Veel van de deelnemende kunstenaars zag je hier al eerder op het blog voorbij komen (Popel Coumou, Elspeth Diederix, Scarlett Hooft Graafland, Juul Kraijer, Katja Mater, Hellen van Meene, Awoiska van der Molen, Viviane Sassen). Sterker nog – er hangen werken in de 10 zalen van Huis Marseille die we hier eerder al bespraken. Super.
Hellen van Meene heeft met haar karakteristieke naar binnen gerichte portretten een mooie presentatie in een oude stijlkamer in het nieuwe pand van Huis Marseille. Ook is ze momenteel te zien in een ander museum, het fraai vernieuwde Kranenburgh in Bergen. En in 2014 heeft ze een solo in het Fotografiemuseum in Den Haag. Niet gek voor deze internationaal gevierde fotograaf die een poos amper te zien was in Nederland.
Eind jaren negentig, begin 2000 werd Hellen van Meene wereldberoemd met haar portretten. Alle vooraanstaande musea in de wereld hebben werk van haar in hun collectie (Guggenheim, Stedelijk Museum, MOCA Los Angeles, Victoria en Albert museum etc). In 2006 was er een mooi overzicht van haar werk in Huis Marseille in Amsterdam. Ze wordt in Londen vertegenwoordigd door galerie Sadie Coles en in New York door galerie Yancey Richardson.
We vragen je speciale belangstelling voor Yellow een nieuwe betaalbare editie van Van Meene. Eerder toonden we ons op WLA al enthousiast over Tout va disparaitre, Saint-Petersbourg (inmiddels uitverkocht) en The Secret Lives Of Girls (nota bene: allerlaatste exemplaren).
Yellow vertelt een verhaal in de vorm van een drieluik dat zowel laat zien als verhult. De beelden gaan terug op polaroids die Hellen van Meene maakt ter voorbereiding van haar fotowerk, schetsend en verkennend. Badend in een zomers verblindend licht geven de foto’s in hun vluchtigheid de kwetsbare sfeer van de kindertijd weer. Een mooi intiem drieluikje elk in een passe-partout.
Oplage: 25 exemplaren, gesigneerd en genummerd, oplage 25
3 C-Prints, in passe-partout.
Elk beeld: 77 mm hoog en 77 mm breed.
Geprint in Purmerend bij De Verbeelding.
Bestel het werk hieronder.
Natascha Libbert, boy rock (2012), 40 x 40 cm, digitale c-print, oplage 30
Na een werkend bestaan als account manager bij een groot reclamebureau (FHV/BBDO), besloot ze part-time stewardess te worden om naar de kunstacademie te kunnen. En juist de mogelijkheid om te reizen bracht haar tot dit veel geroemde fotoproject (PhotoQ, NRC, GUP) over dat wonderlijke verlangen naar een universeel decor van luxe en ontspanning. Nominaties voor 2 Dutch Doc Awards, niet gek. Inmiddels heeft ze haar werk getoond in het GEM, het Nederlands Fotomuseum, bij galerie Kranendonk en vorig jaar bij Unseen.
Wat maakt haar werk zo bijzonder? Het is de blik van een obsessieve kijker, met altijd oog voor het vervreemdende in situaties – resulterend in een gekantelde werkelijkheid. Licht, kleur, actie, compositie, toevalligheden: Libberts zet alles speels en dwingend naar haar hand. Hoog tijd om Natascha eens wat vragen te stellen.
Hoe is het Natascha? Ben je nu in Nederland of in het buitenland op pad met je camera?
Ha, het is goed. In tegenstelling tot de afgelopen 10 jaar vliegen ben ik nu al een tijdje in Nederland. Afgelopen april was ik een periode in Ghana en ik kijk uit naar september, dan ga ik weer op reis.
Hoe zou je jouw foto’s omschrijven aan iemand die nog nooit een werk van je heeft gezien, ehm … behalve dan dat ze vaak vierkant zijn?
Nou tegenwoordig zijn ze niet vierkant. Ik heb de Hasselblad tijdelijk (?) geparkeerd omdat ik het gevoel had dat ik mezelf aan het herhalen was. Een nieuwe manier van werken leek me verfrissend. Wellicht dat ik over een periode weer terug ga naar analoog 6 x 6 maar misschien ook niet. In antwoord op je vraag denk ik dat mijn beelden vaak een film-still kwaliteit hebben, het zijn taferelen. Iemand zei ooit dat het foto’s van plekken zijn, die gaan over mensen. Ze lijken geënsceneerd maar dat zijn ze nooit.
stamp of light (2010), 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Welke wereld roep je op in je werk?
Ik probeer een universele zoektocht naar geluk te verbeelden in ongeënsceneerde momenten. Verlangens, dromen en idealen geven een dimensie aan de ruimte waarin we ons bevinden, en is van invloed op onze perceptie van de werkelijkheid: de ‘imaginaire beleving’.
Voorheen was dit vanuit het idee dat mensen doorslaan in het disney-ficeren van hun omgeving, dat die veel weg heeft gekregen van een decor, en dat mensen daarin bijna ontheemd raken omdat het zo onpersoonlijk is geworden. Daar ging mijn boek ‘Take me to the Hilton’ over: perfect vormgegeven werelden met wat dolende mensen. De afgelopen tijd ben ik het vervreemdende decor echter steeds meer gaan zien als een vanzelfsprekend theater waarin de mens zijn eigen werkelijkheid wel degelijk kan afdwingen, en niet langer een leidend voorwerp is.
Maar ik zoek mijn onderwerp dan ook minder op in esthetische ‘perfecte’ werelden, maar meer in zogenoemd natuurlijke. Daarin vind ik compassie en schoonheid waar ik schijnbaar zelf ook behoefte aan heb. Behalve dat ik fotografie gebruik om een persoonlijke behoefte daaraan te verbeelden, is het ook een manier om orde te scheppen in de complexiteit van alles. Het maakt de dingen soms behapbaar.
Puff (2010), 50 x 50 cm, oplage 10, digitale c-print in lijst en 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Het licht is vaak zo bijzonder. Is er een bepaald favoriet tijdstip van de dag voor je werk?
Met de Hasselblad werkte ik zoveel mogelijk met een soort diffuus licht, wat de indruk wekt van een in scène gezet moment. Terwijl niets natuurlijk in scène gezet is, de wereld is zelf al gek genoeg. Momenteel let ik daar wat minder op omdat ik anders fotografeer. Het soort licht bepaalt wel eens naar wat voor landen ik wel of niet ga. Of in welke seizoen. Hard licht vermijd ik, maar vorig jaar liep ik per ongeluk urenlang met 45 graden in Fes rond en dan wordt de hitte en verblindend licht vanzelf onderdeel van de beleving en concentratie die ik oproep om in te fotograferen.
airshow, 50 x 50 cm, oplage 10, digitale c-print in lijst | 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Hoe ga je praktisch te werk, hoe kom je tot nieuwe foto’s/nieuw werk?
Praktisch gezien moet ik mezelf op reis sturen. En ondanks mijn liefde voor reizen vind ik dat ongelofelijk moeilijk en laat ik me graag afleiden door het alledaagse leven.
Voorheen vloog ik 2-3 per maand naar een andere bestemming over de hele wereld omdat ik een deeltijd baan had als stewardess bij de KLM. Ik wist precies waar ik kon fotograferen en welke bestemmingen voor mij nuttig waren. Dan maak je vanzelfsprekend werk. Maar ik merkte dat die vorm niet meer werkte en toen ben ik gestopt.
In ieder geval is het zo dat wanneer ik ergens ben, dat ik het ervaar als een groot onderzoek. Vaak ook wel als een strijd, om te vinden wat ik zoek. Ik verlies me graag in een soort uitputtende beleving van een plek. Maar uiteindelijk hou ik daar wel van. Ik moet dus gewoon op reis, en dan levert die beleving werk op.
Hoe vind je die vreemde parken en die wonderlijke schermen?
Veel lopen en zoeken. En op een gegeven moment zijn je ogen bijna geprogrammeerd om bepaalde dingen te zien. Ik ben nu bezig om ze niet meer te zien. Want anders zou het alleen nog maar gaan over gekke plekken.
untitled#3 (2008), 80 x 80 cm, oplage 7, digitale c-printfoto in lijst
Wat inspireert je?
Veel. Maar vooral hoe mensen zich tot hun omgeving verhouden. Ik heb eigenlijk geen filter, alles komt binnen, dus ik ben daar voortdurend mee bezig. Niet gek dan, dat ik dat met fotografie enigszins probeer hanteerbaar te maken.
Is reizen belangrijk voor je?
Reizen is waanzinnig belangrijk. Als kind woonden we in verschillende landen, mijn ouders hebben altijd overal gewoond en voor mijn werk heb ik ook veel gereisd. Dat ik sinds een jaar niet meer vlieg voelt als een afkick periode. Ik stap heel moeilijk op het vliegtuig maar zodra ik het doe heb ik het idee dat ik doe waar het leven voor bedoeld was. Bovendien vind ik de gedragsvormen van verschillende culturen ongelofelijk interessant en ik heb het idee dat ik ze goed aanvoel. Daarom lijken veel plekken op een soort 2e thuis.
Misschien ook omdat ik vanaf jongs af aan in bepaalde landen woonde en dat ze daardoor onderdeel zijn geworden van mijn identiteit. Dan komt opeens een herinnering van vroeger naar boven drijven en dan wordt het heden nog rijker. Of ik probeer het verleden te rijmen met het heden en dan verlies je jezelf dus ook al snel in je imaginaire beleving van een plek. En dat is misschien wel de bedoeling.
Wat is het geheim van Afrika?
Geen idee. Ik heb er als kind gewoond maar ik heb niet dezelfde liefde voor bijvoorbeeld Saoedie Arabie. Het is een haat liefde verhouding maar ik denk dat wanneer je deze vraag aan een aantal andere fotografen stelt, dat je dezelfde aantrekkingskracht aantreft. In Afrika zijn dingen die wij hier vanzelfsprekend vinden, dat helemaal niet. En andersom ook. Er zit een bepaalde poëzie in de taal, en benadering van het dagelijks leven waar ik van houd. Tegelijkertijd irriteer ik me ook wel eens ongelofelijk. Die tegenstrijdigheid vind ik fijn maar verder is het ook een intuïtieve aantrekkingskracht.
Wanneer vond je je eigen geluid naar je eigen gevoel?
In het 3e jaar op de academie. Toen fotografeerde ik alles waar ik zoveel vragen over had. Ik merkte dat ik 3 jaar later een grote vraag had ‘weggewerkt’. Heerlijk. Maar ik zoek vaak weer naar een eigen geluid. Onlangs ook weer.
the gardener (2010), 80 x 80 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Naast je fotografie mag je graag schrijven, vertel eens?
Uiteindelijk gaat het mij erom dat ik ervaringen, observaties, gedachtes wil ervaren. Om ze vervolgens te benutten of vertalen, zet ik het om in beeld of ik schrijf er wat over.
Met dat eerste voel ik misschien meer druk omdat ik ervoor opgeleid ben en omdat ik me bewust ben van de ‘regels’. Als ik gedachtes opschrijf is dat heel anders. Voor zover dat enigszins lukt is het een groot plezier om te doen. Bovendien is het minder opdringerig dan fotografie. Laatst zei iemand dat tekst wel eens de lijm zou kunnen zijn van m’n fotografie. We zullen zien.
Waar ben je nu mee bezig, wat zijn je plannen?
Ik verheug me op mijn nieuwe website. Daarin hoop ik meer verhalen te laten zien. Dat wordt een uitprobeersel.
In september ga ik weer op reis en wil ik daarmee recent werk uit Ghana aanvullen. Zou leuk zijn wanneer er eind van het jaar behalve een nieuwe website, weer iets op de plank ligt.
Voor We Like Art zocht je een werk uit als speciale editie: Boy Rock, kun je hier iets over vertellen?
Boy Rock had ik nog niet eerder laten zien en ik had daar wel veel zin in. Dus dat leek me een goede keus. De foto maakte ik in 2012 langs de kust in Zuid Afrika.
Boy rock (2012), 40 x 40 cm, digitale c-print, oplage 30
Wouter van Riessen |Handmasker, 2003 | lambdaprint op aluminium, met uv beschermfilter, oplage 7 | 33 x 25 cm | € 900. Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
Wouter van Riessen (Bloemendaal, 1967) poseert in zijn werk tegelijkertijd als kunstenaar en clown, als poppenspeler en marionet. Van Riessen is een waar multi-talent. In foto’s, maskers, schilderijen, tekeningen, zijn muziek en zeefdrukken jongleert Van Riessen met zelfportretten en poppen. Van zijn hand ook deze fraaie foto, Handmasker. Het masker zelf is niet te koop – het duurt een eeuwige tijd voor ze af zijn en ze keren bovendien steeds weer terug in nieuw werk van Van Riessen.
Wouter van Riessen was bij ons al verschillende keren te zien (zie hier). We maakten onder meer een hele mooie video van de kunstenaar die zichzelf begeleidt op gitaar en een lied zingt in zijn atelier. De kunstenaar heeft een mooie reeks museale tentoonstellingen op zijn naam staan en zit in menig mooie collectie.
Van Riessen verblijft momenteel 2 jaar in Los Angeles samen met zijn partner en collega-kunstenaar Daphne van Rosenthal, zij ontving een beurs voor 2 jaar aan het California Institute for the Arts (CalArts). Ze houden zo nu en dan een blog bij op de website van Heden. Erg leuk om te lezen, ze schrijven beiden als nieuwsgierige buitenstaanders die gretig observeren. Of Wouter zijn werk zal veranderen door een poos te vertoeven in een totaal andere habitat?
“Veel mensen hebben me gevraagd of Los Angeles al invloed heeft op mijn werk. Dat is moeilijk te zeggen. In de namiddag, een uur voordat de zon ondergaat, strijkt een zachtroze licht over deze stad. Het lijkt wel alsof de zwaartekracht erdoor opgeheven wordt. Die ijle gloed zou ik ook wel in een schilderij willen vangen.
Mijn onderwerpen zijn vooralsnog onveranderd. Ik werk niet rechtstreeks naar de waarneming, mijn schetsen zijn gebaseerd op beelden uit boeken. Google images kan nog steeds niet in de schaduw staan van de bijzondere, vervreemdende en obscure afbeeldingen die je in boeken vindt.
Inmiddels weet ik de tweedehands boekwinkels van Los Angeles goed te vinden. Ik ben altijd op zoek naar beelden die een van de abstracte motieven in mijn werk (zelf, zelfbeeld, nabijheid, onbereikbaarheid, geest en lichaam) al ergens in zich dragen. Schilderijen ontstaan door die metaforen te zien, naar me toe te halen, eigen te maken en aan te scherpen. De eerste fase is veel bladeren bij de kasten Art & Design, Sports & Games, Circus & Theater, Collectibles & Curiosa en natuurlijk Recently arrived. Het aanbod is interessant, maar niet heel verschillend van wat ik uit Nederland ken.
De eerste maanden na de opening van mijn tentoonstelling De ziel van een atheïst in het Stedelijk Museum Schiedam kwam er niet veel uit mijn handen. Een nieuw groot schilderij van een man met een slap spook is vorige zomer al in de tekenfase vastgelopen. Mijn hoofd zat te vol. Toen ik in oktober in Los Angeles aankwam was er opeens enorm veel tijd. Daphne zat al vroeg in de ochtend op de 5, op weg naar Calarts. In het parkje een paar straten verderop heb ik twee nieuwe maskers afgemaakt. Ik heb geprobeerd wat te fotograferen en aan de hand van uit Nederland meegenomen boeken over Poolse en Litouwse religieuze volkskunst ben ik in Photoshop collages gaan maken.
De eerste dagen van februari had ik eindelijk een atelier. Twee kleine, helder verlichte ruimtes in een bedrijfsruimte, 575 dollar per maand, via internet gevonden. Dit pand was vroeger van Capital Records. In de kluis waar de gloednieuwe mastertapes van Help en Rubber Soul werden bewaard is nu een opnamestudio. Er werken schilders, ontwerpers, scriptwriters en filmers in dit gebouw. Aan de lawaaiige en stoffige San Fernando Road blijken veel meer ateliers te zitten. Lara Schnittger en Matthew Monahan, die ik al uit Nederland kende, werken honderd meter verderop.
In het land van de onbegrensde mogelijkheden ben ik kleine schilderijen gaan maken. Het grootste formaat is 66 bij 46 cm. Ik wil flexibel zijn, doeken in de auto of het vliegtuig kunnen meenemen. Maar vooral is het een manier om anders te gaan schilderen, vaste patronen open te breken. Want klein werken is echt anders. Het beeld is veel kwetsbaarder, vooral de lijn. Als je op het verkeerde moment een losse beweging maakt, ben je hem gewoon kwijt. Een klein werk vergt een ander soort concentratie dan een groot. Het komt dicht bij.”
Linda van Boven | Zonder titel, 2013 | piezografie, mixed media (olieverf) in lijst, oplage 8 | 60 x 85 cm | € 900. Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
Linda van Boven (Arnhem, 1965) maakt foto’s met een filmisch karakter. Soms als een ‘collage’, een langgerekt fotowerk of filmbeeld van losse, onafhankelijke foto’s en soms foto’s op lichtbakken. De foto’s vormen fragmenten van een film, die in je hoofd een verhaal gaan vormen.
Bij de Bijenkorf een uniek werk in oplage. Een bijzonder ‘foto-werk’, een jongentje prikt met zijn stok in het water, om hem heen rietstengels en knalgroene bladeren. Kijk je beter (klik op de foto), dan zie je dat het werk beschilderd is (dus alle 8 exemplaren zijn uniek). De blonde haren, de takken en bladeren lijken te bewegen, een typische Van Boven dus.
De beelden die naar voren komen in haar recente werk hebben te maken met herinneringen uit haar jeugd en belangrijke gebeurtenissen in haar leven. Dit klinkt misschien vrij zwaar, maar dat is niet het gevoel dat je overhoudt aan de werken. Eerder een gevoel van hoop, ‘lichtheid’, de toekomst. Van Boven maakt vaak gebruik van beelden die voor iedereen bekend zijn, beelden die gemeengoed zijn. Een huis, bedden, kinderen, een schommel zijn herkenbare onderwerpen, laten je eigen omgeving zien, vroeger of nu. Bij vrijwel iedereen zullen de beelden al snel persoonlijk herinneringen oproepen. De fragmenten van Linda van Boven zorgen ongewild voor een soort dierbaar verhalend gedicht dat komt opborrelen uit het geheugen…
Gerco de Ruijter | Cropped (colorscheme), 2012 | ultrachrome print op dibond met ophangframe en bonus DVD, oplage 30 | 60 x 40 cm | € 525. Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf.
Gerco de Ruijter (1961, Vianen) fotografeert landschappen vanaf een hoogte van 10 t/m 100 meter met een op afstand bestuurbare camera die aan een Japanse vechtvlieger hangt. Het ongewone vogelperspectief in zijn foto’s maakt dat je zijn werk meestal in eerste instantie leest als een spel van abstracte variaties tot het duizelingwekkende moment dat je de locaties van boven kunt thuisbrengen.
Cropped is een serie die gemaakt is in het zuidwesten van de Verenigde Staten. Daar wordt in de landbouw gebruik gemaakt van ‘cirkel-irrigatie’. De cirkels passen precies in de vierkante stukken land die na de Burgeroorlog ontwikkeld zijn. Met de vlieger bleken de cirkels te groot om te fotograferen, met google-earth heeft De Ruijter 1.000 cirkels verzameld, ge-cropped en in beeld en film omgezet. In een mooi abstract beeld ontdekken we sproeiarmen van circa 2 kilometer en allerlei stadia van groei en type gewassen. Locatie: vooral Oklahoma en Texas.
De Ruijter is een crack in zijn vak en zijn cv beslaat enige A4-tjes landelijke en internationale tentoonstellingen en aansprekende opdrachten. Hij vertelt in de video hieronder in een boeiend gesprek (in Avro’s 4Art) aan over Mondriaan, zijn vlieger-camera constructie, kadrering, een duif boven de stad, het Nederlandse landschap en vrijheid. Fascinerend hoe De Ruijter inmiddels textuur, windrichting en lichtspel op het landschap vanaf de grond kan inschatten. Ook het bewust inzetten van toeval duidt op een ervaren schildersoog.
Merijn Bolink | Geliefden (stampers en meeldraden op stengel), 2013 | c-print, plexiglas met ophangstrip, oplage 12 | 30 x 40 cm | € 575. Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bijWe Like Art @ de Bijenkorf.
Merijn Bolink (1967, Amsterdam) maakte alweer 2 jaar geleden op het Nanolab van de Universiteit Twente kunst op nano-schaal. Met als eerste resultaat een nano-kandelaar, opgebouwd uit atomen van een antieke kandelaar. Een tweede antieke kandelaar werd in stukken gezaagd die vervolgens naar 144 adressen werden verstuurd. De adressen vormden tezamen een reuzenkandelaar op de wereldkaart met een afmeting van ruim 6000 kilometer. Het zijn dit soort gedachtesprongen waarom we dol zijn op het werk van Merijn Bolink.
Nu bij We Like Art @ de Bijenkorf een fantastisch nieuw werk. Geliefden op een stengel. Uit een serie werken van bloemstillevens – ontdaan van hun aandacht-trekkerige bloembladen en stelen – en teruggebracht tot de stampers en meeldraden, tot characters.
Typisch Bolink. Niet een beeldhouwer in de klassieke zin maar meer een tedere sloper/knutselaar/taxidermist/wetenschapper/ideeënfontein. Verdubbelingen, vloeiende versmeltingen, ontledingen en vooral absurde metamorfoses geloofwaardig maken – daar is Bolink dol op. Hij maakte in de jaren negentig naam met een reeks verrassende klassiekers die menigeen nog steeds op het netvlies gebrand staan. De eekhoorn opgenomen in een houten ladder, de doorgesneden uitgeholde appel gevuld met het vruchtvlees van een sinaasappel, de oermoederkinderwagen met haar stoet genetische kinderwagentjes, de verdubbelde piano, de versplinterde tijger in een frietsnijder met uit elke gesneden sliert een nieuwe tijger.
“Zelf zoek ik, in elk nieuw beeld, naar mogelijkheden iets te scheppen, buiten de natuur om. Beter dan de natuur.”
Merijn Bolink had museale exposities in het Groninger Museum, het Gemeentemuseum Den Haag en het Cobra museum Amstelveen. Zijn werk is in het bezit van een hele riedel musea en bedrijfscollecties zoals Akzo Nobel en de Rabobank. Nu bij de Bijenkorf een uitgelezen kans om zelf een Bolink te bemachtigen. Bestel de editie hier: link.
Carla van de Puttelaar, Untitled, 2005, 38 x 38,5 cm, oplage 50, € 745
De foto’s van Carla van de Puttelaar (1967, Zaandam) zijn vervuld van een mooie fijnzinnige diepgang en vaak van verre herkenbaar. In 2002 won Carla van Puttelaar de basisprijs Prix de Rome, inmiddels is zij al jaren een succesvolle kunstenaar met diverse solotentoonstellingen in binnen- en buitenland. Afgelopen jaar had zee en veelgeprezen solo Sculptural Skin in het museum Beelden aan Zee in Scheveningen en binnenkort een duotentoonstelling bij Kahmann Gallery in Amsterdam.
De intieme beelden van naakte vrouwen met hun blanke porseleinen huid ontroeren in hun alledaagsheid en hun kwetsbaarheid. De foto’s dragen een klassieke schilderkunstige schoonheid in zich door het licht en een wat afstandelijk realisme. Om de schoonheid van haar werk te zien, moet je je schroom overwinnen en deze vrouwen van heel dichtbij bestuderen. Je ziet dan de afdruk van een beha-bandje, een klein wondje, kippevel of een litteken. Intieme details waar het oog van de fotograaf aan blijft hangen.
“Het is behoorlijk autobiografisch werk, ik laat mijzelf zien als vrouw door de foto’s van mijn modellen,” zegt ze in een mooi interview met het radioprogramma De Avonden. “Ik wil de delicate schoonheid laten zien van het vrouwenlichaam. Dat je kan kijken naar iemand die slaapt en kunt ronddwalen over haar lichaam.”
Deze foto is zeer vriendelijk geprijsd, een echte aanrader. Ook verkrijgbaar via de webwinkel van de Bijenkorf.
Dieuwke Spaans | Stille, 2011 | piezografie, verf en collage in lijst, oplage 50 | 87 x 75 cm | € 970.
Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
Een unieke editie van Dieuwke Spaans! Hier worden we echt blij van. Dit werk in oplage, is door de kunstenaar met de hand gesneden en elk exemplaar is beschilderd: kleine toevoegingen zoals de oogjes van de vogels.
Vorig jaar zagen we het werk van Spaans sinds lange tijd weer in een solotentoonstelling. Indrukwekkende taferelen, oorlogsbeelden in donkere kleuren met daaromheen een krans van felgekleurde vogels en bloemen. De collages met geschilderde onderdelen, zijn samengesteld uit beelden uit tijdschriften, kranten en boeken, die de kunstenaar opspeurt op boekenmarkten en in kringloopwinkels.
Met allerlei afbeeldingen uit verschillende tijden en oorlogen ontstaat langzaam – soms werkt ze maanden aan een werk – een nieuwe horizon. In een interview noemt Spaans zichzelf eerder een manipulator dan een schepper: ‘Want ik werk met bestaand beeldmateriaal. Elke beeld bestaat al en is geschiedenis. Ik knip, zet de beelden bij elkaar in nieuwe combinaties en zo rangschik ik opnieuw de werkelijkheid, de bestaande geschiedenis tot nieuwe geschiedenissen.’
Vervreemdende werken, wanorde en heftigheid in combinatie met een fleurige schoonheid die je als kijker in eerste instantie tegemoet komt. De titel van haar solotentoonstelling, Entanglements, ‘waarschuwde’ er al voor dat je verstrikt zal raken in haar beeldende speculaties over “onderlinge relaties, tijd, geschiedenis, schoonheid, rituelen, metaforen en symbolen, waarin geen vast standpunt te herkennen is”.
Wow, wat een bijzonder werk, nu dus voor deze fijne prijs (inclusief een mooie lijst).
Inez van Lamsweerde / Vinoodh Matadin | B. Dreaming, 2004 | zeefdruk op Somer Satin papier, oplage 140 | 61 x 61 cm | € 532.
Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
Het westerse schoonheidsideaal vanuit het hol van de leeuw ondermijnen – dat is wat fotografe Inez van Lamsweerde nastreeft. Met haar partner Vinoodh Matadin werkt ze vanuit New York voor modehuizen als Balenciaga, Luis Vuitton en Miu Miu en voor tijdschriften als Harpers’ Bazaar, Vogue en New York Times. Daarnaast maken ze vrij werk dat geïnspireerd is op de schaduwkant van de glitterige modewereld. Door alle cliché’s extreem uit te vergroten en foto’s tot in detail te bewerken op de computer roepen ze vragen op. Wat is schoonheid en wie bepaalt dat? B. Dreaming is een mooie klassieker, en was onder meer te zien in de grote tentoonstelling in 2010 bij FOAM. Zien we één van Van Lamsweerde vele mannelijke fotomodellen? Of is dit misschien een verwijzing naar David van Michelangelo?
Het fotografenduo begon hun samenwerking in 1986 in Amsterdam. Inmiddels wereldberoemd en meer dan 25 jaar later, worden zij tot de belangrijkste fotografen ter wereld gerekend. Fantastisch hoe zij in de modewereld en in de kunstwereld enorme waardering krijgen. Elk werk zoekt de grens tussen beide werelden op, werk in opdracht en vrij werk lijken door elkaar te lopen. Door de computerbewerkingen met hyperrealistische uitkomsten, vooral in de jaren negentig, werd de modewereld, behoorlijk opgeschud. Maar ook de kunstwereld was onder de indruk, “het vreemde van alledag wordt weerspiegeld door een extreme uitvergroting van uitzonderlijke details”.
De overzichtstentoonstelling in FOAM (Pretty Much Everything – photographs 1985-2010) vatte hun werk mooi samen: “Deze presentatie zuigt de kijker Inez’ en Vinoodhs wereld van voortdurend dualisme, constante dualiteit en ambiguïteit binnen en toont de kijker hun bezetenheid in het toekennen van betekenis aan het oppervlakkige, waarbij ze zich voortdurend bewegen tussen afschuw en schoonheid, het groteske en het stille, het spirituele en het banale.”
May Heek | (Pigeons) Diptych Colombidae, 2011 | ultrachrome print op fine art papier in lijsten | oplage 15 | per deel 26 x 21 cm | € 750. Van 10 april tot 5 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
May Heek (1984, Apeldoorn) neemt je mee naar plaatsen en personen. Alsof je ergens loopt en opeens is je oog gevangen door een eigenaardig karakter, een intrigerende plek of een schimmige situatie. Even blijf je hangen, verrast, onderzoekend, nieuwsgierig vooral. Zelf zegt ze hierover: … net als een vlek op je kleding, die er opeens is.”
In haar serie foto’s met de titel Color and Transition Samples heeft zij onderzoek gedaan naar de subtiliteit van kleurschakeringen en grijstonen. Een belangrijke uitkomst hiervan is eigenlijk de serie Colombidae, waarvan het tweeluik hierboven een voorbeeld is. De overgang van kleurgradaties in het alledaagse, in onopvallende situaties, trekt Heek’s belangstelling. Dit kan de schemering zijn, licht – donker, maar dus ook de verrassende kleurschakeringen bij de doodgewone duif. Door een uitsnede van die kleurgradaties te nemen, is het onduidelijk waar je naar kijkt. Heek schotelt de kijker een prachtige kleurstaal voor, met overgangen van grijs, bruin, groen, violet naar diepzwart. May Heek koos de duif als symbool voor diversiteit, alle duiven lijken op elkaar, maar als je op ze inzoomt zijn ze allemaal anders. In een palet van grijzen en metallic ontmoeten het stadse, abstracte en de esthetiek elkaar.
In 2007 studeerde May Heek Cum Laude af (met andere interessante kunstenaars waaronder Levi van Veluw) in de richting Autonoom aan de ArtEZ Hoge School voor de Kunsten in Arnhem. In de zomer van 2007 won Heek de International Talent Support “Photo Global Award”. Zij exposeerde haar werk voor deze gelegenheid in Trieste (Italië) en kreeg de mogelijkheid om met een beurs naar New York te gaan, waar zij studeerde aan de eenjarige ‘artist in residency’ van the School of Visual Arts. In augustus gaat de kunstenaar in Londen studeren, waar ze is aangenomen aan het prestigieuze Slade School of Fine Arts, onderdeel van het University College.
Louise te Poele | Lost, 2012 | 50 x 70 cm | € 950. Van 10 april tot 5 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
Van Louise te Poele (Winterwijk, 1984) laten we bij de Bijenkorf twee loei-scherpe composities met een knipoog zien. Te Poele is een jonge fotograaf die met groot gevoel voor styling en lichtval een wereld van kantelend dynamische stillevens optrekt.
In haar eigen tekst noemt ze de tegenstrijdige gevoelens van melancholie en overvloedige energie die bij de totstandkoming van de serie werken een belangrijke rol speelden. Het proces van het creëren van de beelden herinnerde haar aan vroeger en hoe ze als klein meisje aan het knutselen was. Trots liet ze dan aan haar moeder het aapje aan doorzichtige touwtjes in een glazen pot zien: “kijk, hij zweeft!”.
In deze stilleven-serie speelt de kunstenaar fantastisch met het licht en alle materialen die ze tegenkomt in haar studio. Een verhaal en sfeer in haar hoofd, situaties die in werkelijkheid niet mogelijk zijn, probeert ze zo samen te stellen dat je toch gaat geloven wat je ziet op haar bijna magisch realistische foto’s. Het klassieke stilleven met een twist. ‘Vakmanschap is meesterschap’ on speed.
Het werk van Te Poele heeft vaak iets schilderachtigs. De achtergrond, de diepte in de kleuren en gelaagdheid van de objecten zorgen in eerste instantie voor een soort ‘schildersblik’, waarmee je naar het werk kijkt. Een vervreemdend realisme brengt een ommekeer in je manier van kijken tot stand. Kortom, bij wijze van spreken kun je uren kijken naar deze banquet stil lifes. Kom dat trouwens gerust doen bij de Bijenkorf t/m 5 mei, doen wij ook ;-)!
Ann Pettersson | Mirror, 2012 | 30 x 40 cm | print op aluminium met UV beschermfolie | oplage 10 | € 660. Van 10 april tot 5 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf en in dezelfde periode in de webwinkel van de Bijenkorf.
De dromerige beelden op de foto’s van Ann Pettersson (Stockholm, 1965) zijn het resultaat van een bijzonder proces. De werkelijkheid vindt de fotograaf niet interessant, die gebruikt ze alleen om haar idee vast te leggen. Met onder andere een oude Yashica, een analoge camera uit de jaren zestig, draait ze het rolletje steeds handmatig door waardoor ze over hetzelfde negatief heen kan schieten. Met als gevolg dat ze soms dagen met een onaf beeld in haar camera rondloopt, op zoek naar dat ene shot waarmee het negatief het gewenste totaalbeeld oplevert. Haar foto’s bieden een glimp van een andere wereld vol van zacht licht en de oerkracht van de natuur.
Pettersson: “Ik maak al jaren op één en hetzelfde negatief meerdere opnames. Ik herinner me steeds de voorgaande opname om de volgende te kunnen maken. Ik digitaliseer deze tegenwoordig en integreer ze met digitale opnames. Een fotografische synthese van analoge en digitale technieken ontstaat, die de afzonderlijke, aanwendbare eigenschappen in ieder onderscheiden procedé biedt. In mijn werk is het beslissende fotografische moment vervangen door een reeks registraties. In lagen van beelden toon ik de tijdspanne tussen de verschillende opnames, alsook mijn – in de nabewerking – herinneringen ervan.“
Micha Patiniott | Stereo Covers, 2013 | 48 x 38 cm | oplage 14 | € 680 (incl. lijst € 760). Van 10 april tot 5 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf en in dezelfde periode in de webwinkel van de Bijenkorf.
Micha Patiniott is een boegbeeld van een nieuwe generatie schilders, al kort na de Rijksacademie werd het werk van Patiniott likkebaardend omarmd – weg van de nageschilderde foto’s terug naar de verbeelding. Zijn cartooneske doeken hebben een onderzoekende licht absurdistische toon die vreemd en erg raak is. Hij had al heel snel zijn eerste museale solo. In het Gemeentemuseum Schiedam waren zo’n 50 schilderijen en gouaches te zien.
Zijn werk doet soms een beetje denken aan bepaalde Mad-cartoons, lekker vet en raar. Van het type ijzersterke ‘stomme’ schilderijen. Eenmaal gezien krijg je ze niet meer uit je hoofd. Gek genoeg is het werk meestal verrassend mat en schraal geschilderd. Virtuoos en secuur, met kleine kwaststreekjes in typische pastelkleuren. Vergis je niet – hoewel het geen monumentale doeken en gouaches zijn – domineren ze met gemak de ruimte.
Speciaal voor We Like Art maakte Patiniott deze heerlijke speciale editie: Stereo Covers.
Wat krijgen we altijd veel reacties en aanvragen op het werk van Hinke Schreuders! We lieten haar werk al eerder on- en offline zien, lees en zie hier bijvoorbeeld. Haar unieke werken, met naald en draad gemaakt en bewerkt, zijn door het arbeidsintensieve proces niet (en gelukkig maar :-)) in overvloede. Dus wij zijn heel blij dat we nu twee prachtige werkjes in oplage van Hinke Schreuders kunnen laten zien.
Op onze laatste wall, die in onze Eindejaarsshow in The Guesthouse bij Vous Etes Ici ‘staat’, en deze week ook online zal gaan op www.welikeartwalls.nl , kun je de twee juweeltjes zien. In dezelfde maat als het originele werk van de kunstenaar en helemaal geborduurd in kruissteek, zie je twee versies van vrouwen in slaaphouding. Zo puur en minimalistisch, terug naar de kern van haar werk. Een naad op het schildersdoek, losse draden en een schaduwachtig vlekje bepalen de ruimte van de figuren.
Diepenheim is een zichzelf bedruipende presentatieplek met een avontuurlijk programma. De focus ligt op beeldhouwkunst, tekenkunst en kunst in de openbare ruimte. Deze door de lokale gemeenschap omarmde instelling voor experiment en vernieuwing is bijzonder, omdat er maar weinig plekken van zijn buiten de Randstad.
Ze hebben er een goeie neus voor kunstenaars. Nog t/m 2 december kun je er werk van de in Berlijn woonachtige Hester Oerlemans (1961) bekijken. We vroegen Hester per e-mail naar deze show.
Hoi Hester, over je tentoonstelling LINK-O-LOON in Kunstvereniging Diepenheim. Kun je iets vertellen over wat je daar laat zien op je show?
Mijn interesse voor comics is al zo oud als dat ik leef. In strips kan alles en is niets onmogelijk: het te pas en te onpas door muren en deuren lopen of een gat in de bodem vallen, een prachtig dramatisch silhouet achterlatend. Mijn werken hebben ook vaak iets stripachtigs.
Als jongste deelnemer aan de tentoonstelling van de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst is haar werk nog tot en met aanstaande zondag 4 november te zien. Juist daar toont ze een niet minder indrukwekkend klein portret dat al tijdens de opening een nieuwe eigenaar vond.
Hoi RaQuel, ben je al een beetje bekomen van de ontmoeting met Hare Majesteit?
Ja zeg dat wel, ik heb erg genoten van de opening van de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst 2012. Het was geweldig om meteen na mijn afstuderen hier aanwezig te mogen zijn. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me er niks bij voor kon stellen. Maar de ontmoeting en het gesprek met Hare Majesteit was super leuk!
En ook het ontmoeten van nieuwe mensen en de ontvangst van m’n werk heeft zeker indruk op mij gemaakt! Het was gewoon een super avond, die ik graag nog een keer over zou willen doen!
Is het waar dat de koningin nogal enthousiast was over je schilderij?
Ze was heel enthousiast over het schilderij. Ze was erg nieuwsgierig naar het materiaalgebruik en de manier waarop het werk is gemaakt. Ik heb hier dan ook met haar een leuk gesprek over gehad. Na afloop kwam een hofdame me vertellen dat Majesteit het werk graag wilde kopen!
Ellen Mandemaker, The Girl and the Skull, Polymeerklei en geglazuurd keramiek, 9 cm, inclusief perspex kap, € 750,-
Vanavond verwachten we maar liefst 60 We Like Art lezers voor een speciale Meet & Greet op deze bijzondere plek aan de Zuid-As. Artist talks van Koen Vermeule, Mariken Wessels en Thomas Elshuis en een ontspannen borrel op de 6e verdieping met zicht op de bovenkant van het Olympisch Stadion. Ook onze presentatie met werk dat eerder hier op het blog voorbij kwam kan uitgebreid bekeken worden. We hebben er zin in!
Een tipje van de sluier lieten we zelf al zien bij de Open Tuinen Dagen Show. Hier toonden we 2 nieuwe foto’s van Wenzel in een speciaal gemaakt mdf-bakje. De foto’s zijn nu te zien op onze presentatie bij ING House.
We Like Art @ ING House 2012
Het zijn 2 werken uit de serie Figures, die ze speciaal maakte voor de laatste editie van Polly Picture Show, een heerlijk gelegenheidsgezelschap van jonge kunstenaars dat op diverse plekken tentoonstellingen organiseert. Check vooral hun site en hou ze in de gaten!
We Like Art @ ING House 2012
Het werk van Wenzel is volledig eigen en ijzersterk. We schreven hier eerder al:
“Wat maakt haar foto’s zo bijzonder? Er zit een soort gruizige power in die je als een knal voor je kop raakt. De morsige soms wat klunzig geknutselde settings waarin de vaak gezichtsloze ‘modellen’ poseren oogt heel geloofwaardig. De absurde en wrange situaties waarin de modellen ongewone acrobatische poses aannemen of soms opgedwongen lijken te krijgen zijn onweerstaanbaar. Het werk lijkt te gaan over alternatieven voor de klassieke machtsverhouding tussen fotograaf en model en over andere zaken waar je niet zo snel de vinger op legt.”
10 Kunstwerken die in de afgelopen jaren speciaal voor de Rabobank gemaakt zijn – van internationaal bekende kunstenaars die de Rabobank al jaren volgt met regelmatige aankopen. Deze edities zijn nu voor het eerst te koop voor niet-Rabobank-medewerkers.
We moeten er wel meteen bijzeggen dat de bezoekers van de Open Tuinen Dagen en onze nieuwsbrieflezers eerste keus hadden. En het gaat hard, de editie van Viviane Sassen en het paard van Charlotte Dumas zijn inmiddels uitverkocht. Van de andere werken zijn nog enkele exemplaren beschikbaar. Het zijn ook echt allemaal heerlijke deals. Schrijf je in voor de nieuwsbrief dan sta je de volgende keer vooraan.
Bovenaan deze post zie je de editie Fire Still Life (2004), een typische Elspeth Diederix voor een mooi bedrag. Diederix (1971 Nairobi, Kenya). reist graag en veel. Onderweg krijgt ze de ideeën die ze uitwerkt in haar foto’s en vindt ze de landschappen die ze gebruikt als decor voor haar beelden. Vaak is het niet meer dan een flits waarin ze door de alledaagse dingen heen haar eigen beelden ziet. Daarna volgt een proces van zoeken, proberen en fotograferen. Net zo lang tot er een echte Diederix is ontstaan. Update: deze editie is helaas uitverkocht.
Het boek, een co-productie van galerie TORCH en Van Zoetendaals Publishers, verschijnt eind mei 2012 bij haar tentoonstelling bij TORCH in Amsterdam. Waar je dan bij de speciale preview te gast zult zijn, toe maar!
We halen even onze eigen bespreking aan van maart 2011:
Popel Coumou maakt schetsen en daarna een tweedimensionale A4 maquette of je zou het een collage kunnen noemen. Een collage van vooral verschillende lagen papier op elkaar. De vellen papier snijdt ze in perspectief, een venster uit de ene foto, krijgt een uitzicht uit een ander beeld en daarop een bed van een dun laagje klei.
De collage wordt belicht van achter, vervolgens fotografeert ze de ‘kijkdoos’ met een kleinbeeldcamera. De camera heeft ze nodig om het licht vast te leggen, zodat je denkt dat het echt is. Ook worden de beelden analoog afgedrukt (bij AAP-lab), ook dat proces helemaal handmatig en in-control.
Deze manier van collages maken ondersteunt haar in het sturen van de kijkrichting en zo kan ze de grafische vormen van de ruimtes naar haar eigen hand zetten. Echt handwerk, zegt Coumou zelf, de uitgeschoten snij-lijntjes in het papier benadrukken dit en zorgen voor een extra gelaagdheid in het beeld.
Nieuw in haar werk is het toepassen van projecties. We zijn heel benieuwd naar haar aanstaande solo in juni. Coumou was al te zien in een hele rits tentoonstellingen en prijkte al op de wanden van FOAM en Huis Marseille. Kortom, goeie deal – een superwerk dit schommeltje! Stuur ons snel een mailtje. Inmiddels hebben zich al enige liefhebbers gemeld en is deze editie uitverkocht.
Vorig jaar zagen we het werk van Spaans sinds lange tijd weer in een solotentoonstelling. Indrukwekkende taferelen, oorlogsbeelden in donkere kleuren met daaromheen een krans van felgekleurde vogels en bloemen. De collages met geschilderde onderdelen, zijn samengesteld uit beelden uit tijdschriften, kranten en boeken, die de kunstenaar opspeurt op boekenmarkten en in kringloopwinkels.
We Like Art @ ING House 2012 met onder andere de editie Stille
Met allerlei afbeeldingen uit verschillende tijden en oorlogen ontstaat langzaam – soms werkt ze maanden aan een werk – een nieuwe horizon. In een interview noemt Spaans zichzelf eerder een manipulator dan een schepper: ‘Want ik werk met bestaand beeldmateriaal. Elke beeld bestaat al en is geschiedenis. Ik knip, zet de beelden bij elkaar in nieuwe combinaties en zo rangschik ik opnieuw de werkelijkheid, de bestaande geschiedenis tot nieuwe geschiedenissen.’
De editie Stille bij een liefhebber thuis aan de wand.
Vervreemdende werken, wanorde en heftigheid in combinatie met een fleurige schoonheid die je als kijker in eerste instantie tegemoet komt. De titel van haar solotentoonstelling, Entanglements, ‘waarschuwde’ er al voor dat je verstrikt zal raken in haar beeldende speculaties over “onderlinge relaties, tijd, geschiedenis, schoonheid, rituelen, metaforen en symbolen, waarin geen vast standpunt te herkennen is”.
Wow, wat een bijzonder werk, nu dus voor deze fijne prijs (inclusief een mooie lijst). Deze editie is gemaakt in opdracht van de AMC Kunststichting voor de serie de menselijke gedaante.
“Nollen is een moeilijk te plaatsen kunstenaar. Is hij fotograaf ? Verhalenverteller? Filmer? Onze eerste echte kennismaking met zijn werk was zijn indrukwekkende solo in de Hallen in Haarlem: Foto’s van meisjes en jonge vrouwen (video). De grote los in de ruimte hangende foto’s zorgden voor een intieme en overrompelende ervaring.”
De portretten van Nollen van jonge vrouwen bezorgen de kijker een ambivalent gevoel, de blik van zijn modellen is vaak de blik van een kwetsbare muze. Nollen streeft naar een confronterende manier van fotograferen, up-close – pal in de comfort-zone van zijn modellen zo lijkt het. Dit en de alledaags onopgesmukte kleding en kapsels vergroten de directheid van het beeld en de kwetsbaarheid van de geportretteerde en tonen soms juist een verontwaardigd soort weerbaarheid. Deze compromisloos onderzoekende houding legt een mix van emoties bloot die we niet snel terugzien in de meer gangbare portretfotografie.
Nollen maakt gebruik van herhaling, verschillende beelden van een fotosessie presenteert hij als reeks in een tentoonstelling, novelle of boek. Zo ga je letten op verschillen en overeenkomsten. Kleine verschillen kunnen bij de kijker dan al heel verschillende sensaties oproepen en versterken: fascinatie, opwinding, vertedering, afkeuring en onbehagen.
Heel mooi dat we hier een serie kleine werken kunnen laten zien, heel fijn geprijsd bovendien.
titel:
Untitled (serie 2, alledaags portret, herdefinitie van horta), 2012
techniek:
fotoprint op barietpapier, oplage 5
afmetingen:
18 x 12 cm (beeld)
prijs:
Informeer bij ons naar de beschikbaarheid van foto’s van Arno Nollen
Omslagpunten in de tijd, dat is wat Kocken interesseert. En het beeld als aanleiding om te denken, het beeld dat het niet alleen kan – dat door de toeschouwer ‘afgedacht‘ kan worden. Eerder hier op We Like Art bespraken we de gratis editie Judenporzellan.
We schreven:
Hij is heel goed in het uitkiezen van beelden die iets zeggen over onze veranderde blik op historische gebeurtenissen. De koele wetenschappelijke fotografische presentatie geeft je alle ruimte om die kanteling te ervaren. Vaak verontrustend.
Afgelopen jaar verscheen een mooie editie van de kunstenaar, een tweeluikje uit zijn nu al klassieke serie Defacing. De hele serie Defacing bestaat uit foto’s van religieuze objecten die vernield werden tijdens de Beeldenstorm die in de 16de eeuw in Europa woedde. Het formaat en de gedetailleerdheid van Gert Jan Kockens foto’s benaderen de originele beeldhouwwerken en schilderingen.
De vernielzucht van alle Katholieke hang-ups kende blijkbaar allerlei gradaties. Kijk eens hoe zorgvuldig hoofd en handen van Maria zijn weggekrast, en het gewaad van de engel en haarzelf mochten blijven. Het sluit aan bij de belangstelling van de kunstenaar voor het fenomeen beeldverbod. “Vreemd dat werk dat beschadigd werd en niet in zijn geheel weggehaald.”
Bovenstaand geschonden tweeluik is afkomstig uit een kerk in het Engelse Norfolk, waar in opdracht van Koning Edward VI ‘beelden van katholieke idolatrie’ verwijderd werden. Wij vinden dit een heel mooi geprijsde en zorgvuldig gemaakte editie (inclusief notenhouten lijsten).
Luistertip: de verstoring van de blik – er is geen oogcontact meer mogelijk. Kocken vertelt er mooi over in dit interview met De Avonden.
titel:
Annunciation & the Temptation of St Anthony, Tacolneston, defacement 1547 (2010)
techniek:
Giclée print, in twee op maat gemaakte notenhouten lijsten, oplage 60 + 20
Inmiddels is de kunstenaar afgelopen jaar weer behoorlijk actief geweest met een solo in Amsterdam en muurschilderingen bij False Focus @Nest in Den Haag en bij Young Projects in Hollywood. Vorig jaar schreven we:
Roland Schimmel (1954, Velp) doet natuurkundig en neurologisch onderzoek, zou je kunnen zeggen, én is kunstenaar. Kijk je met ogen dicht naar de zon, dan zie je aan de ‘binnenkant van je ogen’ een scala aan kleuren, zwarte stippen en het langzaam bewegen daarvan. Dit is wat Roland Schimmel schildert op grote doeken en muren. Kijk je naar zijn schilderingen, dan knipper je met je ogen, alsof je tegen de zon inkijkt. Interessant, hoe werkt dat eigenlijk?
In Kunstbeeld legde Schimmel ooit uit: “De lichtgevoelige receptoren in het netvlies geven signalen af die even later doven. Het beeld gloeit echter nog na op het netvlies en op dat moment ontstaat het tegendeel van de oorspronkelijke impuls.” De beelden van Schimmel zijn nooit wat het op het eerste gezicht lijkt, ze veranderen, bewegen. Kijkend naar de zwarte stip, verschijnt er even later verderop nog één, maar nu lila-kleurig of stond dat er al? Uiteindelijk gaat het Schimmel niet om de werking, maar om de ervaring van de onberekenbare waarneming.
Op de website van Roland Schimmel staan korte video’s, waarin je eigenlijk ziet wat er gebeurt, wat je ogen en hersenen doen met zijn beelden. Maar…met de waarschuwing: niet geschikt voor mensen met epilepsie. Psychoscope, 2008 is de meest onschuldige en prachtig. Hier zie je de kunstenaar aan het werk.
Hans van der Meer (Leimuiden, 1955) begon in 1999 aan een ware odyssee langs de internationale voetbalvelden, eerst Nederland, toen Vlaanderen, Europa en uiteindelijk reisde hij de hele wereld over met zijn camera.
Zijn briljante observaties van amateurvoetballers in hun natuurlijke habitat – stoffige trapveldjes in de tropen, grastapijten ingeklemd in Vinex-wijken of knollenvelden omkaderd door de Alpen – zijn zowel ontwapenend, humoristisch als duizelingwekkend in hun vergeefse nietigheid.
Cheux, Frankrijk, 12-10-2003, Cheux – Frenaiville Cogny: 1-1, Promotion de district du Calvados. Amateurvoetbal. European Fields / Europese Velden, nr. 77.
Dat klinkt wat zwaar, maar als je een foto van Van der Meer ziet dan zie je meestal eerst het ontroerend onhandige ballet van de mannen op middelbare leeftijd.
En dan hun fanatisme en beleving en vaak uiteindelijk ook een glimp van betrekkelijkheid door de ongenaakbare decors waar de fotograaf de taferelen in plaatst.
Bekijk alle beschikbare exemplaren in de webshop via de afbeelding hieronder.
De verstilde video’s van Rob Johannesma van bewegende landschappen maakten grote indruk. Zo groot dat hij een jaar later al mocht uitpakken op het belangrijkste internationale kunstpodium, de Biënnale van Venetië. De Post Nature tentoonstelling toonde werk van een nieuwe generatie Dutch Finest: Job Koelewijn, Mark Manders, Aernout Mik, Michael Raedecker, Frank van der Salm, Mike Tyler, Marijke van Warmerdam en Edwin Zwakman.
Inmiddels heeft Johannesma een waslijst aan presentaties op zijn naam staan, hij exposeerde onder meer bij galerie Paul Andriesse in Amsterdam, De Hallen in Haarlem (2002, 2006), Kunstpalast Düsseldorf (2005), Bis71, Ruimte voor Kunst in Geleen (2010), op de Busan Biënnale in Korea (2008) en vorig jaar in De Vleeshal in Middelburg en in het Stedelijk Museum in Amsterdam. In november brengt Roma Publications Johannesma prominent op de beurs van Turijn, Artissima.
De tentoonstelling bij Diepenheim met de titel, Wat zijn mij wolken nog en wegenloopt tot 18 september. In de tentoonstelling ook werk van Antoinette Nausikaa, Femmy Otten, Ulrike Rehm en van de hier recent uitgelichte Linda Nieuwstad.
In het nieuwe ‘bloemenwerk’ van Mariken Wessels, raakt zij een actuele en gevoelige snaar, en gaat zij in op de terugkerende en opvallende trend om, bij een daad van geweld met te betreuren verliezen, een plek te zoeken voor bezinning, voor bloemen, kaarsjes en knuffels. De beelden van de bloemenzee in Oslo maken indruk. Het lijkt een volksritueel te zijn geworden. Gevoel van onmacht wordt getoond en de woede over het onrecht wordt omgezet in acceptatie door het leggen van bloemen.
In Diepenheim laat Wessels de sculptuur Keepsake (2011) zien, een stapeling van 16 lichtboxen met bloemenprints, in totaal zo’n 3.70 meter hoog, en 2 meter breed en diep. Ze gebruikte hiervoor oude, gevonden foto’s van bloemen, die ze met de hand bewerkte en verwerkte in deze installatie. Wessels geeft de bloemen, die na het afsnijden natuurlijk al afsterven, een tweede leven, de oude foto’s krijgen een nieuwe laag en een nieuwe betekenis.
Basje Boer verwoordt het als volgt in de prachtige nieuw verschenen Keepsake-publicatie: “Deze sculptuur herbergt niet alleen de dood, maar schenkt ook licht en hoop. De installatie is gelijktijdig theatraal en abstract. Wessels vertaalt menselijke gevoelens in afstandelijke symbolen; zij zet haar verbazing om een ogenschijnlijk nieuw cultureel fenomeen om naar een grootse sculptuur dat sentiment vervangt door beeld, zonder te verworden tot kitsch. Zij confronteert en stelt vragen, maar veroordeelt niet.”
De veertien verschillende bloemenfoto’s uit de Keepsake-sculptuur, zijn te verkrijgen in een oplage 5, op de mooie maat 50 x 70 cm. Eventueel zijn de foto’s ook op lichtbox te koop, dus als afzonderlijke onderdelen van de sculptuur.
Op zondag 4 september is er een gesprek met onder andere Mariken Wessels (en de andere kunstenaars uit ‘Wat zijn mij wolken nog en wegen’) bij Diepenheim. De gespreksleider is Michiel van Nieuwkerk (fotograaf en documentairemaker), het begint om 15.00 uur.
Het is zo gedaan dat je weet dat het geschilderd is, maar graag bereid bent om de oplichtende illusie van de natte glanspartij te geloven.
Kun je op een zelfde manier geraakt worden door een schilderij als door muziek? Natuurlijk zijn het heel verschillende prikkels – maar schilderijen hebben soms de uitwerking van een popsong – net als sommige schilders een soort singer-songwriters lijken te zijn – of vuige gitaristen – of vette producers.
Net als bij popmuziek kun je al bij het intro al overrompeld worden en gedurende de duur van het nummer 2 a 3 minuten echt geraakt zijn. Dit doekje, Z.T. (kamer) van Cleary roept iets soortgelijks op. De eerste aanblik genereert een echte kijk-kick en de volgende 2 minuten wordt je in het schilderijtje getrokken. En focus je op het licht, de details en het spel met de ballonnen, de lamp, het vrij oenige bloemstuk en de oplichtende tafel. Het is het soort kijk-ervaring dat zich makkelijk (en graag) laat herhalen.
Maf om je te realiseren dat dit kleine doekje (30 x 30 cm) uit 2011 een soort nabeeld dan wel hernomen werk is van een groter doek uit 2010, Room (110 x 110 cm), zie onder. Na de eerste impuls, zoek de verschillen, ga je je afvragen welke maat eigenlijk het beste bij het onderwerp past. En of de sensatie verschilt bij beide doeken. Dat Cleary nog eens terug komt bij hetzelfde beeld verraadt haar ‘formele’ belangstelling. Formeel in de zin dat ze geïnteresseerd is in de schilderkunst zelf. “Mijn werk is conceptueel, het gaat over schilderen”, zegt ze. Een stijl van schilderen die het kijken in de weg staat past niet bij haar. Wat Cleary vervolgens wel toelaat in haar schilderijen is dus gedoseerd.
Miranda Cleary (1983, Sydney, Australië) studeerde in 2009 af aan de Chelsea College of Art and Design in Londen, waar ze ook woont en werkt. En sorry want een beetje mosterd na de maaltijd: afgelopen maand deed ze mee aan de groepstentoonstelling Painting a person – Painting a place bij galerie GIST in Amsterdam. Vorig jaar was ze ook te zien in de Fonds BKVB Toekenningen tentoonstelling Recht Voor Zijn Raap/In Your Face in het Centraal Museum in Utrecht en bij de eerste aflevering van het sympathieke Bougie Art Initiatives in Amsterdam. Hou haar in de gaten.
Mariken Wessels (1963, Vlaardingen), we schreven hier al eerder enthousiast over haar ontroerende fotoboek: Queen Ann. P.S. Belly cut off.
Het is het soort boek dat dagen lang door je hoofd spookt. Een raadselachtige collage van oude zwart-wit familiefoto’s, bewerkte portretfoto’s, stills uit Kodak 8 mm films, foto’s van foto’s. Het vertelt een verontrustend, meerduidig en aangrijpend verhaal waarin Wessels de virtuoze verteller is.
Wessels laat op We Like 6%! bij Nieuw Dakota twee grote foto’s zien uit de serie Black Flashback. Fantastisch werk in de traditie van Gerard Fieret. Het lijken stills uit een erotisch zelfportret op film, of zijn de beelden geschoten door een minnaar? De intieme beelden zijn omkaderd door een zwarte zweem als of ze opflakkeren uit een droom. Grofkorrelige herinneringen. Met een vreemde mix tussen onbezonnenheid, opwinding en melancholie. Het zijn foto’s die deel uitmaken van een indrukwekkend 8-luik dat te zien was bij de Zwarte Ruyter in Rotterdam in juni 2010. Hier zie je goed hoe Wessels werkt, als een virtuoze editor: informatie doserend en analoog fotoshoppend. Deze foto’s spelen ook een voorname rol in Wessels fotoboek Queen Ann. P.S. Belly cut off.
Haar eerste boek Elisabeth -I want to eat bezorgde haar in korte tijd mooie prijzen en faam in de internationale wereld van boekfestivals en liefhebbers. Inmiddels is het ook opgenomen in de collectie van het MoMA. Een collectie anonieme foto’s, brieven en kaarten van een jonge vrouw, die de kunstenaar in een winkel in de Hendrik Jacobszstraat in Amsterdam vond vormen het bronmateriaal. Wessels eigende zichzelf het materiaal toe door het opnieuw te fotograferen, bewerken, rangschikken of soms zelfs aan te vullen met eigen materiaal. Lees er hier meer over.
Ook bij We Like 6%! de beide door Alauda Publications uitgegeven fotoboeken in een limited edition. Dat wil zeggen het boek in een handgemaakte kartonnen doos inclusief 2 ongepubliceerde foto’s op Hahnemühle Photo Rag, oplage 75 (elk € 149,-). N.B. geen weerstand aan te bieden als je het eenmaal doorgebladerd hebt.
Zijn strategisch geplaatste brievenbus midden op de Rotterdamse Erasmus brug bezorgde hem flink wat publiciteit en een stapel van 134 kaarten en brieven. Door met een nachtelijke actie als N. Post Erasmusbrug 1, 3072 Rotterdam te claimen als (illegaal) postadres werd die grootse en monumentale brug 9 weken lang een side-kick van een heerlijk speels kunstwerk. Onopgemerkt door veel voorbijgangers, intrigerend voor de oplettende passant. Sandra Smets schreef er in NRC Handelsblad een aanstekelijk stuk over. De posterijen werkten van harte mee. Minder bekend maar minstens even ontroerend en ontregelend tegelijk is zijn werk Fountain uit 2008. Een tijdelijke sculptuur in een park in Schiedam. Uit een heel gewone stadse prullenbak spuit een dartel fonteintje. Wat een sensatie moet het zijn om argeloos tegen zoiets aan te lopen. Ook het project: 75 rolls of weatherproof toiletpaper installed in smelly little streetcorners in the city of Rotterdam is niet te versmaden. Wildplassers troffen op de bekende gore achteraf-hoekjes waar de nood geledigd wordt een hangende polyester-pleerol. Checkhier de foto’s.
De laatste jaren maakte Post een aantal bronzen die we hier graag even de revue laten passeren. Op We Like 6%! hangt tamelijk onopvallend op een wand vol opgeprikte werken een bronzen stopcontact van zijn hand. De serie site-adjustable wallpiece blijkt speciaal gemaakt voor een expositieruimte waarbij de plaatsing van deze werken nooit een probleem is. Zijn normaliter stopcontacten en lichtknoppen een gruwel voor de compositie en balans van een tentoonstelling. Post zijn wallpieces zijn dienstbaar en hilarisch tegelijk. Bij de ophang instructies wordt gevraagd de twee gaten voor de stekker even voor te boren voor het beste visuele effect. Heel goed. Ook een bronzen veiligheidcamera en dito afstandsbediening zijn wat ons betreft instant-klassiekers. De sculptuur voor gebruik op de bank voelt vertrouwd maar is onverwacht zwaar. Mooi zo’n huldebetoon. Een must voor de Kerst.
Post is ook actief als fotograaf, op zijn Fotolog zien we zijn vrijwel dagelijks geuploade waarnemingen, terloops en heel precies tegelijk. Veel onbedoeld wonderlijke uitstallingen van straatvuil, grafische rolluiken, klunzig fraaie poëtische straatteksten en ander heerlijk materiaal; de verleiding is groot om eindeloos door te klikken. Tijd voor een boek? Tenslotte moet vermeld worden dat Niels Post naast zijn kunstenaarsbestaan samen met Jeroen Bosch gangmaker is van zowel het weblog Trendbeheer als het Rotterdam VHS Festival, internationale showcase van korte videofilms.
Een goeie manier om de optie van kunstkopen bij jongeren onder de aandacht te brengen. En bij CJP klinkt het dan meteen ook lekker ronkend:
Uitgekeken op je posters van South Park en New York-posters van de Ikea? Dan biedt We Like Art een mooi alternatief! Koop de mooiste werken van vijf toonaangevende kunstenaars, vanaf € 50,-! Museumkwaliteit gegarandeerd. En daar krijg je nog 10% CJP-korting op ook.
We selecteerden Rosemin Hendriks, Han Schuil, Awoiska van der Molen, Erik van Lieshout en Diana Scherer. Een mooie start van een kunstkoop carrière lijkt ons. Dus als je nog een leuke CJP-ers kent in je omgeving – wrijf ze nog eens deze sympathieke actie in en stuur ze met hun pasje naar ’t Boijmans of Nieuw Dakota! Check hier de aanstekelijke tekst op de CJP-site.
Kijk dan meteen nog eens op ons gastblog op nrc-next. Zeker in deze turbulente tijden is het goed om aan een bredere basis te werken voor de kunst.
Amir Tirandaz | Anne Wenzel | Anne Jaap de Rapper | Annemiek Vera | Aquil Copier | Aukje Koks | Awoiska van der Molen | Birgit Verwer | Carla van de Puttelaar | Charlie Roberts | Charlotte Dumas | Corinne Bonsma| Christiane Baumgartner | David Lindberg | David Maroto | Diana Scherer | Erik Buys | Erik Klein Wolterink | Erik Wesselo | Esther Jiskoot | Evelien Lohbeck | Ewoud van Rijn | Floor Wesseling | Frank Ammerlaan | Germaine Kruip | Han Schuil | Hans Wilschut | Hellen van Meene | Henk Visch | Heringa / Van Kalsbeek | Hinke Schreuders | Jan Wattjes | Jasper de Beijer | Jasper Hagenaar | Jeroen Bosch | Jeroen Jongeleen | Joncquil | Joris Kuipers | Karin Arink | Karin van Dam | Koen Delaere | Koen Doodeman | Koen Vermeule | Kristina Schuldt | Lieven Hendriks | Linda Arts | Lizan Freijsen | Lucas Lenglet | Lucy Stein | Maarten Tromp | Maartje Folkeringa | Maartje Korstanje | Maartje Overmars | Marian Breedveld | Mariken Wessels | Marjolijn van den Assem | Marjolijn de Wit | Mark Kent | Martien van den Hoek | Matt Bryans | May Heek | Merijn Bolink | Mia Pearlman | Micha Patiniott | Michael Kirkham | Michiel Hogenboom | Michiel Schuurman | Navid Nuur | Niels Post | Peter Luining | Petra van Noort | Rafael Rozendaal | Raquel Maulwurf | Rob Voerman | Ronald Ophuis | Rosemin Hendriks | Roland Schimmel | Rozemarijn Westerink | Sander van Deurzen | Sanne Rous | Scarlett Hooft Graafland | Seet van Hout | Sofie van Dam | Stefan Kasper | Stephan van den Burg | Tessa Verder | Thomas Elshuis | Tim Ayres | Tomas Schats | Twan Jansen | V&B | Witte van Hulzen | Wouter van Riessen
titel:
We Like 6%!, 2010
techniek:
van foto op dibond tot kunsthars
afmetingen:
van miniatuur tot maatje monumentaal
prijs:
Van alle kunstenaars werk onder de € 1.500 (incl. 6% btw),
