verzameling van mijn favoriete kunstenaars. Hij was gewoon een Sovjet ingenieur met een klein salaris. Eerst heeft hij een werk gekocht, daarna een ander werk en zo kwam het tot stand. Later toen ze massaal naar het buitenland verhuisden, gaven kunstenaars hun werk als cadeau aan hem. Nu geven kunstenaars hem cadeaus omdat zijn verzameling zo indrukwekkend is. Alle werken zijn klein en hangen overal in zijn appartement – in rijen langs de boekenkasten en van het plafond tot de vloer. Hij heeft ongeveer 3000 werken en verkoopt niets van zijn collectie, omdat hij wil dat de verzameling een geheel blijft en ook omdat veel werken als cadeau aan hem waren gegeven. Een kleine aankoop kan het begin zijn van een grote verzameling!”

   Zou je zelf een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling willen kopen?

   “Ik ben zelf niet echt een verzamelaar, omdat ik een “nomade” ben en steeds pendel tussen Sint-Petersburg en Amsterdam. Maar ik heb wel thuis veel werken van mijn grootvader – hij was een kunstenaar – en van mijn vrienden. Ik ruil mijn werken soms voor werken van andere kunstenaars. Ik heb veel bekende namen in de lijst van de deelnemers van Start Buying Art gezien. Ik ben blij dat ik meedoe aan de tentoonstelling. Ik ga iedereen zeker uitnodigen om te komen kijken en kopen.”

   Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?

   “Ik heb in september een solotentoonstelling in de galerie van Sabine Wachters in Knokke. Ik ga daar mijn nieuwe schilderijen tentoonstellen. Ik ga binnenkort weer naar Rusland, waar ik altijd materialen voor mijn schilderijen verzamel. Naast mijn werk in mijn atelier werk ik als uitvoerend producent voor films. Eind augustus gaan we weer samen met de regisseur Ben van Lieshout naar Siberië om te werken aan zijn filmproject Siberian Triptych. En daarna weer in mijn atelier schilderen!”

   

   Kom dit werk bekijken in de Westergasfabriek tijdens de aftrap van het nieuwe galerieseizoen. We tonen betaalbaar werk van aanstormende en toonaangevende kunstenaars.We werken samen met het Mondriaan Fonds om de zegeningen van de KunstKoop te promoten. Lenen voor je kunstaankoop tegen 0% rente: een prachtige stimulans voor de afname van goede kunst. De rente wordt vergoed door de overheid. Bij de werken in de tentoonstelling staan de maandbedragen die je met de KunstKoop van het Mondriaanfonds kunt afbetalen.

   Praktische informatie Start Buying Art
   Locatie: Machinegebouw, Westergasfabriek Amsterdam
   Data: 4 t/m 7 september 2014
   Open: alle dagen 11.00 – 19.00 uur
   Toegang: € 5,-
   Meer informatie:
   www.dekunstkoop.nl www.startbuyingart.tumblr.com www.abnamro.nl/kunstkoop

   Portretfoto: Ira Yugai

2. 5 vragen aan Marieke Gelissen

   12 juli 2014 09:36 Leave a Comment

   

   Marieke Gelissen, Eight (2013), foto, 30 x 20 cm, oplage 25 (+2 AP).

   Ha Marieke, kun je iets vertellen over hoe dit werk tot stand is gekomen?

   “Ik pak dingen vast. Doordat je iets vastpakt, ervaar je hoe het voelt, hoe zwaar het is, hoe koud…
   Maar je ervaart ook je eigen lichaam in relatie tot dat object. Op sommige momenten lijken het object en het lichaam samen te vallen, in een specifieke houding of handeling. Dat zijn de momenten waar het mij om gaat. Die leg ik dan vast. In foto’s, of in video’s als het echt om een handeling of beweging gaat.”

   Waarom laat je juist dit werk zien in de Westergasfabriek?

   “Mijn eerste samenwerking met We Like Art was tijdens Art Rotterdam. Daar was een videotweeluik van mij te zien op Prospects & Concepts, de expositie van het Mondriaan Fonds. Toen kwam de uitnodiging om ook iets bij We Like Art te laten zien. En dat werd de foto van mijn hand die een broodje vast houdt. Die foto, uit 2011, was het startpunt van het onderzoek waar ik nog steeds volop mee bezig ben. Deze foto, Eight, is recenter, uit 2013. Hij heeft vorig jaar samen met andere foto’s, ook die van de hand met het broodje, in het Tijdschrift Ei gestaan en in Prism Photography Magazine. Maar hij heeft nog niet eerder op een expositie gehangen. Dat wordt hoog tijd!

   Ik laat ook nog een ander werk zien: Instant sculpture. Kunst hoeft niet altijd iets te zijn wat je aan de muur kunt hangen. Het werk is in dit geval een actie, een handeling die ik verricht: ik kom naar je huis om een broodje in een van de stopcontacten te steken. Dat zachte witte puntje moet met een zekere directheid en lompheid erin worden gestoken. De fysieke handeling blijft achter in het vervormde broodje, soms zelfs met letterlijk de afdruk van de hand erin. Dit werk heb ik eerder uitgevoerd bij kunstenaarsinitiatief Autocenter in Berlijn en dit voorjaar nog op de jubileumexpositie van mijn opleiding aan de Rietveld Academie, waar ik in 2012 ben afgestudeerd.”

   

   Marieke Gelissen, Instant Sculptures (2014), twee broodjes, ca. 10 x 5 x 5 cm, oplage 25 (+2 AP).

   Wat maakt deelname aan Start Buying Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?

   (meer…)

3. 5 vragen aan Chantal Spit

   8 juli 2014 16:07 Leave a Comment

   

   Chantal Spit, Le Gentleman (2014), olieverf op doek, 65 x 50 cm

   Ha Chantal, kun je iets vertellen over hoe dit werk tot stand is gekomen?

   “Over het algemeen maak ik grote doeken, waarin vaak personages figureren. Ze bevinden zich in een bepaalde omgeving. Het is spannend om het beeld zo te componeren en te schilderen dat zowel de personages als de omgeving aandacht krijgen. Vaak betekent dat, dat de expressie van de gezichten en de blikken wat ingedamd moeten worden zodat de ogen van de toeschouwer niet gefixeerd blijven op de ogen van de personages.

   Bij het maken van kleine portretten , zoals Le Gentleman wil ik de toeschouwer juist kennis laten maken met de afgebeelde persoon en gaat het bij het maken ervan juist om het vangen van een karakter. Het doek Le Gentleman is ontstaan uit mijn fascinatie voor deze onbekende mijnheer. Ik vond de foto op het internet en het beeld trok mijn aandacht. De man is qua voorkomen een echte gentleman. De tijdsgeest die er doorheen sijpelt vanwege zijn haardracht en snorretje vind ik mooi (al zie je dit soort snorren en haardracht tegenwoordig ook vaak op straat maar zijn kleding verraadt dat hij niet ‘2014 hip’ is). Door de stand van zijn hoofd krijgt hij iets hooghartigs, maar tegelijkertijd kijk hij een beetje schalks en verleidelijk. Ik mag hem wel.”

   Waarom laat je juist dit werk zien in de Westergasfabriek?

   (meer…)

4. Interview met Eva Räder over haar collages, schilderijen en werkvloer

   1 juli 2014 19:56 1 Comment

   Sinds 2008 heeft ze in binnen- en buitenland tentoonstellingen gehad. Hier zie je haar mooie CV. Ze had in Duitsland onder meer les van Georg Baselitz en Daniel Richter. Wij kunnen ons goed voorstellen dat ze daar wegliepen met haar schilderijen en haar typische schildershandschrift, een mengeling van harkerigheid en virtuositeit, en met haar bijzondere kleurenpalet van zwarten, grijzen en opvlammende kleuren.

   

   Rosa Amaryllis (2013), oil on linen, 40 x 30cm, verkocht

   Sommige schilderijen zijn complex en volledig doorwerkt en omgeploegd. Andere werken zijn in 1 sessie van een aantal gebaren klaar. Je kunt soms het aantal kwaststreken tellen. Werk dat virtuoos en stroef tegelijk is en heerlijk intens geschilderd – het knalt ondanks zijn bescheiden formaat van de wand. Er sluimert een uiterst persoonlijk universum door haar werk dat je niet snel loslaat.

   

   666 (2008), collage, 31 x 21cm

   Wij zijn dol op haar gruizige kleuren en haar vlot-stugge manier van schilderen, een soort harkerige schwung zoals in de gitaarsolo’s van Neil Young. IJzersterk. Al jaren willen we graag aandacht besteden aan het werk van Eva Räder en nu is het dan eindelijk zover. Vanuit haar woonplaats Berlijn reageerde de kunstenaar op onze vragen over haar werk.

   

   Skizze von Hund (2008), drawing on paper with chewing gum, 30 x 21 cm

   Hi Eva, how are you doing? 🙂
   Onwards and upwards

   What are you up to? Do you have plans for new shows or projects?
   Yes, this year I am participating in a lot of interesting group shows. We’ve had a group show in Montreal, Dresden, Amsterdam, next weekend on the island of Rügen and later in the year in Mönchengladbach and Frankfurt! I am really happy to have the possibility to show my work in different contexts!

   

   Moonfield (2008), collage, 40 x 29 cm

   Could you give us an impression of your studio in Berlin?
   You can find my studio in a colossus built in the 60’s which used to be part of the Humboldt-Universität in Eastern Berlin, today it is still owned by the City of Berlin. There is a park-like garden and the house itself is so huge, that if you’re not careful, you can easily get lost in there!

   

   Schwarzes Loch (2008), collage, 48 x 33 cm

   Are you happy working and living in Berlin?
   Berlin is not the most beautiful city on earth, but it is my city now. I still find it stimulating, even after knowing it for so many years!

   

   diamonds in the sky (2008), drawing, 42 x 29 cm

   Could you tell us something about your daily studio practice?
   I start to work on a body of work, then I destroy it, I start to work again, then destroy it, and so on. Now this process is slowly coming to an end and I find new ways to accompany me for new work.

   

   All (2008), collage, 42 x 30 cm

   Are books and music important to you?
   Yes.

   Can you tell us something about your painting process?
   I’m afraid I can’t talk about it today. What I can tell today from looking back on my painting process is that it became more slow over time, more personal, and more intense.

   

   Butterflies (2013), oil on linen, 40 x 30cm, verkocht

   How do your collages come about
   Sometimes I don’t feel like painting but I still want to play with forms and ideas.

   

   Mann vor Palme, oil on canvas, 40 x 30cm

   Do your collages relate to your paintings?
   They are very different explorations, but of course everything is feeding everything else.

    

   Heb je interesse in de collages van Eva Räder of in de schilderijen die we hier tonen? We helpen je graag verder.
   

    

   Portretfoto: Peter Tijhuis

5. Interview met Marcel van den Berg over zijn Rijksakademie residency

   25 maart 2014 14:49 Leave a Comment

   

   Chuck D. (2013), olieverf op linnen, 30 x 40 cm, € 930

   Vandaag aandacht voor de schilder Marcel van den Berg. Van den Berg is momenteel te zien als deelnemer aan de tentoonstelling met jonge schilders in de LUMC galerie in Leiden: Nieuw, Nieuwer, Nieuwst. Met werk van kunstenaars die op de Rijksakademie en de Ateliers werken of er net vanaf zijn. Een mooie vijver van talent. Deze periode in de loopbaan van dit gezelschap kunstenaars is voor de echte liefhebber met een beperkt budget een mooie kans om er nog op tijd bij te zijn.

   Marcel van den Berg had bij de open dagen van de Rijksakademie een bijzonder vette presentatie. In zijn werk zie je duidelijk schilderplezier en een energiek handschrift. Verontwaardiging, bravoure en een lichte morsigheid gaan hand in hand. We waren nieuwsgierig naar zijn ervaringen op de Rijks en stelden hem flink wat vragen.

   Ha Marcel, sinds wanneer ben je resident aan de Rijksakademie in Amsterdam?

   Sinds januari 2013 ben ik hier resident.

   Hoe zou je uitleggen aan een niet ingewijde liefhebber wat de Rijksakademie is?

   De Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam is een post-academische instelling. Zij bieden hoogwaardige artistieke, technische en theoretische faciliteiten. Onderzoek, experiment en de ontwikkeling van vernieuwende kunst staan centraal. Een verblijfsperiode duurt twee jaar. Tijdens die twee jaar werk ik aan verdieping, verbreding en versnelling van mijn kunstpraktijk.

   Kunstenaars die zich hiervoor aanmelden hebben over het algemeen al een aantal jaren veldervaring.

   Groot onderdeel van een residency is het bezoek van advisors, dit zijn professionals uit de kunstwereld (kunstenaars, curatoren, kunstcritici, hoogleraren etc.) met veel internationale ervaring die in je atelier je werk bespreken. Door deze gesprekken heb je de mogelijkheid om je werk, je atelierpraktijk, inhoudelijke aspecten tegen het licht te houden, en zodoende je ontwikkeling te versnellen.

   

   Je zit nu in je tweede jaar van je residency, hoe kijk je terug op je eerste jaar en de open dagen waarop je je werk toonde aan de duizenden bezoekers van RijksakademieOpen 2013?

   (meer…)

6. Frederique van Rijn – La Coma (2012)

   10 maart 2014 13:56 Leave a Comment

   Frederique van Rijn (1982, Parijs) werkt al jaren aan haar serie ‘Interiors’. De fotograaf woonde en werkte tot voor kort in de Spaanse Pyreneeën op een groot stuk land met verlaten gebouwen. De foto’s die ze maakt in verschillende ruimten, zijn op het eerste gezicht leeg, met her en der ‘sporen’. Sporen van eerdere bewoners, van geschiedenis, vergankelijkheid, van leven, bloemen vers geplukt, een fauteuil.

   Door de kracht van haar composities, samen met het natuurlijke licht dat Van Rijn vangt in haar foto’s, ontstaat er een poëtisch beeld op je netvlies dat je niet snel meer loslaat. Het stemt tot een soort opgetogen deemoed, een tijdmachinegevoel. De power van het licht vlamt op in de matte afdruk.

   Naast dit werk toonden we al eerder zinderende fotografie van Frederique op We Like Art. Eind maart is nieuw werk te zien van Frederique in Museum Kranenburgh, “Vogelwater “. Het afgelegen Huize Vogelwater is een verblijfplaats van dichters en schrijvers. De kunstenaar fotografeerde het huis en omgeving in alle seizoenen. Kees van Kooten is enthousiast:

   “Blijf alstublieft openbaren wat wij zo onachtzaam over het hoofd zien, geniale en genereuze Frederique van Rijn”.

    

7. We Like Art @ Art Rotterdam – interview V & B

   31 januari 2014 15:53 Leave a Comment

   

   Het allermooiste is natuurlijk als kunstenaars fonkelnieuw werk inbrengen in de tentoonstelling. En dat is het geval bij 2 werken van V & B, Alex Jacobs en Ellemieke Schoenmaker. Wij volgen dit kunstenaarsduo al jaren met veel plezier en schreven al eerder over hun werk V&B bespraken we al eerder op WLA (zie hier en hier).

   Alex en Ellemieke hebben iets unieks te pakken. Hun bronnen lijken de graphic artists die al decennia lang excelleren in een parallelle ‘low-art’ kunstwereld van platenhoezen, affiches, comics en t-shirtdesigns. Nu kun je hier wel dol op zijn en elementen in willen zetten in je eigen werk – maar dan moet je het ook wel technisch kunnen.

   Want los van alle betekenissen, verwijzingen, zelfspot en grappen is het werk vreselijk goed gemaakt. Van moddervette partijen in alkydverf en olieverf, spuitbusnevels, lullige Photoshop oplossingen, waterige aquarel luchten, giftige fluor accenten; werkelijk alles wordt uit de kast gehaald. Heerlijk wat een maakplezier! Peter Doig meets Dr. Who. Deze schilders pur sang weten als combi het beste in elkaar naar boven te halen.

   En niet alleen als schilders. In de afgelopen jaren zagen we steeds meer objecten en installaties van het duo. We vroegen V & B naar de 2 werken die we volgende week gaan tonen bij We Like Art @ Art Rotterdam.

   1. Hoi Alex en Ellemieke, kunnen jullie iets vertellen over hoe de werken voor de show tot stand zijn gekomen?

   Naar aanleiding van een bezoek aan het Hermitage in St. Petersburg en vooral de zalen vol met borstbeelden hebben we een vernieuwde interesse gevonden in de klassieke beeldhouwkunst. Eerder was onze fascinatie al aangewakkerd in het Boden Museum in Berlijn waar het idee ontstond om een grote hedendaagse versie te maken van klassieke ensembles van sculpturen.

   De gemaakte beelden zijn portretten van kunstenaars/studenten uit het verleden die tijdens hun studie zeer getalenteerd bleken te zijn, maar die het uiteindelijk niet gered hebben om een zelfstandig bestaan op te bouwen als (autonoom)kunstenaar. Bevragingen over de kunstcarrière als complex systeem blijven voor ons relevant.

   2. Hebben jullie jezelf beperkingen gesteld door de oplage, de maat of door de prijs. Zo ja, welke?

   De vraag om mee te doen kwam voor ons samen met de ideeën om deze sculpturen te maken. We hebben onszelf dus niet hoeven voegen naar beperkingen. Wel is het zo dat deze werken eigenlijk te bewerkelijk zijn om voor 1.500 euro aan te bieden.

   3. Wat maakt deelname aan de We Like Art show @ Art Rotterdam aantrekkelijk voor jullie als kunstenaar?

   De hele Art Rotterdam Week met al zijn beurzen en andere shows is een fantastisch evenement om kennis te maken en te genieten van alles dat de beeldende kunst te bieden heeft. Wat de We Like Art show voor ons aantrekkelijk maakt is dat we van tevoren weten dat de kwaliteit van alle getoonde werken hoog is. Daarnaast willen wij als kunstenaar graag alle mensen de kans geven om voor een redelijke prijs ons werk aan te schaffen.

   4. Denk je dat jullie zelf hebberig gaat worden van een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling?

   In de afgelopen 5 jaar zijn wij naast ons bestaan als kunstenaars ook veel bezig met het verzamelen van kunst. Naast het ruilen van kunstwerken met andere kunstenaars kopen we ook werken. Er is een groot aantal kunstenaars in de show waarvan we nog werk willen hebben, maar op 1 maart vliegen wij naar Los Angeles voor een 4 maanden lange residency en een solotentoonstelling in een museum waar wij op dit moment al ons geld voor sparen. Als er een werk te zien is waar we verliefd op worden kunnen we het waarschijnlijk toch niet laten hangen.

   

8. We Like Art @ Art Rotterdam – Interview met Sigrid Calon

   30 januari 2014 09:48 3 Comments

   

   Heel bijzonder de reeks gestencilde werken van Sigrid Calon die we tonen in onze tentoonstelling komen de week. We zagen een afbeelding van de grote installatie vorig jaar van de hele serie op een wand in Tilburg en waren onmiddellijk verkocht. We vroegen de kunstenaar naar de herkomst van deze serie.

   1. Hoi Sigrid, in 2012 was je te zien in het Stedelijk Museum bij de Best Verzorgde Boeken van 2012, kun je ons wat vertellen over je gelauwerde kunstenaarsboek?

   Hoi! Het boek is eigenlijk het resultaat van jaren onderzoek en experiment. Ik ben al sinds 2005 bezig met de beeldtaal die ontstaan is vanuit mijn borduur-fascinatie. Geen klein & fijn borduurwerk, maar uitvergroot met dikke wol op board met gaten.
   Na een werkperiode in Eindhoven bij de kunstenaarswerkplaatsen Daglicht en Beeldenstorm, heb ik het letterlijk borduren losgelaten en kreeg mijn werk meer abstractie, ging ik ‘borduren’ met plastic en met grafiek (diepdruk en hoogdruk).
   De ideeën in mijn hoofd gingen echter sneller dan het daadwerkelijk uitvoeren ervan, ook waren er ook een heleboel mislukkingen en uiteindelijk werd het één grote frustratie.

   Ik moest die grafische techniek (even) loslaten en zoeken naar de juiste vorm, waarbij ik wel die hoeveelheid van mijn ideeën kwijt kon en ook de tactiliteit en de ambacht van het borduren. Ineens wist ik het, het moest een boek worden, gedrukt in risografie/stencildruk. Het is dus geen boek met bestaande werken, maar het boek zelf is het werk!

   Dat maakt het bijzonder, denk ik. Bovendien, toen ik tot het besef kwam dat het een boek moest worden, vond ik dat het een goed boek moest worden. Tja – wanneer is iets een goed boek? Je gaat dan nadenken over de papiersoort, de bindwijze, over de kaft, maar vooral ook over de opzet, het concept. …En als dat allemaal klopt kun je dus geselecteerd worden voor ‘De Best verzorgde Boeken’ en kom je in het Stedelijk!

   Daar was ik natuurlijk heel erg blij mee. Behalve het bindwerk heb ik alles aan het boek zelf gedaan. Dus het ontwerpen , het drukken, het uitgeven, de financiering regelen. Dan is het na zo’n periode van hard werken en heel erg in jezelf geloven en weinig feedback heel erg fijn dat je zo’n positieve respons krijgt.

   2. Wat een eer! Maar je boek heeft ook internationaal flink de aandacht getrokken toch?

   Ja, super! Omdat ik dus zelf uitgever was, moest ik het natuurlijk ook zelf verkopen of onder de aandacht proberen te brengen. Ik had het ingestuurd voor Kaleid-editions in Londen en voor YIA in Berlijn, gewoon om te testen hoe het daar ontvangen werd.
   Ondertussen zag ik via Facebook een oproep voor Small Publishers van Micro-festival tijdens de Salone di Mobile in Milaan. Ik was zeer welkom,  zag geen beren op de weg en ben gewoon in m’n eentje naar Milaan gereden!

   Dat was een openbaring. En heel erg leerzaam en ook nog eens super leuk. Daarna volgde Artbookfair in Basel, Londen Artbookfair, Turijn en Berlijn. Op deze manier zit je gelijk bij de juiste doelgroep, heb je meteen door hoe er op gereageerd word en ontmoet je veel nieuwe mensen. Ook via internet kan het dan ineens hard gaan en kopen mensen uit Japan, Canada en Israel ook je boek. Via Kaleid-editions is het boek ook aangekocht door MOMA-library en de library van het Victoria & Albert Museum!
   Het boek, gelimiteerde editie van 420, is inmiddels uitverkocht. Ongelooflijk toch?

   

   3. Hoe is de serie werken ontstaan die in het boek zijn gekomen, het lijkt een dartel spel binnen strenge randvoorwaarden, klopt dat?  

   Ja, dat klopt wel. Het is een redelijk eenvoudig concept, een paar regels waaraan ik me gehouden heb, en de 120 composities die daaruit zijn voortgekomen zijn geheel intuïtief ontstaan, dat zijn die ideeën die eruit moesten! Het concept zie ik als mijn DNA. Er is een grid van 9 stippen, in het vierkant. Dus 3 x 3. Dit zijn de oorspronkelijke borduurgaten. Vervolgens kun je binnen dit kleinste grid 8 verschillende steken maken (grafisch gezien zijn de steken lijnen).

   De druktechniek, RISO, heeft de mogelijkheid te werken met verschillende kleurinkten, die je als het ware over elkaar heen drukt (net als bij zeefdruk). Ik heb ervoor gekozen om te werken met 8 kleuren. Het standaard digitale drukwerk wordt meestal opgebouwd uit CMYK; cyaan, magenta, geel en zwart. Door mengingen kun je daarmee kun je eigenlijk ‘alle’ kleuren maken.
   De riso heeft echter geen magenta en geen cyaan-blauw. Maar ik had in plaats van 4 wel 8 volle kleuren tot mijn beschikking, waaronder bijvoorbeeld ook fluorrose, oranje en groen. Fascinerend om zelf op kleur-onderzoek uit te gaan!

   De kleuren-combinaties hebben uiteindelijk voor de opbouw van het boek gezorgd, de hoeveelheid van 120 composities.
   In het boek heb ik een grid gemaakt van 9 x 14 stippen, vervolgens ben ik met het DNA gaan bouwen. Hierbij maak ik gebruik van de grafische mogelijkheden van een computer, zoals vorm en restvorm. Lijnen kunnen verlengd of herhaald worden, vorm en/of tussenvorm kunnen over elkaar heen worden gezet in lagen. De kleuren kunnen vol gedrukt worden of in gradaties, waarbij ik dan gebruik maak van rasters. Het is een feest hoe je vervolgens kunt spelen, ontdekken en creëren!

   

   4. Heb je deze prenten al eerder laten zien? 

   Ik heb de prenten gepresenteerd in Tilburg, tijdens mijn boekpresentatie vorig jaar. Daar hing de hele serie op een enorm grote wand, heel erg indrukwekkend. De kleuren zijn zo intens en er is zoveel te zien dat je blik en gedachtes constant heen en weer schiet. Verder zijn ze in Nederland alleen een weekend te zien geweest in Amsterdam, tijdens de Inside Design en in het buitenland tijdens de ArtBookFairs waar ik was. Ik vind het wel fijn dat ze nu via jullie een groter podium krijgen.

   5. Begin 2013 heb je een serie van alle prenten uit het boek gemaakt op RISO. Kun je ons iets vertellen over deze edities en de techniek die je gebruikt hebt?

   Omdat de werken in het boek bij elkaar zitten, vormen ze samen ook een geheel. Wel heb ik geprobeerd afzonderlijk de nummers/werken zo sterk te maken, dat ze ook op zichzelf overeind zouden blijven. De composities vragen erom om er meer mee te doen dan om ze alleen in het boek te laten. Ik zou wel willen uitproberen hoever je daarin kunt gaan. Met welke andere technieken en formaten het zou kunnen werken.

   Om bij de Risodruk-techniek te blijven… het maximale drukformaat is A3.  Mede doordat deze techniek goed betaalbaar is, is het een mooi medium om je werk te verspreiden en andere mee te laten genieten. Elke bladzijde uit het boek heb ik dus in kleine oplage gedrukt in een editie van 50. Waarvan de eerste tien nummers gereserveerd zijn voor de liefhebbers die graag de hele serie wil kopen. Het leuke is dat iedereen naar eigen budget kan kiezen. Wil je er bijvoorbeeld 3 of een blok van 12 of zelfs meer. Je kunt ook zelf je eigen samenstelling maken, vrijwel zeker dat niemand dezelfde combi kiest!

   Wat betreft de techniek,  dat is er eentje waar ik eigenlijk een beetje verliefd op ben geworden. Beetje raar, want dan ben je dus een beetje verliefd op een machine, de Riso. Ze hebben deze oude stencilmachines doorontwikkeld, ondanks de opkomst van de kopieerapparaten,  de moderne printers en de digitale druktechnieken. Het fijne is dat ze handzaam zijn, zodat je ze zelf kunt bedienen. Er gaan grote inktpatronen in, zodat je dus zelf met kleuren kunt spelen. Het nadeel is – ze zijn vrij kostbaar. Vroeger kon je alleen bij Knust in Nijmegen iets laten stencilen, inmiddels zijn er meerdere plekken waar je terecht kan.

   Maar ik ben wat eigenwijs en wilde graag zelf achter zo’n machine staan. Ik had het geluk dat ik dat kon doen in Maastricht bij de Jan van Eyck-academie. Ik was er nèt in de periode van oude naar nieuwe opzet, het publishing-lab was vers klaar, mèt een nieuwe Riso-machine en er waren nog geen deelnemers die daar aan het werk waren. Zo heb ik dus zeker twee maanden heerlijk m’n gang kunnen gaan!

   

   Riso prints op Munken Pure papier, elk 46 x 34 cm, oplage 50, € 120,- per 3 stuks (set zelf samen te stellen)

   6. We laten straks in Rotterdam een blok van 12 werken zien. Heel tof. Wat maakt deelname aan de We Like Art show @ Art Rotterdam aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?

   Art Rotterdam is toch een groot evenement, het is weer een heel ander publiek, de context is anders. Jullie pakken groots uit, er is veel te zien. Ik ben eigenlijk ook gewoon heel erg benieuwd hoe men hier gaat reageren en of er iets uit zal komen. Jullie laagdrempeligheid, jullie prachtige mix van goede werken en de betaalbaarheid is een fijne opzet!

   

    

9. We Like Art @ Art Rotterdam – 4 vragen aan Isabelle Wenzel

   24 januari 2014 12:25 Leave a Comment

   

   Isabelle Wenzel, Backward_1_W_2013, edition of 5, 100 x 80 cm, framed

   1. Hoi isabelle, kun je ons iets vertellen over hoe deze 2 foto’s tot stand zijn gekomen?

   I’m currently busy with a new body of work that explores the human body within a figural moment, so that it appears like a still life an object or as a sculpture. Both images are part of this new series. With a simple method I transform the human body into something else.

   In both cases I’m the model and the photographer at the same time.  I was wearing a blouse, skirt, tights and shoes I picked from my stock, pressed the self-release on my camera, ran into position and hold a posture till it clicks. For Backward_1_W_2013 it took me 102 tryouts to get to my final image. Sometimes I get muscle ache from doing the same movement over and over again.

   Forward_1_A_2013 was done doing a session for Riveted TV. My only prop was a flowery pant skirt that helped me to transform into a very nice surreal form.

   2. Heb je jezelf beperkingen gesteld door de oplage, de maat of door de prijs. Zo ja, welke?

   Both have: edition of 5, 100 x 80 cm framed

   

   Isabelle Wenzel, Forward_1_A_2013, edition of 5, 100 x 80 cm framed

   3. Wat maakt deelname aan de We Like Art show @ Art Rotterdam aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?

   I think it’s a great opportunity to show what I do. Specially ‘cause it reaches such a broad audience and then I certainly enjoy being presented together with so many good artists.

   4. Denk je dat je zelf hebberig gaat worden van een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling?

   (zie: http://startbuyingart.tumblr.com/kunstenaars)

   It depends, I can’t say yet. But if you fall in love with something, what shall you do, you have to go for it! So let’s see.

10. We Like Art @ Art Rotterdam – 4 vragen aan Malin Persson

    16 januari 2014 14:25 Leave a Comment

    

    Malin Persson, Untitled (2013), 34,5 x 24,5 cm., gouache op papier in lijst

    Zoals ze zelf zegt omhelst het Zweedse landschap je, maar het Nederlandse panorama is open, je kijkt als het ware over de natuur heen. In Nederland bestaat het landschap voor haar uit lijnen, de horizon, de lijnen van lucht en water. Dat fascineert haar.

    

    Malin Persson, Untitled (2013), 34,5 x 24,5 cm., gouache op papier in lijst

    Na een periode op de Rietveld en Rijksacademie won Persson in 2007 de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst. De grote schilderijen (200×300 cm) lijken een uitzooming van eerdere in vlakken verdeelde werken van haar hand. Tussen de gerasterde vierkantjes zie je nog net fragmenten van buiten – of is het een weerspiegeling van binnen? In andere werken uit dezelfde periode en daarna is het landschap weer duidelijker te herkennen.

    Steeds is de kunstenaar op zoek naar puurheid, of het nu in een meer naar de werkelijkheid geschilderd wateroppervlak is of een verlichte horizon rond middernacht, het werk heeft zo’n fijne dromerige poëzie in zich.

    Heel tof dat de kunstenaar een nieuwe reeks werken op papier op onze tentoonstelling bij Art Rotterdam laat zien. We vroegen haar naar de werken.

    1. Hoi Malin, kun je ons vertellen hoe deze serie gouaches tot stand is gekomen?
    De gouaches horen bij het proces van kijken; het zijn waarnemingen vanuit het Nederlandse en Zweedse landschap. De winterse kleuren symboliseren stilte, een soort leegte. Alsof de tijd even stil staat.

    Het werk met het donkere bos is het meest recente werk en gemaakt in Zweden. Een mysterieuze sfeer is daar altijd aanwezig. Korte dagen met weinig zonlicht kleuren het landschap melancholisch blauw.

    2. Heb je jezelf beperkingen gesteld voor wat betreft de maat of de prijs. Zo ja, welke?

    (meer…)

11. 4 vragen (over de limited edition) aan Anouk Griffioen

    19 november 2013 11:54 4 Comments

    

    Begin 2014 (klinkt ver weg, maar dat is over 2 maanden) zal het eerste echte boek van Anouk Griffioen (1979, Enschede) verschijnen. De publicatie geeft een overzicht van de afgelopen 10 jaar: foto’s, projecten en vooral veel tekeningen. Zelf zegt ze erover: “Ik zie dit als een zoektocht naar de betekenis van mijn werk. Het boek sluit tien jaar hard werken af en geeft inzicht en richting aan de toekomst.”

    Bij het boek maakt Anouk Griffioen 50 tekeningen, het geeft het boek iets speciaals en de koper draagt op die manier bij aan het boek. Elke tekening verschijnt ook in het boek met naamsvermelding van de koper. De tekeningen zijn allemaal uniek, kosten € 490,- (incl btw), de maat is 59 x 42 cm. De kopers krijgen als eerste een gesigneerd en genummerd exemplaar van het boek.

    Dus hou je van het werk van Anouk Griffioen, wil je graag een originele tekening (die in tegenstelling tot veel van haar werk, gezien de maat, ook echt in je huis past) en wil je haar ondersteunen bij deze publicatie? Laat dan aan ons weten, naar welk werk (of werken) je voorkeur uitgaat en wij zorgen ervoor dat de eerste die zich per tekening meldt, de koper van het werk wordt. De werken hebben nummers (11/50 – 20/50). Zie hieronder de afbeeldingen. Het laatste werk is nog een verrassing, je koopt een blanco kunstwerk, waar Anouk zelf vorm aangeeft. Wie durft dit aan?

    NB Inmiddels is de hele editie uitverkocht en is de financiering van de catalogus gewaarborgd!

    

    limited edition 11/50 – werk op papier, 2013, 59×42 cm, € 490,- (verkocht)

    (meer…)

12. Interview met Joncquil

    31 oktober 2013 10:00 1 Comment

    

     

     

     

    1. Kun je ons iets vertellen over hoe het bevalt om een galerie als atelier te gebruiken?

    Heel goed, het werkt verrassend prettig. Het grootste verschil met mijn atelier is dat dit een blanco ruimte is. Er is verder niets dan het werk dat ik op dat moment maak, of heel recent gemaakt heb. Mijn atelier staat bomvol met ‘oud’ of misschien iets vriendelijker gezegd voltooid werk en dingen waar ik nog iets mee wil. Dat werkt allemaal mee – maar naar mijn idee vaker tegen bij het maken van nieuw werk. Hier is het bijna een frisse start omdat ik de werken op zichzelf-staand kan zien.

    Dat de ruimte bijna 4 x mijn atelier is helpt daar natuurlijk wel bij. Dat er hier vrij mensen in- en uitlopen is ook een significant verschil. Voor deze ‘tentoonstelling’ wilde ik dat ook, om eens reactie te krijgen op dingen die ontstaan in plaats van dat ze ‘af’ aan de muur hangen.

    2. Maak je ander werk dan in je normale atelier?

    

    Jazeker, dat was de voornaamste reden om deze tentoonstelling dit concept mee te geven. Mijn atelier ‘nodigt mij’ vooral uit om te schilderen. Daarnaast ontstaan er heel veel ideeën en kleine schetsen maar de uitvoering vind ik dan meestal – letterlijk – niet op zijn plek. Terwijl die andere beelden een belangrijk deel zijn van mijn kunstenaarschap, kwamen ze steeds minder naar buiten. Door mijn eigen toedoen en door hun bekendheid lijken m’n schilderijen daarin te domineren. Hier is dat juist omgekeerd. Het is een manier om eindelijk al die prangende ideeën uit mijn hoofd op hun plek te krijgen. Dus maak ik installaties, assemblages, foto’s en de eerste schreden naar de film staan op het programma. Ik werk altijd vrij associatief. Zowel in mijn schilderijen als in mijn andere werk.

    Al noem ik mijzelf een schilder, ik zou toch niet het begrip pur sang willen gebruiken. Het is niet dat ik een verveelde schilder ben die nu zo nodig andere dingen wil uitproberen, ik maak dit al sinds mijn academietijd en vond dat ik ze zelf wat onderwaardeerde. Tegelijkertijd voel ik na twee weken de behoefte om te schilderen opkomen dus die zullen ook nog zeker ontstaan.

    

    3. Hoe ziet je werkdag er uit?

    Ze zijn vooral heel lang.

    Ik word in deze periode extreem vroeg wakker (voor mijn doen), dus om 8 uur zit ik met koffie achter mijn laptop te kijken wat ik de dag ervoor gedaan heb. Doordat ik veel op een tumblr blog post ontstaat er ook een ‘schone’ afstand waarmee ik de beelden op waarde kan schatten. Vervolgens teken ik elke dag een nummer die ik ad random uit een hoed tover. Een fijne manier om de dag te beginnen met een vaste regelmaat. Daarnaast zit het vast aan een loterijtje (mensen die de uitnodiging per post ontvingen kregen ook een nummer, wanneer het overeenkomt met die van mij krijgen ze een werk).

    Dan bekijk ik de beelden die gemaakt zijn live en bepaal ik of ze verdwijnen of nog even blijven. Doordat alles is vastgelegd is het ook heel makkelijk door te borduren of dingen uit te proberen. Dan voer ik wat oude ideeën uit van mijn to do list en ontstaan er gaandeweg nieuwe – zodat de to do list nooit echt kleiner wordt. Ik ben sowieso aanwezig gedurende de openingstijden maar tot nu toe werk ik ook een groot deel van de avond omdat er nogal wat installaties zijn met licht.

    

    Joncquil aan het werk in zijn kantoor aan de Blaak @ Re: Rotterdam

    4. Kun je ons iets vertellen over de bijzondere publicatie CQ holding – the Book?

    Oh ja daar ben ik ook nog een deel van de dag mee bezig. 🙂 Een onderdeel van de publicatie is een ingeplakte pagina en ik heb een vrij omslachtige manier bedacht om de boekjes te signeren.

    CQ Holding the book is een mooi voorbeeld van hoe mijn brein werkt eigenlijk. Begin dit jaar had ik voor mijn deelname aan de Re: Rotterdam (een kunstenaarsbeurs) een cluster werk gemaakt dat bestond uit een aantal schilderijen en sculpturen. Toen ik bij de kijkdag de ruimte zag vond ik dat die presentatie nergens op zou slaan. De ruimte aan de Blaak was een kantoorpand dat naar mijn mening in zijn verschijning zo aanwezig was dat je alleen maar een kantoor zou blijven zien. Daarom besloot ik op dat moment mijn werken zo te presenteren, in een kantoor situatie. Leeg was het okee maar ik verbond er voor mijzelf een performance aan zodat ik er een actief werk van maakte. Strak in pak forensde ik iedere dag op en neer en zou daar ter plekke werk maken.

    

    Het kantoor is ook zo’n tegenovergestelde van het atelier dus vond ik het heel logisch collega’s uit te nodigen. Het begrip collega heeft iets van haat / liefde dus nodigde ik kunsthistorici en critici uit om in en over mijn werk te schrijven en te praten. Na de beurs bleven die teksten over en die wilde ik niet zomaar als verslag op de tumblr zetten. Doordat grafisch ontwerpster Renate Boere ook een van mijn medewerkers was met wie ik een boek zou maken leidde dat uiteindelijk tot de publicatie. Op het gebouw aan de Blaak prijkt de regel ‘Alles van waarde is weerloos’, de rest van het gedicht van Lucebert de zeer oude zingt (1974) bleek wonderlijk goed bij mijn thematiek te passen en is als voorwoord opgenomen in de bundel.

    Het leek mij mooi een boek te maken dat in de vormgeving – net als zijn hele inhoud – over de gedachte waarde en tijd gaat. In de ontwerp fase werd het concept helemaal duidelijk en bleek een laatste toevoeging de inkt zelf te zijn. Die lost op als je hem aanraakt. Ik ben niet zo thuis in de boeken dus wilde ik, als schilder, een werk maken dat ook aantrekkelijk is als je (het) niet kan lezen.

    Het resultaat is een boek/werk dat op zichzelf staat in plaats van een boek over mijn werk.

    NB Als deze video niet laadt op je iPad of smartphone, bekijk hem dan hier.

    Op het Haagse kunstblog Jegens en Tevens staat een mooie post over The Making Off van deze publicatie. Interesse in dit bijzondere boek? Voor 75 euro heb je een gesigneerd exemplaar. Mail ons en we helpen je graag verder. De finissage de tentoonstelling is op 17 november – daar wordt tevens het boekje officieel gelanceerd.

    De foto’s in deze post zijn trouwens van Ed Jansen, een fotograaf en liefhebber met een zeldzaam goed oog voor goede kunstfotografie. Bekijk vooral zijn Flickr pagina eens of zijn fotocolumn over bijzondere tentoonstellingen en performances in Den Haag en omstreken. Heel fijn.

13. 4 vragen aan Rozemarijn Westerink

    23 oktober 2013 12:26 Leave a Comment

    

    Change (2013), pen en inkt op papier, 65 x 50 cm, € 800,-

    Vorige maand In de Westergasfabriek toonden we met enige trots een bloedmooie tekening van Rozemarijn Westerink, een mooi nerveus vrijwel dichtgetekend werkje in zwart-wit. Het is heel bijzonder hoe Westerink haar horror vacui bezweert op de vierkante centimeter en met hetzelfde gemak op monumentaal formaat. Haar wandschilderingen zijn net zo indrukwekkend en even vreemd en duister.

    Eerder schreven we over haar werk:
    Lieve hertenkopjes, gemaskerde mannen. Kabouters met rode puntmutsjes, vervaarlijke doodshoofden. Paarden met mooie manen en grote ogen tegenover woest ogende mannen met grote zwarte geweren. Deze tegenstellingen kom je allemaal tegen in het werk van Rozemarijn Westerink (1982, Ede). In haar tekeningen, schilderijen, animatiefilmpjes en installaties met wandvullende beelden is een bijna schokkend contrast waar te nemen in haar stijl van tekenen; een soort droombeelden in natuurgetrouwe fijn gearceerde lijnen èn graffiti-achtige punk in zwarte druipende vegen.

    Ze maakte onlangs een nieuw groot werk in een Werfkelder bij de manifestatie Utrecht Down Under. Hoog tijd om Rozemarijn een paar vragen te stellen over dit werk op locatie en de tekeningen die ze speciaal voor We Like Art selecteerde.

    

    z.t. (groepsportret)(2013), pen en inkt op papier, 24 x 32 cm, € 400,-

    (meer…)

14. Video: Scarlett Hooft Graafland vertelt over March With Many Dots

    14 oktober 2013 19:07 Leave a Comment

    Er is een actief opdrachtenbeleid voor de openbare ruimten in het pand, in de afgelopen jaren zijn opdrachten verleend aan onder andere Elspeth Diederix, Roy Villevoye, Jan van der Ploeg, Thomas Elshuis, Jacqueline Hassink, Floris van Manen, Vincent Zedelius, Merijn Bolink en Scarlett Hooft Graafland. Het zijn vaak echte blikvangers die voor personeel, bezoekers en patiënten als markatiepunten in het soms ondoorgrondelijke gangenstelsel fungeren. Omdat er binnenkort een geheel nieuwe site voor de kunstcollectie wordt gelanceerd werd het hoog tijd om een aantal kunstopdrachten eens nader te belichten.

    Zo gaan we deze week op pad met Roy Villevoye om een dagje te filmen, en eerder interviewden we al Merijn Bolink in zijn atelier en op de hoogwerker naast zijn beeld (binnenkort hier op de site) en we vroegen Scarlett Hooft Graafland onlangs het hemd van het lijf over ping-pong balletjes, Photoshop en ploeteren door de sneeuw. Echt superleuk om Scarlett te horen praten over dit bijzondere project. Ze reisde er enkele malen voor naar Lapland en croste weken achtereen met een sneeuwscooter naar afgelegen plekken waar rendieren zich ophouden. Kijk en luister hier:

    NB Als de video niet laadt op je Ipad, Iphone of smartphone, bekijk hem dan hier.

    Scarlett Hooft Graafland is momenteel te zien met een eigen zaal in de grote openingstentoonstelling in Huis Marseille in Amsterdam. Het gaat goed, hier zie je haar in de online kolommen van de NY Times: An Artist Who Uses Mother Nature as Her Canvas.

    Nog 1 ding: we danken Bart van den Broek van Filmdoc voor de regie en montage, Bart is onder meer de editor van een aantal Hollandse Meesters en een waslijst aan goede documentaires – en Jiskefet. En een genot om mee samen te werken.

15. 4 vragen aan Jan Maarten Voskuil, deelnemer aan Start Buying Art @ Westergasfabriek

    31 augustus 2013 07:46 Leave a Comment

    

    Jan Maarten Voskuil, Squeezed Square in Thirds (2013), acryl op linnen, 30 x 30 x 8 cm, rob de vries gallery and projects

    In deel 3 van een kleine reeks die we samen met Kunstbeeld maken vragen we een aantal kunstenaars in aanloop naar de show volgende week naar het werk dat ze tonen in het Machinegebouw. Vandaag de speelse minimalist Jan Maarten Voskuil. Zijn werk is een dartel spel binnen strenge randvoorwaarden. Steeds weer daagt de schilder zichzelf uit en steeds weer leidt dat tot nieuwe heerlijke schilderij-objecten met hard-edge rondingen die zich voegen naar hoeken of soms als druppelvorm langs de plint zijn verstild. De herhaling en verdieping in het werk gaan hand in hand. Het spel van Voskuil met de minimalistische traditie is zeer geliefd bij verzamelaars en internationaal gaat de kunstenaar inmiddels ook als een speer.

    Ha Jan Maarten, kun je iets vertellen over hoe deze werken tot stand zijn gekomen?
    “Er hangt één werk op de tentoonstelling, maar het werk komt uit een grotere serie vierkante schilderijen die allemaal op een andere wijze proberen hetzelfde te doen: kleiner worden. De serie heet Squeezing Squares. Ik zoek in mijn werk naar mogelijkheden om zo weinig mogelijk te vertellen en toch interessant te blijven. Vaak is het uitgangspunt een wit doek dat ik op de een of andere manier tot leven wil laten komen. In dit geval dus door opzichtig te krimpen.”

    Waren er beperkingen door de oplage, de maat of door de prijs?
    “Naar ik begreep heb was alleen de prijs een beperking. Dit werk valt dus keurig binnen de marges.”
    
    Wat maakt deelname aan Start Buying Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
    “Ik vind het nodig en sympathiek dat er een nieuwe generatie verzamelaars wordt aangesproken. Daarnaast is het als kunstenaar fijn om in goed gezelschap te verkeren. De galeries en kunstenaars die zijn geselecteerd door We Like Art, zijn allemaal heel professioneel, serieus en toonaangevend. Het lijkt mij, zeker voor beginnende verzamelaars, uiterst prettig om zo’n preselectie te krijgen voorgeschoteld.”

    “Het evenement doet mij ook beseffen hoe armoedig het is dat Amsterdam geen vooraanstaande kunstbeurs meer heeft. Er moet wat gebeuren en misschien is Start Buying Art wel een heel goed begin, waarbij ik hoop dat er iets groters uit kan groeien; een nieuwe Art Amsterdam wellicht.”

    Zou je zelf een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling willen kopen?
    “Er doen heel veel goede kunstenaars mee van wie ik wel wat zou willen hebben. Als ik denk aan wie voor mij als kunstenaar echt iets heeft betekent dan denk ik aan Lily van der Stokker. Haar werk raakte bij mij echt een snaar toen ik het voor het eerst zag in de jaren negentig. Het deed mij beseffen, net als destijds Daan van Golden overigens, dat je als kunstenaar ook iets zegt door niets te zeggen. Dat je daarbij lichtzinnigheid, lulligheid, humor, verveling en nutteloosheid kan aanwenden als artistiek wapen. Dat een ogenschijnlijk gebrek aan inhoud zelfs een voordeel kan zijn bij het maken van goede kunst.”

    Naschrift: Helaas heeft Galerie van Gelder zich op de valreep teruggetrokken zodat het werk van Lily van der Stokker spijtig genoeg niet in de tentoonstelling te zien zal zijn…

    

    Praktische informatie Start Buying Art
    Locatie: Machinegebouw, Westergasfabriek Amsterdam
    Data: 5 t/m 8 september 2013
    Open: alle dagen 11.00 – 19.00 uur
    Toegang: € 5,-

    Meer informatie:
    www.dekunstkoop.nl www.startbuyingart.tumblr.com www.abnamro.nl/kunstkoop

16. 4 vragen aan Martijn Schuppers, deelnemer aan Start Buying Art @ Westergasfabriek

    28 augustus 2013 23:00 Leave a Comment

    

    Martijn Schuppers, #13ZIO (Zoominsideout) (2013), 60 x 45 cm, digitale ink-jet print op aluminium achter diasec, oplage 5

    In deel 2 van een kleine reeks die we samen met Kunstbeeld maken vragen we een aantal kunstenaars in aanloop naar de show volgende week naar het werk dat ze tonen in het Machinegebouw. Vandaag de schilder annex oppervlakte alchemist Martijn Schuppers. Zijn schilderijen ogen als vergezichten in de ruimte of juist als de microscopische blik op een preparaat. Het speelse maakplezier en de rol van het toeval zijn leidend – een mooie mix van onbeheersbaarheid en virtuositeit.

    Martijn, kun je ons iets vertellen over hoe dit werk voor de Westergas tot stand is gekomen?
    Deze werken onder de titel ZIO (Zoominsideout) komen voort uit het verlangen om steeds dichter op het schilderij (lees: de schilderkunst) in te zoomen. Een traditie die inmiddels zo’n honderd jaar oud is, sinds de kunst(en) werd gedwongen op zichzelf te reflecteren. Deze ‘afstandelijke’ houding geef ik nogmaals vorm door deze afstand letterlijk te nemen en een fotografische vorm te kiezen voor deze schilderijen die letterlijke uitvergrotingen zijn van wat ik heb gezien. Wij kijken naar een foto van een kwaststreek van fluoriserende transparante verf op glas welke van de achterzijde is gefotografeerd in UV-licht.

    Waren er beperkingen door de oplage, de maat of door de prijs. Zo ja, welke?
    Er waren geen beperkingen voor de oplage. Ik denk alleen dat een oplage 5 plus 1 A.P. voldoende is.

    Wat maakt deelname aan Start Buying Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
    Ik vind het een goed initiatief zowel voor de kunstenaar als wel de betrokken galeristen en niet in de laatste plaats voor de organisator We Like Art zelf. Maar in eerste instantie voor het publiek en de stimulering om kunst te kopen voor zowel bemiddelden als nieuwe jonge kunstkopers met een kleinere beurs. Prijs en kwaliteit zijn in dit concept zeer concurrerend. En in een kunstmarkt waar de prijzen in betere tijden over top werden gejaagd is het belangrijk om juist nu goede kunst tegen een goede prijs aan te bieden en te tonen.

    Zou je zelf een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling willen kopen? Zo ja, wat spreekt je zo aan in dit werk of meerdere werken?
    Jazeker van verschillende kunstenaars. Het werk van Marleen Sleeuwits zou ik wel willen bezitten. Maar daarvoor moet WLA eerst een paar edities van mij verkopen!

    

     

     

     

    Praktische informatie Start Buying Art
    Locatie: Machinegebouw, Westergasfabriek Amsterdam
    Data: 5 t/m 8 september 2013
    Open: alle dagen 11.00 – 19.00 uur
    Toegang: € 5,-

    Meer informatie:
    www.dekunstkoop.nl www.startbuyingart.tumblr.com www.abnamro.nl/kunstkoop

17. Interview met Natascha Libbert

    24 juni 2013 10:20 Leave a Comment

    

    Natascha Libbert, boy rock (2012), 40 x 40 cm, digitale c-print, oplage 30

    Na een werkend bestaan als account manager bij een groot reclamebureau (FHV/BBDO), besloot ze part-time stewardess te worden om naar de kunstacademie te kunnen. En juist de mogelijkheid om te reizen bracht haar tot dit veel geroemde fotoproject (PhotoQ, NRC, GUP) over dat wonderlijke verlangen naar een universeel decor van luxe en ontspanning. Nominaties voor 2 Dutch Doc Awards, niet gek. Inmiddels heeft ze haar werk getoond in het GEM, het Nederlands Fotomuseum, bij galerie Kranendonk en vorig jaar bij Unseen.

    Wat maakt haar werk zo bijzonder? Het is de blik van een obsessieve kijker, met altijd oog voor het vervreemdende in situaties – resulterend in een gekantelde werkelijkheid. Licht, kleur, actie, compositie, toevalligheden: Libberts zet alles speels en dwingend naar haar hand. Hoog tijd om Natascha eens wat vragen te stellen.

    Hoe is het Natascha? Ben je nu in Nederland of in het buitenland op pad met je camera?

    Ha, het is goed. In tegenstelling tot de afgelopen 10 jaar vliegen ben ik nu al een tijdje in Nederland. Afgelopen april was ik een periode in Ghana en ik kijk uit naar september, dan ga ik weer op reis.

    Hoe zou je jouw foto’s omschrijven aan iemand die nog nooit een werk van je heeft gezien, ehm … behalve dan dat ze vaak vierkant zijn?

    Nou tegenwoordig zijn ze niet vierkant. Ik heb de Hasselblad tijdelijk (?) geparkeerd omdat ik het gevoel had dat ik mezelf aan het herhalen was. Een nieuwe manier van werken leek me verfrissend. Wellicht dat ik over een periode weer terug ga naar analoog 6 x 6 maar misschien ook niet. In antwoord op je vraag denk ik dat mijn beelden vaak een film-still kwaliteit hebben, het zijn taferelen. Iemand zei ooit dat het foto’s van plekken zijn, die gaan over mensen. Ze lijken geënsceneerd maar dat zijn ze nooit.

    stamp of light (2010), 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst

    Welke wereld roep je op in je werk?

    Ik probeer een universele zoektocht naar geluk te verbeelden in ongeënsceneerde momenten. Verlangens, dromen en idealen geven een dimensie aan de ruimte waarin we ons bevinden, en is van invloed op onze perceptie van de werkelijkheid: de ‘imaginaire beleving’.

    Voorheen was dit vanuit het idee dat mensen doorslaan in het disney-ficeren van hun omgeving, dat die veel weg heeft gekregen van een decor, en dat mensen daarin bijna ontheemd raken omdat het zo onpersoonlijk is geworden. Daar ging mijn boek ‘Take me to the Hilton’ over: perfect vormgegeven werelden met wat dolende mensen. De afgelopen tijd ben ik het vervreemdende decor echter steeds meer gaan zien als een vanzelfsprekend theater waarin de mens zijn eigen werkelijkheid wel degelijk kan afdwingen, en niet langer een leidend voorwerp is.

    Maar ik zoek mijn onderwerp dan ook minder op in esthetische ‘perfecte’ werelden, maar meer in zogenoemd natuurlijke. Daarin vind ik compassie en schoonheid waar ik schijnbaar zelf ook behoefte aan heb. Behalve dat ik fotografie gebruik om een persoonlijke behoefte daaraan te verbeelden, is het ook een manier om orde te scheppen in de complexiteit van alles. Het maakt de dingen soms behapbaar.

    Puff (2010), 50 x 50 cm, oplage 10, digitale c-print in lijst en 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst

    Het licht is vaak zo bijzonder. Is er een bepaald favoriet tijdstip van de dag voor je werk?

    Met de Hasselblad werkte ik zoveel mogelijk met een soort diffuus licht, wat de indruk wekt van een in scène gezet moment. Terwijl niets natuurlijk in scène gezet is, de wereld is zelf al gek genoeg. Momenteel let ik daar wat minder op omdat ik anders fotografeer. Het soort licht bepaalt wel eens naar wat voor landen ik wel of niet ga. Of in welke seizoen. Hard licht vermijd ik, maar vorig jaar liep ik per ongeluk urenlang met 45 graden in Fes rond en dan wordt de hitte en verblindend licht vanzelf onderdeel van de beleving en concentratie die ik oproep om in te fotograferen.

    airshow, 50 x 50 cm, oplage 10, digitale c-print in lijst | 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst

    Hoe ga je praktisch te werk, hoe kom je tot nieuwe foto’s/nieuw werk?

    Praktisch gezien moet ik mezelf op reis sturen. En ondanks mijn liefde voor reizen vind ik dat ongelofelijk moeilijk en laat ik me graag afleiden door het alledaagse leven.

    Voorheen vloog ik 2-3 per maand naar een andere bestemming over de hele wereld omdat ik een deeltijd baan had als stewardess bij de KLM. Ik wist precies waar ik kon fotograferen en welke bestemmingen voor mij nuttig waren. Dan maak je vanzelfsprekend werk. Maar ik merkte dat die vorm niet meer werkte en toen ben ik gestopt.

    In ieder geval is het zo dat wanneer ik ergens ben, dat ik het ervaar als een groot onderzoek. Vaak ook wel als een strijd, om te vinden wat ik zoek. Ik verlies me graag in een soort uitputtende beleving van een plek. Maar uiteindelijk hou ik daar wel van. Ik moet dus gewoon op reis, en dan levert die beleving werk op.

    Hoe vind je die vreemde parken en die wonderlijke schermen?

    Veel lopen en zoeken. En op een gegeven moment zijn je ogen bijna geprogrammeerd om bepaalde dingen te zien. Ik ben nu bezig om ze niet meer te zien. Want anders zou het alleen nog maar gaan over gekke plekken.

    untitled#3 (2008), 80 x 80 cm, oplage 7, digitale c-printfoto in lijst

    Wat inspireert je?

    Veel. Maar vooral hoe mensen zich tot hun omgeving verhouden. Ik heb eigenlijk geen filter, alles komt binnen, dus ik ben daar voortdurend mee bezig. Niet gek dan, dat ik dat met fotografie enigszins probeer hanteerbaar te maken.

    Is reizen belangrijk voor je?

    Reizen is waanzinnig belangrijk. Als kind woonden we in verschillende landen, mijn ouders hebben altijd overal gewoond en voor mijn werk heb ik ook veel gereisd. Dat ik sinds een jaar niet meer vlieg voelt als een afkick periode. Ik stap heel moeilijk op het vliegtuig maar zodra ik het doe heb ik het idee dat ik doe waar het leven voor bedoeld was. Bovendien vind ik de gedragsvormen van verschillende culturen ongelofelijk interessant en ik heb het idee dat ik ze goed aanvoel. Daarom lijken veel plekken op een soort 2e thuis.

    Misschien ook omdat ik vanaf jongs af aan in bepaalde landen woonde en dat ze daardoor onderdeel zijn geworden van mijn identiteit. Dan komt opeens een herinnering van vroeger naar boven drijven en dan wordt het heden nog rijker. Of ik probeer het verleden te rijmen met het heden en dan verlies je jezelf dus ook al snel in je imaginaire beleving van een plek. En dat is misschien wel de bedoeling.

    Wat is het geheim van Afrika?

    Geen idee. Ik heb er als kind gewoond maar ik heb niet dezelfde liefde voor bijvoorbeeld Saoedie Arabie. Het is een haat liefde verhouding maar ik denk dat wanneer je deze vraag aan een aantal andere fotografen stelt, dat je dezelfde aantrekkingskracht aantreft. In Afrika zijn dingen die wij hier vanzelfsprekend vinden, dat helemaal niet. En andersom ook. Er zit een bepaalde poëzie in de taal, en benadering van het dagelijks leven waar ik van houd. Tegelijkertijd irriteer ik me ook wel eens ongelofelijk. Die tegenstrijdigheid vind ik fijn maar verder is het ook een intuïtieve aantrekkingskracht.

    Wanneer vond je je eigen geluid naar je eigen gevoel?

    In het 3e jaar op de academie. Toen fotografeerde ik alles waar ik zoveel vragen over had. Ik merkte dat ik 3 jaar later een grote vraag had ‘weggewerkt’. Heerlijk. Maar ik zoek vaak weer naar een eigen geluid. Onlangs ook weer.

    the gardener (2010), 80 x 80 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst

    Naast je fotografie mag je graag schrijven, vertel eens?

    Uiteindelijk gaat het mij erom dat ik ervaringen, observaties, gedachtes wil ervaren. Om ze vervolgens te benutten of vertalen, zet ik het om in beeld of ik schrijf er wat over.

    Met dat eerste voel ik misschien meer druk omdat ik ervoor opgeleid ben en omdat ik me bewust ben van de ‘regels’. Als ik gedachtes opschrijf is dat heel anders. Voor zover dat enigszins lukt is het een groot plezier om te doen. Bovendien is het minder opdringerig dan fotografie. Laatst zei iemand dat tekst wel eens de lijm zou kunnen zijn van m’n fotografie. We zullen zien.

    Waar ben je nu mee bezig, wat zijn je plannen?

    Ik verheug me op mijn nieuwe website. Daarin hoop ik meer verhalen te laten zien. Dat wordt een uitprobeersel.

    In september ga ik weer op reis en wil ik daarmee recent werk uit Ghana aanvullen. Zou leuk zijn wanneer er eind van het jaar behalve een nieuwe website, weer iets op de plank ligt.

    Voor We Like Art zocht je een werk uit als speciale editie: Boy Rock, kun je hier iets over vertellen?

    Boy Rock had ik nog niet eerder laten zien en ik had daar wel veel zin in. Dus dat leek me een goede keus. De foto maakte ik in 2012 langs de kust in Zuid Afrika.

    

    Boy rock (2012), 40 x 40 cm, digitale c-print, oplage 30

     

18. Interview met Cuny Janssen over haar fotoboek Yoshino

    12 juni 2013 11:55 1 Comment

    

    Cuny Janssen | speciale editie Yoshino | 34,5 x 46 cm | analoge kleurhandvergroting | oplage 30

    In Nederland soleerde ze in toonaangevende musea: FOAM, De Pont, Het Valkhof en de Kunsthal. Sinds 2000 reist fotografe Cuny Janssen de wereld over. Ze maakt portretten van kinderen in hun dagelijkse omgeving en combineert deze met rijk gedetailleerde foto’s van de natuur die hen omringt.

    We halen voor een omschrijving van haar werk graag de tekst van Museum de Pont aan:

    “Cuny Janssens benadering van de fotografie laat zich karakteriseren als documentair. In haar foto’s ontbreekt iedere vorm van beeldmanipulatie of nadrukkelijke enscenering. Zij maakt gebruik van het natuurlijke licht om haar onderwerpen centraal en frontaal in beeld te brengen. Dat haar foto’s boven het puur registrerende uitstijgen heeft te maken met de enorme precisie waarmee ze fotografeert. De zorgvuldigheid in beeldopbouw, kadrering en lichtval maken dat het ‘toevallige’ van de werkelijkheid zijn willekeurig karakter verliest. Die geconcentreerdheid verleent haar fotowerken een intense en tegelijkertijd verstilde schoonheid.”

    Afgelopen januari verscheen een nieuw fotoboek van Cuny Janssen vernoemd naar een bijzondere plek in Japan: Yoshino. Een berg beroemd vanwege zijn sakura bomen die in het voorjaar een enorme weelde aan kersenbloesem dragen. Wij vroegen Cuny Janssen naar dit fantastische en zeer kloeke fotoboek.

    

    Je nieuwe boek (nr 8 al weer!) is een prachtige bloemlezing van tekst en beeld van een eeuwenoude magische plek in Japan. Wat maakt Yoshino zo magisch eigenlijk?

    Waarschijnlijk de 3.000 bomen die er een paar honderd jaar geleden in drie lagen geplant zijn en die in de lente in bloei staan. Yoshino is een heilige berg waar je de ene schrijn na de andere tempel tegenkomt en waar zich legendes afspelen met ridders vermomd als vossen en waar achter iedere boom een geest uit het verleden schuilt.

    Hoe ben je tot je foto’s gekomen? Heb je je een poos ondergedompeld in de natuur, rondgetrokken en geklauterd met je camera?

    (meer…)

19. Interview met Awoiska van der Molen over de aantrekkingskracht van donkerte en afgelegen landschappen

    8 februari 2013 06:00 2 Comments

    

    Na haar afstuderen richtte Awoiska zich op plekken aan de randen van anonieme steden en sinds een jaar of drie trekt zij afgelegen natuurlandschappen in, bij voorkeur ’s nachts. Haar foto’s vormen daarbij de neerslag van haar beleving van die locaties en het territorium van zwarten.

    Afgelopen jaar toonde Awoiska haar werken in een duo tentoonstelling met Rob Nypels in de Noorderlicht Galerie in Groningen en won ze eerder dat jaar de Harry Penningsprijs. In 2011 werd haar werk genomineerd voor de prestigieuze  Hyères International Photography Competition en was ze een van de winnaars op het Alt+1000 festival in Zwitserland. Niet gek!

    Hoi Awoiska, hoe is het met je? Je bent niet in Nederland momenteel toch?

    Ik sta nu in de doka mijn zwart-wit films te ontwikkelen. Afgelopen week kwam ik terug van een werkreis op een stil en afgelegen eiland. Hier heb ik mijn nieuwste werken gemaakt.

    Heb je daar gevonden wat je zocht?

    Ik fotografeer in landschappen ver weg van het rumoer van de ‘buitenwereld’ omdat ik mij mentaal afgezonderd wil voelen. Dit kan op vele soorten plekken in de natuur zolang ik maar de geografische isolatie en onaangetaste natuur van een gebied ervaar. Dat gebeurde ook op dit eiland. De nacht versterkt nog meer de isolatie die ik wens, daarom fotografeer ik vaak in de nacht.

    

    Werk je dan alleen ‘s nachts?

    De stille donkerte geeft een comfortabele leegte waarin juist weer veel verborgen ligt. Dit vind ik met name ’s nachts maar dit tijdstip is niet een vereiste, ik ben niet perse een nachtfotograaf. Ik zoek meer naar de beleving van ‘donkerte’. Dit kan ik ook overdag tegenkomen en in een donker beeld vertalen.

    Dat is praktisch gezien nog een hele toer zeker wanneer je wel ‘s nachts op pad bent .

    Ja, in een bergachtig gebied kan het wel eens lastig zijn, ik heb graag hulp van de maan. Maar hoe langzamer ik mij door een gebied beweeg, hoe meer ik zie en ervaar. De zintuigen staan op een andere manier op scherp wanneer het donker is. Overdag ‘scout’ ik wel eens plekken waarvan ik vermoed dat dit interessant kan zijn, toch is dit zo’n verschil in beleving dat ik me beter kan laten verrassen als de donkerte is ingevallen.

    

    Waarom trekt de donkerte je zo?

    De inhoud van de donkerte ligt niet voor het grijpen. Het is moeilijk doordringbaar, en het vraagt tijd om dit te ervaren. De traagheid hiervan vind ik spannend. Dat geldt voor het hele proces: tijdens het fotograferen, het maken van de prints en het aanschouwen van het uiteindelijke beeld.

    

    Je foto’s lijken soms bijna stille kijkkasten waarin je zo voorover zou kunnen tuimelen in het duister – heb je zelf die ervaring als je aan het fotograferen bent?

    Ik begin met het fotograferen van een situatie wanneer ik inderdaad ervaar dat de natuur mij met haar duisternis kan omsluiten. De lange sluitertijden van de camera die nodig zijn in het donker (gemiddeld een kwartier per opname) versterken deze sensatie. Ook kan ik duisternis omzetten naar een meer verlichte toestand door een lange sluitertijd. Proberen toegang te krijgen tot dit donkere ‘territorium’ is wat ik probeer te vertalen met grote handprints die ik uiteindelijk maak.

    

    Kies je daarom ook voor die fantastische manier van zwart-wit afdrukken op bariet-papier?

    Ja, Ik vind dat de huid -de oppervlakte- van het barietpapier meer ziel in zich draagt, meer diepte ademt dan digitale zwart-wit prints. En met het zelf printen van het negatief op barietpapier in de doka zet ik de afzondering en traagheid voort die er is tijdens het fotograferen. Dit vind ik een belangrijk onderdeel van het gehele proces.

    Hoe gaat dat in zijn werk eigenlijk – en wat is bariet papier?

    Bariet papier bestaat uit papiervezel met daarop een barietlaag (bariumsulfaat en gelatine). De dikte van de emulsie- en gelatinelaag, de kleur of witheid van papier en barietlaag en de huid van het barietpapier geven opgeteld een ‘mooier’ en dieper resultaat dan kunststof fotopapier, en naar mijn mening ook digitaal fotopapier, maar over dit laatste zijn de meningen verdeeld. Kunststof fotopapieren zijn snel en makkelijk te verwerken in chemie baden. Bariet papier niet. Alles neemt meer tijd in beslag: ontwikkelen, fixeren en vooral het schoonspoelen. En bij het drogen krult het papier aan alle kanten, dat plet ik dan weer onder hoge temperatuur onder een wals. Dit arbeidsintensieve proces is het waard om tot een perfecte  afwerking van het beeld te komen.

    

    Je bent ook heel secuur over het inlijsten, hoe is dat verzorgd bij de 2 foto’s die we laten zien bij OBJECT Rotterdam?

    Ik exposeer de barietfoto’s niet achter glas. Het glas vormt ongewenste laag tussen het oog en de huid van het papier. En de eventuele spiegeling leidt af van de beleving van de zwarten in de afbeelding. Toch kan het gebeuren dat bij verkoop van het werk glas in de lijst gewenst, omdat het simpelweg de foto beschermd.

    Wat zijn je plannen voor de komende tijd?

    Met dit laatste gerealiseerde nieuwe werk  ben ik klaar voor een eerste boekpublicatie van mijn werk van de afgelopen jaren. Binnenkort begin ik met de voorbereiding hiervan!

    Goed om te horen allemaal, en extra mooi natuurlijk dat je nu op onze presentatie bij OBJECT Rotterdam nog t/m zondagmiddag 10 februari 2013 de foto’s van Awoiska kunt komen bekijken.
    

20. Interview met Anouk Kruithof over de liefde, fotoboeken en fris blijven

    5 februari 2013 09:23 1 Comment

    

    “Het is vast een mix van de tomeloze en aanstekelijke energie in haar lucide – soms droogkomische – werk. Werk dat zich onttrekt aan eenvoudige duiding of plaatsing juist vanwege een consequent en lenig uitgevoerde speelsheid.”

    Hoi Anouk, hoe is het met je? Waar ben je nu eigenlijk?

    Op het moment ben ik in een bungalow in Ouddorp, een gereformeerd dorp aan de Noordzee op Goeree Overflakkee aan het werk aan een aantal kunstenaarsboeken. Op 1 Maart ga ik naar New York en daar 2 maanden werken in de artist in residence ‘ISCP’ en in Mei in Syracuse in de staat New York bij een andere artist in residence ‘Lightwork’ genaamd.

    Je bent op steeds wisselende plekken aan het werk, in Nederland maar vooral ook veel internationaal. Hoe ervaar je dat?

    Ik vind dat super eigenlijk, inmiddels ben ik zo veel verhuisd en heb ik op zoveel tijdelijke plekken gewoond, dat ik helemaal tot in oneindigheid  flexibel ben geworden denk ik.

    Ik heb het idee door overal en nergens te wonen en werken dat je geest niet vast roest en dat je fris blijft. Ik hoef ook absoluut geen vaste studio en woonplek te hebben om goed werk te maken en geconcentreerd te blijven, dat zeggen sommige mensen, maar dat vind ik een wat achterhaald concept.

    

    Ik heb altijd wel een bepaalde tijd waarin ik me moet concentreren en dan regel ik de ruimte ervoor en daarnaast moet ik juist weer in de hectiek zijn en veel onder de mensen zijn. Als ik letterlijk werk maken, bijvoorbeeld buiten, op locatie op een bepaalde plek is dat voor mij ook heel anders dan wanneer ik mijn werk ‘verwerk’ bv tot een ruimtelijke installatie of een kunstenaarsboek, daarvoor heb ik dan weer even een rustige plek nodig.

    Ik vind het heerlijk nu in alle rust en concentratie te werken in Ouddorp in een huisje, wat van mijn ouders is zonder WIFI en af en toe hard te lopen op het strand, maar ik heb ook weer zin om dadelijk met mijn racefiets door Manhattan te fietsen en me als in een computerspel te laten opfokken door de manische energie die die wereldstad uitbrult. Op de rustige plekken is er meer inspiratie van binnen uit en op de spannende reizen krijg ik veel input van buitenaf. Voor mijn werk heb ik dat beiden nodig, daarom leef ik zo denk ik.

    Vorig jaar heb je wel echt een ongelooflijk turbo-jaar achter de rug inclusief mooie prijzen, internationale shows en nieuw werk en publicaties. Wat heerlijk! Wat was voor jou een hoogtepunt?

    Dat ik eind augustus plots verliefd werd haha!

    ….en dat ik vervolgens naar Korea ging en middels mailen nog verliefder werd en op zo’n boeiende plek mocht zijn, waar ik ook nog eens een tyfoon heb meegemaakt in m’n eentje. Ik zat op 6 hoog op een kamer in een hostel waarvan de ramen bulderden en het leek werkelijk wel alsof er een reusachtig monster beklemd zat in een grot die het uitschreeuwde. Zo hard was het geluid van de wind. De veiligheidsvoorschriften vertelden ons dat we het hostel niet uit mochten en beneden in de lobby zaten journalisten te reporteren over de tyfoon, Samba heette ze.

    Toen ik terug kwam uit Korea heb ik mijn eerste performance gedaan in Berlijn in AUTOCENTER, de kunstruimte van o.a. Joep van Liefland. Ik heb nog nooit een performance gedaan misschien is dit dan ook een hoogtepunt als het over werk gaat :). RUHE heet de performance en de video documentatie constructie kun je hier zien: https://vimeo.com/51638257

    

    Je project: Untitled (I’ve taken too many photo’s, I’ve never taken a photo) was te zien bij het fotofestival van Hyeres waar je zo’n beetje eregast was toch? De plafondinstallatie was te bekijken met spiegels. Kun je iets meer vertellen over dit werk?

    Untitled (I’ve taken too many photo’s, I’ve never taken a photo) 2012 is een sociaal conceptueel project geresulteerd in een ruimtelijke foto-installatie en take-away poster.

    Afgelopen jaar woonde ik in New York (van september 2011 t/m juni 2012) en daar woonde ik in een bijna gentrified ghetto genaamd Bed Stuy. Ik wist dat ik voor mijn expositie in Hyeres “iets” met mijn automagische archief wilde doen. Dat is een groot archief foto’s, die ik zie als visuele notities gemaakt tussen 2000 en nu met kleine digitale camera’s of Iphone. Ik bedacht me dat ik eigenlijk compulsief teveel foto’s neem en wilde naar iemand zoeken die nog nooit een foto had gemaakt.

    

    Via posters die ik ophing in mijn wijk vond ik Harrison Medina, een 19 jarige jongen, die geen mp3 speler, telefoon of laptop bezat. Hij had echt nog nooit een foto gemaakt.

    Hij heeft 75 foto’s geselecteerd uit ongeveer 300 foto’s van m’n archief. Tijdens het selectieproces nam ik het gesprek op met zijn opmerkingen over kunst, fotografie en zijn persoonlijke leven. Op de poster kun je dit interview lezen. De foto installatie bestaat uit 75 foto’s van 3 maten die aan het plafond hangen, Harrison heeft ook de maten bepaald. Bezoekers konden met een spiegel hun ‘eigen beeld kadreren middels de spiegel’. Het werkte als ‘analoge interactiviteit’. Het werk was, zoals ik gehoord heb van velen een verrassende ervaring, waar zowel de bezoekers als Harrison naast mij een belangrijke rol spelen in dit werk spelen.

    

    Afgelopen september pakte je Amsterdamse galerie Boetzelaer van Nispen groot uit met een solo van jouw werk op UNSEEN. Ze toonden daar de monumentale installatie die eerder al in hun galerie hing toen ze nog in Londen resideerden: the Wall of Fading Memory. Een zwevende regenboog montage van verknipte foto’s, hoe kwam je tot dit werk?

    Wall of Fading Memory is het begin van een vrij omvangrijk project ‘Fragmented Entity’. Toen ik in 2008 in Berlijn in Künstlerhaus Bethanien werkte begon ik uit mijn eigen analoge archief, wat bestond uit zelf afgedrukte kleurenprints, de narratief uit de foto’s te knippen. Ik begon de foto’s te verknippen tot abstracte stukken foto papier en om in de hoeveelheid wat structuur aan te brengen organiseerde ik de stukken papier op kleur.

    

    Zoals ik dat eerder ook deed met mijn boeken installatie ‘Enclosed…’. Vervolgens verwerkte ik het materiaal tot 100 tweedimensionale ‘muurtjes’, die ik als een soort semi-transparante zwevende muur diagonaal door de gallery heb gehangen. Jij noemt het een zwevende regenboog. Ik zie het als analoge pixels. Een zwevende muur als een soort grens, die op veel plekken toch ook open is.

    

    Van al het afval materiaal wat er over bleef na het maken van deze 100 assemblages: ‘muurtjes’ heb ik de groep werken ‘Fragmented Entity’ gemaakt en de allerlaatste snippers heb ik laten shredderen en daarmee  2 video werken gemaakt en ook als hoopje tentoongesteld. Een uitgewist verleden kreeg een nieuwe betekenis in het heden. Natuurlijk is het ook een letterlijke en figuurlijke ontleding van het medium fotografie.

    We Like Art lezers kunnen kiezen uit 100 gefotografeerde onderdelen van deze Wall, kun je wat vertellen over deze bijzondere speciale editie?

    Die installatie met de 100 assemblages heb ik weer laten reproduceren, want zelf ben ik niet zo’n nauwkeurige technische geduldige fotograaf. Van iedere assemblage: ‘muurtje’ is er nu 1 unieke foto. Iedere foto is editie 1. Dus als het ware kun je met deze editie ‘Fragmented Memory’ een klein stukje van de zwevende muur of regenboog kopen. In de originele installatie blijven de 100 assemblages bij elkaar, maar middels de editie worden de losse muurtjes verspreid over de verschillende kopers en wordt het werk hierdoor ook weer gefragmenteerd. De editie “Fragmented Memory’ symboliseert hiermee de inhoud van het project ‘Fragmented Entity en de installatie  ‘Wall of Fading Memory’ samen.

    

    Maar elke foto is dus een unieke foto? Of is het een oplage?

    Iedere foto is een unieke foto ja! dus als jij bijvoorbeeld de foto van het gele muurtje koopt ben je de enige die die heeft.

    Wat zijn je plannen voor de komende tijd?

    Dat heb ik hierboven al een beetje omschreven natuurlijk, maar het laten uitkomen of zelf uitgeven van een stuk of 5! kunstenaars-publicaties is wel een vrij groot doel nu. Verder ga ik In New York aan een nieuw project beginnen, waarvan ik in September, rond de 14e of 15e geloof ik tijdens de opening van het culturele seizoen een nieuwe solo expositie bij Boetzelaer I Nispen in Amsterdam zal maken. Later zal dit werk deels ook op UNSEEN photo fair te zien zijn.

    Veel reizen natuurlijk en het belangrijkste zorgen dat mijn werk beter en sterker wordt!

    

    Interesse in de editie ‘Fragmented Memory’? Super toch om een stukje virus van herinnering in huis te halen? Mail ons: info@welikeart.nl
    

21. Interview met Niels Post over handgezaagde [SPAM]-teksten en meer

    15 december 2012 19:50 1 Comment

    

    Hoi Niels superleuk dat je meedoet met onze eindejaarsshow bij galerie VOUS ETES ICI. Je hebt daar een tekst aangebracht op de wand met handgezaagde en geschilderde letters. We lezen: Valuable thoughts and advices. I read your topic with great interest. Wat is dat voor een tekst?

    Het is ‘comment spam’, tekst die wordt achtergelaten in de commentaar secties van websites en die de suggestie wekt dat er iets gezegd wordt over het onderwerp in kwestie. Comment spam wordt gelijktijdig naar duizenden websites verstuurd. Bijna altijd slaat zo’n tekst nergens op en verdwijnt het ongelezen in spamfilters. Een enkele keer vallen spam, het onderwerp op de website en de persoonlijke situatie van de lezer samen.

    

    Je werkt wel meer met van die wonderlijk opdringerige spam-teksten, waar komen die teksten vandaan?

    (meer…)

22. Hester Oerlemans over ballonsculpturen, Berlijn en haar kantoortafeltoren

    26 november 2012 00:14 Leave a Comment

    

    Diepenheim is een zichzelf bedruipende presentatieplek met een avontuurlijk programma. De focus ligt op beeldhouwkunst, tekenkunst en kunst in de openbare ruimte. Deze door de lokale gemeenschap omarmde instelling voor experiment en vernieuwing is bijzonder, omdat er maar weinig plekken van zijn buiten de Randstad.

    Ze hebben er een goeie neus voor kunstenaars. Nog t/m 2 december kun je er werk van de in Berlijn woonachtige Hester Oerlemans (1961) bekijken. We vroegen Hester per e-mail naar deze show.

    Hoi Hester, over je tentoonstelling LINK-O-LOON in Kunstvereniging Diepenheim. Kun je iets vertellen over wat je daar laat zien op je show?

    Mijn interesse voor comics is al zo oud als dat ik leef. In strips kan alles en is niets onmogelijk: het te pas en te onpas door muren en deuren lopen of een gat in de bodem vallen, een prachtig dramatisch silhouet achterlatend. Mijn werken hebben ook vaak iets stripachtigs.

    

    (meer…)

23. Interview met Raquel van Haver

    2 november 2012 12:04 1 Comment

    

    Als jongste deelnemer aan de tentoonstelling van de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst is haar werk nog tot en met aanstaande zondag 4 november te zien. Juist daar toont ze een niet minder indrukwekkend klein portret dat al tijdens de opening een nieuwe eigenaar vond.

    Hoi RaQuel, ben je al een beetje bekomen van de ontmoeting met Hare Majesteit?

    Ja zeg dat wel, ik heb erg genoten van de opening van de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst 2012. Het was geweldig om meteen na mijn afstuderen hier aanwezig te mogen zijn. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me er niks bij voor kon stellen. Maar de ontmoeting en het gesprek met Hare Majesteit was super leuk!

    En ook het ontmoeten van nieuwe mensen en de ontvangst van m’n werk heeft zeker indruk op mij gemaakt! Het was gewoon een super avond, die ik graag nog een keer over zou willen doen!

    Is het waar dat de koningin nogal enthousiast was over je schilderij?

    Ze was heel enthousiast over het schilderij. Ze was erg nieuwsgierig naar het materiaalgebruik en de manier waarop het werk is gemaakt. Ik heb hier dan ook met haar een leuk gesprek over gehad. Na afloop kwam een hofdame me vertellen dat Majesteit het werk graag wilde kopen!

    (meer…)

24. Terugblik met Roderick van der Lee op de eerste editie van fotobeurs Unseen

    25 september 2012 09:53 1 Comment

    

    Hoi Roderick, je bent zeker zeer voldaan?

    Ik ben echt heel erg voldaan. Het is te gek om al het harde werk in zo iets bijzonders te zien manifesteren. We hebben hoog ingezet, maar onze verwachtingen zijn overtroffen.

    Is het wat jou betreft inderdaad een ‘fair met een festival flair’ geworden?

    Zeker! Het buitenterrein was lekker druk en er waren volle terrassen van mensen die vrolijk bijkwamen van al het moois of wachten op de start van een lezing of film in ons programma. De avond openstelling met aansluitende afterparty in de Westerunie op vrijdag was ook briljant, vol en feestelijk.

    Hoeveel mensen werkten er wel niet mee, we zagen een enorme hoeveelheid aan medewerkers in Unseen-shirts.

    Er was inderdaad een klein legertje aan medewerkers in alle soorten variaties… denk aan een mannetje of 50 per dag

    Hoeveel bezoekers zijn er geweest?

    (meer…)

25. Terugblikken op Amsterdam Drawing 2012

    24 september 2012 16:45 Leave a Comment

    

    Fotograaf: Arthur van Beveren
    

    Hoi Hans en Francis, hoe is met jullie, vertel!? Voldaan?

    Zeer vermoeid, maar zeer voldaan! Vandaag houden we een dagje rust want geest en spieren hebben nogal wat te verduren gehad, de afgelopen twee-en-een-halve maand. Ondertussen wordt de beurs ontmanteld, waarna we de komende tijd de galerie zodanig vorm gaan geven dat we op 14 oktober open kunnen met de debuuttentoonstelling van Koen Taselaar. We zullen tevens extra ruimtes bouwen waar, naast Destijds Design met vintage meubels van hoog niveau, ook gasten op uitnodiging presentaties zullen maken.

    Is het wat jullie betreft een geslaagde beurs geworden?

    Op alle fronten, mogen we wel zeggen. Gelukkige deelnemende galeristen, blije bezoekers, goede verkopen en veel lovende aandacht in de pers. We zijn ook erg trots op Opera Prima, de cateraar die deelnemers en bezoekers van allerlei lekkers heeft voorzien evenals op de grote schare sponsors en partners die ons facilitair met veel enthousiasme steunden.

    Hoeveel mensen werkten er mee, jullie hadden heel wat hulpkrachten opgetrommeld?

    We hadden een bouwteam van vijf man, dat ook de wandelementen heeft geconstrueerd. Inclusief de opbouw van de beurs nam dat zo’n twee weken in beslag. Vanaf midden augustus werkte Catharina Kousbroek als stagiaire mee, al spoedig tot project coördinator gepromoveerd; zonder haar was de beurs niet zo’n succes geweest. Daarnaast was er Team Nieuw Dakota dat voorafgaand aan en tijdens de beurs veel ondersteunende taken verleende. Pieter Sanders, voormalig directeur van Nieuw Dakota, had een hele week vrijgemaakt voor Amsterdam Drawing (AD) en hield bijvoorbeeld op geweldige wijze de AD-Facebookpagina bij. Ook hebben een aantal vrienden van ons als vrijwilligers enorme steun verleend. Onze goede en lieve vriendin Joke heeft ons vanaf het eerste begin met grote inzet en raad en daad bijgestaan.

    En het grote enthousiasme van Louis Pirenne, de cultureel aanjager van Stadsdeel Amsterdam-Noord (waarvan we trouwens op de dag van de opening te horen kregen dat ze een financiële bijdrage verleende aan AD) heeft ons ook enorm op de been gehouden.

    Hoeveel bezoekers zijn er geweest?
    
    Een kleine 3.000 mensen hebben van de beurs genoten. Een voortreffelijk resultaat, vinden wij, zeker gezien de zeer korte tijd waarin de beurs uit de klei getrokken is. De enthousiaste wijze waarop de deelnemende galeries de aandacht op Amsterdam Drawing hebben gevestigd heeft daar natuurlijk ook sterk aan bijgedragen.

    De website trok overigens ongeveer het dubbele aantal bezoekers.

    Hoe zou je de mix van bezoekers typeren?

    (meer…)

26. We Like Art @ ING House

    12 juli 2012 09:07 1 Comment

    

    Communicatie manager Nienke was de allereerste die toesloeg bij de presentatie van We Like Art @ ING House. En hoe! Ze kocht vrijwel onmiddellijk na het ophangen de multiple ‘HAHA’ van de kunstenaar Joncquil. Een gele post-it met viltstift beschreven op een zwarte achtergrond in een wit lijstje. We belden haar en vroegen haar natuurlijk naar haar voortvarendheid.

    

    (meer…)

NIEUWSBRIEF

Als eerste informatie ontvangen over nieuwe edities en aanbiedingen? Schrijf je in voor de nieuwsbrief: