Geen categorie Archieven Page 2 of 5

CategorieGeen categorie

Solstice – gouden sculpturen van ANTOINETTE NAUSIKAA
19 februari 2021 12:49 Leave a Comment

Een sculptuur uit de reeks Solstice Figurines

We vroegen Antoinette naar het ontstaan van de Solstice (Winterzonnewende) kleifiguren:

We kennen jouw foto’s, en je tekeningen, maar je sculptuurtjes zijn minder bekend, wanneer maakte je die voor het eerst?

De eerste maakte ik in Japan in Tokyo in 2005 toen ik daar voor een half jaar verbleef in een artist in residency. In een materiaal winkel vond ik een vreemd kneedbaar foam en daaruit ontstonden de eerste sculptuurtjes.

Later tijdens mijn bergen project, waarvoor ik vijf jaar langs oude heilige bergen reisde, kwamen ze echt tot leven als de kleiaarde sculpturen die ik ter plekke maakte van de aarde van de bergen. Sindsdien gebruik ik kleiaarde van de locaties waar ik werk voor mijn sculpturen.

De kunstenaar aan het werk op locatie bij de berg Ararat.

Hoe is dit herkenbare figuurtje tot stand gekomen?

Het figuurtje zelf kwam er dus ook uit in Tokyo. Ik was overweldigd en enorm verwonderd door alle drukte en gekke situaties in die mega stad en besloot een notitieboekje mee onderweg te nemen. Zo maakte ik steeds snelle tekeningen om die momenten niet meer te vergeten. Het figuurtje was mijn directe uitlaatklep.

Komt jouw verzameling oude zen tekeningen hier ook in terug?

Wat leuk dat je die link legt. Ja, want ik begon in Japan met het verzamelen van oude zen prenten en boeken. Zen tekeningen zijn gebaseerd op alledaagse observaties. Zenmeesters geven daar, op een zo direct mogelijke en minimalistische manier uiting aan. De eenvoud van mijn tekeningen en sculptuurtjes is daar zeker door geïnspireerd.

Man on a Rock (2016)

De nieuwe lockdown en de overgang naar het nieuwe jaar brachten jou tot een mooi idee, kun je hier iets meer vertellen?

Het einde van het jaar ervaar ik zelf altijd als een magische periode. Tijdens de jaarlijkse winterzonnewende (solstice) draait de zon zich letterlijk weer naar ons toe en worden de dagen weer langer. Deze vind plaats op 21 december 2020 om 11:02 en markeert het moment waarop de langste nacht voorbij is en er een nieuwe periode aanbreekt.

De zon draait zich letterlijk weer naar ons toe en de dagen worden langer. De aarde bereidt zich voor op een nieuwe cyclus. Ik voelde heel erg dat ik iets wilde maken in het teken van deze overgang.

Solstice Figurines #9 (2020-2021)

Na de zonnewende blijft de lengteduur van de dagen voor een korte tijd vrijwel constant. De periode van 24 december tot 6 januari die daarop volgt wordt ook wel de 12 heilige nachten genoemd. In deze dagen is de natuur stil, alle bladeren zijn van de bomen verdwenen, dieren gaan in winterslaap en mensen trekken zich door de kou terug in hun huizen.

De aarde rust en er heerst een soort tussentijd. Alles bereidt zich voor op een nieuwe cyclus van de seizoenen. En dat bracht me op het idee om tijdens deze 12 heilige nachten met een blok klei de studio in te gaan.

Solstice figurines #2

Ik wil met deze serie sculpturen een ode brengen aan het licht én aan een nieuwe cyclus. De zonnesculptuurtjes werden door mij gemaakt in die periode van bezinning en stilte tussen 21 december 2020 en 6 januari 2021. Ze zijn afgewerkt met een goudglazuur van 24 karaats goud. Stralend als de zon klaar voor een nieuw begin!

De Solstice Figurines serie (2021)

De periode na de Winterzonnewende is van oudsher een periode van rituelen vertelde je?

Ja, al in oude culturen eerden de mensen tijdens de Winterzonnewende de nieuwe seizoenen met rituelen en offers. Sinds de prehistorie werd deze ‘tussentijd’ door vele oude culturen gebruikt voor heilige rituelen, het vereren van de zonnegoden en het voorbereiden op een nieuwe cyclus van het licht en de seizoenen. Ik vind rituelen inspirerend. Ze bewerkstelligen vaak een concentratie om tot iets te komen waar je met je hoofd niet toe komt. Voor dit werk bedacht ik mijn eigen ritueel. Het kneden van kleifiguren binnen de heilige nachten.

Solstice Figurines #7 (2020-2021)

Hoe voelde het om tijdens de heilige nachten te werken aan deze beeldjes?
In die dagen een meditatief werk doen vond ik bijzonder omdat je toch in lijn bent met wat de aarde zelf ook doet. In het begin lukte het niet zo goed omdat ik zelf nogal de pee in had over de lockdown en piekerde over hoe nu weer alles verder moest. En ik moest dat echt even loslaten om te kijken wat eruit geboren werd zónder al die gedachten. Maar uiteindelijk kwam ik in een ritme en ontstond de serie vanzelf.

Solstice Figurines #10 (2020-2021)

Hoe zou je willen dat men(sen) de gouden sculptuurtjes ervaren?

Van mij hoeven ze zeker niet altijd in zicht te zijn maar juist opgenomen in de alledaagse omgeving. Waarbij zij je, zo nu en dan, kunnen herinneren aan het licht en aan dat alles weer opnieuw begint – no matter what …

Impressie Solstice

Wij volgen Antoinette Nausikaa al een aantal jaren. Haar verfijnde en bijzondere manier om in te zoomen op cultuur en natuur met haar fotografie, tekeningen en sculpturen raakt ons. Eerder toonden we werken uit haar heilige bergen-project, resulterend in het boek Breathing Mountains. We maakten een interview in deze blogpost.

Solstice Figurines #3 (2020-2021)

Samen met Antoinette selecteerden we toen een werk als speciale We Like Art editie: Twigs Huashan. Kleine takjes lijken een enorme steen te ondersteunen. Een typerend werk voor de kunstenaar, haar beelden zijn aangetroffen, opgemerkt. Niets is geënsceneerd. Een prachtig beeld in het verlengde van dat haar eigen bedevaart langs oeroude heilige bergen (zoals de Olympus en de Fuji) versterkt.

Onlangs werd Antoinette genomineerd voor de Somfy Award. In Fotomuseum Rotterdam toonde ze een nieuwe reeks werken waarvoor ze de loop van de Seine volgde, de levensader van Parijs, met een grote invloed op de geschiedenis, inrichting en cultuur van de stad. Op haar foto’s is de rivier een troostrijke plek.

Antoinette Nausikaä

Antoinette Nausikaä studeerde aan de Gerrit Rietveld Academy in Amsterdam en was resident aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. In 2008 ontving ze de “Bouw In Beeld Photography Award”, haar boek Breathing Mountains was genomineerd voor “Best Photography Book of the Year” bij Photo Espana in 2019. Haar werk is opgenomen in allerlei collecties, waaronder de collectie van Huis Marseille.

Het is heel snel gegaan met de Solstice figurines. Excuses als het niet gelukt is om een beeldje te bestellen. Er zijn nog 2 exemplaren. Zie hieronder. Wil je op de reserve lijst, stuur ons dan even een mailtje via deze link: Reserve Lijst Solstice
Elmina, een nieuwe editie van HANS BROEK
15 februari 2021 09:10 Leave a Comment

Speciale editie Hans Broek

Hans Broek vertelt over het ontstaansproces van dit werk:

“In 2019 reisde ik voor mijn onderzoek naar de architectuur van het Nederlandse slavernijverleden naar Ghana om daar 18 voormalige Nederlandse slavenforten te bezoeken. Het belangrijkste fort was Elmina, wat in Nederlands bezit was van 1637 tot 1872. Ik reed met een taxi naar het fort, wat op een schiereiland ligt. Op de editie is Elmina zichtbaar als een grijze vorm op de horizon.

In 1637 veroverde Johan Maurits van Nassau-Siegen (van het Mauritshuis) het fort Elmina op de Portugezen. Johan Maurits moest in opdracht van de West Indische Compagnie de Nederlandse slavenhandel op gang brengen. Elmina werd het centrum van de slavenhandel van de West Indische Compagnie. In Nederlands Brazilië bestond een lucratieve suikerindustrie, met suikerrietplantages en suikermolens die draaiden op de arbeid van slaafgemaakte Afrikanen.

Deze slaafgemaakten werden voornamelijk vanuit Elmina aangevoerd. Tegen de 18e eeuw werden elk jaar 30.000 Afrikanen vanuit Elmina naar de Amerika’s getransporteerd. Deze deportatie vanuit slavenforten zoals Elmina duurde bijna driehonderd jaar.”

Over de editie

De editie wordt gedrukt in een oplage van veertig stuks. Het kunstwerk, met een afmeting van 39,5 x 61 cm, is geprint met een hoogwaardige druktechniek: piëzografie, ook wel giclee of pigmentdruk genoemd. De prints zijn door Hans Broek gesigneerd en genummerd op de voorzijde.

Wij van We Like Art in Amsterdam verzorgen de oplage en versturen je de losse print in een stevige verpakking, met een ‘track & trace’ (15 euro verzendkosten). Internationaal verzenden kan ook, daarvoor gelden wel meerkosten. Mail je ons voor overleg? info@welikeart.nl

Het ingelijste werk kan worden opgehaald bij de lijstenmaker in Amsterdam of bij We Like Art, ook in Amsterdam. Verzenden met lijst is helaas niet mogelijk i.v.m. de kwetsbaarheid.

Als koper van het werk van Hans Broek krijgt je ook gratis toegang tot een exclusieve middag op 11 april in Museum De Pont in Tilburg. Bestellingen met en zonder lijst kunnen ook afgehaald worden bij dat evenement.

Zaaloverzicht Hans Broek, De Pont museum, Tilburg, foto Peter Cox

Persoonlijke rondleiding

Op zondag 11 april is in De Pont in Tilburg een exclusieve middag. Hans Broek verzorgt een persoonlijke rondleiding door zijn tentoonstelling, bezoekers kunnen ook de andere tentoonstellingen in De Pont bekijken. Er is een beperkt aantal plaatsen vandaar dat alleen kopers van de speciale editie deel kunnen nemen. Mooie actie!

Aanvangstijd: vanaf 13:00 uur zal Hans Broek groepjes van drie lezers rondleiden door de tentoonstelling.

Let op: het programma is onder voorbehoud van wat op 11 april mogelijk is vwb de coronamaatregelen.

Adres: Wilhelminapark 1, Tilburg, depont.nl

Zaaloverzicht De Pont

* Wat is een piëzografie?

Piëzografie is een benaming van de druktechniek die wij gebruiken, zoals er ook zeefdruk, lithografie of offset bestaat. De printkop spuit in stroken met hoge precisie piepkleine druppeltjes inkt op het papier. Het komt neer op een hoogwaardige versie van inkjet-printen, waar verschil ten opzichte van een desktop printer vooral zit in de hoge kwaliteit van de inkt en het papier. De 12 kleuren-inkten en speciale coatings zorgen voor spetterende kleuren, een diep zwartbereik en kleurvastheid tot wel 100 jaar (onder de juiste omstandigheden), waarmee het voldoet aan de hoogste eisen van kunstenaars, fotografen, grafici, galeries en musea.

Videoportret Hans Broek

Ter gelegenheid van de solotentoonstelling van Hans Broek in De Pont (t/m 18 april 2021) maakte de jonge filmmaker Koen Kievits in opdracht van We Like Art een bijzonder videoportret. In de film vertelt Broek in zijn atelier in Muiden en in het museum in Tilburg over zijn nieuwe schilderijen die over een zwarte episode van de Nederlandse geschiedenis gaan.

Hans Broek, Fort Santo Antonio (2020), 125 x 200 cm

Presentatie van nieuwe schilderijen bij We Like Art in Amsterdam

Op het kantoor van We Like Art zijn momenteel nieuwe schilderijen te zien uit dezelfde reeks werken die in De Pont te zien is. Maak een afspraak om ze te komen bekijken: info@welikeart.nl . Je bent van harte welkom.

Hans Broek, Plantage Sorgvliet (2020), 60 x 100 cm

Meer lezen/luisteren over Hans Broek?

Tentoonstellingsinformatie De Pont: link
Interview 2018 op We Like Art over de start van deze serie: link
Podcast door Museum De Pont: link
Interview met Hans Broek: Nooit Meer Slapen (VPRO)
NRC Handelsblad: ‘Lelijkheid hoort bij de gruwelijkheid die ik wil verbeelden in mijn kunst’, Lucette ter Borg
Museumtijdschrift: ‘Macabere ontdekkingsreis’, recensie door Edo Dijksterhuis
FD Persoonlijk: Oog voor het Wrede Verleden, Jeroen Bos
Een nieuwe editie van JACCO OLIVIER
29 januari 2021 11:39 Leave a Comment

Victoria Miro Gallery

In het werk van Jacco Olivier (1972, Goes, Nederland) komen schilderkunst en videokunst samen. Olivier is begonnen als schilder van grote doeken. Om beter te begrijpen wat hij precies deed, begon hij foto’s te maken van delen uit het schilderij. Vervolgens zette hij de beelden achter elkaar en ontstond een animatie, een verhaal van het geschilderde.

Olivier schildert sindsdien veelal op klein formaat en fotografeert losse beelden uit de schilderijtjes die hij monteert en over elkaar heen laat gaan. Het resultaat zijn soms monumentale projecties en soms kleine op de wand geprojecteerde films.

Atelier Jacco Olivier

In de fascinerende experimentele films springen figuratie en abstractie voortdurend haasje over. De tijdens het schilderen gemaakte, keuzes laten zichtbare sporen achter. Het is een unieke poëtische wereld.

Untitled (Wolf), 2019, fragment

In de afgelopen 2 jaar is de kunstenaar naast zijn videowerken weer meer gaan schilderen op – soms groot formaat – doek. De kleine paneeltjes waar hij normaliter op werkt hebben plaatsgemaakt voor sterke schilderijen waar het schilderplezier van afspat.

Atelier Jacco Olivier met zijn paneeltjes-archief.

We vroegen Jacco Olivier naar zijn werk en de speciale editie.

Waar ben je opgroeid en opgeleid?

Ik ben opgegroeid in Kloetinge, Zeeland, heb kunstacademie in den Bosch gedaan en daarna 2 jaar Rijksakademie.

Hoe begin je aan een nieuw werk?

Eerst moet er een interesse in iets zijn, dat kan soms best lang duren, ik moet iets willen uitproberen. Het allereerste begin is dan gewoon een kleur opzetten en zien wat er gebeurt. Net zo lang tot er iets ontstaat wat anders is dan ik in het begin verwacht had en daar reageer ik dan op, of niet, en dan is het klaar.

Bestaat er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag qua indeling en bezigheden?

Ik houd er erg van als de dagen op elkaar beginnen te lijken, s’morgens beetje opruimen, rommelen, mailen en s’middags schilderen. Ik ga ook graag avonds nog even naar mijn atelier. En als het kan in de weekenden ook.

Kun je voor ons je atelier omschrijven?

Ik heb een atelier in een oud schoolgebouw op een gracht in Amsterdam, 10 minuten lopen van mijn huis. Niet heel groot, 50 m2 maar wel lekker hoog, 4,5 meter. Die hoogte heb ik praktisch niet veel aan maar die voelt wel fijn.

Je werkt zowel met verf als met digitale middelen om nieuw werk te maken. Hoe is dit zo gekomen?

Tijdens het schilderen gebeuren de mooiste dingen vaak aan de randjes van een schilderij, of op een heel klein stukje ergens in een hoek. Of daar waar ik mijn kwast afsmeer. Daar neem ik foto’s van.

Ik neem ook graag foto’s van de verschillende stadia die een schilderij doormaakt. Zo kan ik de openheid, die in de eerste aanzetten van een schilderij nog aanwezig is, bewaren. En terugkijken: Op de computer bekijk ik die foto’s, knip er stukjes uit, zoom ik er op in of leg ze over elkaar heen. En zo ontstaat er weer nieuw werk.

Wanneer is een werk voor jou af?

Als het geld op mijn rekening staat – o nee – da’s een oude grap. Het werk is af als ik er niets meer aan verander.

Zijn er bepaalde thema’s die vaker terugkeren in je werk?
Ik denk het wel maar misschien kan ik dat zelf niet goed beoordelen. Het menselijk onvermogen is wel een thema denk ik.

Atelier Jacco Olivier 2020

Kun je iets vertellen over de nieuwe editie? Hoe kwam je tot dit werk en tot deze reeks van apen?

Ik ben deze reeks met apen begonnen als tegenhanger voor een reeks hele grote schilderijen met afbeeldingen van Galaxy’s. Deze grote doeken zijn een soort constructies terwijl de apen hele losse spontane schilderijen zijn.

Daarbij spaarde ik in de grote doeken de cirkels en planeten uit de achtergrond. Dus niet de vorm zelf schilderen maar de vorm eromheen. Dat heb ik met de apen doorgezet, de vorm uitgespaard, de aap zelf is min of meer rest ruimte.

Jacco Olivier – Untitled (Monkey) 2020

Misschien koos ik ook apen omdat de film 2001 Space Odyssey begint met apen. En een aap is natuurlijk ook een soort zelfportret.

Maar vooral wilde ik zien hoe ik met weinig toch een uitdrukking in vorm kon geven.

Jacco Olivier, Tuesday

Over de editie

Een heerlijk wat onnozel aapje kan ons misschien troost bieden in verwarrende tijden. Wij genieten van de typische, haast achteloze, losse toets van de schilder en de ‘open’ gelaten partij in het midden van het werk.

Jacco Olivier,
Tuesday (2021)
38 x 28 cm
hoogwaardige pigmentdruk, oplage 33
€ 575,-

Videowerk van Jacco Olivier in de Art space van de AkzoNobel Art Foundation in Amsterdam

Jacco Olivier is opgeleid aan de Hogeschool voor Kunst en Vormgeving in Den Bosch en aan de Rijksakademie van beeldende kunsten, Amsterdam. Hij heeft solotentoonstellingen gehad bij onder meer bij het Indianapolis Museum of Art , Marianne Boesky (New York), Galerie Ron Mandos (Amsterdam), Galerie der Stadt Backnang (Germany), GEM (Den Haag), Center for the Arts at Virginia Tech (Blacksburg USA), New York City Center, curated by the New Museum (New York), Galerie Thomas Schulte (Berin), Victoria Miro Gallery (London). Zijn werk is in talloze collecties opgenomen, waaronder Museum Voorlinden en de Akzo Nobel Art Foundation. In 2019 won Olivier de Jeanne Oosting Prijs voor de Schilderkunst.

Wij maakten een aantal jaren geleden een videoportret van Jacco Olivier in opdracht van AMC Kunstzaken naar aanleiding van zij enorme videoprojectie in de wachtkamer van de Eerste Hulp (bekijk de video hier).
KATINKA LAMPE – een nieuwe editie in samenwerking met Museumtijdschrift en AkzoNobel Art Fountation
19 januari 2021 12:23 Leave a Comment
Heel bijzonder om je weer een fraaie editie van Katinka Lampe te kunnen aanbieden. Marina de Vries van Museumtijdschrift maakte onderstaand interview over haar werk, atelierleven, de editie en over de AkzoNobel collectie.

Katinka Lampe, ‘2634201’ (2020)

Eerst even over de editie:

Alleen abonnees van Museumtijdschrift kunnen de editie aanschaffen. Mocht je nog geen abonnee zijn, dan kun je via deze link, met speciale We Like Art-korting een abonnement nemen, nu voor € 38,50 (i.p.v. € 77,-). Niet gek, voor minder dan € 350,- ontvang je dus deze speciale editie en 8 keer Museumtijdschrift!
- Techniek: hoogwaardige pigmentprint
- Oplage: 30
- Afmetingen: 34 x 26,5 cm
- Prijs: € 300,00 inclusief btw, exclusief lijst en exclusief verzendkosten
- Certificaat: de editie is aan de achterzijde gesigneerd en wordt vergezeld door een gesigneerd en genummerd label
- Levering: het kunstwerk ontvang je binnen 3 weken na betaling in huis
- Verzendkosten: € 15,00 binnen Nederland. Het is tevens mogelijk het werk op afspraak op te halen op het kantoor van We Like Art, Leliëndaalstraat 4, Amsterdam.
- Goed om te weten: inlijsting
  Het werk kan worden ingelijst zoals afgebeeld (verdiepte lijst met whitewashfineer) met artglass voor € 175,00. Wanneer je het werk wilt laten inlijsten, kan het helaas niet verzonden worden. Het ingelijste werk kan worden opgehaald bij de lijstenmaker of bij ons, We Like Art, Leliëndaalstraat 4, Amsterdam.
Bestellen? Klik dan hier. UPDATE: alle exemplaren van de editie zijn verkocht

Nb vergeet niet als je besteld hebt, ook een abonnement af te sluiten met speciale korting: link

Katinka Lampe

Je hebt een zelfbouwhuis in Rotterdam met atelier op de begane grond. Kun je je atelier beschrijven?

Het is eigenlijk een grote langwerpige doos, met aan een kant veel licht. Wat ik belangrijk vond, is de hoogte. Dat is goed gelukt, het atelier is dertien meter lang en vier meter hoog. Ik ben vaak met tien schilderijen tegelijk bezig en gebruik de muren om het werk op te hangen, ernaar te kijken of het even weg te hangen. Heel fijn, dat dat allemaal kan.

Studio Katinka Lampe

Hoe ziet je dag eruit?

Ik houd echt kantooruren aan. Ik sta meestal rond 8 uur op, ga de trap af en ben voor 9 uur in mijn atelier. Daar werk ik tot een uur of 6. Als ik er lekker in zit, wordt het wel eens wat later en als ik mijn dag niet heb, wat vroeger. Vaak word ik meegenomen door het werk zonder dat ik het in de gaten heb. Dan is het ook op een mindere dag zo vier uur ‘s-middags.

Wat doe je zoal in je atelier?

Behalve schilderen? Ik gebruik altijd modellen als basis voor mijn schilderijen. Als die komen poseren, bouw ik mijn atelier om tot fotostudio. Alle administratiedingen doe ik ergens anders. Ik wil in het atelier niet constant te bereiken zijn. Bovendien is het een heel andere sfeer, rondom de computer.

Recent werk (2020) in de studio van Katinka Lampe.

Dit werk in oplage is een vrije versie van een bestaand schilderij in de AkzoNobel collectie. Kan je wat vertellen over het schilderij dat ten grondslag ligt aan de editie, van een meisje op de rug gezien in een wat ouderwetse jurk?

Ik werk altijd in series. Dit schilderij is onderdeel van een serie met de titel ‘Regina’s dresses’ – Regina is een vrouwennaam maar betekent ook koningin – in dit geval met een hoofdrol voor de jaren 50-jurk van mijn moeder. Ik ben altijd bezig met het schilderen van diversiteit. Ik woon in Rotterdam, daar leven 176 verschillende nationaliteiten samen.

Katinka Lampe aan het werk in de studio

Mijn modellen vind ik om de hoek; het kan een buurmeisje zijn, mijn dochter of een jongen uit de straat. In deze serie gaat het om een meisje van kleur, dat ik op verschillende manieren heb geschilderd. Ik ben geïnteresseerd in de manier waarop wij met elkaar omgaan en probeer dat te vangen in mijn werk, zonder dat het naar iets of iemand specifiek verwijst.

Editie 2634201 (2020) in lijst

Je series hebben titels, maar je afzonderlijke schilderijen hebben een nummer. Wat betekent ‘2634201’, het nummer van deze jubileumeditie?

Heel praktisch, dat zijn de maten van het werk in combinatie met het jaar en vaak nummer ik het vervolgens van 1 t/m 10, waardoor elk werk een uniek nummer heeft. Op die manier kan ik mijn schilderijen goed documenteren, maar ik vind het ook prettig om een schilderij, dat bij iemand in de woonkamer komt te hangen, in een bedrijfscollectie of museum, van weinig ballast te voorzien. Vanaf dat moment gaat het werk zijn eigen weg. Net als de pose van het schilderij en van de editie, het zij-achteraanzicht, zorgt het ervoor dat de kijker zijn eigen inhoud kan geven aan het beeld.

Je hebt voor deze editie een aanpassing gedaan ten opzichte van het oorspronkelijke schilderij. Wat heb je veranderd?

Ik heb er allereerst voor gekozen om een uitsnede te maken en vond het interessant om iets met de schouderpartij te doen. Ik heb een fragment uit de oorspronkelijke foto in het beeld opgenomen, zodat het een soort collage is geworden, een zelfstandig werk.

1317184 (2018), olieverf op doek, 170 x 130 cm, Akzo Nobel Collectie

Heb je enig idee waarom dit schilderij is opgenomen in de AkzoNobel bedrijfscollectie?

Omdat het mensbeeld een anker is van de collectie en dit werk in een tijdsbeeld past, vermoed ik. De AkzoNobel bedrijfscollectie hecht al heel lang veel waarde aan diversiteit.

Is het belangrijk om als kunstenaar in deze collectie vertegenwoordigd te zijn?

Wat bijzonder is aan deze collectie: zij volgen mij al jaren. Af en toe kopen ze een mooi werk aan. Dat is goud waard. Daarbij heb ik veel fans gekregen onder de medewerkers van AkzoNobel, die werk van mij kopen. Zoals de persoon die werkte bij een afdeling die zelfstandig werd, waardoor hij niet meer dagelijks al die kunst om zich heen had. Om dat gemis een beetje goed te maken, heeft hij een werk van mij gekocht. Dat is de kracht van een bedrijfscollectie: de kunst gaat een rol spelen in het leven van mensen.

Je hoort bij de elf procent Nederlandse kunstenaars die van hun werk kunnen leven. Hoe heb je je de afgelopen maanden door de coronatijd heen geslagen?

Ik voel me inderdaad bevoorrecht. Ik heb al twintig jaar een goede galerie in Nederland en werk al tien jaar met verschillende buitenlandse galeries. Ik heb me even zorgen gemaakt, afgezien van de gezondheidsrisico’s wereldwijd, of mensen nog wel kunst zouden kopen, maar dat gaat gelukkig door. Of de coronacrisis invloed zal hebben op mijn schilderijen? Dat kan ik nu nog niet zeggen. Misschien dat ik over drie jaar denk: hé, dat zijn echt quarantainewerken.

Katinka Lampe, Slow, Ron Mandos Gallery, 2020.

Waar ben je op dit moment mee bezig?

Ik heb net twee galerietentoonstellingen afgesloten, een in Nederland en een in Korea, en komend voorjaar krijg ik een tentoonstelling in New York. Ik ben nu begonnen met een serie werken waarbij ik zo ver mogelijk probeer te gaan in het ontkennen van het portret. Ik maak bijvoorbeeld werk waarbij het model bijna verdwijnt achter een stuk stof, een hoodie of een jas. Ik probeer de grenzen op te zoeken: hoe ver kun je gaan zodat je nog wel ziet dat het om het afbeelden van een mens gaat, terwijl het ook een hoge mate van abstractie heeft.

Katinka Lampe, Slow, Ron Mandos Gallery, 2020.

Tot slot: heb je een tip hoe te kijken naar ‘2634201’?

Iedereen mag daar zijn eigen verhaal bij maken, zijn eigen titel aan geven. Ik hoop dat mensen de kracht van het beeld zien en er in de loop van de tijd steeds anders naar gaan kijken.

UPDATE: alle exemplaren van de editie zijn verkocht

Wil je de editie bestellen en extra foto’s zien? Klik dan hier.

Nb vergeet niet als je besteld hebt, ook een abonnement af te sluiten met speciale korting: link

Hester Alberdingk Thijm, directeur AkzoNobel Art Foundation, over ‘2634201’

Foto: Martin van Welzen

“Dit werk van Katinka Lampe heeft alles in zich: het is virtuoos geschilderd, raakt aan een actueel onderwerp als identiteit, maar geeft tegelijkertijd een klassiek tijdloos beeld, denk aan de schilderijen van Vermeer. Dat is wat goede kunst moet zijn: tijdloos fascinerend!”

Meer info AkzoNobel kunstcollectie, zie www.artfoundation.akzonobel.com

Zie ook Museumtijdschrift 2021/1 met een artikel over de jubilerende AkzoNobel Art Foundation.
Ronald Zuurmond | TACTUS, een serie van 14 unieke werken
7 januari 2021 12:53 Leave a Comment
Ronald Zuurmond (1964, Den Haag) studeerde cultuursociologie aan de Universiteit van Tilburg. Na zijn afstuderen ging hij naar de Tilburgse kunstacademie. Hij verliet deze na een jaar en nam vervolgens les bij de schilder Jan Beutener. Inmiddels heeft de kunstenaar een lange staat van dienst met talloze solotentoonstellingen, hij is vertegenwoordigd in buitengewoon veel museale, bedrijfs- en particuliere collecties.

Ronald Zuurmond, Zonder titel (2006), olieverf en papier, 50 x 65 cm, Rabobank Kunstcollectie

Zuurmond maakt stillevens en landschappen, vaak met een dikke, pasteuze verflaag. Schilderen is voor hem een langdurig proces van schrapen, verven en weer weg schrapen, vaak met grof gereedschap dat duidelijke sporen achterlaat.

Filmportret uit de reeks Hollandse Meesters door Maarten Schmidt & Thomas Doebele

Zuurmond is een echte Painter’s Painter, een schilder die door vakgenoten bijzonder wordt gewaardeerd. In het juryrapport van de Jeanne Oosting Prijs (2003) schrijven zijn jury-vakgenoten:

De verfhuid op de werken van Zuurmond komt geleidelijk tot stand. Door deze procesmatige aanpak schimmeren diverse lagen door: een weergave van een zoektocht naar de perfecte kleur die het licht het beste vasthoudt. In het schilderen laat hij het toeval graag toe, maar is de worsteling met de compositie en geduldig afwachten troef. Daarom laat hij nu en dan een doek korter of langer rustig links liggen om het ineens op te pakken en af te maken.

Ronald Zuurmond, Exotism, olieverf op doek, 1999, 55 x 65 cm

Een aantal jaren geleden toonden we tweemaal werk van Ronald Zuurmond op onze We Like Art tentoonstellingen in de Westergasfabriek. Mooi om gedurende een aantal dagen van dichtbij zijn schilderijen te kunnen bestuderen. Het werk is genereus maar stemt soms ook ongemakkelijk. De verfbehandeling is stug en eigenaardig, je herkent Zuurmond z’n werk uit duizenden. Het oppervlak van zijn schilderijen is korstig en doorwerkt, de energie die uit zijn werk komt heel dwingend. Wij begrijpen wel waarom hij een vaste fanbase heeft. Als je er eenmaal voor gevallen bent…

Ronald Zuurmond, zonder titel (2015) olieverf en hennep op paneel, 68 x 48 cm

We vroegen Ronald naar zijn atelierleven en naar de multiple die hij voor We Like Art maakte.

Ha Ronald, hoe ziet jouw gemiddelde werkdag er uit?

Voor 11 uur ben ik in het atelier, waar ik dan tot het einde van de dag doorwerk. Liefst 7 dagen in de week, het weekend doorwerken is echter moeilijk in verband met het familieleven.

Atelier Ronald Zuurmond 2017

Ik begin de dag met het uitknippen van krantenfoto’s. Deze gaan in de plakboeken die ik nu al een tiental jaren bijhoud. Deze plakboeken kijk ik met regelmaat in, ze herinneren mij eraan dat ik in een heftige wereld leef. Dat het een voorrecht is om zo in rust en stilte te mogen werken aan dingen, in een poging de wereld iets van reflectie en schoonheid te geven.

Atelier Ronald Zuurmond 2020

Kun je voor ons je atelier omschrijven?

Mijn atelier is een redelijk opgeruimde werkplek met veel boeken.

De laatste jaren werk ik steeds vaker aan meerdere werken tegelijkertijd. Ik stap van het ene werk in het andere, terwijl de werken in verschillende stadia van vordering zijn. Ik fixeer mij niet teveel op een ding, om zo waar ik aan werk de tijd en ruimte te geven naar een eindpunt te groeien.

Atelier Ronald Zuurmond 2020

Je maakt veel werk waarbij de handeling van het schilderen centraal staat. Je maakt portretten, stillevens en landschappen, vaak met een dikke, pasteuze verflaag. Kun je iets vertellen over jouw manier van werken?

Belangrijke criteria in mijn werk zijn ruimte en stilte. Ik wil de wereld zoals wij die denken te kennen even bevriezen en binnen een kader plaatsen. Alle aandacht wil ik overal binnen het kader van een schilderij op een gelijkwaardige manier plaatsen.

Ronald Zuurmond, Borzo Gallery, Amsterdam

Alles is van evenveel belang voor een evenwichtig beeld. Van het ‘gekende’ onderwerp: een tak, een vaas, een hand, tot de kleine schijnbaar achteloze dingen er omheen, of dat wat er aan de rand van een werk te zien is. Ruimte is de mogelijkheid ervaren in een werk te kunnen verdwijnen – evenwicht is de verhouding tussen de elementen.

Ronald Zuurmond, TACTUS (2020)

Kun je iets vertellen over de multiple van 14 werken, die je voor We Like Art maakte?

Jaren geleden was ik in een grot vol prehistorische tekeningen van dieren en daar omheen handafdrukken. Achtergelaten sporen. Getuigenissen. De vroege mens liet sporen na. Alsof te zeggen: ik was hier, ziehier mijn hand, de eerste handtekening, hier was ik, dit was mijn werk. Hier waren wij, dit deden wij.

TACTUS #1

Goya getuigde van zijn tijd middels schilderijen die de horror van de oorlog verbeelden: Yo lo vi (ik zag het). Met de armen omhoog wijzen blote handen met gespreide vingers de lucht in, alsof ze zich uit het doek willen drukken. Overgave, vol overgave, zinloos. De dood.

TACTUS #9

Ellebogenwerk is het contact leggen van tegenwoordig. De Covid begroeting: een onhandige beweging vaak lichtjes vanuit de heup uitgevoerd met een wat onwennige glimlach stoten de punten van ellebogen tegen elkaar. Geen al te serieuze aangelegenheid. De hand, vol gevoelige zenuwen waarmee we de ander voelen, lezen, beGRIJPEN, en daardoor de relatie betekenis geven. De arm voorwaarts om uit te reiken naar de ander, elkaar de hand te GEVEN.

TACTUS #14

Ik druk mijn hand af om een indruk achter te laten: HIER WAS IK, IK ZAG HET.

TACTUS #13

Informatie over de multiple
- Titel: TACTUS (2020)
- reeks van 14 unieke werken
- techniek: olieverf op katoen, verhoogd gemonteerd in lijst gemaakt door de kunstenaar
- afmeting: alle werken zijn licht verschillend van afmeting
- Gesigneerd en genummerd aan de achterzijde van de lijst
- bekijk alle werken uit de reeks hieronder
Ronald Zuurmond, Borzo Gallery, Amsterdam

Solotentoonstellingen van Zuurmonds werk waren onder andere te zien in het Fries Museum (Leeuwarden), Cobra Museum (Amstelveen), Museum Jan Cunen (Oss), Museum Henriette Polak (Zutphen), galerie De Praktijk en bij Borzo (Amsterdam). Hij won de Jeanne Oosting Prijs en de Philip Morrisprijs. Zijn werk is vertegenwoordigd talloze collecties, onder meer Boijmans van Beuningen, Schunck en het Dordrechts Museum.

Fotografie Tactus (2020): Henk Geraedts
MARLEEN SLEEUWITS | een nieuwe speciale editie
18 december 2020 11:47 Leave a Comment

Marleen Sleeuwits, Interior no. 56 (2020), 35 x 50 cm, oplage 25

We zijn heel blij dat we een nieuwe editie van Marleen Sleeuwits kunnen presenteren. Het is een wonderlijke ruimte waar een oude aan stukken gesneden Franse gymzaalvloer de hoofdrol speelt. Door daadwerkelijk een complete ruimte te bekleden met duizenden kleine blokjes, wordt je als kijker als het ware, via een oranje dwarrelende sneeuwstorm naar een helder blauw oppervlak gezogen.

Haar zeer bewerkelijke installaties ogen als een heldere tussenwereld, als cleane science fiction decors. Pas als je goed kijkt zie je de sporen van het maakwerk en het uitgekiende gebruik van alledaags bouwmateriaal. We vroegen Marleen naar haar werk en naar de nieuwe speciale editie.

Marleen Sleeuwits

Waar ben je opgegroeid en opgeleid?
Ik ben opgegroeid in Lonneker een klein dorpje in Twente. Toen ik veertien was, begon ik met een fotografie-cursus bij een plaatselijk cultureel centrum. Meestal maakte ik portretten van vrienden in een zelfgebouwde studio op zolder met alle lampen die in huis kon vinden.

Ik had veel geluk dat cursus werd gegeven door een hele enthousiaste fotograaf. Hij leerde me allerlei technieken en ik mocht zijn apparatuur en donkere kamer gebruiken. Na de middelbare school was het dus niet moeilijk om te beslissen wat ik zou gaan doen. Gelukkig werd ik op mijn zeventiende aangenomen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten op de afdeling fotografische vormgeving, in Den Haag. Ik ben begonnen als commercieel fotograaf maar heb me steeds meer in de richting van de beeldende kunst ontwikkeld.

Presentatie bij LhGWR, Den Haag (2017)

Hoe is de periode sinds het begin van de Corona crisis, jou vergaan? Heb je door kunnen werken?

In maart heb ik in het begin bijna niets kunnen doen. Ik heb twee kleine kinderen van vijf en zeven jaar. Dit betekende dat ik maar de helft van de tijd kon werken, verdeeld over thuis lesgeven en werken in mijn studio. Gelukkig deel ik mijn atelierruimte niet, dus kon ik er gewoon naar toe.

Het werken ging in het begin van de lockdown niet of heel erg traag. Al mijn aankomende tentoonstellingen, vijf in totaal, werden uitgesteld of afgezegd. Door al deze onzekerheden moet ik toegeven dat ik me moeilijk kon concentreren en creatief kon zijn. Dus werkte ik vooral aan praktische zaken zoals fotoshoppen, administratie doen en de studio opruimen. Gelukkig kon na twee maanden mijn draai weer vinden, en was het eigenlijk wel fijn om meer tijd te hebben voor reflectie en te experiment.

Marleen Sleeuwits

Bestaat er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag qua indeling en bezigheden?

Mijn gemiddelde werkdag is vrij degelijk en verschilt qua tijden niet veel van een ambtenaar. Ik ben totaal geen ochtendmens maar meestal breng ik mijn kinderen naar school en dan ben ik om half negen in mijn atelier. Dan begin ik vaak met praktische zaken zoals e-mails beantwoorden. Vanaf elf uur wordt ik een beetje wakker en is het tijd voor nieuw werk en schetsen maken.

Marleen Sleeuwits, Interior no. 43-1

Werk je vanuit je studio (een oud kantoorpand?) of vanuit verschillende oude kantoren?

Sinds twee jaar heb ik een vast atelier. Daarvoor werkte ik inderdaad lange tijd in grote leegstaande kantoorgebouwen die ik voor weinig anti-kraak kon huren. Deze plekken en hun materialen gebruikte ik voor installaties die ik bouwde om te fotograferen. De laatste jaren bouw ik veel vaker installaties in galeries, musea, festivals.

Dit zijn echter niet altijd ‘white cubes’ maar bijvoorbeeld ook een leegstaande gevangenis en een winkelcentrum. Ik vind het interessant dat het werk eerst functioneert als installatie en later nog ‘doorleeft’ als fotowerk.

Marleen Sleeuwits, Interior No. 48

Momenteel ben je druk met een grote opdracht, kun je daar iets meer over vertellen?

Klopt, op dit moment ben in de laatste fase van het maken van twee grote werken voor in het Tweede Kamer gebouw. Vanaf juni wordt de Tweede kamer voor vijf tot zes jaar verbouwd. Alle medewerkers zullen dan gaan werken in het voormalige Ministerie van Buitenlandse Zaken en daarom leek het mij mooi een eerbetoon te maken aan het huidige gebouw.

Marleen Sleeuwits in de Tweede kamer

Ik heb gekozen om te werken met de marmeren vloeren en wanden van het gebouw. Deze zijn ontworpen door architect Pi de Bruijn. Net als in de plenaire zaal laat hij hier het Nederlandse landschap zien: de marmeren vloer beeldt nat strandzand uit dat geribbeld is door eb en vloed. Dit marmer is voor mij het meest karakteristieke element van het gebouw en heb ik gefotografeerd.

Deze foto’s heb ik vervolgens gebruikt als ruimtelijke basiselementen voor een 3-dimensionaal fotowerk. De donkere tegels zijn gepolijst waardoor ze delen van het gebouw reflecteren. Ik vond het een mooi gegeven om op deze manier delen van het gebouw op subtiele wijze te portretteren. Dus naast de foto’s waarop je puur de tegels ziet, zie je ook tegels met daarin delen van het interieur.

Marleen Sleeuwits, Installatie Museum fur Konkrete Kunst, Ingolstadt, Germany

Je maakte afgelopen jaar ook een installatie in een museum in Duitsland, hoe waren de reacties?

Voor de tentoonstelling ‘Mind the Gap’ werd ik gevraagd een installatie te maken die inspeelt op het interieur van het museum. Deze groepsexpositie is de laatste in dit gebouw, daarna verhuisd het museum naar een nieuwe locatie. In februari net voor de lockdown heb het museum bezocht.

Ik was erg gefascineerd door het plafond dat bestond uit een rigide grid van tl-lampen. Dit plafond heb ik gedetailleerd gefotografeerd. Terug in mijn studio, in Den Haag, heb ik de foto’s geprint, ze in stukken gesneden, kleur toegevoegd en ze aan elkaar geplakt om te zien wat er gebeurt. Daarna heb ik veel kleine maquettes en schetsen gemaakt.

Installatie in Museum fur Konkrete Kunst Ingolstadt, Germany

Uiteindelijk eindigde ik met een schets waarbij de tl- lampen van de ene kant van het plafond helemaal door de ruimte lopen en eindigen waar ze zijn begonnen. Zo ontstond een vreemd raster, waarbij alle kanten van de kamer elkaar overlappen. Om dit te versterken heb ik felle kleuren gebruikt om de ruimte tussen de lampen op te vullen waardoor de lijn tussen vloer, wand en plafond nog meer verdwijnen.

Voor de uiteindelijke installatie heb ik een nieuwe ruimte gebouwd binnen het bestaande interieur van het museum. De kamer is niet volledig afgesloten maar open tussen het plafond en de bovenkant van de muren. Op deze manier kun je nog een beetje het plafond en de tl-lampen van het museum zien. Deze link tussen het eigenlijke museum en mijn installatie is belangrijk voor mij. Het vervaagt de grens tussen de installatie, het fysieke en de verbeelding. Waar begint het ene en eindigt het andere?

Voor het eerst heb ik een installatie geheel in mijn atelier en op de computer ontworpen, dat vond ik erg spannend. Normaal gesproken werk ik intuïtiever waarbij een nieuw werk stap voor stap tot stand komt.

As far as the eye can see, Group-exhibition at Uncloud Festival

Jouw ingrepen in verlaten kantoorruimten komen nu ook 3D terug in jouw fotowerken, hoe is die ontwikkeling gegaan?

In mijn laatste werken onderzoek ik meer en meer de grenzen tussen het platte vlak en de 3-dimensionale ruimte die het werk verbeeldt. Concreet betekent het dat ik wil onderzoeken waar de grens ligt tussen een foto en een 3-dimensionale ruimte. Zowel in mijn fotowerk als in installaties. Bij mijn fotowerk plak ik bijvoorbeeld meerder lagen papier op elkaar, knip ik delen van de foto uit of voeg ik materiaal toe dat op de foto staat afgebeeld.

Overzicht ‘NOT the Actual Site’ at Contact Photo Festival Toronto Canada (2018)

In mijn installaties voeg ik juist weer fotoprints toe om die vervolgens weer opnieuw te fotograferen. Kijken naar een foto is gewoonlijk kijken dóór het oppervlak van de foto naar de ruimte erachter, de ruimte die zich ooit vóór de camera bevond. Ik probeer dit juist om draaien of op zijn minst te bevragen.

Sommige foto’s presenteren een 3-dimensionale ruimte als een 2-dimensionale foto, sommige werken een 2-dimensionaal oppervlak als 3- dimensionaal fotowerk maar meestal is het een mix van dit alles. Een nieuwe stap van presenteren maar vooral een nieuwe manier om de hedendaagse plekken en materialen die ons omringen te bevragen.

Detail speciale editie Marleen Sleeuwits, Interior no. 56 (2020), 35 x 50 cm, oplage 25

Kun je iets vertellen over de speciale editie Interior no. 56? Hoe kwam je tot dit beeld?

De gymzaalvloer, waar dit werk van is gemaakt, vond ik jaren geleden langs de kant van de weg ergens in Frankrijk. Ik vond het materiaal en de gekleurde laagjes geweldig dus we hebben het de rest van de vakantie meegesleept. Tot verbazing van de rest van het gezin!

Eenmaal thuis is het jaren blijven liggen omdat ik toch niet zo goed wist hoe ik het moest verwerken. Op een gegeven moment besloot ik om de matten te versnijden tot tegels maar ook dat werkte niet. Uiteindelijk werden het hele kleine blokjes, waardoor ze op Engelse dropjes leken. Deze heb ik weer allemaal in een ruimte gespijkerd, een klus waar ik maanden mee bezig ben geweest.
Speciale editie Marleen Sleeuwits, Interior no. 56 (2020), 35 x 50 cm, oplage 25

Wat zijn je plannen voor de komende tijd?

Het komende jaar heb ik een druk programma. In januari begin ik met een grote ‘site specific’ installatie in de Kunsthal in Rotterdam. Het wordt een soort van mix tussen Henny Huismans magische deur en een spiegelpaleis. Deze opent begin februari tijdens Art Rotterdam, waar ik ook een duo-presentatie heb samen met Jochem Rotteveel bij Galerie Bart.

In maart ga ik samen met Cindy Bakker bij projectspace Bart in Nijmegen een installatie maken. We grijpen hier terug op het verleden van de plek, namelijk de oude Honig fabriek. Deze zal op geheel eigen wijze weer tot leven komen in een surrealistische fabriek. In september heb ik mijn eerste grote buitenlandse museale solotentoonstelling in Houston, USA, bij het Centre for Photography. Dit wordt een bijzonder overzicht van mijn werk van de afgelopen tien jaar.

Marleen Sleeuwits, Interior no.31

Over de speciale editie

Titel: Interior no. 56 (2020)

Techniek: hoogwaardige pigmentdruk

Maat: 35 x 50 cm

Oplage: 25

Prijs: € 490

Meerkosten verdiepte lijst met artglass, opgeplakt op aluminium: € 135

Gespreid betalen? Je kunt gebruik maken van de KunstKoop van het Mondriaan Fonds

Marleen Sleeuwits @ We Like Art, januari 2021
MATRIX | 25 multiples van RUTGER DE VRIES
9 december 2020 19:42 Leave a Comment
Rutger de Vries brak definitief door in 2016 bij zijn overrompelende installatie op de Rijksakademie Open. De verf werd uit vier brandblussers op de muur losgelaten met een uit de kluiten gewassen printerknop in cyaan, magenta, geel en zwart. Deze poëtische ingreep van de harde kleuren gespoten op de witte wand en de plas verf onderaan het werk was een instant klassieker. En een mooie voorbode van geweldige projecten die komen gingen.

CMYK Extinguishers (2016), Foto: Gert-Jan van Rooij

Het werk van De Vries (Zwolle, 1987) wordt beïnvloed door de tradities van de schilderkunst en de conceptuele kunst. Hij focust op een systematische logica die aansluit bij de fysieke plek van het kunstwerk. Het schildersgebaar wordt uitbesteed aan zelfontwikkelde gereedschappen en computergestuurde machines. De Vries zorgt voor de randvoorwaarden van een werk. De apparatuur bepaalt de compositie, vorm en intensiteit van de geautomatiseerde schilderijen en wandschilderingen.

Vanuit zijn atelier in Berlijn werkt hij aan diverse projecten in binnen- en buitenland. Van permanente installaties (Het Nieuwe Instituut, Rotterdam, Capital C, Amsterdam) tot tijdelijke ingrepen bij NP3 in Groningen, De Bijenkorf in Eindhoven en bij mini galerie in Amsterdam. We zijn heel trots dat Rutger de Vries speciaal voor We Like Art een nieuwe reeks werk maakte met zijn schildermachine Dripstrickprinter. In onderstaand interview lees je meer over de kunstenaar, zijn atelierleven en de bijzondere multiple.

NCS Gradients (2018), foto: Rutger de Vries

Waar ben je opgegroeid en opgeleid?

Ik ben geboren en getogen in Zwolle. Vanaf jonge leeftijd wilde ik al naar de kunstacademie, maar mijn dyslectie bleek in eerste instantie een obstakel. De gevraagde vooropleiding, HAVO, was voor mij daardoor niet haalbaar. Ik heb toen eerst het grafisch lyceum in Zwolle gevolgd en daarna gelukkig alsnog de kunstacademie in Utrecht. Op de HKU had ik moeite om aansluiting te vinden met de cultuur daar en na het tweede jaar ben ik geswitcht naar de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Daar heb ik met plezier mijn bachelor Graphic Design afgerond.

Color Disperser (2019), foto: Jan Tengbergen

Hierna had ik nog niet echt het gevoel dat ik klaar was met studeren en ik ben toen een master gaan doen aan de Werkplaats Typografie in Arnhem.

Na mijn MA volgden voor mij een aantal onrustige jaren, waarin ik fulltime werkte als grafisch ontwerper en ik probeerde daarnaast mijn autonome projecten te realiseren. In die periode merkte ik, dat mijn interesse voor grafisch ontwerp afnam en dat de ideeën en ambitie voor mijn autonome werk zich opstapelden. Ik heb mij toen aangemeld voor de recidency aan de Rijksakademie van beeldende kunsten om zo tijd en ruimte voor mijzelf te creëren om hier aan te kunnen werken. Sinds dat moment werk ik fulltime als kunstenaar aan mijn eigen projecten.

Rutger de Vries, foto Andrea Karch

Hoe begin je aan een nieuw werk of een nieuwe serie werken?

Elk nieuw werk of serie is bij mij een reactie op het laatste werk wat ik gemaakt heb. Zo ontwikkelt mijn werk zich als een soort ketting waarin ik in elke schakel nieuwe stappen probeer te maken.

Glitches (2020) 120 x 192 cm, foto:Rutger de Vries. Informeer naar beschikbaarheid

Bestaat er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag qua indeling en bezigheden?

Ik houd zoveel mogelijk kantooruren aan, om zo voor mijzelf een soort ritme te hebben. Dat vind ik prettig. Meestal doe ik in de ochtend alle praktische zaken die op de computer moeten gebeuren, want dan ben ik met denken het scherpst. Die kan ik dan afstrepen, waarna ik alle ruimte in mijn hoofd heb om te werken aan nieuwe ideeën, experimenten of om op zoek te gaan naar inspiratie.

Studio met MATRIX werk in de maak

Kun je voor ons je atelier in Berlijn omschrijven?

Mijn atelier is een grote ruimte (100 m2) op de begane grond van een ateliergebouw op het voormalige fabrieksterrein van AEG in Berlijn Oberschöneweide, direct aan de Spree in het zuidoosten van de stad. Dit terrein heeft zich de laatste jaren steeds meer ontwikkeld als een cultureel gebied. Zo zijn er meerdere grote ateliers, atelier gebouwen, galeries en andere creatieve bedrijven te vinden. Daarnaast zijn er ook veel kleine productie bedrijfjes in o.a. metaal- en houtbewerking. Het is dus een erg levendige omgeving, waar van alles gebeurt en wordt geproduceerd.

Rutger de Vries, foto: Andrea Karch

Ik woon met mijn vriendin in Friedrichshain en fiets elke ochtend naar mijn atelier. De route bestaat uit een smeltkroes van oude en nieuwe industrie, gemixt met het snel veranderende stadsbeeld van Berlijn. De dynamiek van de stad en de samenkomst van deze elementen zijn uniek voor Berlijn en vind ik heel inspirerend en prettig om in te wonen en werken.

All Black (2017), foto: José Biscaya

Je maakt veel werk waarbij de handeling van het schilderen, verf spuiten centraal staat. Hoe is dit zo gekomen?

Ik ben altijd al gefascineerd geweest door hoe je met de tussenkomst van een gereedschap een beeld kunt creëren. Zo was ik als kind heel erg bevlogen met de spirograaf, waarmee je, door middel van een paar stukken plastic, met je balpen opeens de meest rare geometrische patronen kunt tekenen. Dit heeft zich doorontwikkeld in mijn werk, van het monteren van een spuitbus op een boormachine tot aan het bouwen van systemen, die de hele ruimte voor mij schilderen en machines die door middel van software mijn werk maken.

Kun je iets vertellen over de multiple MATRIX (2020), de serie Glitches die je voor We Like Art maakte?

De werken die ik voor We Like Art heb gemaakt zijn gebaseerd op een serie screenshots die ik verzameld heb van het moment dat er een Glitch plaatsvond op mijn computer. In mijn werk ben ik altijd op zoek naar een beeld, wat vanuit toeval ontstaat en waar je als maker niet één op één invloed op hebt.

Voor de serie heb ik mijn zelfgebouwde schildermachine Dripstrickprinter gebruikt, waar ik in principe alles mee zou kunnen printen/schilderen. Hier heb ik gekozen voor composities die ontstaan zijn uit een computerfout, zodat er in het werk een spanning tussen controle en abstractie is.

Studio Rutger de Vries met de Dripstrickprinter.

Kun je iets vertellen over het maakproces van deze werken?

Voor het maken van de serie heb ik de Glitches eerst vertaald naar printbare bestanden. Elk beeld is opgedeeld in vier kleuren, waarvan één een kleur fluor is om zo een connectie te maken met het digitale beeld. De beelden zijn laag voor laag geprint met de machine. De uiteindelijke serie bestaat uit vijf Glitch beelden, die alle in vijf verschillende kleurstellingen zijn uitgevoerd.

Rutger de Vries, MATRIX-15 (2020)

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

Het is natuurlijk nu een rare tijd door de corona crisis. Hierdoor zijn er een aantal tentoonstellingen en projecten van mij uitgesteld tot volgend jaar. Ik sta te popelen om daarmee aan de slag te gaan. Ik ben momenteel veel aan het experimenteren in mijn atelier, waarbij ik mijn mechanische installaties en software gedreven machines meer samen tracht te brengen.

Rutger de Vries, MATRIX-21 (2020)

Over de editie
- Titel: MATRIX (2020)
- Techniek: acrylinkt op papier
- Maat: 65 x 45 cm
- Oplage: 25 unieke multiples
- Prijs: € 475
- Gespreid betalen? Je kunt gebruik maken van de KunstKoop van het Mondriaan Fonds
- Let op: de intense kleuren van de werken zijn lastig te fotograferen, de werken geven bijna licht.
ULAY | 20 unique Polaroids
4 december 2020 11:26 Leave a Comment

Joy (2015), unique Polaroid, 8.6 x 10.8 cm

The sale of these 20 Polaroids is a collaboration and a gesture of support from Rabobank to the ULAY Foundation, in honor of the pioneering artist, his memory and extensive legacy.

We Like Art takes care of the practical organization, we are proud that we can contribute to this. Good to know: more than 100 enthusiasts have registered in advance.

Scroll down the bottom of this page to see (and order) the 20 Polaroids.

Ulay photographed while inspecting the Joy Polaroids at the framer (photo Profilex)

About Joy (2015)

Ulay does not start with a prepared concept, he is inspired by what he encounters. In this case he found a swimming pool in the Palmeraie, an oasis outside Marrakesh. Surrounded by rose petals, he’s bathed in water. The light dances on the surface, which ensures a continuously changing light. In the water, the body is lighter, freer to move.

Some kind of weightlessness sets in. At the same time, the body is vulnerable, with only the water surrounding it as an armor. Ulay has been concerned with his own identity throughout his life as an artist, for which he uses his own body as a means of expression.

“In this I wanted to combine and culminate what has kept me busy during my artistic career. Body, water, light, the color pink and the seductive beauty of nature. Each of the 100 photos reflects a moment of joy and completeness. ”

Ulay, Joy (2015) unique Polaroid, 8.6 x 10.8 cm

Ulay was joyful when he created the series Joy. And especially now, in these strange and uncertain times, it is a gift to give and receive ‘Joy’. To support each other as much as possible and to try to be joyful together, even when it is at a physical distance.

JOY consists of 100 unique photos that together form one work of art. Ulay made this Polaroid edition especially for Rabobank, as part of the Ulay – Polaroids exhibition, which opened in the Nederlands Fotomuseum in Rotterdam in January 2016.

Joy (2015), unique Polaroid, 8.6 x 10.8 cm

Ulay

Ulay (Frank Uwe Laysiepen, 1943) is known for his experiments with Polaroid technology. He developed the so-called “Polagrams”, life-size Polaroid photos for which he literally stepped into a large-format camera. Initially Ulay made self-portraits, later he turned his camera towards people from special groups, such as Aboriginals in Australia, homeless people in New York and young people in Dordrecht. Identity and the search for it have always been very important in Ulay’s work.

Verily Klaasen (head of Rabobank Kunstzaken) said the following about it: ‘Nowadays it is normal practice to take a photo of daily life with a smartphone, which we can also immediately see. In the 1960s, when Ulay discovered the Polaroid, a direct image was reserved for the Polaroid. For Ulay, Polaroid’s instant photography fits in seamlessly with his need for a medium that was in direct connection with life itself . ‘

ULAY WAS HERE, Stedelijk Museum (2020), photo: Peter Tijhuis

Rabobank and Ulay

Rabobank and Ulay have had a special bond for years. Rabobank acquired Ulay’s first artwork in 1999 and has supported the artist ever since; today it contains one of the most important collections of Ulay’s work. In 2015 Ulay made a series of 100 unique Polaroid’s entitled Joy for Rabobank. Created in Marrakesh in 2015, the series is the artist’s last small Polaroid series ever.

To honor the artist’s memory and make his work more accessible to the public, Rabobank and ULAY Foundation decided to offer 20 Polaroid’s from the Joy series for sale at a special price – a price that suits this special occasion. Rabobank will donate all proceeds from online sales to the ULAY Foundation.

Joy (2015), unique Polaroid, 8.6 x 10.8 cm

Information JOY (2015)
- Dimensions: Image size: 6.2 x 9.9 cm, photo: 8.6 x 10.8 cm, passe-partout cardboard: 21.5 x 26.9 cm
- Signed under the photo on the passe-partout cardboard and accompanied by a certificate
- Technique: Fuji Instax Wide (instant photo)
- Edition: one-offs, 100 photos from the series entitled JOY, consisting of 100 unique works
- Price: € 1.000,- (incl 9% Dutch VAT, excl shipping costs)
- International customers are responsible for applicable duties and taxes
- When you buy the artwork you acknowledge and agree to the special terms (see info in our webshop).
- You can choose a maximum of 3 polaroids
ULAY WAS HERE, Stedelijk Museum (2020), photo: Peter Tijhuis

ULAY WAS HERE, Stedelijk Museum, Amsterdam

November 21, 2020 to April 18, 2021

With ULAY WAS HERE, the Stedelijk Museum presents the largest retrospective ever of Frank Uwe Laysiepen’s oeuvre, known as Ulay (1943–2020). It is also the first international posthumous exhibition.Ulay personally contributed to this major survey before his death last March. With approximately 200 works, ULAY WAS HERE provides a cross-section of his entire oeuvre.

The exhibition includes photos, Polaroids (black and white and color, from small to life-size), Polagrams, sculptures, projections (video and photo recordings and films) and documentation material.For this special occasion, you can support the ULAY Foundation by purchasing an original, unique Polaroid from Ulay.

ULAY WAS HERE, Stedelijk Museum (2020), photo: Peter Tijhuis

ULAY Foundation

In 2012 Ulay founded ULAY Foundation in Amsterdam together with his wife Lena. Since its inception, the foundation has been committed to preserving and promoting the unique oeuvre of the legendary artist, who passed away in March this year.

While the foundation systematically archives Ulay’s work and initiates exhibitions and catalogs, lately it has focused on activities that support young people (public, artists and curators) and encourage them to engage with Ulay’s legacy. The project space and planned residency program for emerging artists and curators meant “pretty much everything” to him.

Joy (2015), unique Polaroid, 8.6 x 10.8 cm

At the end of 2019, the ULAY Foundation launched a project space cum archive between the two cities that Ulay called home: Ljubljana (Slovenia), where he spent the last 10 years of his life, and Amsterdam, where he came and stayed in 1968, while traveling the world for 40 years.

Ulay wanted the project space and planned residency program for emerging artists and curators to become a “connection point” and a “safe place for the young artists”; in his last television interview before he died, he said this meant “pretty much everything” to him.

More information: www.ulayfoundation.org

All individual Polaroids are photographed by Peter Cox.
Ouroboros | een nieuwe serie aquarellen van MARC MULDERS
26 november 2020 14:00 Leave a Comment

Zaaloverzicht tentoonstelling Marc Mulders in De Pont museum, Tilburg, 2020. Foto: Peter Cox.

Marc Mulders wordt beschouwd als één van de belangrijkste Nederlandse kunstenaars van dit moment. Zijn oeuvre wordt bepaald door de eeuwige cyclus van leven en dood. Met name bloemen in diverse verschijningsvormen keren steeds terug als onderwerp, die hij in zeer uiteenlopende technieken vastlegt.

Zijn werk zit in talloze museale collecties en elke maand toont hij zijn werk wel ergens in het land in een tentoonstelling. Onlangs verscheen een prachtig boek met een overzicht van zijn werk uit de afgelopen 40 jaar. Onlangs toonde De Pont in Tilburg een keuze uit zijn lange oeuvre. Het was zwaar genieten van de tentoonstelling met zinderend oud en nieuw werk. Mooi om de ontwikkeling van de kunstenaar in zijn werk te zien.

Zaaloverzicht tentoonstelling Marc Mulders in De Pont museum, Tilburg, 2020. Foto: Peter Cox.

De keuze uit het werk van Marc Mulders uit de collectie van De Pont werd gepresenteerd naar aanleiding van het verschijnen van de publicatie Marc Mulders, werken 1980 -2020, met het essay van kunstcriticus Anneke van Wolfswinkel Hortus Deliciarum, een tuin van genoegen. (hier te bestellen)

In het boek wordt voor het eerst de ontwikkeling van bijna 40 jaar kunstenaarschap van Mulders in één verhaal samengebracht. Met de tuin als weldadige plek, een belangrijke inspiratiebron voor Mulders, als rode draad. Zijn huidig atelier is een stal te midden van velden vol wilde bloemen, ‘mijn eigen Giverny’, zoals hij het noemt, een verwijzing naar de beroemde tuinen van Claude Monet.

Het atelier en bloementuin in Baest

In zijn schilderijen, die in de loop der tijd steeds abstracter zijn geworden, volgt Mulders de loop van de natuur om hem heen: ‘In de lente en de zomer snuif ik de geuren op. In de herfst schilder ik met de echo van die bloemenpracht in mijn hoofd. En in de winter word ik gedreven door het verlangen naar de nieuwe bloemen die zullen opkomen op mijn akker’.

Speciaal voor We Like Art maakte Marc Mulders een serie nieuwe aquarellen. We vroegen hem naar het nieuwe boek, naar zijn atelierleven en naar deze bijzondere Ouroboros serie.

Marc Mulders in zijn atelier

Ha Marc, onlangs verscheen een prachtig boek over 40 jaar kunstenaarschap met een heel bijzonder essay van Anneke van Wolfswinkel. Ben je blij met het resultaat?

Jazeker. Het boek is geheel ‘local’ gemaakt. Schrijfster, vormgever, drukkerij allemaal bij mij ‘om de hoek’. Dat past heel goed in mijn attitude van het kunstenaarschap. En het boek zelf heeft qua vormgeving een mooie ‘flower power sfeer’, veel pasteltinten in de opmaak, en veel flowerpower tags als bloemen, tegenlicht, ontmoeting en activisme.

Hoe is het om terug te kijken op al die productieve jaren?

Dankbaar. Dankbaar dat ik in goede gezondheid en conditie zoveel werk heb kunnen verzetten, en dankbaar voor het verbond al die jaren met mijn vrouw Trudy Sas. Ik kan slechts schilderen door ons verbond.

De serie aquarellen in wording

Je maakte speciaal voor We Like Art een reeks van 20 aquarellen. Is het maken van een aquarel voor jou anders dan het maken van een schilderij? Waar zitten de verschillen wat jou betreft?

Schilderen is veel uren draaien, veel strijd, en aardser, altijd is er die materie die de schilder ‘omboetseren’ wil naar een sensueel oppervlak. Bij het schilderen is de (toekomstige) toeschouwer afwezig. Bij het aquarelleren is wel al de toeschouwer in beeld. Want de meeste aquarellen die ik maak zijn vaak een gift, ik schenk ze bij een geboorte maar ook na een sterfgeval, of geef ze gewoon als cadeau weg.

De kunstenaar moet genereus zijn en veel cadeautjes de wereld in sturen. Daar leent de aquarel zich bij uitstek voor. En als ze weg gaan, via galerie of nu We Like Art, dan niet te duur zodat ook mensen met kleinere beurs ze kunnen kopen.

Het atelier in de voormalige stal.

We zagen in jouw werk nog niet eerder slangachtige draken (of draakachtige slangen) verschijnen zoals in deze Ouroboros reeks. Maar we lazen in je boek dat je je tijdens het schilderen af en toe omringt met oude land- en zeekaarten waar mythische wezens net zo werkelijk lijken als de vreemde kusten en zeeën. Wat zijn deze slangwezens voor jou?

Toch wel. De Slang, de Ouroboros, de Worm heb ik eerder gemaakt, levensgroot van glas en was geïnstalleerd op solo exposities te Nationaal glas museum Leerdam, Noord Brabants museum en Marres te Maastricht.

Daar te Marres fungeerde de worm-slang, die zich voedt met materie, beter gezegd de afbraak van materie, als schakel tussen mijn vroegere materie schilderijen, en de nieuwste schilderijen die ik toen bij Marres liet zien. De nieuwe werken die meer etherisch zijn, weg van de vroegere materie schilderijen.

De reeks Ouroboros in wording

De Ouroboros is een slang die in zijn eigen staart bijt. Zo verslindt en voedt hij zich zelf, en vormt zo de cyclus van leven dood en wedergeboorte. Schepping, vernietiging, schepping… Het begin en einde van een cultuur. Onze cultuur?

Maar op sommige aquarellen wordt de binnenruimte op het aquarelpapier door de slang omcirkeld. Daar ontkiemt het nieuwe leven. Graag haal ik een citaat aan van Blaise Pascal:

‘Er is voldoende licht voor hen die slechts verlangen te zien,
en voldoende duisternis voor hen die het tegenovergestelde willen.’

Het Glasatelier in Den Bosch

Het voelt alsof je aquarellen verwant zijn aan jouw werk op en met glas, klopt dat?

De overeenkomst is denk ik het licht. Het licht van het doorschijnend glas-in-lood en de zachte vloeibare aquarel, in een ogenblik ontstaan. Beide vertellen namelijk nooit over de strijd die vooraf ging van het maken, zoals bij mijn olieverf schilderijen, die wel altijd die sporen met zich mee dragen.

Is er een speciale plek waar je aquarellen maakt? Je atelier is nu vast aan de koude kant toch?

In de boerderij is een kleiner atelier met bibliotheek, waar ik aquarellen en collages maak, en studeer. En ik aquarelleer ook in mijn buitenatelier op wielen van Piet Hein Eek.

Het buitenatelier op wielen van Piet Hein Eek

Bestaat er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag qua indeling en bezigheden?

Dat niet nee. Wel een vast ritme van vroeg naar bed en vroeg opstaan, en weinig van huis en atelier gaan. Naar glasatelier Kunstregie te ‘s-Hertogenbosch ga ik één of twee dagen per week, dan werk ik samen met de glazeniers aldaar. Dat is een welkome afwisseling van het solitaire kunstenaarschap, van het schilderen in mijn stal-atelier hier.

Wat zijn je plannen voor de komende tijd?

Ik wil een vervolg maken op mijn zomer serie dit jaar van grote monumentale schilderijen getiteld ‘HUNT FOR PARADISE’, alleen de titel al zorgt voor ‘eeuwige inspiratie’. Daarnaast ga ik twee nieuwe glas-in-loodramen maken, één voor een kapel hier op Landgoed Baest, en één voor een oud landhuis nabij Zutphen.

En presentaties van schilderijen in 2020 bij mijn galeries Kers Gallery in Amsterdam en Dom’Arte in Rucphen. Verder plan ik een remake van mijn ‘own private Giverny’, zoals ik mijn bloemenakkers hier rondom mijn atelier noem. Er komt een geheel nieuw beplantingsplan met meer eensoortige bloemkleur stroken, ter inspiratie voor mijn toekomstige schilderijen.

In het Glasatelier

OUROBOROS

We zijn heel blij dat Marc Mulders speciaal voor We Like Art deze reeks 20 prachtige aquarellen maakte. Goed om te weten: er hebben zich van tevoren ruim 270 liefhebbers gemeld. Mocht je misgrijpen – laat dat dan een troost zijn. 😉

We zullen zo spoedig mogelijk aangeven op de website welke werken verkocht zijn. Onder elke aquarel staat een link. Als je de bewuste aquarel wil kopen, dan is de snelste manier om op de link te klikken. Een mail aan ons opent zich met het nummer van de aquarel.

Goed om te weten: We behandelen de aanvragen op volgorde van binnenkomst. Ben je één van de gelukkigen dan ontvang je van ons een betaallink. Let op: vanwege het grote aantal liefhebbers kan er één aquarel per persoon gekocht worden.

UPDATE: ALLE AQUARELLEN ZIJN VERKOCHT, sorry als je misgreep. Tip: graag wijzen we je op een speciale editie van het nieuwe boek van Marc Mulders, deze is nog wel beschikbaar: link.

De prijs van de aquarellen is met opzet laag gehouden. Vanwege dit sympathieke gebaar van de kunstenaar ga je bij aankoop van een aquarel akkoord met de afspraak het werk de komende 3 jaar niet te verkopen.

Informatie aquarellen:
- Marc Mulders, OUROBOROS (2020),
- genummerd en gedateerd in de maand september 2020
- aquarel op papier
- ± 50 x 33 cm
- € 490,-
- Verzendkosten, met PostNL, aangetekend met track and trace: € 15,-
Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #1, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #2, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #3, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #4, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #5, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #6, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #7, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #8, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #9, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #10, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #11, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #12, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #13, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #14, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #15, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #16, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #17, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #18, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #19, VERKOCHT

Marc Mulders, OUROBOROS (2020) #20, VERKOCHT

Fotografie aquarellen: Peter Cox
Elspeth Diederix – Pink Echinops (2020)
25 november 2020 10:20 Leave a Comment

Elspeth Diederix with friends in the Miracle Garden

Plants and flowers from her studio garden, from a municipal park in Amsterdam, organisms from the depths of Lake Grevelingen, underwater landscapes, and a wide array of seemingly mundane objects come to life in front of Diederix’ lens.

Her jewel-like still lifes with their subtle play of light, color and texture remind us of the restorative beauty of nature and of our everyday surroundings. Diederix’ work forms a welcome respite from the hustle and bustle of urban life and a reminder of life’s bountiful beauty.

Akzo Nobel Artspace

Elspeth Diederix is represented with many artworks in the AkzoNobel Art Collection. The Foundation collected her photos since the early beginning of her career. It’s great to present a special edition for the silver anniversary of the Collection. We asked Elspeth about her work, studio practice and about the wonderful edition ‘Pink Echinops’.

Elspeth Diederix, Untitled (3 flowergirls) (2016)

Where did you grow up and trained?

I grew up in Zambia & Colombia. When I started high school we moved to the Netherlands and we went to live near Deventer. I have attended the Rietveld as well as the Rijksakademie. Both in Amsterdam, where my home is now.

The Miracle Garden

Would you like to tell us something about your special Miracle Garden?

Yes, my Miracle Garden is a garden / photography project around a flower garden in the Erasmus Park in Amsterdam West. This garden is the result of a competition organized by Let it Grow. The assignment was to create a work of art for the city of Amsterdam that would bring flowers and plants closer to the people, which I have done.I designed and laid out a garden in a public park. It is a garden where many people come to admire all the beauty that grows there every day. It is also my public studio where I try out all kinds of things with photography and flowers.

Elspeth Diederix, Rainbow thistle (2016)

Is there such a thing as an average working day for you in terms of layout and activities?

Unfortunately, no. I would love to have a clear structure in my working day. I would love to have the peace of mind of knowing I can spend hours every day doing my own work. Unfortunately, that is not the case. Artistry consists of so many side-paths that take up a lot of time.

Studio Elspeth Diederix

Can you describe your workplace for us?

Besides the garden, I have a workplace at home. We live on the ground floor on a busy street and my workspace is at the entrance. Here, you will find a worktable with a view towards a large display window, where I grow many of my plants. I can plant an endless amount of seed trays here and the grow lights ensure that they become sturdy and beautiful plants.

I also dry my seeds here and put down leaves and flowers that I take from the garden to observe their development in the drying process. This is also the place where I sit behind my computer, here I draw, plan my garden, organize my seeds and go outside to take photograph. I always take photos on location so I don’t need a classic studio.

In the photos of my workspace, the table is completely full of flowers. I sometimes photograph them here with daylight. It’s not always such a mess!

Elspeth Diederix, Red dot lace (2016)

Do you work with digital resources to create new work? Or is it mainly “analog” interventions that you do?

I shoot with a digital camera and I also edit my photos digitally, like the way you use a darkroom to make an image exactly the way you want to see it. But I don’t really change the image, I only use a color-corrector of light enhancer for instance. If I want to change the image, I change the actual subject of my photography, I don’t manipulate the photograph itself.

Pink Echinops (2020)

Can you tell us something about Pink Echinops (2020)? How did you arrive at this image?

Pink Echinops is related to my Miracle Series in which I photographed the wonder of the flower. In the first series mainly due to an “analog” intervention. With Pink Echinops, I turned on the backlight by painting one side of the flower in a fluorescent pink, which creates the effect of bright pink sunlight coming from behind the flowers

What makes the globe thistle special for you?

It is such an unusual flower. Perfectly round, with spines and an interesting sculptural shape. It just occurs in the wild: nothing has been propagated about it. That’s how it grows. I find that very impressive. The Miracle Garden also includes an echinops. This one is much brighter in its blue color than the one you see growing in the wild.

The Miracle Garden

Did your work lead you to become a real gardener?

Yes! Last year I graduated as a skilled gardener. I suddenly realize that I never picked up my actual diploma again. Maybe I should, it would be nice to have it.

What are your plans for the coming period, and do you think a season ahead?

With a garden you always have to think ahead. If I want to photograph a particular flower, I have to make sure that I have the seeds on time and that they are sown. I have to start working on it months before I could work with it – slow art.

Solotentoonstelling Stedelijk Museum Schiedam 2018

Diederix graduated from the Gerrit Rietveld Academie and was a resident at the Rijksakademie van Beeldende Kunsten, Amsterdam. Her work has been exhibited at numerous locations, including FOAM, Amsterdam, Stedelijk Museum Schiedam and Stedelijk Museum Amsterdam. Diederix’ work is held in private and public collections in the Netherlands and abroad.

Edition information:

Elspeth Diederix, Pink Echinops (2017-2020),  42 x 29 cm,
vibrant pigment print, edition of 50,
The edition is sold out.

The Miracle Garden has a special website, you can visit it here: link.
WILLEM WEISMANN over de lockdown in Londen en zijn tijd als resident in het Luceberthuis
21 november 2020 12:59 Leave a Comment
Woekerend struikgewas, uitpuilende kasten, klamme rioolbuizen met sliertend afvalwater in regenboogkleuren. Het is de surreële wereld van Willem Weismann, virtuoos uitgevoerd in een kenmerkende eigen stijl en kleurenpalet. Van kleine doeken tot monumentale werken, steeds is het de wereld van de dingen die aan de haal gaat met de personages. Dat er in een trapkast, of onder de vloer een hele wereld schuilgaat, er in het bos tussen de wortels van monumentale bomen een dansclub te bezoeken is. Het is allemaal heel goed mogelijk. De details in de schilderijen zijn om van te smullen.

Willem Weismann @ We Like Art Office, Amsterdam, december 2020 (foto: Peter Cox)

We vroegen Willem naar zijn werkperiode in het Luceberthuis waar hij afgelopen jaar een aantal maanden juist tijdens de Coronacrisis resident was. Ook vertelt hij meer over de nieuwe speciale editie die hij voor We Like Art maakte.

Presentatie Willem Weismann in Lucebert huis (2020)

Waar ben je opgroeid en opgeleid?

Ik ben geboren in Eindhoven, maar vlak voor de middelbare school ben ik met mijn ouders verhuisd naar Bilthoven, bij Utrecht. Eerst heb ik Vrije Kunst gestudeerd in Arnhem aan de HKA (zoals dat toen heette), vervolgens ben ik naar Londen gegaan en heb ik een MA in Fine Art gedaan bij Goldsmiths.

Schilderijen van Willem Weismann in het Luceberthuis

Wil je ons iets vertellen over jullie bijzondere tijd als bewoners van het Luceberthuis?

Ik kwam begin februari naar het Luceberthuis, en begon me daar net een beetje thuis te voelen, toen het Coronavirus toesloeg in Nederland. Met de daaropvolgende lockdown werd het natuurlijk een hele andere residentie, waardoor ik bijna onafgebroken in het Luceberthuis moest verblijven. Dit maakte het een intense, maar ook heel erg productieve werkperiode.

Willem Weismann in het atelier van Lucebert, voorjaar 2020

Gelukkig was ik gedurende deze periode niet alleen; mijn vriendin besloot net op tijd voor de lockdown om ook naar het Luceberthuis te komen, anders was het denk ik wel een ander verhaal geweest. Het heeft geen moment vervelend aangevoeld, er was veel te ontdekken in het huis zelf, zoals de platen en boeken van Lucebert, en er was er in de omgeving veel uniek natuurgebied te verkennen. Daarnaast was het ook veel grotere woon- en werkplek dan ik normaal gesproken heb. Ik heb dus eigenlijk heel veel geluk gehad en had me geen betere plek kunnen wensen voor die periode.

Atelier Willem Weismann in het Luceberthuis

Kun je het atelier omschrijven in het Luceberthuis?

Het is een geweldig atelier. Het werd oorspronkelijk in de jaren ‘20 gebouwd als een ruimte om de kunstcollectie van Piet Boendermaker te laten zien, die o.a. veel werk verzamelde van de Bergense School. Lucebert zelf is er begin jaren ‘60 ingetrokken en heeft het pand toen ook uitgebreid, zodat hij er met zijn gezin in kon wonen. Vanwege de grootte voelde ik me op het begin meer als een soort conciërge, maar net als het kraken van al dat oude hout, wende dat snel.

Tuin Luceberthuis

Het licht in het atelier is fantastisch om in te schilderen en er hing een positieve en vriendelijke sfeer in het gebouw. Het is moeilijk uit te leggen waar dat precies vandaan komt. De aanwezigheid van Lucebert was op een prettige manier te voelen, het was een soort aanmoediging om zijn werk, boeken, platen, pijpen, kwasten en verf om me heen te hebben. Ik heb zelfs nog wat van zijn oude tubes verf kunnen gebruiken in de werken die ik daar gemaakt heb!

Het is fantastisch dat de Lucebert Stichting zoveel vertrouwen heeft in de artists in residence, die het huis vol met bijzondere voorwerpen en oorspronkelijke objecten zo in deze staat kunnen ervaren.

Presentatie Willem Weismann in Luceberthuis (2020)

Hoe ben je tot de reeks schilderijen gekomen die je in Bergen gemaakt hebt? Was de geest van Lucebert dwingend aanwezig?

Het is een beetje stap voor stap gegaan. Ik had het idee van het bos al een paar maanden in mijn achterhoofd voordat ik naar Bergen kwam. Ik heb vroeger veel mensen in de natuur geschilderd, maar de laatste jaren ben ik in mijn werk meer bezig geweest met het leven in de stad. Een paar maanden voor de residentie zag ik de tentoonstelling van Munch in K20 in Düsseldorf. Toen dacht ik bij mijzelf dat het misschien wel weer tijd was om weer wat te doen met bossen en bomen, maar ik had nog geen idee hoe.

Willem Weismann, Treehugger IV (2020), oil on linen, 95 x 80 cm

In het Luceberthuis ben ik eerst begonnen aan een paar werken die verder gingen met ideeën waar ik al mee bezig was, een beetje om er in te komen. Maar vrij snel, ook onder invloed van de lockdown en de omgeving van Bergen, kwam het idee van een geheime ondergrondse club in het bos naar boven.

De schilderijen zijn een soort belichaming van de mentale gedachtegang van het creatieproces, en visualiseren de reis die het oog van de kijker over het doek maakt. De namen van de afgebeelde nachtclubs, spelen met de letters van de naam Lucebert als anagram en herbergen hier en daar elementen van de architectuur van het Luceberthuis.

Willem Weismann, Treehugger (dark) (2020), 90 x 85 cm

De werken geven uitdrukking aan een verlangen naar de ‘buitenwereld’, en de ontdekkingen die je doet in een bekende omgeving. De werken kunnen ook gelezen worden als een toekomstig post apocalyptisch visioen waarin de natuur de teugels weer terug in handen neemt en de sporen van onze aanwezigheid langzaam uitwist.

Zij grijpen ook terug naar eerdere werken waarin opgravingen en het verborgene vaak een rol spelen, en bevatten ook weer de neon elementen van de werken die ik bij jullie tentoonstelling vorig jaar bij Collectie De.Groen liet zien.

Willem Weismann, Treehugger III (2020), oil on linen, 80 x 95 cm

Uit die bossen is toen op zijn beurt weer de serie van ‘treehuggers’ voortgekomen. Ik begon me toen af te vragen, wat voor soort mensen er in dat bos zouden rondlopen. Maar het was ook een reactie op het feit dat fysiek contact opeens niet meer zo vanzelfsprekend was.

Wat betreft de geest van Lucebert, ik heb me vooral laten inspireren door zijn attitude. Een soort antiautoritair en speels karakter, die tegen de gevestigde orde trapt, maar niet op een gemene manier, meer als een soort nar.

Willem Weismann, Writer’s block (2020), oil on linen, 95 x 80 cm

En nu terug in Londen, hoe ervaar je de lockdown? En hoe is het om in deze tijd werkzaam te zijn in Londen?

Ik zag er aanvankelijk een beetje tegenop om terug naar Londen te gaan, om tijdens een pandemie in een grote stad met zoveel mensen te moeten leven. Maar het valt reuze mee. Het is heel vreemd om zo’n drukke stad zo leeg te zien. Er is nu een tweede lockdown, maar ik kan en mag nog op mijn fiets naar het atelier gaan, dus het is het goed vol te houden.

Ik ben voor de lockdown begon nog wel bij een paar mensen op atelierbezoek geweest en er is een vreemde sfeer. Alsof iedereen zich in zijn eigen hokje heeft teruggetrokken en als in een soort van winterslaap aan het wachten is tot deze situatie voorbij is.

Willem Weismann, Down to the basement (2020), oil on linen, 95 x 80 cm

Bestaat er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag qua indeling en bezigheden?

Ik ben wel iemand die ritme en regelmaat nodig heeft. Als ik een tijd niet gewerkt heb duurt het altijd weer even voordat de wielen aan het draaien zijn. Vooral voor grotere werken is dit erg belangrijk voor mij. Maar ik heb geen specifieke dagindeling voor verschillende bezigheden, ik heb meer een los plan in mijn hoofd wat ik die dag wil doen of waar ik met een bepaalde schilderij wil zijn aan het einde van de week. Ik vind het prettig om de flexibiliteit te hebben om me aan te passen aan hoe ik me die dag voel, er is altijd van alles te doen. Ik vind het wel belangrijk om als het even kan met iets waar ik tevreden over ben, de dag te beëindigen, dat je met een goed gevoel het atelier kan achterlaten voor de volgende dag.

Willem Weismann, Treehugger 2 (2020), oil on linen, 80 x 95 cm

Kun je iets vertellen over de speciale editie ‘Streetwear’? Hoe kwam je tot dit beeld?

Streetwear past in een serie werken waar ik al een tijd mee bezig ben. Ik heb al een aantal schilderijen gemaakt van kleding op straat als een soort cocon; waar het lijkt alsof de mens in rook is opgegaan. Er is een scene in de remake die Spielberg van ‘War of the Worlds’ maakte die om een of andere reden altijd in mijn hoofd is blijven steken. Ik vond die film verder niet goed, maar er is een moment waar de aliens hun aanval inzetten en weg vluchtende mensen op straat worden geraakt door een laser en totaal desintegreren, alleen hun kleren blijven op de grond liggen.

Streetwear (2020), piezografie/hoogwaardige pigmentdruk met gescheurde randen, 65 x 54 cm, oplage 20

Het was eigenlijk logisch om dat te gebruiken, omdat ik al heel lang bezig ben met het schilderen van mensen zonder ze eigenlijk te laten zien, of te laten zien wat ze achterlaten. Dit kan je bijvoorbeeld ook terugzien in de ‘treehuggers’, waar je de mensen alleen van achter kunt zien, en de bomen meer karakter hebben dan de personen door wie ze omhelsd worden.

De speciale editie Streetwear in lijst

Wat maakt dit werk bijzonder voor jou?

Ik vind dat altijd moeilijk te zeggen over mijn eigen werk. Ik heb nooit zelf een favoriete, of meestal is dat het werk wat net af is. Alhoewel ik soms ook een schilderij af heb en het niet meer aan kan zien. Het duurt meestal een jaar of een paar jaar, voordat ik er genoeg afstand van heb om het voor mijn gevoel goed te kunnen zien.

Willem Weismann, Cave sewer (2020), oil on linen

Wat zijn je plannen voor de komende tijd?

Ik probeer zo goed en rustig mogelijk door te schilderen, voor zover dat gaat in deze omstandigheden. Er zijn wat tentoonstellingen uitgesteld tot volgend jaar. Dus ik heb nog een aantal shows in het vooruitzicht. De ene is bij Atlas House, een kleine projectruimte van een bevriende kunstenaar in Ipswich en de ander is een groepshow bij een galerie, Annarumma, in Napels. Alhoewel ik dus nog niet wanneer die nu precies gaan gebeuren, of dat die misschien weer uitgesteld worden.

Willem Weismann, overzicht Flashback cont’d (2017) bij Grimm Gallery, Amsterdam

Willem Weismann (Eindhoven, 1977) woont en werkt sinds 2003 in London (UK). Hij studeerde aan de ArtEZ in Arnhem en aan het Goldsmiths College in Londen. In 2015 won hij de East London Painting Prize. Weismann heeft solo tentoonstellingeh gehad bij de Zabludowicz Collection in London; Cabin Gallery, London (UK); The Nunnery gallery, London (UK); Galeria Quadrado Azul, Porto (PT); Museum voor Moderne Kunst, Arnhem (NL), Grimm Gallery, Amsterdam en maakte deel uit van de Meest Eigentijdse Schilderijen tentoonstelling in het Dordrechts Museum (NL).

Willem Weismann, overzicht Flashback cont’d (2017) bij Grimm Gallery, Amsterdam

De reeks onderstaande schilderijen is gemaakt in het Luceberthuis in 2020. Heel bijzonder om de werken hier op We Like Art te kunnen brengen. In het echt zien? Dat kan! Komende week maken we een presentatie van deze doeken en de editie op ons kantoor in Amsterdam. En goed om te weten, gespreid betalen (in 1,2 of 3 jaar) is mogelijk met de KunstKoop van het Mondriaanfonds.

Overzichtfoto’s Luceberthuis: Pieter Boersma
MICHIEL HOGENBOOM | The Pacific Has No Memory
29 oktober 2020 16:03 Leave a Comment
Voor het eerst tonen we in Amsterdam op ons We Like Art kantoor een aantal grote doeken. Dat blijkt heel goed te kunnen. De schilderijen van Michiel Hogenboom knallen je tegemoet, de afgebeelde surfers doen denken aan helden en heldinnen gebeeldhouwd door oude Grieken. Ze gaan hun eigen gang in een soort tussenwereld, een limbobestaan van transparante olieverf in vlammende blauwen, gelen en groenen.

Tentoonstelling Castellvm Aqvae, Bloemendaal 2018 (foto: Natascha Libbert)

Waar ben je opgroeid en opgeleid?

Ik heb in mijn jeugd in Oegstgeest en Meppel gewoond, ben opgeleid als Bestuurskundige aan de Universiteit Leiden en heb daarna de Rietveldacademie in Amsterdam afgerond.

Hoe begin je aan een nieuw werk?

Ik verzamel al jaren foto’s van onderwerpen waar ik warm voor loop: baadsters, vissers, koppen van outdoorfiguren etcetera. Vroeger uit allerlei wonderlijke tijdschriften, nu staan op mijn bureaublad diverse mapjes per onderwerp die steeds voller raken.

Michiel Hogenboom met Power of Ten (2020), 200 x 300 cm

Ik ben al heel lang in de ban van de houdingen van surfers. Het is nog goed zoeken wat interessant is, dynamische sportbeelden en big wave surfers zijn niet echt aan me besteed. Ik verzamel vooral beelden van de silhouetten van longboard surfers, het ballet van de lichtvoetige dansers intrigeert me.

Sommige foto’s hebben iets magisch, als ze raken aan beelden van krijgers, goden en atleten uit de klassieke tijd, dan lenen ze zich voor de aanzet van een schilderij, als vertrekpunt. Al schilderend raakt het schilderij meestal een eind verwijderd van het oorspronkelijke fotobeeld. Maar bijna elk nieuw werk begint met een silhouet in potlood.

Power of Ten (2020), olieverf op linnen, 200 x 300 cm

Bestaat er voor jou zoiets als een gemiddelde werkdag qua indeling en bezigheden?

Vroeger wel ja, toen had ik een heel ritueel om tot schilderen te komen. Ik was 10 jaar lang een echt atelierdier. Tegenwoordig ben ik op mijn atelier veel praktischer en meer doelgericht bezig. En korter – wat misschien gezonder is vanwege de terpentinelucht, want die is niet te harden.

Het blijft zo dat je in een opwelling meestal de beste dingen maakt. En dat de randvoorwaarden daarvoor onveranderd zijn: opzwepende muziek en een soort van balorige, haast zorgeloze houding, en liefst werkend aan meerdere doeken tegelijk. Maar eerlijk gezegd gaat er nog heel wat tijd zitten in kijken en mijmeren.

The Pacific Has No Memory (2020)

Kun je voor ons je atelier omschrijven?

Ik werk in het voormalige postkantoor van Nieuw Vennep, vanuit Haarlem waar ik woon een half uurtje rijden. In de hoge ruimte waar vroeger de post gesorteerd werd, formaat kleine gymzaal, heb ik een schuine wand getimmerd van 4 bij 6 meter. Op deze witte wand kan ik na een dag drogen zien wat ik gedaan heb. De schilderijen liggen doorgaans op de vloer als ik aan het werk ben. En meestal is de verf te nat om de werken meteen overeind te zetten na een schildersessie.

Atelier met Fleeting (2020)

Je bent ooit bekend geworden met een serie werken over vissers die met een soort trots en bravoure poseren. Gaan deze werken met surfers als onderwerp over een zelfde bravoure of zijn deze werken meer gerelateerd aan lichaamshoudingen zoals bij de badende vrouwen?

Deze nieuwe werken gaan inderdaad minder over bravoure en ook niet zozeer over kijken en opgemerkt willen worden of zoals bij de baadsters: je onbekeken wanen. Maar net als bij de reeks schilderijen van vissers gaan deze werken van surfers over de zee en over euforie en de verhevigde ervaring. Over opgetild zijn in het moment. ‘The Blessed Church of the Open Sky’ wordt die gemoedstoestand wel genoemd.”

Detail van Zig Zag Wanderer (2020), olieverf op katoen, 125 x 180 cm

Ik voel nu meer dan voorheen de behoefte om de balancerende figuren in een wereld te plaatsen. Voor mijn gevoel zijn deze surfers niet zozeer sporters maar los gezongen eenzame heroïsche figuren die aan de rand van de wereld een kortstondig moment van euforie beleven.

Surfers @ Castellvm Aqvae (2018)

Wanneer is een werk voor jou af?

Ik hou er altijd van als schilderijen een beetje uit de bocht vliegen, net als bij een stuiterende gitaarsolo. Niet elk schilderij leent zich daarvoor, maar ik geniet zelf altijd van ongerijmde partijen in het werk van schilderende collega’s. Dat kunnen ook hele domme oplossingen zijn waar je je bijna voor geneert – of heel uitgesproken kleurcontrasten – of de gekte van vlugge en vuige kwaststreken.

Michiel Hogenboom, Fleeting, 215 x 150 cm

Kun je iets vertellen over Fleeting (2020)? Hoe kwam je tot dit grote schilderij?

Ik heb meerdere schetsen gemaakt van deze surfer, pas toen ik op dit doek bij haar contouren een achtergrond van geel en groenblauw had gemaakt zag ik hoe het opgelost kon worden. Ik heb dit werk qua kleurstelling afgekeken van Matisse die meerdere werken heeft gemaakt in een mix van kobalt turkoois, kobalt blauw, roze en dit rare geel. Hij wist sowieso als geen ander kleuren uit te spelen. Veel van zijn werken blijven hierdoor krankzinnig fris en actueel.

Detail Fleeting (2020)

De surfer geeft zich over aan een zorgeloos verlangen in haar spel met de golven. Het zijn situaties waarbij het oké is om jezelf te verliezen. De schilderkunst biedt ontsnapping naar een wereld naast de onze, is dat niet heerlijk?

3 Surfers @ We Like Art Office, oktober 2020 (foto: Peter Cox)

Hoe voelt het om deze schilderijen vanuit je atelier nu in ons kantoor te zien hangen?

Het is heel tof om de werken hier bij elkaar te zien. En mooi om te zien dat in onze niet al te grote ruimte prima monumentale schilderijen kunnen hangen. Ik verwacht dat in deze Corona-tijd vooral virtueel bezoek en denk dat de reacties vooral digitaal zullen zijn.

Toch hebben we elke week best wat aanloop van klanten die hun aankoop komen ophalen en zijn we op afspraak te bezoeken. Dus wie weet wie het nog live gaan zien.

Misschien dat iemand die dit leest over een paar maanden een hele reeks van deze nieuwe schilderijen wil tonen? Haha – ik hou me aanbevolen. 😉

Zig Zag Wanderer (2020), olieverf op katoen, 125 x 180 cm

Michiel Hogenboom en Carolien Smit zijn de gangmakers van We Like Art. Michiel is ook kunstenaar en werkt sinds zijn afstuderen aan de Rietveldacademie in 1998 aan een bijzonder oeuvre. Aanvankelijk schilderde hij monumentale portretten van buitenmannen in series als Great Outdoors en vissers in de reeks Saltwaterbleeders, de laatste jaren schilderde hij vooral baadsters (Echo Beach). Sinds 3 jaar werkt hij aan een serie schilderijen over surfers.

De schilderijen van Michiel Hogenboom zijn vertegenwoordigd in tal van kunstcollecties, zoals het Drents Museum, Assen, AVL NKI Ziekenhuis, Amsterdam, de ABN AMRO kunststichting, Amsterdam, ACHMEA collectie, Zeist, AEGON kunstcollectie, Den Haag, AKZO Nobel Art Foundation, Amsterdam, De Nederlandsche Bank, Amsterdam, KRC Collection, Wassenaar, Rechtbank Amsterdam en het Universitair Medisch Centrum, Utrecht.

Cato bezoekt haar schilderende vader

In de bijzondere Instagram-reeks Open Up van de Akzo Nobel Art Foundation maakte Cato Hogenboom onlangs een videoverslag van haar bezoek aan het atelier van haar vader. De video is heel vaak bekeken, waarschijnlijk is de hilarische ondervraging daar debet aan. Je bekijkt hem hier: link.

Check de SPECIALE EDITIE in onze webshop:
- The Pacific Has No Memory (2020)
- 68 x 55 cm, piezografie/hoogwaardige pigmentdruk, editie 20 (+ 4 Artist Proofs).
- Prijs: € 650,- (incl lijst met artglass)
MARJAN TEEUWEN | Verwoest Huis
17 oktober 2020 12:20 Leave a Comment
We schreven op We Like Art eerder over haar project Verwoest Huis in de Siberische stad Krasnojarsk:

“Ze transformeerde daar een volledig huis in een wonderlijke kijkdoos. Wanden, plafonds en vloeren werden in stukken gezaagd om vervolgens gerangschikt op kleur en vorm te dienen als stukjes van een nieuwe setting. Zelfs de houten buitenkant van het huis werd helemaal gestript en vermotorzaagd en binnen opgevoerd in een nieuwe hoedanigheid. Een beetje zoals een varken dat eenmaal geslacht en vermalen vervolgens in z’n eigen darmen geduwd wordt.

Verwoest Huis Bloemhof 6

Het resultaat is echt fantastisch, het doet een beetje denken aan die oude prenten van Piranesi (van die doorkijkperspectieven in enorme ondergrondse kerkers en trappenhuizen) maar is toch ook zwaar verwant met het werk van minimalistische kunstenaars van recenter datum. Wat staat na alle sloopwoede en zorgvuldig hergebruik is een serie monumentale foto’s die je, zelfs op klein formaat, doen duizelen. Hier is wat volbracht.”

In 2017 interviewden we Marjan Teeuwen, vlak na haar grote project in Gaza.

Welke thema’s zijn belangrijk in jouw werk?
Een gebouw als sculptuur. In mijn werk staan grootschalige architectonische installaties in gebouwen centraal, installaties die daarna worden gesloopt. Op basis van die tijdelijke ingrepen ontstaan autonome fotowerken.

Tot nu toe realiseerde ik zes installaties: Verwoest Huis (2008), Verwoest Huis Krasnoyarsk (2009), Verwoest Huis Piet Mondriaanstraat (2010/2011), Verwoest Huis Bloemhof (2012), Verwoest Huis Op Noord (2014), Verwoest Huis Leiden (2015) en Verwoest Huis Gaza (2016-2017).

Verwoest Huis Gaza 9

Er is maar een kort lijntje van kunstenaars die in gebouwen snijden, kunstenaars die gebouwen perforeren. Gordon Matta-Clark is de pionier van het transformeren van architectuur tot sculptuur. Ook Richard Wilson en Urs Fisher hanteren soms dit medium. Verder is het opvallend stil.

In mijn werk gaat de constructieve kracht van bouwen hand in hand met de kracht van verwoesting en verval. De aanwezigheid van uitersten: opbouwen – verwoesten, vallen – staan, orde – chaos is in mijn ogen een essentie in de menselijke toestand. Als een duivels conflict. De schrijver Dostojewski stelt dat het overwinnen van deze polariteit het menselijke te boven gaat.

In mijn installaties tonen deze krachten zich in monumentale constructies. Vloeren zijn scheef gezet of verzakken; wanden zijn er deels of volledig uitgeslagen. Vloeren vallen loodrecht naar beneden (en worden zo weer wand) of vallen in een kruis.

De aangebrachte verwoestingen zijn het uitgangspunt voor het opbouwen van een nieuw artistiek beeld, met sloopmateriaal afkomstig uit de gebouwen. Stapelingen, die zich als een virus door het pand vertakken, bedekken alle wanden of zijn zorgvuldig geordend tot architectonische sculpturen. Alles staat én is scheef.

Archief Heerlen 4

Er ontstaat een transformatie van veelal kleine woningen tot één monumentale ruimtelijke ervaring. Mijn werk heeft naast een rauwe beeldtaal van chaos, afbraak en verwoesting, ook een sterk abstract, minimalistisch karakter.

Verwoest huis Op Noord

Wat inspireert je?
Beeldende kunst, architectuur, literatuur, filosofie en muziek. Altijd al voel ik me betrokken bij de wereld, hoe de mens dat doet, samenleven of juist zijn onvermogen om samen te leven. De tegenstelling opbouwen versus verwoesten.

Portret: Hans de Bruijn

Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw project?
Aan elk project gaat intensief overleg met de eigenaar (projectontwikkelaar, woningbouwvereniging of gemeente), ambtenaren van de desbetreffende gemeente (inzake een omgevings- en publieksvergunning), constructeur (constructierapport) en aannemer vooraf. Ook het aanvragen van subsidie is een onderdeel van het project.

Het is monnikenarbeid – dit genereert een beeld van de kracht én de schoonheid van zowel opbouw als verwoesting. De meeste fotografen nemen een foto, in mijn werk worden foto’s gebouwd.

Museum De Lakenhal, Leiden 2019

Wat was je laatste grote project?
Verwoest Huis Gaza

Hoe zag daar je gemiddelde werkdag er uit?
Bouwen, slopen, breken, stapelen, overleggen, fotograferen, filmen.

Verwoest huis Leiden

Werk je alleen in slooppanden of ook in je atelier?
Ik werk in gebouwen die na mijn ingreep afgebroken worden. In zulke gebouwen ontstaan mijn fotowerken uit de serie Verwoest Huis. De fotowerken in de Archief-serie realiseer ik op een specifieke locatie of in het atelier.

Werk je graag met muziek?
Ik werk het liefst in stilte of met klassieke muziek.

Verwoest huis Gaza

Hoe beleef jij materiaal en kleurgebruik?
Alle materialen afkomstig uit gesloopte verwoeste huizen zijn bruikbaar en inzetbaar. En ja, kleurgebruik is belangrijk: witten, zwarten, natuurlijke materiaaltinten.

Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?
Ja, ik heb een aardige collectie kunstwerken van collega-kunstenaars. Ze vertegenwoordigen voor mij een artistieke rijkdom. Ze inspireren mij.

Bekijk het portret van Marjan Teeuwen uit de reeks Hollandse Meesters door regisseur Rudolf van den Berg.

Het werk van Marjan Teeuwen is via We Like Art te koop. Goed om te weten: Teeuwen maakt haar werken vaak in een editie van 5 exemplaren. De formaten per print kunnen verschillen. Wil je afbeeldingen zien, prijzen en informatie over de levertijd, afwerking en lijsten van de werken? Mail ons – we helpen je graag verder. De speciale edities (werken in een hogere oplage van 15, 20 of 25) staan hieronder in de webshop. De prijs van de werken is inclusief een prachtige lijst met artglass.
TIM AYRES | Clouds
17 september 2020 11:43 Leave a Comment

Een werk uit de serie Clouds van Tim Ayres

Tim Ayres (1965) komt oorspronkelijk uit Engeland en volgde daar de kunstacademie, waarna hij de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam doorliep. Ayres woont en werkt in Amsterdam. Hij is vertegenwoordigd in talloze internationale particuliere en museale collecties zoals het Stedelijk Museum Amsterdam.

Tim Ayres Clouds (2020), 12/36

Speciaal voor We Like Art maakt Tim Ayres een reeks werken op papier getiteld: Clouds. Het zijn prachtige werken geschilderd met ‘high pigment’ acrylverf op dik papier. De randen zijn hard-edge afgetaped, de verf ligt er als een glossy laag bovenop. De wolkjes tenslotte hangen stil, geschilderd als losjes kalligrafisch gebaar in parelmoerwit.

Tim Ayres Clouds (2020), 10/36

We vroegen Tim naar de Clouds, hoe hij op het idee kwam voor deze reeks werken.

“De eerste aanzet van deze reeks ‘wolkentekeningen’ was tweeledig. Ten eerste geloof ik dat als je als kunstenaar nieuwsgierig bent, je dat wat je nieuwsgierigheid maakt moet tekenen. Ik heb onlangs een groep schilderijen afgerond (verzameld onder de titel “How the flying fish explained it”) die associaties had met een onderwater wereld; in veel opzichten gaan ze over onder het oppervlak kijken.

Toen ik die schilderijen voltooid had, voelde ik dat het een goed moment was om naar boven te kijken. Ik was nieuwsgierig, ik vroeg me gewoon af welke kleur blauw is dat blauw boven ons?”

Studio Tim Ayres Zomer 2020

“De tweede aanleiding voor de Clouds was mijn verlangen naar het bezitten van verf. Als ik in een kunstenaarsbenodigdheden winkel ben, koop ik vaak verftubes die ik niet meteen van plan ben te gaan gebruiken, puur voor het hebben van een tube met die kleur. Het was tijd om die opeenstapeling van prachtige verftubes te gebruiken voor een reeks ‘wolkentekeningen’. Vervolgens bleek het dat ik in de reeks werken al snel uitkwam bij de blauwtinten en dat andere ‘niet-lucht’ kleuren incidenteel waren.”

Tim Ayres tentoonstelling @ PM-AM Londen.

“Bij het maken van deze serie werken op papier, dacht ik steeds aan de zin ‘met alle ramen open’; wat dat suggereert, een briesje voelen door de ruimte die je inneemt. Daarnaast raken deze ‘Clouds’ aan momenten van stilte; ‘moments of peace’.”

Clouds (2020), 28 x 38 cm, acrylverf op 600 grams papier, 26 unieke werken, € 400,-.

Bestel jouw favoriete Cloud in onze webshop. We kunnen het werk eventueel voor je laten inlijsten, de meerkosten zijn 125 euro voor een witte verdiepte lijst met artglass. Als je eenmaal besteld hebt nemen we contact met je op over het inlijsten.

(fotografie: Peter Cox)
MARC MULDERS | Lilies of the Field
3 september 2020 11:32 Leave a Comment

Marc Mulders, Baest 2020

Marc Mulders (Tilburg, 1958) – ooit de Angry Young Painter – die met CNN op de achtergrond zich afbeulde in zijn atelier met olieverf, karrevrachten lelies, zonnebloemen en vers geschoten fazanten is al jaren een gelouterd en veelzijdig kunstenaar – en zeer productief als schilder, aquarellist, fotograaf en glazenier.

Zijn werk zit in talloze museale collecties en elke maand toont hij zijn werk wel ergens in het land in een tentoonstelling. Vorige week verscheen een prachtig boek met een overzicht van zijn werk uit de afgelopen 40 jaar.

Onlangs toonde De Pont in Tilburg een keuze uit zijn lange oeuvre. Het was zwaar genieten van de tentoonstelling met zinderend oud en nieuw werk. Mooi om de ontwikkeling van de kunstenaar in zijn werk te zien.

Marc Mulders, Atelier 2020

Mulders wordt beschouwd als één van de belangrijkste Nederlandse kunstenaars van dit moment. Zijn oeuvre wordt bepaald door de eeuwige cyclus van leven en dood. Bloemen, dood wild, vissen en gevogelte zijn daarbij steeds terugkerende onderwerpen, die hij in zeer uiteenlopende technieken vastlegt.

In veel van zijn werk stelt de kunstenaar de bloem centraal, in al haar facetten: van ontluiken en opbloeien tot het verwelken en afsterven. Hij schildert in pasteuze verf, nat-in-nat, in weelderige lagen. Ook deze schilderijen Lilies of the field fonkelen als korstig koraal. De geur van olieverf komt je tegemoet als je ze bekijkt.

Marc Mulders, Lilies of the Field. Nr. 3., 40 x 40 cm

Mulders reageert in zijn werk van de laatste jaren op de bloemenweide rond zijn atelier in Baest. De tuin als metafoor speelt sowieso een grote rol in zijn oeuvre. Over Lilies of the Field (een serie van 4 schilderijen) zegt hij:

“Van de bleke Koningslelie ontleen ik het welhaast overstralende licht en verdeel het in olieverfstreken en componeer een wit wapen tegen de duisternis.”

Marc Mulders, Lilies of the Field. Nr. 2.,40 x 40 cm

Van dichtbij bekeken zie je dat Marc Mulders een ongelooflijk goede schilder is. De dikke olieverf is virtuoos opgebracht met kleine hand en polsbewegingen, je ziet de dartele kwaststreken in de natte verf. Vreemde groenen en paarse kleuren zijn dienend aan de opvlammende blauwen, gelen en oranje toetsen. Het zijn een soort speelse all-over schilderijen zonder echte boven- of onderkant. In de verte doen de werken een beetje denken aan hoe de schilder Bonnard zijn tuin schilderde, bomvol informatie op de vierkante centimeter.

Het atelier van Marc Mulders ligt aan een veld van zelf gezaaide bloemen.

Goed om te weten, de schilderijen hebben een soort innerlijke gloed die lastig te fotograferen is. In onze webshop hieronder zie extra foto’s per schilderij die een idee geven van de het oppervlak van de doeken.

Portret van Marc Mulders uit de reeks Hollandse Meesters door Jeroen Berkvens.

We zijn heel blij dat Marc Mulders speciaal voor We Like Art deze 2 prachtige schilderijen beschikbaar stelde. Binnen een mum van tijd waren beide werken verkocht in onze webshop. Er hadden zich dan ook al van tevoren meer dan 70 liefhebbers gemeld. 😉

Mocht je hebben misgegrepen – als je ons een bericht stuurt dan houden we je een volgende keer als eerste op de hoogte van nieuw werk van Marc Mulders bij We Like Art. In het najaar presenteren we een reeks aquarellen. Als je ons een berichtje stuurt dan brengen we je straks als eerste op de hoogte.

UPDATE november 2020: de reeks van 20 aquarellen die Marc Mulders maakte voor We Like Art is uitverkocht. Mocht Marc in de toekomst nog eens nieuw werk maken, mail ons gerust, dan zullen we je informeren.
WILLEM DE HAAN – Sea Fruit Chocolates
20 augustus 2020 10:28 Leave a Comment

Willem de Haan, Unfair 2020

Hier vind je hem op Insta: @ThanksWillem. En check bijvoorbeeld zijn presentatie op de sympathieke beurs Unfair in de Westergasfabriek. Tot en met komende zondag 23 augustus kun je daar terecht om werk te spotten van aanstormende jonge kunstenaars. Willem de Haan pakte uit met het diepste boorgat ter wereld.

JP Ekker schreef Parool :

Willem de Haan, die al eens een kopie van een Rotterdamse metrohalte in een weiland plaatste, wekt de suggestie dat het diepste door mensen gegraven boorgat zich op het Westergasfabriekterrein bevindt in plaats van op het Russische schiereiland Kola. In een hoopje zand plaatste hij een putdeksel, waarop ‘12.226 metpob’ staat geschreven. Ernaast staat een enorme stellage met een uitgeschreven dialoog uit een filmscript.

De scène – waar de beurs- dan wel museumbezoeker als vanzelf onderdeel van wordt – is gesitueerd in een museum, ten tijde van een pandemie. “Ongelooflijk,” zegt de naamloze museumbezoeker. “Hoe hebben ze zo’n diep gat van Rusland naar Amsterdam kunnen verplaatsen?” “Goeie vraag,” antwoordt zijn vriendin. “Het moet een enorm bureaucratisch proces zijn geweest. Maar dit is niet waarvoor ik naar een kunstmuseum ben gekomen.”

Unconscious Performers – River Side (2020)

Opvallend in het werk van De Haan zijn de perfecte uitvoering en komische details van zijn ingrepen. De Haan maakt objecten, dat kunnen sculpturen zijn, maar ook foto’s of video’s die bijvoorbeeld voortvloeien uit een onderzoek. Voor hem zijn dat niet totaal verschillende dingen.

Een sculptuur, of een serie foto’s kan op zichzelf staan, maar kan ook onderdeel zijn van een totaal-installatie of een evenement zoals bijvoorbeeld de brommertours bij zijn afstuderen. Zijn werken zijn vervreemdend, de absurdistische kant van zijn nog jonge oeuvre zorgt ongemerkt vaak voor een grote glimlach. Bij ons in ieder geval.

En nu is er dus een nieuwe editie. De vorige edities van Wilem de Haan waren een groot succes, we maakten er meer dan 100 liefhebbers blij mee.

De camping van Willems Opa en Oma in Egmond

Ha Willem, speciaal voor We Like Art heb je in je drukke agenda tijd gezien om naar het strand te gaan. Kun je ons wat vertellen over de nieuwe speciale editie Sea Fruit Chocolates (2020)?

Mijn opa en oma hebben een boerencamping in Egmond. Normaal is die de hele zomer volgeboekt, maar door de erg intelligente lockdown kon ik mijn ‘bedrijfswagen turned camper’ ineens bij hen kwijt en had ik privé sanitair! Ik merk dat het strand daardoor vaker is teruggekomen in projecten dit jaar. Zo ook met een grote hoofdrol in het werk Sea Fruit Chocolates.

Willem de Haan, Sea Fruit Chocolates (2020), speciale editie We Like Art, oplage 25

Het idee voor het werk ontstond toen ik op het strand een schelp vond met een chocolade bruine kleur. Het deed me denken aan de chocolade praline, die gebruikelijk in zeevruchtenvormen worden uitgegeven. Ik kocht er een doosje van, om te kijken of mijn gevonden schelp overeenkwam met de chocoladeschelp. Maar helaas. Hij paste niet in het plastic vormpje. Vanaf dat moment was het wel game on.

Willem de Haan, Sea Fruit Chocolates (2020)

De volgende dag keerde ik terug naar het strand met de lege verpakking. Ik raapte de schelpen op waarvan ik dacht dat ze wél zouden passen, en gooide ze terug de zee in als dat niet het geval was. Dat viel op bij andere badgasten. Nieuwsgierige mensen kwamen naar me toe om te vragen wat ik aan het doen was, waarna er plotseling een groepje meezoekers achter me aanliep: ‘Ik heb een mossel! Die heb je ook nodig toch?’

Sea Fruit Chocolates (2020) op het kantoor van We Like Art

Iemand had ook nog een goeie tip voor de slakkenhuisjes, een Belgische vriendin van haar gebruikte die om bloemstukjes mee te decoreren. In een grote dichtgeplakte zak (zoals cocaïne in de films verpakt is) kreeg ik een verzameling schelpen opgestuurd vanuit België. Voor de garnaal ben ik naar de Albert Heijn gegaan.

Willem de Haan, Metrostation Eekteweg

Je maakt eigenlijk vooral moeilijk verkoopbaar werk, veelal (grote) installaties die specifiek voor een locatie zijn gemaakt of waar je op een concrete plek reageert. Hoe ervaar je het grote (verkoop)succes van je We Like Art edities?

Ik probeer mezelf altijd te verrassen. Als maker van publieke sculpturen, had ik niet perse verwacht dat ik collages zou gaan maken bijvoorbeeld. Als ik zoiets merk probeer ik het juist ineens erg serieus te nemen. Dat de collages al binnen een paar uur na hun release waren uitverkocht was een fijne bevestiging in een relatief nieuw medium.

De mentaliteit van het ‘knippen, plakken’ en combineren van bestaande beeldende elementen neem ik vervolgens mee in het maken van ander werk. Daardoor zou ik nu alles wat ik maak wel een collage kunnen noemen.

Willem de Haan, Holiday Picture Catalonia (2018)

De afgelopen periode zijn fysieke ontmoetingen moeilijker zijn geworden. Het voelt dan onlogisch om werk te maken dat groot en fysiek is. Mensen kwamen niet meer met het openbaar vervoer naar je kunstwerken toe gereisd en veel presentatie instellingen sloten hun deuren. Het delen van werk via foto’s gebeurde nog wel. Dan is het natuurlijk fijn als die foto ook gelijk het originele werk is.

Hoewel sommige schilderijen er op foto’s prachtig uitzien, moet je die toch altijd in het echt zien. Zo ben ik fotografie steeds meer gaan zien als eindproduct van mijn praktijk. Sea Fruit Chocolates is dus eigenlijk één van mijn eerste foto’s die ik echt als foto heb gemaakt. Een leuk detail is dat de schelpen en pralineverpakking op de fotoprint wel precies even groot zijn als de originele. Een representatie, maar wel 1:1.

De bus van Willem de Haan

Vertel ons alsjeblieft over je geweldige nieuwe bus.

Hij is groot, blauw en lijkt mede daardoor erg op een verkeersbord. Ik kocht hem vorig jaar van het geld dat ik als curator bij Showroom MAMA had verdiend. Na een hele tijd daar op kantoor te hebben doorgebracht, had ik erg veel zin weer de studio in te duiken. Die bus heeft er bij geholpen de veelal lompe dingen die daar ontstaan ook de studio weer uit te krijgen. Het vergroot mijn vrijheid als veelzijdige maker enorm.

Highway Camouflage (2020), Sticker design for blue van

Als je net een nieuwe bus hebt is het natuurlijk interessant ook na te denken over bestickering. Een bedrijfslogo? Ik had er een aantal schetsen voor klaar liggen toen het me opviel dat mijn bus bijna dezelfde kleur blauw is als de borden boven de snelweg. Aangezien de snelweg ook de plek is waar de nieuwe bus het meeste tijd doorbrengt leek het me leuk hem te camoufleren. Nu gaat hij helemaal op in zijn omgeving.

Beach Day (2020), 60 x 40 cm

Werk je in een atelier of alleen op locatie?

Beide natuurlijk! Bijna al mijn projecten beginnen op een specifieke locatie, zoals de nieuwe editie die op het strand ontstond. Voor sommige projecten is het vervolgens handig voorbereiding te treffen in de studio, waar de productie het meest efficiënt is.

De finishing touch vindt altijd pas plaats op de locatie waarvoor het werk gemaakt is. In sommige gevallen bestaat dat uit het plaatsen, assembleren of uitwerken van een groot sculptuur. Of het wordt pas echt geactiveerd door een performance of interactie met het publiek. In andere gevallen is het documenteren de finishing touch. Zoals bijvoorbeeld bij Sea Fruit Chocolates, waarvoor ik met de complete schelpenverzameling terug naar het strand ging.

Willem’s Opa

Wat zijn je plannen voor de komende tijd?

Volgende week start ik met een residentie bij de ZK/U in Berlijn. Daar zal ik tot en met januari 2021 onderzoek gaan doen naar de artistieke potentie van spitsuren. Ik zie veel van mijn beelden en interventies als scripts voor de publieke ruimte. Door de aanwezigheid van het beeld, verandert er iets in het dagelijks leven op straat. Net als hoe props invloed hebben op het verhaal in een toneelstuk of film. Tijdens spitsuren ontstaat er plots een hoop energie in het publieke domein. Ik wil die plotselinge massale beweging de komende tijd als mijn gereedschap benaderen.

Verder ben ik super enthousiast voor een aantal presentaties dichter bij huis. Tijdens de allerwarmste dagen afgelopen maand ben ik bezig geweest voor een presentatie bij De Nieuwe Vide in Haarlem, dat door bezoekers privé en geheel buiten de tentoonstelling ervaren kan worden. Voor de Belgische gemeente Roeselare maak ik een serie zeer alledaagse fietsenrekken, in het kader van de komende autovrije zondag aldaar. En bij Collectie De Groen in Arnhem laat ik binnenkort een complete tentoonstelling zien die er had kunnen zijn.

Het diepste door mensen gegraven boorgat, te zien bij Unfair 2020

Doen jullie nog een Unfair promo aan het einde van dit interview? Dan laat ik die even achterwege in deze nu al te lange opsomming.
Ja hoor Willem, dat zullen we doen! Het werk van Willem is ook nog tot en met 23 augustus te zien bij Unfair in de Westergasfabriek. Je kan er hier, hier en hier al over lezen.

OVER DE EDITIE

Willem de Haan, Sea Fruit Chocolates (2020)
maten met lijst/zonder lijst: 50,5 x 36 cm
Oplage 25 + 4 A.P.
Gesigneerd en genummerd door de kunstenaar
€250,- voor de losse print
€325,- voor de print opgeplakt op aluminium en ingelijst
Bestel het werk hieronder in onze webshop
NIEUW: Klaas Kloosterboer | Snowflakes on tools
13 augustus 2020 11:59 Leave a Comment

Klaas Kloosterboer

Klaas Kloosterboer (1959) woont en werkt op het platteland in Noord Holland. Zijn werk is internationaal tentoongesteld in verschillende galeries, musea en op prominente kunstbeurzen. Zijn werk is zeer geliefd bij internationale verzamelaars en musea. Op dit moment is zijn solotentoonstelling ‘Act Between Sliding Doors’ te zien in het Hedge House, het kunstpaviljoen van Buitenplaats Kasteel Wijlre.

Klaas Kloosterboer, Act between sliding doors, Hedge House, Wijlre (foto Peter Cox)

Het werk van Kloosterboer is altijd gebaseerd op een handeling, zoals bij het bepalen van een plaats op een doek middels technieken als snijden, verf gooien en naaien. Als kijker word je geconfronteerd met het proces van het schilderen. Zijn werk is dan ook geen illustratie van gedachten maar is vaak een daad op zich.

Klaas Kloosterboer, Act between sliding doors, Hedge House, Wijlre (foto Peter Cox)

Edo Dijksterhuis schreef een lovende recensie in Museumtijdschrift over de tentoonstelling:

“Kloosterboer verkent de mogelijkheden van de schilderkunst, rekt ze op en bevraagt de betekenis – niet van de uitdrukkingskracht in figuratieve of abstracte zin, niet van verf als materie, maar van het schilderen als handeling.”

17148 (2017), olieverf op linnen, 50 x 45 x 2,5 cm, collectie museum Voorlinden, Wassenaar

“Klaas Kloosterboer voelt zich soms een terrorist in zijn eigen atelier. Met agressiviteit gaat hij zijn doeken te lijf: hij besprayt ze of bekogelt ze met dikke klodders verf. Ook het canvas blijft niet veilig: de kunstenaar perforeert of verfrommelt zijn doeken regelmatig.”
(tekst: Voorlinden)

Atelier Klaas Kloosterboer 2020

We vroegen Klaas naar zijn werk en atelier, en naar de editie:

Momenteel is er een bijzondere solotentoonstelling te zien in Kasteel Wijlre: Act between Sliding Doors. Wat is daar te zien?
Onder andere zijn daar te zien twee grote spuit-schilderijen die nog nooit eerder zijn getoond. Ze zijn diep blauw, een soort monochromen, maar toch verbonden met de actie van het spuiten.

Klaas Kloosterboer, Act between sliding doors, Hedge House, Wijlre (foto Peter Cox)

Je woonde en werkte heel lang in het Centrum van Amsterdam pal naast de galerie van je partner Ellen de Bruijne, sinds kort woon en werk je op het platteland van Noord Holland. Hoe heb je die verandering ervaren?
Op dit moment voelt het hier wel als een vakantieplek, maar tegelijkertijd mis ik onze ‘stadsboerderij’ in Amsterdam waar werken en wonen veel meer door elkaar heen liepen. Met name mis ik de keukentafel waar galerie assistenten en kunstenaars en bezoekers van de galerie en vrienden en kinderen door elkaar heen kletsen.

Kun je voor ons je nieuwe atelier omschrijven?
Het was een oude vervallen autogarage, die ik met hout heb ingetimmerd en wit geschilderd… Nu is het een hele fijne ruimte geworden.

Werk je graag met muziek of in stilte?
Soms stilte, maar nu draai ik bijvoorbeeld Fela Kuti.

Atelier Klaas Kloosterboer 2020

Hoe ziet je gemiddelde werkweek er uit?
Nou, af en toe werk ik, en af en toe niet.

Kun je ons iets vertellen over hoe je in het algemeen begint aan een nieuwe reeks werken?
Ik moet eerst een idee hebben.

Het lijkt alsof je werken moeiteloos tot stand komen. Is dat ook zo?
Als een werk moeiteloos lijkt, dan is het misschien wel geslaagd.

Snowflakes on tools #22/30 (2020)

Kun je iets vertellen over de speciale editie?
Voor deze editie heb ik ook een titel: Snowflakes on tools. Opeens viel mijn oog op al het gereedschap in mijn studio. Het lag her en der verspreid. Sneeuwvlokken bedekken het gereedschap en ontnemen het zicht daarop, maar smelten ook weer weg. Het gereedschap voor het handelen wordt op deze manier voorzien van een context.

Snowflakes on tools #9/30 (2020)

Heb je plannen voor de nabije toekomst?
Komende tentoonstelling zal in het najaar bij galerie Hidde van Seggelen in Hamburg zijn.

Heb je zelf eigenlijk werk van collega kunstenaars thuis?
Het hangt nog niet, zo ver zijn we nog niet, ik verlang er wel naar.

Klik op bovendstaande afbeelding voor een catalogus met alle 30 werken uit de serie Snowflakes on tools. NB het laden kan even duren.

Informatie over de editie Snowflakes in Tools (2020)
- Enamel op hoogwaardige archival print, oplage 30 + 4 AP (alle werken zijn uniek)
- Afmetingen: 33 x 48 cm
- De prints zijn door de kunstenaar gesigneerd en genummerd aan de achterzijde.
- De werken kunnen opgehaald worden in Amsterdam of ze kunnen verpakt in een kartonnen doos aan je verzonden worden (€ 15,- verzendkosten).
- Inlijsten? Wij regelen dat graag voor je.
- Goed om te weten: vanwege de grote belangstelling kan elke klant 1 werk bestellen. Bedankt alvast voor je begrip.
- De individuele beschikbare werken uit de reeks staan onderaan deze pagina en in de webshop.
HANS BROEK – binnenkort in De Pont, nu op We Like Art
30 juli 2020 13:49 Leave a Comment
Hier lees je meer over de aankomende solotentoonstelling in De Pont in Tilburg. De schilderijen gaan over het slavernijverleden van Nederland. “In deze omvangrijke serie schilderijen grijpt Broek terug naar de meer expressionistische stijl van zijn vroege werk. De verf voelt zwaar en drukkend – zelfs het sprankelende licht ontkomt daar niet aan. Dat gevoel wordt versterkt door teksten met data en plaats delict. Zo confronteren de vaak immense doeken ons met een duister verleden, waarbij ze tegelijkertijd als land- en als geheugenkaarten fungeren.”

Hans Broek bij zijn atelier in Muiden.

Als opmaat naar De Pont presenteren we met trots deze zomer op ons kantoor schilderijen uit de persoonlijke stock van Hans Broek. Het zijn de laatste beschikbare werken uit verschillende series waar hij aan gewerkt heeft, over cinema en zijn jarenlange verblijf in de VS.

Op ons kantoor tonen we momenteel 12 werken van Hans Broek

Hans Broek kennen we van zijn weergaloze schilderijen van Los Angeles en haar verstilde rafelranden in de heuvels. Hij maakte in de jaren 90 internationaal furore met zijn geabstraheerde weergave van de wonderlijke stad met zijn boulevards, villa’s, wolkeloze luchten en voorsteden in de woestijn. We vroegen Hans iets te vertellen over de achtergrond van een aantal van de getoonde werken. (zie de werken in onze webshop voor detailfoto’s en info)

‘Stephania Sandrelli’ is het portret van een actrice die speelt in een film van Pietro Germi, (‘Seduced and Abandoned’, Italie, 1964). Ze speelt de hoofdrol in de film. Stefania wordt verleid door het vriendje van haar zus. Ze hebben een korte affaire. S moet daarom met hem trouwen. De film is een donkere satire op de conservatieve Siciliaanse cultuur van Italie uit de 60’er jaren. De still van dit schilderij is het moment dat Stefania door de kleine Siciliaanse stad Sciacca loopt, boos en in gedachten verzonken.

‘Anita’ is een schilderij gebaseerd op een still uit de film ‘Ossessione’, (1943, Italie, Luchino Visconti). De actrice speelt de rol van prostituee. Ze hoopt uit haar professie te kunnen ontsnappen door te trouwen met haar geliefde. In plaats daarvan bedriegt hij haar zodat haar situatie onveranderd blijft. Dit is het moment dat ze zich realiseert dat de realiteit anders is dan ze had verwacht. Visconti is een belangrijke regisseur van het ‘Neorealime’, een Italiaanse filmstroming die realisme met fictie vermengt. Ik ben een groot fan van het Neorealisme.

‘Hackton’ is een kasteel uit de film ‘Barry Lyndon’ (1976, GB, Stanley Kubrick). De still waar dit schilderij op gebaseerd is, is het moment waarop de hoofdpersoon Barry Lyndon, die met kansspelen zijn geld verdiend aan verschillende hoven, een kasteel waar hij gespeeld heeft achter zich laat. Zijn lifestyle was avontuurlijk, maar leverde niet veel geld op.

‘Last Night’ is een deel van de zin ‘Last night I dreamt I went to Manderlay again’. Dit is de eerste zin uit de roman (en de film van Hitchcock) ‘Rebecca’ van ‘Daphne du Maurier’ (1907-1989). Ze was een romantische schrijfster. Ze schreef ook andere boeken die later verfilmd zijn: ‘The Birds’ en ‘Don’t Look Now’. Dit schilderij met maan is de openingsscène van de film ‘Rebecca’; een beeld met een beladen romantische atmosfeer.

‘Mrs Danvers’ is een personage uit de film ‘Rebecca’ (1947, USA, Alfred Hitchcock), een film gebaseerd op het gelijknamige boek van Daphne Du Maurier. Mrs Danvers is het hoofd van de huishouding van het landgoed ‘Manderlay’ en is geestesziek. Ze kan niet accepteren dat haar werkgever, Mr de Winter, die weduwe is, een relatie met een andere vrouw begint. Het schilderij gaat over het moment waarop Mrs Danvers besluit de nieuwe Mrs de Winter te overtuigen zelfmoord te plegen door uit het raam uit te springen.

‘Gas’ is een schilderij gebaseerd op een ervaring toen ik van Los Angeles naar New York verhuisde. Ik reed met mijn auto van LA naar NY en kwam regelmatig op dit soort verlaten benzine stations. Een soortgelijk werk in vlammende groenen is eerder aangekocht door De Pont.

Sketch for Canyon II (2010) is een schilderij gebaseerd op een foto die ik in New York maakte nadat Hurricane Sandy over de stad geraasd was. De elektriciteit was uitgevallen, de gebouwen donker. Lopend door de uitgestorven avenues van Manhattan rond zonsondergang, waande ik me in de Grand Canyon. De hoge gebouwen rezen naast mij op als het massieve graniet van canyons in een door mensen verlaten omgeving.

‘Zurich’ is een schilderijtje wat ik maakte na mijn bezoek aan Galerie Plutschow in Zurich. De prachtige avond deed me denken aan mijn tijd in Los Angeles. Modernistische architectuur was een belangrijke component in mijn werk, vandaar het ‘rood, geel en blauw’ van de raampjes. Composities met contrasterende componenten hebben mij altijd aangesproken. De combinatie van modernistische architectuur en landschappelijke elementen zijn lang een onderwerp geweest van mijn werk.

‘101’ is een snelweg in Los Angeles. Hij loopt langs de westkust van de VS. De weg verloopt over ongeveer hetzelfde traject als het oude Spaanse zendelingen pad. Ik reed deze weg veel toen ik in LA woonde. Hij bracht me door de fascinerende stad en tussen de bergen van California door prachtige natuur.

Je bent van harte welkom om bij ons de werken van Hans Broek te komen bekijken. We zijn in augustus op dinsdagen en donderdagen te bezoeken. Goed om te weten, met de KunstKoop van het Mondriaan Fonds kun je ook deze werken kopen en betalen in maandelijkse termijnen. Of zoals ze zo mooi in België zeggen: in schijfjes.
KOEN DELAERE | 51 werken op papier
4 juni 2020 10:16 Leave a Comment

Work on paper #02 (2020). Fotografie alle werken: Peter Cox.

Met trots presenteren we een prachtige reeks van 51 werken op papier van Koen Delaere. Deze nieuwe serie is gemaakt in de afgelopen periode die gekenmerkt werd door quarantaine vanwege het Corona virus. Elk blad is doorwerkt en zwaar van de verf, grafisch en zinnelijk tegelijk. Opvallend is dat sommige werken uit deze nieuwe serie meer tekenachtig zijn en dat er bij een aantal bloemenvormen en cirkels opduiken.

Delaere hoort bij de generatie kunstenaars die opnieuw de mogelijkheden van abstractie en expressie onderzoekt. Om zichzelf op het doek maximale vrijheid te geven, hanteert hij bij elke serie een aantal vaste voorwaarden in de keuze van materiaal, gereedschap, drager en handeling. Hij gebruikt alleen standaardformaten doek en papier, alleen kleuren rechtstreeks uit de tube en legt een vooraf bekend ritme in zijn bewegingen. Muziek speelt daarbij ook een grote rol.

Koen stelde een speciale afspeellijst samen van muziek die hij veel in zijn atelier beluistert, check Spotify

Koen Delaere woont en werkt in Tilburg. Zijn werk is in veel musea en tentoonstellingsruimten te zien geweest zoals in New York, Brussel, Düsseldorf, Berlijn, Amsterdam, Utrecht, Tilburg, Japan en Brazilië. Eerlijk gezegd gaat het als een speer met zijn internationale carrière. Zijn werk is inmiddels opgenomen in de collecties van musea, bedrijfscollecties en privé-collecties over de hele wereld.

Prachtig dus dat je nu voor een mooi bedrag een uniek werk van Koen Delaere kunt bemachtigen. De werken kunnen opgehaald worden in Amsterdam of ze kunnen verpakt in een kartonnen doos aan je verzonden worden.

Klik voor een beeldvullende online catalogus van KOEN DELAERE, 51 werken op papier (2020).

We maakten een online catalogus van deze prachtige reeks. Hierin kun je alle werken en overzichtsfoto’s van de reeks bekijken. Blader door de catalogus, klik op de afbeelding hierboven en de catalogus opent in schermvullende weergave.

De werken zijn gemaakt met grafietstift, oilstick, carbonpapier, acrylverf en olieverf op papier. Ze zijn allemaal circa 50 x 30 cm. De beschikbare werken uit de reeks staan in onze webshop, zie onderaan deze pagina. Op deze pagina scroll je door alle werken uit de reeks op groot formaat.

Work on paper #01 (2020)

Uit een recent interview van Thomas Swinkels met Koen Delaere

Kun je iets zeggen over hoe deze serie zich verhoudt tot je schilderijen?

Dat heeft vooral met een andere energie en een ander soort focus te maken. Een schilderij maak ik als één ding, dan ligt mijn hele focus binnen dat ene frame. Bij de series op papier werk ik aan tientallen werken tegelijkertijd.

Ik krijg dan een soort verspreide focus waarbij ik verschillende gedachten tegelijkertijd kan inzetten. Er ligt ook een andere bevrediging in het ‘produceren’. Ik ben op zoek naar een punt dat het lichaam het proces overneemt van mijn hoofd. Dat kan door mijn hoofd leeg te maken, dat kan ook door teveel gedachten toe te laten.

Work on paper #20 (2020)

In deze tijd van Corona en alle restricties die dat met zich meebrengt komt nog extremer naar voren wat ik al een tijd voel en onderzoek. In wezen zijn bepaalde vormen van kennis in onze tijd ondergewaardeerd. We doen veel ervaringen op via een filter, dus zonder het zelf te ervaren, maar het via een ander te ervaren.

Nu is dat nog veel extremer dan voor de Corona-crisis. Het is schijnbaar genoeg om kennis te nemen van een al bestaande ervaring om die te bezitten. Het inzetten van mijn lichaam is een manier om ervaring als daad aan te gaan. Het gebruik van een lichaam dat zijn eigen kennis inzet zonder altijd te weten wat die kennis is of waar die vandaan komt.

Ik ervaar in deze periode echt een lichamelijk gemis. Er is iets dat je lijf mist als we niet in groepen kunnen dansen, sporten, samen kunnen zijn. Het is absoluut niet hetzelfde om in je eentje te dansen op een audio-file van een concert uit 1987 in tegenstelling tot de fysieke ervaring dat met duizenden tegelijk te doen en een gezamenlijke ontlading te hebben.

Work on paper #05 (2020)

Grijp je vaker terug op oudere motieven en methodes in je werk?

Ik zie werken op papier, als één groeiend geheel, waar om de zoveel tijd nieuwe exemplaren bijkomen. De onderlagen zijn vaak heel divers en kunnen alle kanten op schieten, van geschreven taal via figuratieve elementen en ‘plein air’-tekenen naar pure handeling.

De laatste laag van het reliëf schakelt alles gelijk en plaatst het in het geheel. Ik vind het interessant om door die repeterende laag heen te kijken naar wat daar achter gebeurt. In wezen zijn het hele impulsieve acties die ingekaderd worden.

Work on paper #22 (2020)

Komend weekend opent een bijzonder project. Kun je iets vertellen over de grote groepstentoonstelling HALLUCINOGENIC die je hebt samengesteld?

Het wordt een tentoonstelling op 2 locaties in Amsterdam , bij Gerhard Hofland en in de nieuwe ruimte ‘Project Space On The Inside’ van Henk en Annemarie Stallinga. Vorig jaar hebben we samen een grote tentoonstelling georganiseerd in Basel. Dit is een vervolg op die samenwerking. Het wordt de eerste tentoonstelling in hun ruimte met een zeer mooi internationaal programma.

De tentoonstelling HALLUCINOGENIC is te zien vanaf 6 juni in Galerie Gerhard Hofland en Project Space On The Inside. Deelnemende kunstenaars zijn: Arthur Löwen, Erin Lawlor, Henning Strassburger, Max Frintrop, Philipp Kremer, Janine van Oene, Thomas Swinkels en Koen Delaere.

Exclusief: Koen Delaere, 51 werken op papier (2020), grafietstift, oilstick, carbonpapier, acrylverf en olieverf op papier, 50 x 30 cm (zonder lijst)

Prijs: € 300,- inclusief btw. De werken kunnen opgehaald worden in Amsterdam of ze kunnen verpakt in een kartonnen doos aan je verzonden worden. De verzendkosten zijn € 15,-. NB: als je meerdere werken koopt betaal je eenmaal de verzendkosten.
Een nieuwe editie van MAURA BIAVA: Circle and other air curves
30 mei 2020 12:01 Leave a Comment
Zwevend in blauwe kathedralen van gefilterd licht. De beelden die Biava oproept zijn soms sprookjesachtig, soms spiritueel. Voor haar is de onderwaterwereld een compleet andere wereld dan die waar wij dagelijks in zijn, zoals ook de kunst een andere wereld is. Het is de wereld van de verbeelding. “Er is geen geluid, je moet communiceren door vorm en gevoel.”

Maura Biava in haar gastatelier op Curaçao

Biava is als kunstenaar internationaal bekend geworden met haar poëtische pionierswerk in de onderwaterfotografie. Op de indrukwekkende foto’s en videowerken is de kunstenaar te zien in een diepblauwe ruimte als drijvende onthechte verschijning.

Haar vorige We Like Art editie was een groot succes en is inmiddels uitverkocht. We zijn heel blij dat ze speciaal voor ons tijdens haar verblijf als artist in residence aan het IBB, een platform voor hedendaagse kunst op Curaçao een nieuw werk maakte. We vroegen haar meer over dit werk en haar tijd op het eiland.

Maura Biava op Curaçao

Could you tell us a bit more about your stay in Curaçao and IBB?

It has been quite an adventure, my husband and child moved to Curaçao with me. My husband, Sander Tiedema, is a photographer and he often works with artists as well. For the period of the residency he has been working with me. Besides shooting this underwater photo for this special edition, we also have been working on a new serie of photos that we shot on shore where the sand meets the sea.

I haven’t yet showed those images to anyone or posted them on Instagram because I intended to keep them unseen until my upcoming solo show at Museum Beelden aan Zee.

Maura Biava, Circle and other air curves (2020)

In Curaçao I was especially looking forward to work with the nature and the landscape of the island but I must say that also to work with the students at IBB and getting to know the culture and other artist view on art has been a surprisingly interesting experience.

In general my impression of the island is that there is a good awareness of the nature and there are several activities and projects to keep the island clean and healthy, but despite the efforts and ecological projects to safeguard nature, due to mass tourism, especially the marine flora and fauna are very damaged.

Tijdens een onderwatershoot

Did your plans change much by the Corona Crisis?

Unfortunately yes, we had to come back in March instead of in May because Curaçao had a very rigid lockdown. I guess that we where lucky to be able to come back. It’s probably quite unlikely that I will be able to go back, still I hope that we will. There were some other underwater photos that I had planned to shoot there.

I even left at IBB several ceramic sculptures that would had to function as props for the pictures. I was also giving a ceramic course to the students of IBB and we where in the middle of it. I had left several glaze tests in the kiln and all my glazes at IBB. Hopefully next year I’ll be able to complete the ceramic course, my works and the residency.

How did this new work came about? Did you get any local help?

Yes, I have been working with a small diving school and we simply swam out from the beach. The water on the beaches is mostly clear, only on the day we had booked the dive, and the extra instructor to bring me air, it had rained, and the water was quite murky. At first I wasn’t so happy with it, but then I started to like the painterly quality it had given to the image.

After all I’m still shooting with an analog camera and color reversal film because of the grain and the painterly atmosphere that it offers. This is probably because I studied painting at the academy in Milan and my training was all about the vibration of the tones in painting and the depth that the transpiration of the layers brings to the image. I like that my work doesn’t look like those crisp underwater pictures, that almost look like they are frozen in ice, which the new digital cameras create.

I started already during my studies to work underwater. It is since then that I see the blue of the sea like the white of the canvas or of the paper, I consider it the space where to put down the ideas and the images that I have in my mind. This because the underwater isn’t a place that we can inhabit, so it is for us another space or dimension, just like the space for art is.

Detail van ‘Circle and other air curves’

What are the small objects you are juggling?

They are ceramic sculptures with a silver luster finishing. I made them with the intention to have them look like air bubbles. When I was working at this piece I also felt that air needed our attention. Not so long after I made this work the pandemic started. It became clear now that the people living in the big cities where more affected by the virus, also because the air pollution had damaged their lungs.

So hopefully now we will all pay more attention to air. I was happy to read for example that recently in many big cities in Europe many new bike paths have been build.

Circle and other air curves (2020)

What is the title of the work?

The title is: ‘Circle and other air curves’. With the title I like to bring the attention to mathematics and to the mathematical rules that air follow when underwater. Since the beginning of my career, I have been inspired by the hidden laws of nature. The regular forms of the organic world originate according to certain rules, information and energy.

As an artist I wish to find ways to make my work according to those principles. During the last decade I have been working with analytic geometry and mathematics to create, understand and work with shapes. The interaction between information, matter and energy informs and shapes what we see, it forms our reality.

To show this interaction I use clay, as the matter, mathematics and numbers, as the information, my actions and my hands as the energy. I regard the matter that I work with as entangled with the information and a phenomena in becoming.

Trinity – Informing Abstraction (2011), Ceramic, wood, paper, marble, stone

How are you doing now back in Holland, what are your plans for the near future?

Since I came back I’m working on an installation that I started working on when I was in residency in Curaçao. It is meant for the solo show that I will have at the Museum Beelden aan Zee. Unfortunately I just heard yesterday that the show has been postponed to March. It was supposed to be in the fall.

This is the situation for many artists at the moment, many shows have been postponed or even canceled. I hope that art will manage to overcome this period. Or even better that this period will also bring good things, like more awareness for the planet. Focusing only on our gain is unproductive, as we can see now, if we would focus on the wellbeing of the planet and of all lifeforms inhabiting earth, we will achieve also our wellbeing.

Zero and Five, Caroline O’Breen Gallery, Amsterdam, 2019

Maura Biava (Reggio Emilia, Italy, 1970) woont en werkt in Amsterdam. Ze is opgeleid aan de Academy of Brera in Milaan en was deelnemer aan de Rijksakademie in Amsterdam. Ze was artist in residence bij het European Ceramic Work Center in Den Bosch (2008); bij de American Academy in Rome (2010-2011); bij het Museum Carlo Zauli, Faenza in Italie (2013); en bij het ISCP in New York (2014) en Le Maupas, A.I.R. France (2017).

Het werk van Biava is te zien geweest in talloze tentoonstellingen over de hele wereld. Haar werk is onder meer verzameld door het Stedelijk Museum Amsterdam en Stedelijk Museum De Domijnen in Sittard, Akzo Nobel Art Foundation, Amsterdam en De Nederlandsche Bank in Amsterdam.

Maura Biava in het fotolab met de nieuwe editie
FOLKERT DE JONG – La Condition Humaine
28 april 2020 11:34 Leave a Comment

The Shooting Lesson (2007), Rabo kunstcollectie, tentoongesteld in Singer Laren (2018-2019)

Vaalblauw styrofoam en viezig geel-groen purschuim. Het materiaalgebruik van Folkert De Jong zorgt vaak voor de kenmerkende kleuren in zijn werk. Het zijn bouwmarktmaterialen zonder kapsones die hem al jaren fascineren. De Jong is een ware virtuoos in het beeldhouwen op monumentale schaal – en hij werkt supersnel want vaak is het materiaal binnen 30 seconden uitgehard.

Folkert de Jong, ‘Medusa’s First Move: The Council’ (2005), KRC collectie

Zijn sculpturen hebben soms een grimmige kant en doen denken aan fantasy of stripverhalen. Vaak verwijzen ze ook naar geschiedenis, historische figuren uit de Nederlandse geschiedenis zijn vaak een inspiratiebron. De kunstgeschiedenis en de tradities in de beeldhouwkunst keren ook regelmatig terug in zijn werk.

Folkert de Jong, uit de reeks Les Saltimbanques

Folkert is onder andere geïnspireerd door Picasso. In zijn vroege werk schilderde Picasso figuren uit een circusfamilie: Les Saltimbanques. Deze ‘circusfamilie’ is lange tijd een inspiratiebron geweest voor de figuren die Folkert maakte.

In het atelier van Folkert de Jong (still: Maaike Engels)

Als je het atelier van Folkert de Jong binnenstapt is het waden door een chaotische zee van materialen. Blikken verf, een levensgrote boom van polyurethaan foam, beelden uit Indonesië, blokken klei en kapotte muziekinstrumenten. De kunstenaar gedijt uitstekend in deze schijnbare chaos, je voelt dat dit een plek van creatie is.

La Condition Humaine, no 38 (2019) – foto: Peter Cox

We zijn heel blij dat we een speciale serie werken van Folkert de Jong kunnen aanbieden. Folkert de Jong maakte een multiple met de titel La Condition Humaine. Elk beeld is uniek. Voor deze speciale editie werkte Folkert voor het eerst in een voor hem nieuw materiaal, donkere klei, waar hij in meer of mindere mate kleur op aanbracht met engobe, een speciale glazuurtechniek die zorgt voor de roze delen op de donkere klei.

Overzichtsfoto multiples La Condition Humaine (foto: Maaike Engels)

Folkert verwijst met deze beelden rechtstreeks naar de kunstgeschiedenis. Bij de serie werd hij geïnspireerd door Pieter Bruegel de Oude. Deze schilder uit de 16^e eeuw, een tijdgenoot van Jheronimus Bosch, beeldde menselijke karakters uit op een bijna komische manier. Maar dichterbij vond hij eveneens inspiratie.

La Condition Humaine, no 28 (2019) – foto: Peter Cox

Het maken van mensfiguren heeft Folkert van zijn vader, die marionettenpoppen maakte. Als kind zag hij zijn vader vaak aan het werk en hij vertelt dat het maken van deze serie poppen in klei daardoor eigenlijk bijna intuïtief gebeurt. “Het heeft altijd in mij gezeten, mijn handen denken als het ware voor mij”.

La Condition Humaine, no 16 (2019) – foto: Peter Cox

De sculpturen in deze serie zijn van verschillende grootte (circa 30 cm hoog), ze staan in talloze houdingen en hebben soms meer of minder kleur. Elk beeldje heeft echt een eigen persoonlijkheid: we zien archetypes van een bankier, een stalmeid, een rechter, een harlekijn.

La Condition Humaine, no 31 (2019) – foto: Peter Cox

In onze webshop staan 26 van de reeks van 50 beeldjes. Scroll naar beneden om ze allemaal te zien. Je kunt één van de beeldjes kopen, een geweldige kans om een uniek werk van Folkert de Jong in huis te hebben. De serie heeft de titel La Condition Humaine, de individuele beeldjes zijn genummerd en gesigneerd. Wat is jouw favoriet?
- Folkert de Jong, La Condition Humaine (2019)
- Keramiek beschilderd met engobe
- Circa 25 a 30 cm hoog
- Prijs: € 900,-
- De editie La Condition Humaine wordt vergezeld door een kleine publicatie over de serie, gesigneerd door de kunstenaar
- In verband met de breekbaarheid van de werken kunnen de beeldjes na bestelling op afspraak worden opgehaald in Amsterdam. Verzending per koerier is eventueel mogelijk, vraag ons naar de mogelijkheden.
- Om zoveel mogelijk mensen een kans te geven kan er één sculptuur per persoon worden gekocht.
- UPDATE: de editie is bijna uitverkocht, hieronder staat het allerlaatste exemplaar!
Folkert de Jong, ‘The Balance #2’ (2010) – foto: Gert Jan van Rooij

Folkert de Jong (1972) werd geboren in Egmond aan Zee en volgde vanaf 1994 een opleiding aan de Hogeschool voor de Kunst in Amsterdam. Van 1998 tot 2000 was hij verbonden aan de Rijksakademie. Zijn werk opgenomen in talloze internationale collecties en is tentoongesteld van Los Angeles tot Zuid-Korea, onder meer bij Saatchi (Londen), Picasso Museum (Barcelona), Mackintosh Museum (Glasgow), het Groninger Museum, James Cohan Gallery (New York), Kunsthalle Winterthur en Art Basel Miami.

Portret van Folkert de Jong door Aliona van der Horst uit de reeks Hollandse Meesters
Twee nieuwe edities van Katinka Lampe
1 april 2020 11:30 Leave a Comment

Katinka Lampe woont en werkt in Rotterdam. Haar werk is internationaal tentoongesteld in verschillende galeries (Ron Mandos Gallery, Amsterdam, Elizabeth Houston Gallery, NY, Galerie Les filles du calvaire, Parijs, Leeahn Gallery Seoul en Bo.Lee Gallery Londen) musea en op prominente kunstbeurzen. Afgelopen jaar soleerde ze in zowel Parijs als New York. Haar werk is opgenomen in talloze collecties. Katinka Lampe (1963) studeerde aan de Kunstacademie in Den Bosch.

Recent werk in de studio van Katinka Lampe

Lampe schildert vooral portretten, althans, je herkent een persoon, maar voor de kunstenaar is het slechts de aanleiding voor het maken van een schilderij. Ze creëert van tevoren een karakter dat ze wil schilderen. Een krantenfoto van een wenende vrouw of bijvoorbeeld foto’s van bekende personen worden door de kunstenaar onderzocht op hun beeldende betekenis en naar aanleiding hiervan legt ze nieuwe verbanden.

Met deze foto’s ter inspiratie, vraagt ze modellen in haar studio om bepaalde houdingen aan te nemen. Op zoek naar het gewenste beeld, fotografeert Lampe modellen – vaak jongeren – in specifieke poses met bivakmuts, bijzondere kragen, mooie stoffen, gebreide manchetten of glanzende parelketting. Aan hand van de in de studio gemaakte foto’s, maakt Lampe haar schilderijen.

Katinka Lampe, 5065194 (2019), olieverf op doek

Haar schilderijen lijken vluchtig geschilderd, met dunne verfstreken wordt een tijdelijk moment vastgelegd. De gladde en gecontroleerde manier van schilderen in combinatie met de opvallende attributen in het schilderij zorgt voor een vervreemding en bepaalde mate van abstractie.

Tentoonstelling bij Galerie Les Filles Du Calvaire, Parijs 2019

Persoonlijke referenties gaan tijdens het kijken naar het werk meteen aan de haal met het beeld. Na een eerste zoeken naar gelijkenis stuit je op de verschillende lagen. De tegenstelling van de abstracte achtergrond met de rest van het beeld, de opvallende toevoegingen tegenover de zachtheid van het gezicht verdelen de aandacht.

Het maken van de polymeer ets voor de editie.

Katinka Lampe heeft de afgelopen tijd gewerkt aan een fantastisch project voor We Like Art. Heel bijzonder om een werk in oplage kunnen brengen van Katinka Lampe, want ze maakte welgeteld maar één keer eerder een editie. En dat was bij haar boek Grace, deze editie is inmiddels uitverkocht.

131920 A (2020), beschilderde polymeerets, 13,8 x 19,7 cm, papiermaat 33 x 22,5 cm, oplage 30

Katinka koos voor de polymeer ets techniek omdat dit goed past bij de olieverftechniek van het schilderen. Het is een bewerkelijke methode om prints te maken, de etsplaten moeten steeds opnieuw worden geïnkt en vervolgens met alle aandacht worden afgeslagen. Het laat zowel mooie diepe zwarte partijen toe als zachte transparantie in de lichte stukken.

131920 B (2020), beschilderde polymeerets, 13,8 x 19,7 cm, papiermaat 33 x 22,5 cm, oplage 30

De 2 etsen zijn elk in een oplage van 30 gedrukt. Vervolgens zijn alle etsen met de hand beschilderd met ecoline. Het resultaat is een reeks van edities die licht van elkaar verschillen door de toevoegingen. De ecoline is krachtig van kleur en vloeit mooi op het dikke papier. Kijktip: zie hieronder de making of video!

Het formaat van de werken is klein omdat Katinka een gecomprimeerd beeld wilde: een geconcentreerd en raak werkje was de inzet. De poses zijn klassiek en verwijzen zowel naar mode als oude portretkunst.

131920 A (2020), detail

De foto’s die ze gebruikte voor de etsen zijn al bewerkte beelden, met Photoshop zijn de kledingstukken verrijkt met elementen die ze op internet vond. Eigenlijk zijn het dus zowel digitaal als analoog bewerkte beelden. Net als bij haar schilderijen die op dezelfde manier gelaagd zijn. Het ‘afpellen van de realiteit’ noemt de kunstenaar het, net zolang tot er een vervreemdend nieuw beeld ontstaat. Perfectie en frictie gaan hand in hand. Dat laat ruimte om je eigen verhaal er in te leggen als kijker.

131920 B (2020), beschilderde polymeerets, 13,8 x 19,7 cm, papiermaat 33 x 22,5 cm, oplage 30
SEMA BEKIROVIC en niet-menselijke kunstobjecten
12 februari 2020 16:34 Leave a Comment

Sema Bekirovic en haar vrienden hebben in de afgelopen jaren heel wat voorwerpen bij elkaar gejut. Een flink aantal van die items is gefotografeerd door Sander Tiedema. Deze door de natuur aangetaste voorwerpen spelen de hoofdrol in haar onlangs verschenen fotoboek ‘Reading By Osmosis’. Heel typerend voor het onthechte werk van Bekirovic.

Als kunstenaar maakt ze vaak gebruik van anderen. Door bijvoorbeeld te filmen hoe dieren zich tegoed doen aan een nachtelijk maal bij een feestelijk gedekte picknick (The Others). Ze bood meerkoeten haar persoonlijke spullen aan, waarmee de koeten vervolgens hun nest bouwden. Een paar jaar geleden toonden we hier bij We Like Art een speciale fotomap van Museum De Hallen in Haarlem. In de map met foto-edities zat onder andere een werk van Bekirovic. Een nog niet volledig ontwikkelde foto – eenmaal uit de map en beschermende hoes veranderde het werk onherroepelijk.

In NRC Handelsblad schreef Bianca Stigter:

“Werk van Bekirovic is te zien in het net uitgekomen boek Reading by Osmosis. Nature Interprets Us. Daarin probeert Bekirovic echt de rollen om te draaien. Ze verzamelde kunstwerken die niet door mensen zijn gemaakt, maar door dieren, planten, rivieren, de zon of de zee.

De eerste foto in het boek toont een stenen vaas die door eendenmossels is gekoloniseerd, hetgeen tot een schitterend decoratief patroon heeft geleid, te toevallig om bedacht te lijken. Een andere foto toont een kraaiennest gemaakt van klerenhangers, regen die van een rol wc-papier een sculptuur maakt.”

We vroegen Sema Bekirovic naar het project Reading by Osmosis.

Hoi Sema, je benoemt het project als niet-menselijke kunstproductie. Wat bedoel je daarmee?

Osmose is een chemisch proces dat aan de basis ligt van al ons bekende levensvormen. Reading by Osmosis suggereert dat alle levensvormen de wereld op een of andere manier ‘lezen’ en hierop reageren.

Reading by Osmosis is een verzameling kunstwerken gemaakt door niet menselijke kunstenaars. Het gebruikte materiaal komt wel uit het menselijke domein, het is de natuur die ons interpreteert. Voorbeelden zijn een kraaiennest gemaakt van kleerhangers en schoenen die “overgenomen” zijn door mos.

Als je uitgaat van neuro-wetenschappelijke onderzoek naar de vrije wil, dan blijkt dat veel van ons gedrag, en ook de kunst die mensen maken, uit ons onderbewuste komt. De surrealisten kwamen, mede door inzichten uit de psychologie, tot een vergelijkbare conclusie. Waarom zouden we niet menselijke, onbewuste processen dan niet als kunst zien?

Het project toont kunstwerken die niet door mensenhanden zijn gemaakt: een overwoekerd hek, een onderwatervideo, een gehavende discobal. Wie zijn in jouw ogen de makers?

De werken zijn gemaakt door onder meer de wind, een kraai, oesters, een octopus, regen, een spin, de zon en zwaartekracht. Mijn eigen rol is die van curator.

Het project en boek zijn het resultaat van een samenwerking, kun je daar iets over vertellen?

Het project begon als een groepstentoonstelling met niet-menselijke kunstenaars die ik in 2019 samenstelde bij Zone2Source in het Amstelpark in Amsterdam. Ik werkte daar nauw samen met vormgever Jan-Pieter Karper en fotograaf Sander Tiedema.

Portret Sema Bekirovic door Kerem Ozan Bayraktar

Hoe ben je aan alle objecten gekomen? Waar zijn ze verzameld?

De meeste objecten vond ik zelf, tijdens mijn omzwervingen in en rondom verschillende steden. Andere objecten kreeg ik van vrienden. Een aantal objecten zijn geleend, onder meer van museumcollecties.

Kun je specifiek iets vertellen over de werken die we hier tonen? De bemoste schoenen, de voetbal, het Mariabeeldje en het verfblik?

De schoenen zijn gevonden door Lotte Geeven, een goede vriendin en collega-kunstenaar met een haarscherp oog. De schoenen hingen hoog in een boom in een park in Haarlem, uiteindelijk heeft een vriendelijke glazenwasser ze er uitgehaald.

De voetbal vond ik toevallig ook samen met Lotte, in een tamelijk onguur steegje in London.

Het bemodderde Mariabeeldje nam cameraman Eric Feijten mee de Filipijnen. Na de de verwoestende typhoon Hayan in november 2013. Hij mocht het met toestemming van de priester van de kathedraal in Tacloban meenemen. Het verfblik tenslotte vond ik op een verlaten ex-DDR fabrieksterrein in de buurt van Berlijn.

Je speelt ook in het certificaat bij de foto’s een spel met het auteurschap, kun je daar wat over vertellen?

De foto’s zijn reproducties. Om duidelijk te maken dat het om de kunstwerken van niet-mensen gaat, is het certificaat ondertekend met de afdruk van een boomblad.

Spread uit Reading by Osmosis, Nature Interprets Us, Sema Bekirovic

Inmiddels is het prachtige boek Reading By Osmosis verschenen. Is dit project typerend voor jouw kunstenaarschap?

Ik heb in het verleden verschillende keren samengewerkt met dieren en natuurkrachten. Voor Reading by Osmosis ben ik nog iets verder gegaan en heb ik mijzelf geheel uit het werk geschreven. Ik neem de positie in van curator.

Het kunstenaarshonorarium staat tegenwoordig hoog op de agenda in de kunstwereld. Je hebt een tentoonstelling en een boek gemaakt met niet-menselijke kunstenaars, heb jij deze kunstenaars ook een honorarium betaald?

Gegeven de aard van de kunstenaars was het vrij lastig om individuele honoraria te verstrekken. Uiteindelijk heb ik besloten om ‘de natuur’ in zijn algemeenheid uit te betalen door bomen te planten. Er zijn ondertussen 50 bomen geplant voor het project, en ook een percentage van de verkoop van de foto’s zal in bomen worden omgezet.

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

Bij Garage Rotterdam ben ik een kunstwerk aan het maken voor vogels, en voor de tentoonstelling “In To Nature” wil ik een gigantische toverbal in een Drents natuurgebied plaatsen.

Sema Bekirovic (1977) werd geboren in Amsterdam en volgde van 1998 tot en met 2002 een opleiding aan de Gerrit Rietveld Academie. In 2005 en 2006 was ze verbonden aan de Rijksakademie. Haar werk is onder meer tentoongesteld bij De Appel (Amsterdam), Stedelijk Museum (Amsterdam), Hayward Gallery Project Space (London), Dutch Culture Institute (Shanghai) en op Times Square (NYC).

Portret van Sema Bekirovic in KunstUur
WE LIKE ART @ ART ROTTERDAM 2020
3 februari 2020 08:20 Leave a Comment

Art Rotterdam 2019, Foto: Almicheal Fraay

Tijdens Art Rotterdam tonen We Like Art en het Belgische artlead.net in een gezamelijke stand artist editions van een vijftigtal kunstenaars.

Scarlett Hooft Graafland, Three Trucks (2019)

Van Scarlett Hooft Graafland tonen we een wand met werken uit diverse series.

Op Art Rotterdam zie je verder edities van onder meer: Maen Florin, Amie Dicke, Willem de Haan, Jennifer Tee, Erik Mattijssen, Wieteke Heldens, Harry Markusse, Annegret Kellner, Juul Kraijer, Sema Bekirovic, Willem van den Hoed, Rosemin Hendriks, Gijs Assmann, Martine Stig, Hadassah Emmerich, Lieven Hendriks, Misha de Ridder, Isabelle Wenzel, Dagmar van Weeghel, Nik Christensen, Hellen van Meene, Katrin Korfmann, Theo Jansen, Scarlett Hooft Graafland, Jan van der Ploeg, Zaida Oenema en Berndnaut Smilde.

En – gecureerd door De Kunstmeisjes – een speciale editie van Helen Verhoeven.

ART ROTTERDAM
Van Nellefabriek
Van Nelleweg 1
3044 BC Rotterdam

Openingstijden en bereikbaarheid

Scroll naar beneden voor de kunstwerken.
HELEN VERHOEVEN | interview en een nieuwe speciale editie
07:28 Leave a Comment

Oh God, Helen Verhoeven, Bonnefantemuseum 2018, foto: Peter Cox

Helen Verhoeven won afgelopen jaar de ABN AMRO kunstprijs en toonde haar werk onder meer in de Hermitage in Amsterdam, De jurytekst is raak:

“Verhoeven flirt met kunsthistorische tradities en botsende stijlen, schildert virtuoos – soms bewust grof en onbeholpen, soms uiterst precies – en beweegt zich vrijelijk heen en weer tussen perspectief, close-up en fragmentatie, zonder het geheel uit het oog te verliezen. (..)”

De Kunstmeisjes zelf schreven in 2018 naar aanleiding van de tentoonstelling Oh God van Helen Verhoeven in het Bonnefanten Museum:

“Haar ietwat ‘awkward’ figuren wachten ons in hun blootje op. We zien verhalen en onderwerpen uit de Bijbel, die eigenlijk van alle tijden zijn: overspel, ongewenste zwangerschap en prostitutie. Het werk van Verhoeven geeft hier een hedendaags twist aan en toont dat het soap-gehalte van het leven zich niet beperkt tot bijbelverhalen en middeleeuwse drama’s.”

De Overspelige Vrouw (The Adulterous Woman) 2017, acrylic on linen, 380 x 280 cm

Wij vroegen Helen naar haar werk, atelierleven en de nieuwe editie.

Hoe vond je destijds als jonge kunstenaar je eigen geluid?

Ik zou eigenlijk helemaal niet zeggen dat ik als jonge kunstenaar mijn eigen ‘geluid’ – stem of stijl – heb gevonden. Als puber en daarna als kunstacademie student probeerde ik van alles: ik wou techniek leren, alles kunnen en mogen en vooral mezelf uitdrukken… maar het was veel te vroeg om mijn beeldtaal vast te leggen. Het was vooral belangrijk voor me om veel te experimenteren, te doen waar ik zin in had.

Pas na veel maken en veel tijd is daar een persoonlijke taal uit ontwikkeld; een taal die hopelijk trouwens mag blijven veranderen en verbazen. Op het moment dat ik mijn eigen ‘geluid’ echt kan benoemen, is het al te saai om het nog eens zo te laten klinken. Je ontdekt je stijl eigenlijk per ongeluk; of beter gezegd: je herkent het pas naderhand, op hetzelfde moment dat je aan iets nieuws toe bent.

Still uit het portret van Helen Verhoeven in de reeks Hollandse Meesters

Je woont en werkt sinds 2009 in Berlijn, heeft de stad invloed op je werk?

Ja, in de zin dat het een plek is waar ik me goed kan concentreren; waar ik een hele fijne werkplek heb opgezet. Maar het is moeilijk om te zeggen wat er anders zou zijn als ik ergens anders was geweest. Het werk is groter geworden omdat ik de plaats ervoor had… dat wel.

En het werk was wat grauwer, en tijdje, maar ik weet niet of dat door het weer, de omgeving van mijn atelier, de Duitse geschiedenis of mijn eigen omstandigheden kwam. Wel moet ik toegeven dat ik in 2013 een jaar in LA heb gewerkt en dat het licht en de kleur toen meteen heel nadrukkelijk terug in mijn werk kwamen.

Helen Verhoeven, studio, Berlijn, 2017. Foto: Def Image

Kun je voor ons je atelier omschrijven?

Het ateliergebouw is in het voormalige geheime gebied van de Stasi, in Oost-Berlijn. Mijn atelier kijkt uit op de Stasi gevangenis waar nu tientallen bussen met pubers dagelijks uitstappen om rondleidingen te krijgen in wat nu dus een museum is geworden.

In het ateliergebouw zijn ongeveer 15 ateliers en werkplaatsen waaronder hout, metal, en drukwerkplaatsen. Dit maakt het mogelijk voor mij om vrijwel alles terplekke te kunnen maken en omdat ik het schilderen altijd alleen doe, is het leuk om zo nu en dan met andere mensen in het gebouw samen te kunnen werken.

Mijn eigen atelier is een lange rechthoek. Je komt ongeveer in het midden binnen en als je naar links kijkt zie je het schilder gebied. Hier maak ik alle grote schilderijen. Er liggen schetsen en collages op het raamkozijn en stapels boeken en dozen met knipsels op de planken onder de ramen.

Still uit het portret van Helen Verhoeven in de reeks Hollandse Meesters

Ik heb meerdere tafels. Eén om aan te tekenen of te computeren; nog een paar die ik kan opvouwen, en één grote tafel met wielen waarop veel vieze paletten, potjes, tubes verf en ranzige zowel als nieuwe kwasten door elkaar heen liggen.

Rechts van de ingang heb ik een soort van hok gebouwd waar alle ramen en doeken, oude, nieuwe, en mislukte schilderijen staan. Daarachter is het gebied voor drie dimensionaal werk: hier staat de oven voor keramiek werk, waarnaast de tegels voor mozaïek liggen. Hier staan ook kasten met stukken tapijt, oude lappen, kippengaas, piepschuim, kapotte lampen, stukken hout, etc. Ik heb het atelier zo opgedeeld dat ik tussen verschillende projecten heen en weer kan springen.

‘First Round’ (2019)

Werk je graag met muziek of in stilte?

Ik luister graag naar muziek, maar luister ook vaak naar het nieuws (Amerikaans National Public Radio), audioboeken en lezingen, en vooral naar podcasts. Daarnaast hou ik ook wel van stilte hoor. Soms is het stil omdat ik ben vergeten wat aan te zetten, maar soms omdat ik opeens helemaal knettergek van geluid word en me even echt wil concentreren.

Toch moet ik zeggen dat een zekere afleiding van een gedeelte van mijn hersenen wel goed is voor het schilderen; het is alsof ik betere beslissingen maak als ik niet bewust bezig ben. Wanneer ik naar een podcast luister kunnen mijn handen en ogen zonder de inmenging van twijfel of slechte ideeën werken. De intelligentie van het onbewuste kan dan als het ware de zaak overnemen.

Overzicht Helen Verhoeven, ABN-AMRO Kunstprijs 2019, foto Gert Jan van Rooij

Hoe ziet je gemiddelde werkweek eruit?

Sinds ik kinderen heb werk ik meestal niet meer in het weekend. Voor dat er kinderen waren werkte ik eigenlijk altijd 7 dagen per week, van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Er zijn nu veel minder atelieruren in de week, maar de afstand van het werk geeft eigenlijk wel perspectief, en de tijd met familie geeft natuurlijk ook plezier, inspiratie en nog veel meer.

Ik vind het zoeken naar balans tussen werk en moederschap soms moeilijk (je wil geen van twee te kort doen), maar met discipline en vooral de noodzakelijke hulp en steun van familie en/of kinderopvang blijkt het gelukkig wel mogelijk. Mijn werkdagen zijn nu min-of-meer ‘nine to five’, nou ja, misschien eerder 10 tot 4. Als ik een drukkende deadline heb worden die dagen weer wat langer en slaap ik zo nu en dan in het atelier.

De Bewening van Christus (Lamentation of Christ), 2017, acrylic on linen, 280 x 200 cm

Kun je ons iets vertellen over hoe je in het algemeen begint aan een nieuwe reeks werken?

Dat verschilt: Soms heb ik al een tijd ideeën verzameld… dat kunnen beelden zijn die ’s avonds in bed in mij opkomen, die ik op straat zie, of die zijn gebaseerd op verhalen die ik heb gehoord of gelezen. Dan maak ik hier schetsen van, leg die op een rij en beslis dan wat ik verder wil uitwerken.

Daarvoor verzamel ik dan referentiemateriaal en op basis daarvan maak ik meer uitgewerkte schetsen, collages of maquettes. Ik werk vervolgens rechtstreeks van die studies of belicht ze en/of ontwikkel ze verder in de computer.

Tentoonstellingsoverzicht Galerie Judin, 2018

Maar soms begin ik ook met niks; althans, ik heb dan nog geen plannen en begin met boeken in de bibliotheek, een museumverzameling of mijn eigen beeldarchieven. Of ik ga gewoon vrij associërend met google image search kijken wat ik tegen kom. Het zijn hier vaak de ‘misverstanden’ die tot ideeën leiden voor schilderijen.

Dat wil zeggen: de dingen die ik eerst denk te zien met al die kleine icoontjes zijn vaak de dingen die ik wil gebruiken; niet de beelden die het daadzakelijk zijn als je ze vergroot. Ik ben geïnteresseerd in die misverstanden omdat je hiermee de logica van je onbewust zijn eigenlijk tegenkomt. Bij het invullen van de incomplete informatie krijg je je eigen ongecensureerde gedachtes te zien.

Speciale editie Helen Verhoeven, Untitled (Last Libby) 2020

Je schilderijen zijn heel intens en voelen soms als een droom van waaruit het lastig wakker worden is. Ook ervaren we een zekere melancholieke ondertoon bij je werk. Terwijl uit de nieuwe editie juist een opgewekte lichtheid spreekt, een zomers tafereel van een vrouw met zelfbewuste tred. Kun je iets vertellen over de speciale editie en het kleurgebruik?

Thema’s, kleuren en compositionele oplossingen herhalen zich in mijn werk – ook als ik dat probeer te vermijden. Ik probeer eigenlijk meestal om juist een stap in een andere richting te nemen, maar je neemt jezelf toch ook weer mee. Zo zie ik dat bepaalde tendensen terugkomen, terwijl andere aspecten van het werk ontwikkelen en veranderen.

In het geval van deze editie ligt het beeld eigenlijk in verlenging van mijn Libby Libby Libby series, maar het kleurgebruik komt eerder van de Oh God en Schamerkat schilderijen… maar ze zijn hier wat zachter, minder fel. Ik geloof dat ik het contrast wat wou tegenhouden, niet zozeer bewust, niet met één of andere bedoeling, maar gewoon omdat dit voor mijn gevoel klopte.

Libby Libby Libby, Stigter van Doesburg, Amsterdam, 2016

Misschien hebben deze kleuren ‘opgewekte lichtheid’ (dat had ik zelf niet helemaal gezien) maar het heeft volgens mij desondanks een melancholieke ondertoon. Ook heeft het voor mij iets droomachtigs trouwens: dat hondje onder haar rok is ook kat en/of duivel, en dat vliegende ding naast haar hoofd is een vreemde vogel en/of een baby met een sjaal in een gedachtewolkje, of iets heel anders…

En ja, misschien heeft ze een zelfbewust tred, maar misschien staat ze juist stijf stil; kan ook. Ik was vooral verbaasd over haar uitdrukking en was tevreden met haar uitgesmeerde lippen. Hoe dat eruit kwam voelde als een cadeautje van het drukproces, waarin je niet altijd alle controle hebt.

Helen Verhoeven, speciale editie

Je maakte een linoleumdruk. Kun je hier iets over vertellen over hoe je deze techniek ervaart en gebruikt?

Ik vind drukwerk heel mooi maar heb lang gezocht naar een techniek waarmee ik mijn schildertaal goed kan vertalen. Dat vond ik moeilijk als je maar met één kleur drukt; vooral bij linoleum blijft het dan nogal ‘lineair’… Maar met meerdere kleuren wordt deze techniek opeens veel schilderachtiger: je speelt dan meer met vlakken en hoe kleuren over elkaar heen liggen of tegen elkaar aan botsen.

Dat vind ik spannend. Daarnaast heb je dus dat element van verassing plus het feit dat je niet achteruit kan werken. Dat is heel anders dan schilderen, waarbij je altijd alles kan blijven aanpassen, altijd kan aanzetten of terugdraaien, kan reageren op wat je ziet. Met drukken kan dat veel minder. Het is in die zin meer een momentopname en dat zorgt voor een zekere transparantie: eerlijkheid.

Foto: Liesbeth Honders

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

Ik heb voor het eerst in jaren een beetje tijd genomen om dingen puur voor de lol te doen, zonder deadline of bestemming. Ook al zijn er alweer projecten in de planning waar ik me op verheug, hoop ik aan deze ruimte vast te houden om voor mijn plezier wat dingen te doen die niet per se moeten lukken. Ik heb behoefte aan het nieuwe, aan iets onbekends… dus daar kan ik nog niet zoveel over zeggen.

Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?

In de afgelopen jaren ben ik werk gaan ruilen met vrienden. Ik heb iets van vijf ‘Art Swaps’ georganiseerd, waarvoor verschillende vriendenkringen edities maken die ze dan met elkaar uitwisselden. Ik was hierop gekomen omdat ik het zo jammer vond dat ik helemaal niks van mijn vrienden had. Met zo’n Art Swap heb je dan met één feestje 10 á 15 nieuwe kunstwerkjes.

Ik heb zo inmiddels best veel werk verzameld en ik vind het heel fijn om ermee te leven. Ik moet zeggen dat tijd ook een hele andere maatlat voor werk is. In het museum kijk je vaak enkele minuten naar een werk maar thuis kijk je er vele uren naar. Dan zie je welk werk je na een paar jaar nog steeds intrigeert. En je ziet ook hoe je zelf veranderd: je neemt je eigen ontwikkelingen waar in de verschuivingen van wat je waardeert.

In de reeks Hollandse Meesters is een bijzonder en intiem atelierportret gemaakt van Helen Verhoeven door Astrid Bussink.

Speciale editie: Untitled (Last Libby) 2020, linoleumdruk, 5 kleurgangen, beeldformaat 30.1 x 21 cm, papierformaat 47.6 x 35.2 cm, oplage 35

Helen Verhoeven (1974, Leiden), volgde haar opleiding in Amerika en in Nederland. Ze studeerde aan het San Francisco Art Insititute (1992-1996), de New York Academy of Art (1998-2001) en de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam (2005-2006). Werk van Verhoeven was onder meer te zien bij Stigter van Doesburg (Amsterdam) en in het Bonnefantenmuseum (Maastricht). In 2008 won ze de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst, in 2010 de Wolvecampprijs. Verhoevens werk bevindt zich in belangrijke collecties, waaronder die van het Stedelijk Museum Amsterdam, het Centraal Museum Utrecht en The Museum of Contemporary Art in Miami. Verhoeven won in 2019 de ABN AMRO kunstprijs.
21 Colored Press Releases van Wieteke Heldens
31 januari 2020 11:18 Leave a Comment

Wieteke Heldens, The Legend of 2387gram, 2015, mixed media on canvas, 55 x 90cm

Het schilderij The Legend 8 (Den Haag) dat de afgelopen maanden in Arnhem bij Pick Me @ De Groen hing, is ontstaan in een serie waaraan ze al langer aan werkt. Het categoriseren van al het schilder- en tekenmateriaal in haar atelier staat hierin centraal. Tijdens onze presentatie op Art Rotterdam in 2017 lieten we van Wieteke Heldens een bijzondere editie zien die verwant is met dit vertrekpunt: The Found Legend.

The Found Legend (2016)

Ze vertelde over deze editie:

“Tijdens een recente werkperiode in Turijn ben ik begonnen met het verzamelen van de papiertjes in art supply winkels waar de klanten de kleuren op uit proberen. Ik heb dit doorgezet in Nederland en nu in New York. Ik ben erdoor gefascineerd omdat het is echt is, het is niet bedacht. Men probeert alleen de kleur of het materiaal uit.

Lees meer over de serie Legends en de editie in deze blogpost: link.

Wieteke Heldens, CPR, Ann Veronica Janssens

We zijn heel blij dat we een nieuwe reeks werken van Heldens kunnen brengen hier op We Like Art: 21 verschillende ingekleurde persberichten, alle uniek. De werken knallen van de muur. De serie is een ongoing project. In New York neemt Wieteke Heldens altijd het persbericht mee dat bij de galerietentoonstelling ligt die ze bezoekt. Ze gaat in haar atelier aan de slag met de press-releases. Is het een bepaalde drang tot categoriseren of wil ze misschien deze ‘gewoonte’ van galeries om persberichten als handout aan te bieden een beetje opschudden? We vroegen het haar.

Kun je wat meer vertellen over deze reeks gekleurde tekeningen?

Ik kleur de persberichten in van iedere tentoonstelling die ik bezoek. Ik lees de tekst eigenlijk nooit maar neem wel altijd het persbericht mee die standaard bij iedere tentoonstelling ligt. Vaak op erg mooi papier, soms zelfs met een kleurenfoto. Mijn tas zit altijd vol met opgevouwen papieren persberichten die ik vervolgens inkleur met van die potloden met meerdere kleuren in de punt, ook te koop in iedere museumwinkel.

Wieteke Heldens, CPR, Alice Neel

Schudt je hiermee de kunstwereld ook beetje op? Altijd diezelfde stapel persberichten bij de deur, want worden ze überhaupt wel gelezen?

Het is geen kritiek op de tentoonstelling of de kunstwereld of iets dergelijks. Het gaat echt om het opvullen van de tentoonstellingstekst met alle kleuren. Het is een herinnering aan alles wat ik gezien heb. De handeling van het inkleuren met deze multi-color potloden geeft voldoening, ik raak ieder stukje papier aan en heb geen invloed op de kleur die het potlood afgeeft. Alle lijnen en alle kleuren staan op het persbericht.

Zoals ik al zei, het is geen kritiek, het is een observatie van de standaardisatie en van de tentoonstelling die weer verdwijnt. En dan komt er weer een nieuwe, met weer een nieuwe stapel persberichten, die ik weer niet lees maar wel meeneem en inkleur.

Wieteke Heldens, CPR, Michael Raedecker

Zo’n persbericht in elke galerie is bijna een ouderwets gegeven aan het worden. Ook wel mooi eigenlijk zo’n vast onderdeel van een galerie tentoonstelling.

Ja precies, ik hou van die standaard dingen, maar voornamelijk van het gebruikte papier. Ik ben opgegroeid in een fabriek, mijn ouders hadden een ijsfabriek waar ik altijd op het verpakkingsmateriaal tekende en schilderde, nog steeds kan ik niet op nieuw wit tekenpapier werken, het materiaal moet toch soort van een gebruiksfunctie hebben anders dan tekenen en schilderen. En niet alleen de drager, ook tekende ik als kind altijd met de ballpoints of stiften die in de fabriek aanwezig waren.

Ieder museum verkoopt zijn eigen multi-color potlood, de kleuren verschillen wel, het MOMA heeft een ander potlood dan het Guggenheim. Het is vergelijkbaar met de stiften uit de fabriek.

Tentoonstellingsoverzicht Wieteke Heldens

Dus de keuze van de kleuren, meer ‘blauwen’ of meer ‘roden’ wordt praktisch bepaald door dat multi-color potlood?

Ja, dat is puur het potlood, de potloden hebben vier of vijf kleuren in zich dus ik teken met alle kleuren tegelijk. Het gaat echt puur om het idee om alle kleuren tegelijkertijd te gebruiken. Om weer terug bij Mondriaan te komen: hij zei dat het eerste doel in een schilderij een gehele universele uitdrukking moet zijn en ten tweede een concrete universele uitdrukking moet zijn.

Met het gebruik van 4 of vijf kleuren te gelijk probeer ik aan deze voorwaarden te voldoen. Op zijn Mondriaans refereer ik in niets aan vorm of aan de natuur wat een valse werkelijkheid zou representeren. Alhoewel ik wel groen kan gebruiken, maar er zijn veel theorie over wat nu de primaire kleuren zijn, in sommige culturen is het rood, wit en zwart, Mondriaan gebruikte het rood, geel en blauw, ikzelf gebruik vaak echt alle kleuren die ik op een moment heb.

And Still No More Color (2018), marker op canvas

Zijn de ‘Colored Press Releases’ gerelateerd aan schilderijen zoals ‘Until the point in gone’ en ’No more color’?

In No More Color, probeer ik een pak stilten leeg te maken, ik probeer de kleur op te maken maar daardoor ontstaan de meest kleurrijke doeken, ook in Until the point is gone teken ik totdat de stift leeg lijkt, maar na wat tijd kom de inkt weer terug, maar de punt van de stift slijt wel, ook in dit werk is de meditatieve handeling erg belangrijk waardoor het punt uiteindelijk ook figuurlijk weggaat. Eigenlijk is deze meditatieve handeling de enige overeenkomst met de ingekleurde persberichten.

International Studio & Curatorial Program, New York

Hoe ben je in New York terecht gekomen?

Tien jaar geleden ben ik verliefd geworden op een native New Yorker, als kind was al verliefd op de stad, dat kwam voornamelijk doordat veel van mijn favoriete kunstenaars in New York woonden, zoals Mondriaan.

Wieteke Heldens, The Legend 8 (Den Haag), rechts op de muur, foto: Natascha Libbert

Hoe zien je dagen er momenteel uit?

Ik begin mijn dag met een subway-reisje van Queens naar Brooklyn. Ik woon in Astoria, Queens en mijn atelier is in East Williamsburg in Brooklyn. Dat geeft me tijd om het nieuws door te nemen en wat te lezen, op het moment voornamelijk over Pythagoras. Dan werk ik in mijn atelier mijn ideeën uit. Ik geef ook les in kleur op Montclair State University, lekker veel Josef Albers bijvoorbeeld, maar ik probeer het ook wel heel erg eigentijds te houden met wat er nu allemaal in de (kunst) wereld gaande is.

Studio Wieteke Heldens, ISCP NY

Sinds 1 januari heb je een studio bij ISCP, wat zijn jouw plannen voor je periode daar?

ISCP staat voor International Studio & Curatorial Program. Het is een Artist in Residence programma waar ik een atelier heb in het ground floor program, dat is voor de kunstenaars die in New York wonen. Ik probeer nooit te ver vooruit te plannen want dan komt er nooit wat van, ik leef met de dag maar het is wel de bedoeling dat ik hier twee jaar zit.

Ik ben nu bezig met betekenis te geven aan alledaagse dingen en de esthetische waarde daarvan in te zien die het leven mooier maken. Ik hou van het pythagorisme waarin vele regels nageleefd worden. Ik doe dat ook in mijn eigen werk. All Things Are Number zei Pythagoras al. In mijn werk hebben alle getallen betekenis, de afmetingen maar ook de hoeveelheid materiaal waarmee ik werk. Ik ben bezig met instruction based werk, met kleur, met getallen, met het grote geheel voortkomend uit het kleine zeg maar.

Wieteke Heldens, CPR, The Young and Evil

Informatie Colored Press Releases

Alle bewerkte persberichten zijn uniek

Afmeting: 28 x 22 cm, zie voor prijzen met of zonder lijst hieronder.

Bekijk alle de hele serie Colored Press Releases hier: link

Wieteke Heldens, CPR, Jasper Johns

Wieteke Heldens (1982, Ottersum) studeerde in 2007 af aan de Koninklijke Academie van Beeldende kunsten in Den Haag. Ze exposeerde onder andere in het Haags Gemeentemuseum, en internationaal in Zwitserland, België, Duitsland, Italië, Denemarken, Spanje, Zuid-Korea en de Verenigde Staten en werkte in Chongqing, China, en bij Borzo Gallery in Amsterdam.

In 2013 won ze de Koninklijke Prijs voor vrije Schilderkunst. Ze wordt ondersteund door het Mondriaan Fonds met een subsidie Bewezen Talent.

Wieteke woont en werkt op dit moment in New York waar ze als Artist in Residence een atelier heeft bij ISCP (International Studio & Curatorial Program). Ze geeft ook les in kleur aan de Montclair State University.
AMIE DICKE – interview en nieuwe editie
13 december 2019 11:24 Leave a Comment

Amie Dicke, portret: Anne Lakeman

Onlangs opende de solotentoonstelling ONE-LINER bij de bijzondere galerie EENWERK in Amsterdam. Een prachtige afgewogen presentatie met nieuw werk van Amie Dicke. De bijzondere architectuur en de precieze uitgekaderde werken versterken elkaar. Speciaal voor deze tentoonstelling maakte Dicke twee nieuwe grote werken op aluminium. Deze fotowerken lijken losjes te zijn uitgesneden met 1 lange lijn. We raden je absoluut een bezoek aan! De tentoonstelling is t/m 11 januari 2020 te zien.

Amie Dicke bij EENWERK

We bezochten Amie in haar atelier in Amsterdam, een mooie verscholen plek in een oud pand met hoge plafonds. Via een deur in haar studio sta je ineens bij het altaar van een enorme kerk, een wonderlijke sensatie.

De wanden, tafels en vloer liggen vol knipsels en aanzetten tot nieuwe werken. Visuele raadsels en close ups van modellen die een bijzondere gevoeligheid voor beeld verraden. Tijdschriftfoto’s verhuld met make-up, doorboord met spijkers, deels weggeschuurd, fijntjes opengesneden … een laboratorium van analoge en lucide beeldbewerking.

Atelier Amie Dicke

Hoe vond je destijds als jonge kunstenaar je eigen geluid?

Ik vond onlangs een briefje terug, geschreven op de basisschool groep 8. We kregen de vraag waar we onszelf zien over 10 jaar en wat we willen worden. Ik schrijf dat ik fotoregisseuse wil worden. Een zelf bedacht beroep, maar ik geloof dat ik het geworden ben. Ergens was ik altijd al gegrepen door beeld en het kijken van kleins af aan.

Op mijn 17e ging ik naar de kunst academie en daar word je meer geleerd over kunst en kunstgeschiedenis en verschillende technieken et cetera. Toen ik begon aan het eindexamen voelde ik heel sterk de vraag: Waar sta ik? Met alles wat me is voorgegaan, wat heb ik toe te voegen?

Amie Dicke, How sweet is the space between my legs (2000), suiker en marsepein

Eigenlijk heb ik die vraag vrij letterlijk vormgegeven door mijzelf een houding te geven of beter gezegd een positie te creëren. Ik heb voor mijn afstudeerwerk twee beelden gemaakt van de ruimte tussen mijn benen (van voeten tot kruis). Deze beelden waren van marsepein en suiker. Eentje breed staand, de ander met de voeten dichtbij elkaar en een smallere tussenruimte.

Deze beelden bestaan niet meer. Verzakt en gesmolten. Maar in die werken zat al veel wat me nog altijd bezighoudt. Namelijk aanwezig en afwezigheid, tussenruimtes, contouren, lichaam en houdingen en fragiliteit.

De tijd na je studie in New York is ook heel belangrijk voor je geweest begrepen we?

In 2001 een jaar na mijn afstuderen ben ik naar NY verhuist en heb ik daar gewoond. In die periode ben ik begonnen met de snijwerken uit modetijdschriften. Deze werken kregen vanaf 2003 veel aandacht en toen nam mijn carrière een vlucht.

Ik heb veel van NY geleerd en het heeft mij veel laten zien en inzien op het gebied van verlangens, ambities, wensen, verleiding, eenzaamheid en leegte. Allemaal verwerkt in de snijwerken van toen – en sinds een jaar of twee maak ik af en toe weer een snijwerk. Ik kreeg er ineens weer behoefte aan ze te maken. Er zit een vloeibaarheid in die ik mistte.

Kun je voor ons je atelier omschrijven?

Ik zit in een voormalige sacristie van een kerk in Amsterdam. Ik kan vanuit het atelier zo het altaar oplopen. Maar meestal is de kerk in gebruik voor optredens of bruiloften en partijen.

Mijn ruimte is hoog en lange muren die bedekt zijn met beelden. Printjes, test-werk, werk, objecten, sculpturen etcetera. Ook de vloer ligt vaak bezaait met tijdschriften, uitgescheurde pagina’s en knipsels. Soms moet ik op mijn tenen tussen de beelden door lopen om er niet op te staan.

Amie Dicke bij het altaar pal naast haar studio

Werk je graag met muziek of in stilte?

Stilte klinkt streng. Zo ervaar ik het niet en vroeger had ik vaker muziek aan. Maar tegenwoordig merk ik dat het me afleid van wat het beeld zegt. Muziek heeft een andere frequentie. Dus het liefst stem ik af op die van het beeld waar ik naar kijk.

Hoe ziet je gemiddelde werkweek er uit?

Maandag en dinsdag zijn vol – gevuld van ochtend tot avond – lange dagen voor in en om het atelier. Woensdag is altijd een korte dag en haal ik mijn dochter van school. Donderdag en vrijdag zijn gewone werkdagen. Verder werk ik ook vaak in de weekenden.

Amie Dicke, studioshot

Eigenlijk elke dag moet ik ermee bezig zijn. Beeld kijken, zoeken, vinden, opmerken, en uitproberen. Of het nu op Instagram is of in een antiquariaat of op straat. Kijken en verbanden leggen en dus ook elke dag oefenen/spelen/kijken (het is net als een instrument).

Amie Dicke bij EENWERK 2019

Kun je ons iets vertellen over hoe je in het algemeen begint aan een nieuwe reeks werken?

Meestal is het er al voordat ik het begin. Ik verzamel dan bijvoorbeeld veel beelden waar ik een detail van wil fotograferen, of ik denk iets te zien wat ik wil pakken, en langzaam bouwt zich dan een stapel op van boeken, kranten en uitgeprinte screenshots.

Wanneer ik dan afspreek met de fotograaf – of wanneer ik sommige delen laat scannen en weer uitprint – zie je ineens verbanden en associaties of noem het thema’s die er eigenlijk al heel duidelijk in liggen. Dit gaat nooit met opzet, het is vanzelfsprekend. Het meeste werk zit ‘m vooral in de selectie daarna. Het editen en kiezen van wat elkaar versterkt of welk ritme of welke vorm er zich aandient.

Amie Dicke, Atelier Wall

Je werk is heel uiteenlopend, als terugkerende methode gebruik je allerlei manieren om foto’s te bewerken, aan te passen en soms haast aan te vallen. Vaak is je bronmateriaal fotografie in modeglossy’s. Wanneer leent een beeld in die magazines zich voor een ‘ingreep’?

Dat zit ‘m in de houding, of iets wat buiten het bedoelde ligt, een plooi, een lichtval op een schouder, een tussenruimte, een blos of hoe het haar valt. Eigenlijk spreekt het beeld het uit. Soms duurt het even voordat ik weet welke wijze het best is. Soms scan ik een beeld en ligt het een jaar of twee te wachten voordat ik ermee aan de slag ga. Veel wordt ook afgekeurd. Heel veel.

Amie Dicke bij EENWERK, 2019

Je gebruikt in je werk ook vaak uitsneden uit magazines waarin kanteling, beeldrijm en uitvergrote rasters een rol spelen.

Dit zijn details genomen (gefotografeerd of gescand) uit bestaande beelden. Vaak zie je dus een print-raster van het drukwerk van het tijdschrift of het boek. Soms ook het raster van het beeldscherm waar ik ook wel eens van fotografeer. Eigenlijk zijn deze details uitsneden. De camera is vlijmscherp. Alles wat eromheen zat is weg. Dit klinkt logisch, toch is de camera een enorm vreemd gegeven en de foto een bevroren vervreemd moment.

Atelier Amie Dicke

Deze details print ik uit hang ik op. Soms bedekken ze de hele muur van mijn atelier. En dan begint het kijken, staren en selecteren. Welke spreken voor zich, welke zijn niet sterk genoeg. En zo begint een serie. Een rij, een zin van beeld. De kanteling pas ik vaak toe omdat het ons even anders laat kijken naar iets wat je al kent. Je ziet vaak beter de vorm. Zodoende kan iets gewoons ineens bijzonder worden en laat het zich van een andere kant zien.

Amie Dicke, Pelican (2019) bij EENWERK

Je manier van kijken en beelden maken is heel associatief, dat is mooi te zien op je Instagram, hoe ervaar je dit zelf?

Ik kan niet anders, dit gaat zelfs met mijn ogen dicht.

Wanneer is een werk voor jou af?

Wanneer het beeld na de bewerking het overneemt. Wanneer het ineens op zijn plaats valt. Dus dat je iets doet met een beeld, iets weghaalt of toevoegt door weg te halen en dat het dan ineens iets anders vertelt.

Je hebt binnenkort een solotentoonstelling in Los Angeles, wat ga je daar laten zien?

Mijn series ontstaan langzaam en door de tentoonstellingen en jaren heen breiden ze zich uit en begin ik ook lijnen te zien. In LA laat ik meer van de HANDLE serie zien: Foto’s van hoe ik mijn hand voor een afbeelding hou of hoe ik een beeld vast hou.

Ook komt er vervolg van de detailbeelden. Drie om precies te zijn. Ik zie het als een volgende regel. Van een verhaal wat zich langzaam ontvouwt. En ik laat ook twee nieuwe ONE-LINERS zien (werken op metaal – opengemaakt in een lijn waarna ze openvallen).

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

Na LA richt ik me op een bijzonder project in Marokko dat gaat over vrouwen en het knopen van kleden. En er moeten op nieuwe werken voor een kunstbeurs in NY.

Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?

Jazeker dat heb ik. Ik omring mij graag met beeld. Ik hou van beweging en hou van wat een beeld of een object in huis kan doen. Soms moeten er dingen geschoven worden, soms verhangen. Maar alles spreekt met elkaar.

Knuckles Kiss, Amie Dicke (2019), speciale We Like Art editie

Kun je iets vertellen over de speciale editie die je voor ons maakte?

Dit is een detail opname, ik maakte het heel recent uit een tijdschrift wat ik al meer dan 10 jaar in mijn atelier heb liggen. Toen ik het weer eens inkeek zag ik het ineens. Die ruimte tussen de vrouw en haar pose. Het was daar al die tijd en lag te wachten om gezien te worden.

Het is wonderlijk wat er allemaal aan ons voorbij gaat. Je kunt zeggen dat dit werk in een ogenblik was gemaakt, maar het heeft toch tien jaar op zich laten wachten.

Amie Dicke, Knuckles Kiss (2019), speciale editie in lijst

Amie Dicke studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1995-2000). Dicke soleerde in onder andere GEM (Den Haag), Anat Ebgi gallery (Los Angeles), Stigter Van Doesburg (Amsterdam) en Peres Projects (Berlijn). In januari opent een solotentoonstelling in Los Angeles bij Anat Ebgi en later in 2020 toont ze werk op de Armory Show in New York.

In de reeks Hollandse Meesters maakte regisseur Saskia Vredeveld een bijzonder atelierportret. Ook leuk om te zien, een uitgebreid foto-interview uit 2012 met Amie Dicke op Freunde von Freunden.
Een nieuwe Katrin Korfmann editie in samenwerking met FD Persoonlijk
9 november 2019 11:14 Leave a Comment

Kornati (2019), hoogwaardige piezografie, een gesigneerde en genummerde oplage van 40 exemplaren, 65 x 45 cm

Speciale editie Katrin Korfmann

Katrin Korfmann vertelt over het ontstaansproces van dit werk:

“Ik was met mijn familie afgelopen zomer op een ‘onbewoond eiland’ in Kroatië aan de fenomenale Adriatische zee. We zijn hier al eerder geweest, je kunt er alleen met de boot komen. Er zijn geen winkels en geen wegen, geen elektra en gas – en er mag niet gebouwd worden. Het is natuurgebied, dus er staan alleen een paar oude vissershuisjes.

Ons huisje staat 3 meter van de zee, met het glashelder turquoise water. Het is zo helder – het lijkt bijna op een zwembad – maar als je goed kijkt kun je de donkergroene stenen op de grond zien. Heel bijzonder deze zee, en het maakt je direct ook weer duidelijk hoe mooi en kwetsbaar onze aarde is. We leefden daar tussen land en water, op de foto’s zijn de kids aan het duiken, spelen en springen. Het was echt een fun-shoot. En als ik de foto nu zie wil ik er liefst meteen weer induiken …”

Over de editie

De foto wordt gedrukt in een oplage van veertig stuks. De afbeelding, met een afmeting van 65 x 45 cm, is geprint met een hoogwaardige druktechniek: piëzografie*. De prints zijn gesigneerd en genummerd op de achterkant en voorzien van een gesigneerd en genummerd label voor achterop de lijst.

We Like Art in Amsterdam verzorgt de oplage en verstuurt de losse print in een stevige verpakking, met een ‘track & trace’ (15 euro verzendkosten). Internationaal verzenden kan ook, daarvoor gelden meerkosten.

Je kunt de foto’s bestellen via onze webshop. Zie onderaan de pagina. Het ingelijste werk kan worden opgehaald bij de lijstenmaker of We Like Art in Amsterdam. Verzenden met lijst is helaas niet mogelijk i.v.m. de kwetsbaarheid van het artglass.

Als koper van het werk van Katrin Korfmann krijg je ook gratis toegang tot een exclusieve middag op 8 december in De Groen in Arnhem. Bestellingen met en zonder lijst kunnen ook afgehaald worden bij dat evenement.

UPDATE DECEMBER 2020: deze editie is uitverkocht

Kornati (2019), hoogwaardige piezografie, een gesigneerde en genummerde oplage van 40 exemplaren, 65 x 45 cm

Interview met Katrin Korfmann, Marjolein de Groen en Hester Alberdingk Thijm

Op 8 december is bij Collectie De Groen in Arnhem een exclusieve middag voor FD-lezers en We Like Art gasten. Fotograaf Katrin Korfmann vertelt in een ontspannen interview over haar werk. Bezoekers kunnen de verkooptentoonstelling PICK ME! bekijken. Je bent van harte welkom.

We Like Art is t/m 22 december 2019 te gast bij Collectie DE.GROEN. In de zalen van het monumentale gebouw in de binnenstad van Arnhem maakten we een groot overzicht van toonaangevende kunstenaars: we tonen keramiek, fotografie, schilderkunst en kunstenaarsedities. Het is een extraverte en uitbundige introductie op de kunst van dit moment met 150 werken van 85 kunstenaars. Hier lees je meer over de tentoonstelling: LINK.

De tentoonstelling Pick Me bij De Groen in Arnhem is t/m 22 december te bezoeken.

Kunstverzamelaar Marjolein de Groen, die samen met haar echtgenoot Collectie De Groen heeft samengesteld, zal de bezoekers ontvangen en vertellen over haar passie voor het verzamelen van kunst. Ze gaat ook in gesprek met Hester Alberdingk Thijm, over haar rol als directeur van de Akzo Nobel Art Foundation, en haar overwegingen bij het verzamelen voor een bedrijfscollectie.

Toegang tot de middag kost €15, inclusief koffie of thee en twee drankjes in de bar. Tijd: van 14:00 tot 17:00 uur, aanmelding graag via info@welikeart.nl.

Adres: Weverstraat 40, Arnhem, collectiedegroen.nl

Hier zie je de beeldreportage in FD Persoonlijk: LINK

Meer informatie over Katrin Korfmann en haar werk vind je hier: LINK

* Wat is een piëzografie?

Piëzografie is een benaming van de druktechniek die wij gebruiken, zoals er ook zeefdruk, lithografie of offset bestaat. De printkop spuit in stroken met hoge precisie piepkleine druppeltjes inkt op het papier. Het komt neer op een hoogwaardige versie van inkjet-printen, waar verschil ten opzichte van een desktop printer vooral zit in de hoge kwaliteit van de inkt en het papier. De 12 kleuren-inkten en speciale coatings zorgen voor spetterende kleuren, een diep zwartbereik en kleurvastheid tot wel 100 jaar (onder de juiste omstandigheden), waarmee het voldoet aan de hoogste eisen van kunstenaars, fotografen, grafici, galeries en musea.
Binnenkijken bij Carolien Smit
10 oktober 2019 12:45 Leave a Comment

Een schilderij van Tim Ayres in de hal.

Paarden en schedels in de woonkamer

Carolien Smit, medeoprichter van We Like Art, kocht als twintiger haar eerste kunstwerk. Het was het begin van een snel uitdijende verzameling maar zo noemt ze het zelf niet. De werken zijn ramen, spiegels en gespreksonderwerpen.

“Het eerste wat ik deed toen we elf jaar geleden dit huis betrokken was de kunst ophangen. De verhuisdozen stonden middenin de kamer, er was verder nog niets uitgepakt. Maar die kunst moest hangen. Anders is het geen huis.”

Inmiddels zijn een aantal van die werken weer van de muur gehaald en ingepakt. Carolien Smit is namelijk aan het verbouwen en het leek haar veiliger de kunst even weg te zetten. “Het zijn er misschien zes in totaal maar ik mis die dingen echt. Het zijn een soort ramen met alternatieve uitzichten en als ze even weg zijn klopt er iets niet. Het mooie is natuurlijk wel dat ik ze dadelijk weer kan ophangen en dan zie ik ze weer met nieuwe ogen, alsof ze net gekocht zijn.”

Niet dat Smit, echtgenoot Wouter en hun twee kinderen tijdens de verbouwing helemaal verstoken zijn van kunst. Het hele huis hangt van vol, tot in het toilet en boven de deur toe. Bij een recente telling kwam ze tot 110 werken. “Eigenlijk best schokkend”, vindt ze zelf. “Ik vind en voel mezelf geen verzamelaar. Een raar woord ook, verzamelaar. Het is meer dat wij ons omringen met kunst. Voor onze aankopen hebben wij geen uitgekristalliseerd collectieplan, het is allemaal niet zo doordacht als bijvoorbeeld bij bedrijfscollecties.”

Toch zijn er wel degelijk lijntjes te ontdekken in Smits kunstbezit, al herkent ze die vaak pas achteraf. “Wouter is een serieus bergbeklimmer. Hij gaat met stijgijzers en touwen de Alpen in. Een paar jaar geleden gaf ik hem een heel klein schilderijtje van Gé-Karel van der Sterren, tien bij tien centimeter, van een alpinist op een gletsjer. En sindsdien volgden meer bergen.”

“Ik ben zelf opgegroeid in Drenthe en hou erg van de natuur. Een houtskooltekening van Renie Spoelstra doet me denken aan een zandpaadje door het bos, het is een soort herinnering. En dat geldt voor vrijwel alle kunst hier in huis. Het is een weerspiegeling van ons leven en onze persoonlijkheden.”

Maria Roosen, Anoek Steketee, Norbert Schwontkowski, Elspeth Diederix

Vallen als een blok

Haar eerste werk kocht Smit in 2000, van haar eerst verdiende salaris. “Ik ging werken bij de Akzo Nobel Art Foundation waar ik ook stage had gelopen tijdens mijn opleiding kunstgeschiedenis. In die tijd had ik ontdekt dat je ook rustig een schilderijtje voor zeshonderd euro kon kopen, dat kunst best betaalbaar kan zijn. Ik kocht twee werkjes van Martijn Schuppers waar ik nog steeds heel blij mee ben. Ze hangen op de wand bij de tv.”

Snel daarna ging ze samenwonen met Wouter, die ook bij Akzo Nobel werkte en door rondleidingen langs de collectie al was aangestoken met het kunstvirus. “En dan gaat het mis, hè”, zegt Smit lachend. “Samen naar openingen, heel veel kijken, lezen en als een blok vallen voor een werk. Die eerste zeven, acht jaar hebben we heel veel gekocht.”

Viviane Sassen, Koen Delaere.

Een gesprek met de kunstenaar is voor Smit enorm belangrijk, bij openingen of in het atelier. En sinds ze tien jaar geleden samen met Michiel Hogenboom We Like Art oprichtte, is dat contact alleen maar toegenomen. “Ik ken vrijwel alle kunstenaars van wie ik werk heb. Het hoort er echt bij, dat je weet wie een werk gemaakt heeft, hoe, waar en waarom. Van de kunstenaars die we volgen hebben we meerdere werken.”

Ze koopt soms uit het We Like Art-aanbod, bijvoorbeeld als herinnering aan een speciale tentoonstelling, maar de selectiecriteria voor thuis zijn anders dan voor het platform. “Wat we met We Like Art laten zien, moet interessant zijn voor verschillende doelgroepen. Net als toen ik voor de bedrijfscollectie van Akzo Nobel werkte, gebruik ik een andere blik dan wanneer het voor mezelf is. Ik zit er bovenop maar heb tegelijkertijd ook meer afstand.”

Als het op privéaankopen aankomt, is Smit niet bepaald eenkennig. Met uitzondering van video zijn alle media vertegenwoordigd, als editie of uniek werk. Een geometrische print van Sigrid Calon of abstract schilderij van Koen Delaere hangt gewoon naast een gestileerde portretfoto door Desirée Dolron of een licht surrealistische inkttekening van Nik Christensen.

“Het merendeel is behoorlijk rustig, maar er zitten een paar behoorlijke knallers tussen. Zo hebben we een groot schilderij van Marjolijn de Wit van kermispaarden met een berg schedels. Dat hebben we meteen na aanschaf in de woonkamer gehangen waar het de hele wand in beslag nam. Dat vonden veel bezoekers best schokkend.”

Hellen van Meene

Geen white cube

De schedels van De Wit hebben een paar jaar geleden plaats moeten maken voor ander, vooral kleiner werk. Het liefst geeft Smit een nieuwe aankoop meteen een plekje. Als dat niet lukt, staat-ie een tijdje op de schouw of een kastje. “Het liefst zou ik elke keer de hele zaak omgooien maar Wouter is eraan gehecht dat alles een vaste plaats heeft. Alleen als het echt niet anders kan, omdat sommige combinaties gevoelsmatig niet werken of heel plat de kleuren niet samengaan, komt er een reshuffle.”

Het strenge beleid van één werk per wand is allang losgelaten. Soms zijn werken gegroepeerd in een blok met strakke buitenlijnen en gelijkmatige ruimtes tussen de lijsten. Maar in de keuken hangen uiteenlopende werken op een rij. En een losse wolkcompositie komt ook voor.

Hinke Schreuders, Jorn van Leeuwen, Nik Christensen, Paul Cupido, Tom Callemin, Sebastiaan Bremer

De speelsheid van de inrichting wordt versterkt door het feit dat het huis geen museale white cube is. Wanden zijn grijs, blauw of zelfs voorzien van ruitpatroon. “Roze werkt erg goed, daar kan eigenlijk alles op”, weet Smit uit ervaring. “Bij de voordeur hadden we een wand geel geverfd en daar paste perfect ons schilderij van Charlie Roberts op: geel op geel. Maar dat was echt toeval. We zouden de wand niet speciaal die kleur hebben gegeven voor dit werk.”

Andersom geldt dat ook. De huiselijke situatie – of er nog een plekje over is, hoe groot dat is – speelt nooit een rol bij de beslissing om een kunstwerk wel of niet aan te schaffen. “Het gaat om de kracht van het werk zelf. Zodanig zelfs dat we bij thuiskomst bedenken: o ja, nu moeten we het ook nog ergens kwijt.”

Martijn Schuppers, Robert Zandvliet

Blote billen

Ook op de kinderkamers hangt kunst, door zoon en dochter zelf uitgekozen. “De oudste deed op vierjarige leeftijd voor het eerst mee aan Kunst voor Kids en heeft inmiddels zes eigen werken waar ze erg aan gehecht is. Ze was lange tijd helemaal gek van een werk van Han Schuil, een rood oog, maar vertelde me laatst dat ze Norbert Schwontkowski’s bijna zwarte schilderij van een moskee echt het allermooiste vond dat ze kende.”

“Vanaf groep 1 komen er vriendinnetjes mee naar huis en dan gaat het elke keer weer over de blote billen van Scarlett Hooft Graafland. Daar wordt over gegiecheld en sommigen vinden dat het echt niet kan, zo’n foto in huis. Er worden vragen gesteld. Wie is dat dan? Ben jij dat? Het is zo een gesprek van een kwartier. Maar op de vraag waarom het er eigenlijk hangt, hebben mijn kinderen geen echt antwoord. Het is er gewoon. Het is kunst in ons huis.”

Koos Breukel, Berndnaut Smilde, Viviane Sassen, Thomas Elshuis, Scarlett Hooft Graafland

Door de verbouwing krijgen de kinderen nu een grotere kamer, met meer ruimte voor nieuwe aankopen. Maar dat betekent dat er ook dingen plaats moeten maken. De paarden met de schedels gaan weer van hun spijker “want dat is toch niet echt iets voor een kinderkamer”. Waar het buitenissige doek naartoe moet, is nog onduidelijk. Misschien in bruikleen bij vrienden, zoals Smit vaker heeft gedaan in het verleden. Verkopen is in ieder geval uit den boze.

“Wouter gooit af en toe de knuppel in het hoenderhok door verkoop van een of twee werken te suggereren maar ik vind het niet kunnen. En dat zit heel diep. Zelfs als we een bepaald werk een beetje ontgroeid zijn en er weinig naar kijken, kan ik er geen afstand van doen. Het hoort toch bij ons.”

May Heek, Martina Sauter, Anouk Kruithof, Koen Vermeule, Sarah Verbeek, Misha de Ridder, Desiree Dolron, Martijn Schuppers, Evi Vingerling

UPDATE: Het schilderij met paarden en schedels van Marjolijn de Wit heeft inmiddels een prachtige plek gekregen midden in de woonkamer 😉

Interview: Edo Dijksterhuis, fotografie: Natascha Libbert
Willem de Haan – een nieuwe editie
3 oktober 2019 19:52 Leave a Comment
Humor speelt een grote rol in het werk van Willem de Haan, onlangs realiseerde hij een landingsbaan op de NDSM werf, eindelijk werd Amsterdam-Noord, na het verschijnen van de Noord-Zuidlijn, ontsloten door een eigen vliegveld. Parool scheef er een mooi stuk over.

Ook zijn Metrostation Eekteweg in een weiland in de buurt van Hellendoorn op meer dan 100 kilometer van het dichtstbijzijnde metrostation was een instant klassieker. Hij plaatste daar een exacte kopie van de Rotterdamse metrohalte Delfshaven tussen een paar boerderijen. Dezelfde replica plaatste hij al op meerdere plekken in Nederland. Tijdens Art Rotterdam begin dit jaar dook het realistische en ontregelende sculptuur op voor de Van Nelle Fabriek. De eerste keer voor De Haan’s metrostation dat het niet op het platteland figureerde.

Metro station Eekteweg tijdens Art Rotterdam 2019

Opvallend zijn de perfecte uitvoering en komische details van zijn ingrepen. De Haan maakt objecten, dat kunnen sculpturen zijn, maar ook foto’s of video’s die bijvoorbeeld voortvloeien uit een onderzoek. Voor hem zijn dat niet totaal verschillende dingen. Een sculptuur, of een serie foto’s kan op zichzelf staan, maar kan ook onderdeel zijn van een totaal-installatie of een evenement zoals bijvoorbeeld de brommertours. Zijn werken zijn vervreemdend, de absurdistische kant van zijn nog jonge oeuvre zorgt ongemerkt vaak voor een grote glimlach.

Heel leuk dus dat we nu op We Like Art een nieuwe editie kunnen brengen van zo’n typisch Willem de Haan werk. Een digitale collage die nog het meest doet denken aan een combinatie van ansichtkaarten uit verschillende jaargangen. Een collage met een heerlijk uitzicht; alle North American summits in one view!

We vroegen Willem de Haan tussen zijn drukke projecten door, naar zijn werk.

Willem de Haan, Groetjes van Willem de Haan (2017)

Je had een nogal ongewoon project bedacht voor afstuderen aan de Artez? De 5 Minute Moped Tours was een tentoonstelling van objecten en gebeurtenissen langs een bepaalde route. Wie het werk wilde zien, stapte achter op een scooter en werd in vijf minuten rondgereden. Hoe kwam je er op?
Ik vind het interessant om bijzondere voorwaarden of omstandigheden te creëeren waarin een kunstwerk getoond kan worden. 5 Minute Moped Tours stelt de voorwaarde dat elk werk met een tempo van 30km/u te zien moet zijn. Dat was voor mezelf een goed kader om in gedachte te houden tijdens het maken van een serie werken. Ook bepaal je met een soortgelijke methode de manier waarop een bezoeker het werk te zien krijgt.

De bezoeker kan niet vrij om het werk heen lopen zoals in menig andere tentoonstelling. Je gaat mee achterop de brommer, of mist het afstudeerproject in zijn geheel. Halverwege afstappen was ook geen optie. Vanaf het moment dat je als bezoeker achterop de brommer stapt maak je onbewust de keuze om alle 13 werken op de tour te bekijken, ook als je na de eerste drie werken op de tour nog niet overtuigd bent.

Bij mijn afstuderen bedacht ik dit format en vulde ik het zelf in. Tegenwoordig vind ik het ook spannend om te zien hoe andere kunstenaars met zo’n specifiek tentoonstellingsformat omgaan. Afgelopen weekend opende de tentoonstelling ‘Various Exhibition Titles’ die ik als curator maakte bij MAMA in Rotterdam. Daarvoor staat nu midden in de showroom een grote tribune, gericht op de grote kozijnen met daarachter de drukke Witte de Withstraat.

Ik heb kunstenaars Natasha Taylor, Mischa Doorenweerd, Florence Jung, Marijn Ottenhof en Elias Cafmeyer uitgenodigd om ieder één specifiek uitzicht door één van deze kozijnen als uitgangspunt te nemen voor het maken van een nieuw werk. Deze werken worden met behulp van rode theatergordijnen om en om getoond, met hun eigen altijd unieke uitzicht op een deel van de Witte de Withstraat als decor.

Bezoekers verplaatsen zich van de ene naar de andere kant van de tribune en krijgen zo, indien ze lang genoeg in de showroom blijven rondhangen, alle verschillende uitzichten vanuit de showroom te zien. Wat de verschillende kunstenaars met dit format hebben gedaan had ik zelf nooit kunnen bedenken.

Willem de Haan, Mountains Everywhere (2019)

Sinds je afstuderen in 2017 heb je al heel wat bijzondere ingrepen en projecten gedaan. Kun je er een aantal noemen?
In veel van mijn projecten is suggestie een belangrijk element. De suggestie van een tunnel die onder de Rijn doorloopt, de suggestie van een vliegveld in Amsterdam Noord of de suggestie van een aanrijding tussen twee geparkeerde auto’s. Uiteindelijk is het in dit medium natuurlijk de uitdaging om een idee zo realistisch mogelijk over te laten komen met een bescheiden installatie of handeling.

Ook humor en vervreemding spelen een belangrijke rol in je werk.
Kun je hier wat over vertellen?
Deze twee begrippen zie ik eigenlijk bijna als synoniemen van elkaar. In de mainstream comedy worden grappen voornamelijk verteld of geschreven. Verbaal (dus) wordt een vervreemdende situatie geschetst die door het publiek kan worden ingebeeld. Het publiek raakt in verwarring, maar dan komt de punchline van de grap. Die zorgt ervoor dat je de grap ‘snapt’. Als een soort reflectiemoment kijkt het publiek terug op de het vervreemdende moment en krijgt zo door waar die verwarring vandaan kwam. En dan lachen natuurlijk, want wat ben je er toch in getrapt.

Die momenten van verwarring of vervreemding, die aan elke grap vooraf gaan, dat zijn de momenten waar ik zelf het meest van geniet. Die probeer ik in mijn werk dan ook op een visuele manier neer te zetten. Het grote verschil met een gemiddelde grap is dus dat ik probeer de punchline achterwege te laten en daarmee het moment van vervreemding zo lang mogelijk vast te houden. Dat is het humoristische moment denk ik.

Voel je je verwant met iemand als Wim T. Schippers?
Ik denk dat Wim heel goed is in precies deze manier van vervreemden, zonder punchline. Sowieso heb ik altijd het gevoel dat ik niet alleen maar aan het pionieren ben, maar ook verder werk in een interesse voor alledaagse absurditeiten die altijd al heeft bestaan. Ik denk alleen dat de manier waarop deze interesse geuit wordt zichzelf wel continu moet blijven heruitvinden. Daar is mijn generatie nu heel druk mee.

Kijk bijvoorbeeld eens naar het werk van jonge kunstenaars als Dante van Elburg en Elias Cafmeyer. En daarna naar een oudere generatie met John Kormeling en Guillaume Bijl. Soms is het fijn om te weten dat je niet in je eentje aan een bepaald thema of methode werkt, maar er ook andere mensen bezig zijn dit naar het volgende niveau te tillen (zelfs al voordat je zelf bestond). Als een soort teamsport. Ik heb een tijdje terug trouwens nog een werk van Wim T. Schippers nagemaakt.

Kun je voor ons je atelier/studio omschrijven?
Ik huur een aantal vierkant meters in een grote loods in het oude havengebied in Rotterdam. Zoals inmiddels gebruikelijk in deze loods heb ik samen met mijn studiogenoot Maarten Bel zelf een verdieping bovenop onze vierkante meters gehuurde grond gebouwd. De ruimte boven kan worden afgesloten voor klein-, schoon- en kantoorwerk. Beneden is altijd stoffig en vies, daar wordt ook misschien wel het meeste tijd doorgebracht. Het formaat van die benedenruimte is duidelijk te zien aan een aantal sculpturen die ik tot op heden heb gemaakt. Bijvoorbeeld ‘Metrostation Eekteweg’ paste er precies in zijn geheel in.

Willem de Haan, Metrostation Eekteweg (2018)

De rest van de loods is gevuld met meubelmakers, bandjes, tatoeëerders, fietsenmakers, etc. Als er zich een situatie voordoet waarin ik een materiaal nodig heb waar ik zelf gebruikelijk niet mee werk is er altijd wel iemand anders in de loods die er raad mee weet. Er zijn al veel op maat gemaakte metalen onderwerpen geruild voor een kratje bier.

Willem de Haan, Mountain on Suitcase II (2019)

Je hebt onlangs een vliegveld in Amsterdam Noord gerealiseerd, kun je hier wat over vertellen?
Amsterdam Noord voelde voor mij altijd als een dorpje dat per ongeluk aan Amsterdam vast zat, met het IJ ertussen om de grens te bewaken. Dat gevoel veranderde op het moment dat de Noord-Zuidlijn geopend werd. Het iconische stedelijke element, de metro, was nu ook in Noord. Een grote stap voor de infrastructuur tussen Noord en de rest van de wereld.

Hetgeen dat na die Noord-Zuidlijn nog het meest nodig leek in Noord was een eigen vliegveld. Dan zouden toeristen niet eens meer het centrum door hoeven om er te komen. Patty Morgan faciliteerde de ruimte voor de vertrekhal, tijdens een duo tentoonstelling daar met Kamagurka. Vervolgens kreeg ik een belletje van de Stichting NDSM dat ze daar voldoende ruimte hadden voor uitbreiding van het project. Ideaal, want dat was precies wat nog nodig was voor de landingsbaan.

Willem de Haan op de landingsbaan NDSM Amsterdam Noord, foto: Jan Pieter Ekker

Hoe begin je aan een nieuw project?
Veel projecten beginnen vanuit een bepaalde locatie. Vaak is er iets vreemds gaande en dat probeer ik dan met mijn werk te complimenteren. Als een eerbetoon aan de bestaande situatie voeg ik er iets aan toe. Soms zijn dat plekken die ik nog helemaal niet ken. Zo ben ik uitgenodigd om binnenkort een tijdelijk publiek sculptuur te ontwikkelen voor een industriegebied in St. Petersburg. Een context waar ik me nu nog niet heel duidelijk iets bij voor kan stellen. Bij dit soort projecten is het locatiebezoek voorafgaand aan de productie het belangrijkste moment.

Andere projecten beginnen geheel toevallig. Zoals de digitale collage serie ‘Mountains Everywhere’ die in eerste instantie uit een photoshop foutje ontstond wat meteen al een vreemd perspectief opleverde. Zo zijn er heel veel geniale dingen die al beginnen met ontstaan vanuit een toevallige samenloop van omstandigheden. Ik denk dat het belangrijk is om scherp te blijven voor dit soort momenten en de artistieke potentie van alle dagelijkse bezigheden te blijven inzien.

De installatie Mountain on Suitcase II (2019) koffer, stenen, serie van 6 piëzo prints, in lijst

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?
Volgende week organiseer ik een comedy avond in Comedy Club Haug, waarbij zowel kunstenaars en komieken optreden. Het idee daarachter is dat alle grappen fysiek in de ruimte aanwezig moeten zijn. Er worden dus geen grappen verteld, ze worden allemaal live opgevoerd, in de vorm van komische acties of situaties, maar ook als objecten met een komisch karakter.

Verder ben ik van plan komend voorjaar onderzoek te doen naar de artistieke potentie van de spits. De drukste tijd van de dag waarop iedereen in beweging lijkt te zijn. Ik vind het interessant om dit soort hedendaagse logistieke uitdagingen te vergelijken met logistieke uitdagingen van het verleden zoals de bouw van de Stone Henge. Bij beide uitdagingen komen heel veel mensen kijken. Maar waarbij het voor de één de oplossing vormt is het voor de ander juist het probleem. Ook is er natuurlijk alweer een nieuwe serie collages onderweg, ook eentje waarbij grote mensenmassa’s een belangrijke rol spelen.

Willem de Haan, speciale editie: North American Mountains (2019)

Kun je iets vertellen over het project Mountains Everywhere en de speciale editie die je voor ons maakte?
Allereerst bedankt voor de uitnodiging. De serie bestaat uit zes digitale collages waarop de zes verschillende continenten te zien zijn. Deze zijn herkenbaar aan de bergtoppen die op dat specifieke continent staan. Je zou het een grafische weergave van het continent kunnen noemen. De methode van collageren die ik er voor heb toegepast zorgt voor een vervreemdend visueel perspectief. Maar dat ziet iedereen ook zelf wel. Dit perspectief ontstond tijdens een poging op Photoshop een gezamenlijke skyline te maken van de Pyreneeën en de Alpen. Het resultaat daarvan heb ik gelukkig nog niet gezien.

De nieuwe editie van Willem de Haan is te zien bij DE.GROEN in Arnhem t/m 22 december 2019 – Mountains Everywhere (2019)
ERIK MATTIJSSEN – 2 nieuwe edities
19 september 2019 19:44 Leave a Comment
Het werk van Erik Mattijssen is enigszins overrompelend. Het is een intense omarming van de wereld van de dingen. Zoals je als kind soms overvallen raakt door de detaillering en de sensatie van kleuren van een plek. Mattijssen voelt zich thuis in die vreemde tussenwereld van droom en nostalgie. Waarin alles tegelijkertijd om je aandacht vraagt. De opgevoerde kleuren en de grafische details maken dat je zijn collages werk op papier ondergaat als een bijzonder universum. Mooi zijn de verwijzingen en associaties met kunst en kunstenaars die overal opduiken.

Mattijssen heeft een lange staat van dienst met talloze galerie en museale tentoonstellingen. Hij maakte afgelopen jaren een aantal grote werken, onder andere voor het NKI AVL ziekenhuis in Amsterdam en het nieuwe LAM museum in Lisse. Tijdens een werkperiode in Parijs herontdekte hij zijn liefde voor de grafische details van exotische potjes en conserven. We zijn heel blij dat we op We Like Art nu 2 nieuwe edities kunnen brengen van deze nieuwe stillevens. De kleuren in de prints zijn waanzinnig, moeilijk om het computerscherm te evenaren.

We vroegen Erik Mattijssen in zijn fraaie atelier op de Amsterdamse Wallen naar zijn werk.

Hoe vond je destijds als jonge kunstenaar je eigen geluid?

Aan mijn studenten op de Rietveld Academie vertel ik graag dat het gewoon lang duurt voor je je eigen geluid gevonden hebt. In je studietijd ben je als een spons, alles uitproberend, maar ook geïntimideerd door je helden, je medestudenten, soms door je docenten. Dan is er een eindexamen waarin je je voor het eerst aan de buitenwereld toont. Ik had het geluk meteen opgepikt te worden door galeries, en daarna hard te kunnen doorwerken en tentoon te stellen.

Maar eigenlijk wist ik pas tien jaar na dat eindexamen waarover ik het wilde hebben, het besef dat wat ik maakte écht van mij was. Ik verbleef en werkte een jaar in Spanje waar niemand over mijn schouders meekeek. Dat was als thuiskomen, was zeer bevrijdend.

Hoe ziet je gemiddelde werkweek er uit?

Een week kan bij mij flink versnipperd zijn. Ik doe veel dingen door elkaar en daar ben ik ook wel goed in; multi-taskend door het leven. Natuurlijk moet je om vooruit te komen in je werk geconcentreerd zijn en al het andere even vergeten. Dat lukt mij vaak pas ‘s avonds laat, bij kunstlicht – gek genoeg. Mijn atelier heeft een groot glazen dak waardoor het juist overdag ideaal is om te werken, maar dan ben ik vaak onrustig. Toch lukt het me doorgaans veel tot stand te brengen, op allerlei fronten.

Werk je graag met muziek of in stilte?

Mijn atelier ligt aan een stille binnentuin midden op de Wallen. Er zingen merels en er bloeien bloemen; het is een paradijselijke plek. Niettemin moet er muziek zijn, afgewisseld met radio 1; de buitenwereld. Ik ben een omnivoor waar het muziek betreft en wissel Bach’s cello sonata’s af met Beyoncé en dan keihard. Gek genoeg gaat dat samen met een hoge vorm van concentratie. Zo zijn er delen van een tekening voor altijd gekoppeld aan nieuws over de val van een kabinet, of de MH17.

Je hebt vorig jaar een werkperiode gehad in Parijs die zijn invloed heeft achtergelaten op je werk, kun je hier wat over vertellen?

Dat is een grote verwennerij geweest; een half jaar in het hart van Parijs verblijven in een enorm pand met 200 andere kunstenaars en musici uit de hele wereld. Het Mondriaan Fonds beheert daar een atelier, dat ooit betaald is uit het legaat van mevrouw Holsboer. Je kunnen laven aan het enorme aanbod tentoonstellingen en collecties en aan elkaar, is een grote luxe.

Ik heb niet lang nodig gehad om te kunnen beginnen. Er was om de hoek van het atelier een fantastische kruidenierszaak, –zoals er weinig meer zijn– en die ben ik gaan portretteren. Het is een uitbundige hommage geworden. En dan heb ik me eindelijk eens echt verdiept in Henri Matisse, veel over hem gelezen en een tweede groot werk gemaakt, dat samengesteld is uit afbeeldingen van zijn laatste atelier.

Ik heb tijdens mijn verblijf ook een blog bijgehouden dat nog online is en veel gelezen wordt.

Kun je ons iets vertellen over hoe je in het algemeen begint aan nieuwe tekening?

Het een volgt uit het ander natuurlijk, ik maak geen grote stappen. In de loop der jaren heb ik een flink archief in mappen aangelegd waarop woorden als ‘Interieurs’, ‘Poppen’, ‘Behang’, en ‘Bloemen’ vermeld staan. Onder die rubrieken verzamel ik afbeeldingen van dingen die ik tegenkom en me opvallen. Dat kan een met plakfolie-in baksteen-motief bekleed douchekrukje uit Sint Petersburg zijn, of een handpop uit een speelgoedmuseum in Lissabon.

Het begint meestal met een kleine schets van een ruimte, die ik groot projecteer als basis en die ik langzaam vul. Zo ga ik te werk bij een tekening van fors formaat. Als ik klein werk, levert dat vaak een reeks op, zoals de Conservenserie. Mijn vader die in de conserven-voedingsmiddelen zat, was dol op al die mooie blikken en ik ook.

Erik Mattijssen, Hoogstraat deel 2 (2019), 300 x 202 cm

Is het maken van een tekening voor jou een reis of meer een parcours van A naar B?

Een reis klinkt aantrekkelijker dan een parcours, maar het is beide. De opzet van een tekening is bepalend als kader, en vervolgens groeit het gestaag met beelden die ik tegenkom, tot het allemaal klopt. Maar het gaat bedachtzaam met lange staar-pauzes. Ik moet ook in een vroeg stadium bedenken wat vóór in het werk zit, en wat achter. Ik werk dan ook niet als een schilder, maar als een tekenaar; van voren naar achteren. Omdat je niet met pastelkrijt over potlood heen kunt bijvoorbeeld, moet ik weten welk deel ik heel verfijnd weergeven wil, in potlood, om dan achterwaarts te gaan voor grovere delen.

In je werk gebruik je veel objecten, verzamel je deze objecten?

Nee, dat is nog wel eens teleurstellend voor bezoekers aan mijn atelier, die veel vazen, potten, dode bloemen en opgezette dieren verwachten. Het is er juist tamelijk leeg en opgeruimd. Behalve dan een enorme bak met duizenden pastelkrijtjes en een grote tafel vol gouacheverf. De objecten in mijn werk ben ik ooit ergens tegengekomen en zijn gefotografeerd, komen van de afbeeldingen die ik verzamel of ik heb ze verzonnen.

Erik Mattijssen, 99 cent, 65 x 50 cm

Je kleurgebruik is heel bijzonder, hoe ervaar je dit zelf?

Kleur is er altijd geweest, behoudens een korte periode begin jaren ’90 toen ik uitsluitend met potlood en conté krijt werkte. Het is zo’n opwindende, vreugdevolle aangelegenheid, kleuren kiezen, kleuren koppelen, dat ik niet zonder zou kunnen. Na mijn verblijf in Calcutta, in India, is mijn kleurgebruik nog meer uitgesproken geworden. Daar geloof je je ogen niet; wat kleur teweeg kan brengen. Als ik niet weet hoe ik verder moet, pak ik graag een boek van Kirchner (hoe hij roze naast turquoise zet) of ik kijk naar het werk van Hans Ebeling Koning, een van de beste kunstenaars van Nederland en volstrekt onnavolgbaar in zijn kleurkeuze.

Wanneer is een werk voor jou af?

Dat blijft voor niet-kunstenaars altijd een raadsel. Maar na eindeloos staren en scannen met je ogen, speurend naar een deel dat nog niet in orde is, weet je het ineens heel zeker: het is af.

L’épicerie en Kermisvrijer Stedelijk Museum Schiedam, 2019

Je hebt momenteel een solotentoonstelling in Museum Schiedam, wat laat je daar zien?

Dat is een eervolle uitnodiging, in een van de leukste musea van Nederland waar professionaliteit gekoppeld is aan aardig en zorgvuldig zijn. Niet- hiërarchisch is een zeldzaamheid in museumland. Het zijn eigenlijk twee tentoonstellingen. Eén is een kleine solo met een keuze uit de werken die in de NOG collectie opgenomen zijn, aangevuld met werken die me dierbaar zijn. Dus een doorsnede van wat ik maakte in de afgelopen 25 jaar. En dan heb ik van het museum de opdracht gekregen de Hoogstraat – de straat waaraan het museum ligt – te portretteren. Daaromheen is een heel levendige tentoonstelling samengesteld. De titel van mijn solo ‘Kermisvrijer, de ezel en andere zaken’ is ook de naam van het boek dat erbij uitgegeven wordt.

L’épicerie du Monde, 2018 Galerie Jean Brolly, Paris

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?

Eerst is er de Biënnale Gelderland, waar we met 16 kunstenaars werk voor maken dat vanaf oktober getoond zal worden in de binnenstad van Arnhem en in museum het Valkhof in Nijmegen. En volgend jaar is er hetzelfde museum opnieuw een solo met oud en nieuw werk!

Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?

Mijn huis hangt he-le-maal vol en daar beleef ik veel plezier aan. Het heeft iets geruststellends, thuiskomen en je omringd weten met werk waar je van houdt. Er hangt maar één klein stilleven van mezelf. Ik heb veel gekocht op veilingen, gekregen van vrienden, of geruild. Er kan nu eigenlijk niets meer bij. Door slim schuiven vond ik nog een plaats voor mijn laatste aankoop, een tekening/collage van Susanna Inglada.

Pickled Peppers en Polnische Art (2019), beide 70 x 45 cm, oplage 20

Kun je iets vertellen over de 2 speciale edities die je voor ons maakte?

Die komen voort uit het grote werk dat ik in Parijs maakte, over Izrael, l’épicerie du monde, de aantrekkelijke kruidenierszaak. In Parijs realiseerde ik me dat mijn liefde voor het grafisch ontwerp me ooit naar de Rietveld leidde. Kunst kwam later pas. En nog steeds raak ik niet uitgekeken in een winkel vol potjes en etiketten en namen van producten en hoe die vormgegeven zijn. Dit werk vat dat allemaal mooi samen.

De nieuwe edities van Erik Mattijssen zijn te zien bij DE.GROEN in Arnhem t/m 22 december 2019 (foto Natascha Libbert)

In Stedelijk Museum Schiedam is tot en met 27 oktober een solotentoonstelling te zien van Erik Mattijssen: Kermisvrijer, de ezel en andere zaken, een overzicht van bijna 25 jaar. Zie de website.
COLLECTIE DE.GROEN: Interview met Marjolein de Groen en Peter Jordaan
11 september 2019 10:23 Leave a Comment
Op de begane grond worden 4 tentoonstellingen per jaar geprogrammeerd. De vrije toegang en de bar, restaurant en terras van Collectie DE.GROEN maken het een laagdrempelige tentoonstellingsruimte voor hedendaagse kunst midden in het stadscentrum van Arnhem. Edo Dijksterhuis interviewde Marjolein de Groen en Peter Jordaan over hun bijzondere initiatief.

Marjolein de Groen en Peter Jordaan (foto Natascha Libbert)

Een snelkookpan van blikken

Kunst kopen is de beste manier om kunstenaars verder te helpen, vinden Marjolein de Groen en Peter Jordaan. Door hun collectie open te stellen en rondleidingen te geven, tillen ze de werken naar een hoger niveau en scherpen ze hun eigen blik.

Een motorjacht met vergulde kranen, een ronkende sportwagen, iedere avond uit eten in de duurste restaurants. De gebruikelijke verlanglijstjes van mensen met nieuw geld zijn totaal niet besteed aan Marjolein de Groen en Peter Jordaan. Het stel had al een heel kunstenaarsleven achter zich, onder het strijdbare motto ‘veel doen met weinig’, toen De Groen zo’n tien jaar geleden een aanzienlijke erfenis kreeg. Al snel was duidelijk: die moest ten goede komen aan de kunstwereld, want “wij weten hoe ingewikkeld het kan zijn om kunst te maken en voelen een bepaalde verantwoordelijkheid”.

Foto: Natascha Libbert

Een fonds op naam vonden ze te onpersoonlijk. Voor het openen van een gastatelier in Londen waren de geesten bij de beoogde partnerorganisaties nog niet rijp. Dus kozen ze voor de meest directe vorm van ondersteuning: kunst kopen. “Dat geeft veel voldoening”, vindt Jordaan. “Door een werk aan te schaffen help je een kunstenaar verder. Het is een eerlijke deal. En wij zorgen verder dat het werk in goede staat blijft.”

De kersverse mecenassen hadden in het verleden al kunst verzameld, vooral werk van collega’s dat ze ruilden tegen eigen creaties. De eerste aankopen deden ze binnen de eigen, Arnhemse kring maar het net werd al snel breder geworpen, ook internationaal. “We gaan – indien mogelijk – altijd op atelierbezoek”, vertelt De Groen. “Dat is het grote verschil met andere verzamelaars die meestal bij galeries kopen. Op beurzen lopen we soms wat schielijk rond, daar voelen we ons niet thuis, en met uitnodigingen voor dinertjes en feestjes doen ze ons ook geen plezier. Wij zijn nieuwsgierig naar de kunstenaar die voor ons het startpunt is, niet de kunstcircuit.”

Al snel waren alle wanden van hun woonhuis gevuld. “En dan huur je een depot”, schetst Jordaan de eerste stappen in hun verzamelcarrière. “Je gaat ook groter werk kopen, dat niets meer te maken heeft met de afmetingen van een woning. Dan zie je het niet meer en ga je het dus fotograferen om het op een website te zetten. Maar omdat kunst niet functioneert als plaatje voelden we steeds meer de behoefte om de werken echt te laten zien. We moesten op zoek naar een plek.”

Foto: Natascha Libbert

Op een podium

Dat zoeken deden ze zoals ze gewend waren, als kunstenaars. Ze struinden de rafelranden van de stad af, bekeken oude fabriekspanden en leegstaande loodsen. Toen een bevriend architect ze wees op een ruim honderd jaar oud bankgebouw in art nouveau-stijl waren ze niet meteen enthousiast: teveel een huis en ook nog in het centrum. “Wij vinden het gewoonlijk fijn om in de luwte te opereren maar hier staan we op een podium – zelfs mijn naam staat op het bordje bij de deur”, stelt De Groen. “Maar toen we voor het eerst binnenkeken, waren we blij verrast. De ruimtes zijn zo verschillend van afmeting en sfeer, van groot naar intiem, dat we meteen mogelijkheden zagen. En het is goed dat wij hier nu zitten, tegenover H&M en Burger King, en niet de zoveelste brillenzaak. Het is een soort stiltecentrum.”

Restaurant Collectie de Groen, foto Jan de Vries

Twaalf jaar had het pand leeggestaan. De plannen van de projectontwikkelaar die het had overgenomen van het conservatorium, dat hier jarenlang de ruimte had gedeeld met de dansacademie, waren gestrand in de crisis. Om het geschikt te maken voor kunst moesten systeemplafonds eruit en rotte balken vervangen. De koepel bij de entree werd hersteld in zijn stralende pracht, inclusief oorspronkelijke ornamenteel smeedwerk. Voor de grootste zaal werd een elegante doos-in-doosconstructie bedacht om voldoende wandruimte te hebben tussen de twee gevels met ramen.

Collectie DE.GROEN, Arnhem, foto: Jan de Vries

Het restaurant aan de voorkant hoort echt bij het geheel “want daarmee trekken we ook mensen binnen die anders niet zo snel een museum of galerie binnenstappen. Aan de achterkant hebben we een bar en een kelder waar studenten van ArtEZ feestjes organiseren en deejays draaien voor Radio De Groen. Daarmee houden we de jongeren erbij, waar natuurlijk ook veel van de kunstenaars onder vallen met wie we werken. Die tegenstelling tussen voor en achter maakt het gebouw compleet.”

Op de bovenste verdieping is het kantoor gevestigd. Hier staan rekken en kasten vol kunstwerken, zo’n 350 in totaal. “We hebben niets meer in huis. Toen we hier begonnen, hebben we alles eruit gehaald. We vonden het fair dat als we tentoonstellingen gingen maken met onze collectie, alles beschikbaar moest zijn, geen uitzonderingen.”

Collectieopstelling, foto: Ivonne Zijp

Artists on hold

Die presentaties heten SETUP en zijn genummerd. De meest recente aankopen krijgen een prominente plek. “We zijn nieuwsgierig hoe ze functioneren tussen de rest.” Tussen de ongeveer 35 werken stoppen de verzamelaars, die zichzelf tegenwoordig grappend ‘artists on hold’ noemen, ook altijd een werk van eigen hand zodat de goede verstaander weet: dit is een kunstenaarskunstcollectie. Vier keer per jaar is er op de vrij toegankelijke begane grond een solotentoonstelling, waarbij Berndnaut Smilde het spits afbeet door een wolk te maken in de foyer.

Berndnaut Smilde @ DE.GROEN

De spectaculaire foto die dat opleverde maakt nu deel uit van de collectie De Groen. “Het leuke aan tentoonstellingen is dat je werk lang in huis hebt en er een relatie mee opbouwt”, vindt Jordaan. “Wij kopen altijd uit de tentoonstelling maar doen dat vertraagd. Tijd is belangrijk, en lang kijken. Dat zet voor ons deuren open.”

De verzamelaars zijn wars van modes en hypes. “We laten ons niet gek maken”, stelt De Groen. “Ook niet als er bij academiepresentaties de schilderijen als zoete broodjes verkopen en de hebzucht in de lucht hangt – die sfeer van ‘je moet erbij zijn’. Dan maken we gewoon een afspraak: volgend jaar komen we op bezoek in het atelier.”

DE.GROEN, hekwerk van Alphons ter Avest

Die houding zorgt voor een bepaalde ontspannenheid, net als het vasthouden aan een vast jaarbudget waar nooit van wordt afgeweken. “We kopen af en toe een groter, duurder werk van een internationaal bekende kunstenaar”, schetst Jordaan de verzamelstrategie. “Zo wordt de collectie als geheel opgetild en daarmee ook het werk van de onbekendere kunstenaars. Er zitten namen tussen die in geen andere verzameling zitten en behoorlijk onzichtbaar zijn. Maar wij vinden dat ze geweldig werk maken dat gezien moet worden.”

Een programma zouden ze hun tentoonstellingsbeleid niet willen noemen. De ene presentatie reageert op de andere. Bij de solotentoonstellingen geven ze de exposanten de vrije hand. “Wij treden niet op als curatoren. De kunstenaar richt zelf in en wij helpen.”

PICK ME! Foto: Natascha Libbert

De huidige We Like Art-tentoonstelling wijkt af van het gebruikelijke patroon maar past volgens De Groen ook weer wel. “Er is overlap tussen onze verzameling en het We Like Art-aanbod. Bovendien houden we van de open blik waarmee Michiel en Carolien naar de kunstwereld kijken. Ze hebben een soort verfrissende lichtheid. En ze maken het voor een grote groep mensen aantrekkelijk om kunst te kopen, iets wat wijzelf met veel plezier doen.”

PICK ME! Foto: Natascha Libbert

Drieduizend minuten

‘Persoonlijk’ is het sleutelwoord bij Collectie DE.GROEN. “We wilden niet een instituut worden, een museum met suppoosten”, stelt de naamgeefster. “Toen ik een tijdje in Duitsland woonde en werkte, ben ik op bezoek geweest bij de Sammlung Hoffmann in Berlijn. Daar krijg je een rondleiding alsof je bij Edith Hoffmann thuis op visite bent. Hoogwaardig en kleinschalig. Ik dacht: zo kan het dus ook.”

Bezoekers aan de Arnhemse collectie moeten zich van tevoren inschrijven, alleen of gezamenlijk. In het begin ontvingen de eigenaren twee groepen per dag maar inmiddels is de frequentie gestabiliseerd tussen de zes en tien rondleidingen per week. “We hadden geen vooropgezet verhaal toen we begonnen, wisten eigenlijk niet of we misschien na twintig minuten weer buiten zouden staan”, herinnert Jordaan zich. “Maar we zijn bijna altijd anderhalf uur bezig. Ons verhaal is een combinatie van anekdotes, liefde voor het werk en inhoudelijke informatie. Nooit zeggen we: de kunstenaar heeft dit en dit bedoeld. Dat zou ook raar zijn. We kopen dingen altijd juist omdat we ze niet begrijpen.”

PICK ME! Foto: Natascha Libbert

Het publiek delen van hun kunstbezit heeft hun relatie met de werken fundamenteel veranderd, vinden de verzamelaars. “Thuis ga je er al behoorlijk intiem mee om maar met al die andere ogen erop komen ze in een snelkookpan terecht en krijgen ze meer, andere betekenis”, vindt De Groen, terwijl Jordaan aanvult. “Zo’n groot schilderij van Kees Goudzwaard bijvoorbeeld, daar heb ik nu in totaal al twee-, drieduizend minuten over verteld. Zelfs in het kleine stukje dat ik zie vanuit de positie waar ik meestal ga staan, zie ik regelmatig nieuwe dingen en dat wordt versterkt doordat ik het moet formuleren. Dat heeft maar één nadeel. Ik hoop dat bezoekers nadat ze mijn verhaal hebben gehoord, hun eigen verhaal maken.”

Tekst: Edo Dijksterhuis

PICK ME! Foto: Natascha Libbert

Check de website van Collectie DE.GROEN voor informatie van de openingstijden van de tentoonstelling, restaurant en bar. Ook kun je je aanmelden voor de collectierondleidingen.
VERLENGD: We Like Art @ The Frozen Fountain
28 augustus 2019 08:41 Leave a Comment

We tonen tot en met zondag 8 september 2019 werk van Lieven Hendriks, Martine Stig, Hans Broek, Scarlett Hooft Graafland, Rosemin Hendriks, Misha de Ridder, Katrin Korfmann, Thomas Elshuis en Harry Markusse.

Alle werken zijn te koop met de KunstKoop. Die mooie regeling van het Mondriaanfonds waarbij je in 3 jaar of minder kunt afbetalen in termijnen voor je kunstaankoop. Het Mondriaan Fonds betaalt je rente. Check: www.kunstkoop.nl

Check een groot gedeelte van de werken die we laten zien hieronder in onze webshop. Je kunt natuurlijk ook meteen een hele setting met meubels erbij inslaan, geweldig toch zo’n boost in je huiskamer?

The Frozen Fountain, Prinsengracht 645, 1016 HV Amsterdam (route). Alle dagen van de week geopend!

13:00 – 18:00 Maandag
10:00 – 18:00 Dinsdag – Vrijdag
10:00 – 18:00 Zaterdag
12:00 – 17:00 Zondag

Installatiefoto’s: Martijn Vonck.

Overzichtsfoto Frozen Fountain 2019, foto: Martijn Vonck

KUNSTKOOP

Onderstaande werken zijn te koop met de KunstKoop. Die mooie regeling van het Mondriaanfonds waarbij je in 3 jaar of minder in maandelijkse termijnen kunt afbetalen voor je kunstaankoop. Het Mondriaan Fonds betaalt je rente. Check: www.kunstkoop.nl

Tip: het maandbedrag kun je berekenen op de website van de KunstKoop, je kunt al afbetalen vanaf 22,50 per maand. Zie https://kunstkoop.nl/desktop/nl/calculatieprogramma/
PICK ME! We Like Art @ DE.GROEN
14 juli 2019 10:52 Leave a Comment
We Like Art is dit najaar te gast bij Collectie DE.GROEN. In de zalen van het monumentale gebouw in de binnenstad van Arnhem maken we samen een groot overzicht van toonaangevende kunstenaars: we tonen keramiek, fotografie, schilderkunst en kunstenaarsedities. Het is een extraverte en uitbundige introductie op de kunst van dit moment.

We Like Art en DE.GROEN willen het plezier van kunst beleven en kopen overdragen op de bezoeker. Alle werken in de tentoonstelling zijn te koop, met prijzen vanaf € 300,-. Diverse kunstwerken zijn te koop met de KunstKoopregeling van het Mondriaanfonds.

Collectie DE.GROEN, Arnhem, foto: Jan de Vries

Collectie DE.GROEN

In 2017 openden kunstenaars en verzamelaars Marjolein de Groen en Peter Jordaan een vier etages, ruim 1.200 vierkante meter tellend expositiecomplex. Het voormalige bankgebouw is na een intensieve verbouwing tot een huis voor de kunst gemaakt.

Op de begane grond worden 4 tentoonstellingen per jaar geprogrammeerd. De vrije toegang en de bar, restaurant en terras van Collectie DE.GROEN maken het een laagdrempelige tentoonstellingsruimte voor hedendaagse kunst midden in het stadscentrum van Arnhem.

De collectie zelf op de eerste verdieping is te bezoeken met een rondleiding, deze kan gepland worden op de website: www.collectiedegroen.nl

Restaurant Collectie DE.GROEN, foto: Jan de Vries

Met werk van ruim 85 Kunstenaars – een indrukwekkende line-up:

Martine Stig
Thirza Schaap
Anouk Kruithof
Sarah Mei Herman
Lilian Eliens
Maria Roosen
Rosemin Hendriks
Marie Reintjes
Willem Weismann
Robert Zandvliet
Hadassah Emmerich
Gijs Assmann
Marjolein Rothman
Koen Vermeule
Maartje Folkeringa
Esther Tielemans
Dieuwke Spaans
Marjo Meijer
Niek Hendrix
Ronald de Bloeme
Michiel Hogenboom
Dagmar van Weeghel
Willem van den Hoed
Fiona Tan
Tanja Smeets
Ab van Hanegem
Scarlett Hooft
Graafland
Oscar Lourens
Wieteke Heldens
Niels Post
Louise te Poele
Roland Schimmel
Femke Schaap
Merijn Bolink
Isabelle Wenzel
Natascha Libbert
Aernout Mik
Arjan van Helmond
Erik Mattijssen
Koen Taselaar
Willem de Haan
Celine van den Boorn
Misha de Ridder
Lieven Hendriks
Marjolijn de Wit
Nik Christensen
Popel Coumou
Paul Kooiker
Annegret Kellner
Jasper de Beijer
Bas van den Hurk
Arja Hop en Peter Svenson
Eva Raeder
Juul Kraijer
Koen Delaere
Maura Biava
Mirjana Vbraski
Hellen van Meene
Tim Ayres
Katrin Korfmann
Berndnaut Smilde
May Heek
Kinke Kooi
Mariken Wessels
Coen Vunderink
Theo Jansen
Hester Oerlemans
Hans Broek
Marieke Gelissen
Jan van der Ploeg
Antoinette Nausikaa
Hinke Schreuders
Zaida Oenema
Jasper Hagenaar
Harry Markusse
Piet Dieleman
Jennifer Tee
Kees Goudzwaard
Nina Bovasso
Marijn Akkermans
Roy Villevoye
Inez van Lamsweerde & Vinoodh Matadin
Jannemarein Renout
Marleen Sleeuwits
Sander Reijgers
Roos Holleman
Lenneke van der Goot
Thomas Elshuis
Johannes Langkamp

Foto’s Pick Me 2019: Natascha Libbert

PICK ME!

We Like Art @ DE.GROEN, Arnhem, 14 september t/m 22 december 2019
Grand Opening zaterdag 14 september, 17 uur.

Openingswoord door Verily Klaassen, Kunstliefhebber en Hoofd Kunstzaken Rabobank Nederland

DE.GROEN
Weverstraat 40
6811 EM Arnhem

Openingstijden tentoonstelling

woensdag: 12 – 17 uur
donderdag – vrijdag: 12 – 18 uur
zaterdag: 11 – 18 uur
zondag: 12 – 17 uur

Hier zie je wanneer restaurant en bar open zijn: link
Kimchi Beach – Willem van den Hoed
4 juli 2019 19:37 Leave a Comment

Beide foto’s achter glanzend diasec laten een ruimte zien in de grote stad als een soort kraaiennest van waaruit de kunstenaar de wereld observeert. Het belangrijkste thema in het werk van Van den Hoed is het spel van grote stadscontrasten, bekeken vanuit een intieme hotelkamer. Het glas dat beide werelden scheidt, speelt daarbij een belangrijke rol.

Tijdens zijn eerste fotoproject in Zuid-Korea in 2011 ontmoette Willem van den Hoed zijn toekomstige vrouw. Twee jaar later verhuisde hij naar Seoel. Het typisch Koreaanse Hyundai-appartement waarin ze vier jaar woonden fungeerde als een culturele camera obscura. Kimchi Beach is een persoonlijk verslag van het dagelijks leven in de dynamische metropool en biedt en passant een uniek inzicht in de manier waarop Van den Hoeds kunstwerken tot stand komen.

2302 (2015) | Peninsula Bangkok, 175 x 206cm (XL) / 150 x 176 (L), c-print, diasec, oplage 7

De afgelopen jaren woonde en werkte hij in Korea. Een tijd waarin hij zich verwonderde, maar het ook niet altijd makkelijk had om zich aan te passen. Zijn gedachten over deze fascinerende samenleving begon hij op te schrijven. “Wat begon als een therapeutische schrijfoefening groeide uit tot een dierbaar manuscript over mijn vier jaar in Zuid-Korea.” De verhalenbundel Kimchi Beach die in april verscheen, beschrijft op een prachtige poëtische manier het leven van de fotograaf in Zuid-Korea. Jeroen Visser, correspondent Korea voor de Volkskrant over de verhalenbundel:

“Kimchi Beach is met korte, haast dromerige schetsen van het leven in de elfde economie van de wereld een fascinerend en origineel verslag van hoe kunstenaar en fotograaf Willem van den Hoed probeert te aarden in de Zuid-Koreaanse metropool Seoul.

Of het nu gaat om het bezoek aan de gynaecoloog, de wekelijkse tenniswedstrijd met een groepje farmaceuten of het slopende werkregime van zijn Koreaanse vrouw; in ruim vijftig fijne verhalen combineert Van den Hoed op kunstige wijze persoonlijke ervaringen met scherpe observaties over de vaak veeleisende Zuid-Koreaanse samenleving.”

In nauwe samenwerking met Willem van den Hoed bieden we twee speciale edities aan bij dit geweldige boek. De twee fotowerken refereren direct aan bepaalde hoofdstukken. Willem van den Hoed beschrijft onder andere de exacte locatie waar de foto’s ontstaan zijn – en welke handelingen hij uitvoerde om tot het beeld te komen. Heel intrigerend.

Verdwijnpunten (2019), 24,3 x 44,4 cm, oplage 20 (klik voor groot)

Zoals bij het werk Verdwijnpunten:

‘s Avonds fotografeerde ik stukje voor stukje het textiel waar de stad vaag doorheen schemerde. De honderden foto’s heb ik later in mijn studio in Delft aan elkaar geregen tot het uiteindelijke fotowerk 1904 dat, met een breedte van meer dan tweeënhalve meter, ongeveer schaal 1 op 2,5 is.

Om scherp te stellen moest ik het licht in de kamer aan doen. Ik moest daarvoor steeds om het bed heen lopen naar waar de schakelaar zat. Daarna terug om het bed heen om het licht weer uit te doen voor de opname. Het licht in mijn kamer ging meer dan honderd keer aan en uit die avond. Ik ben benieuwd of het iemand is opgevallen. Mij zou het zeker zijn opgevallen als ik ergens in het uitzicht gewoond zou hebben.

In bovenstaande making-of video zie je de kunstenaar aan het werk in hotelkamer 1904.

De edities zijn afgewerkt met diasec waarmee het architectonische en het cleane van deze Aziatische samenleving benadrukt wordt. Je ontvangt bij je editie een gesigneerd exemplaar van Kimchi Beach. Check onderaan deze tekst de werken in onze webshop.

We vroegen Willem naar zijn tijd in Zuid-Korea en naar zijn werk:

Hoe vond je destijds als jonge kunstenaar je eigen geluid? Kun je ons iets vertellen over de carrière die aan je kunstenaarschap vooraf ging?
Het was tijdens een reis in 1992 naar Venetië, net na mijn afstuderen als bouwkundestudent in Delft. Vaag herinner ik me een ontspoorde romantische manoeuvre, maar scherp herinner ik me de troostende gewaarwording dat ik altijd zou kunnen tekenen.

Ik besefte dat ik de beschikking had over een verankerde ‘module’ waarmee ik schoonheid kon maken. Pas tien, vijftien jaar later, realiseerde ik me dat de module veel beter werkt in een autonome beroepspraktijk – en toen ben ik gestopt met bouwen.

Je hebt 4 jaar in Zuid-Korea gewoond en gewerkt – over deze jou dierbare periode schreef je een boek Kimchi Beach, dat onlangs verschenen is. Waarom schreef je deze schetsen over je leven daar? Hoe kwam je er toe?
De vier jaar in Zuid-Korea zijn me zéér dierbaar inderdaad, maar dat houdt niet in dat er geen moeilijke momenten waren. Mijn vrouw en schoonmoeder raadde me op een gegeven moment aan om mijn, bij vlagen tragikomische, ervaringen op papier te zetten. In eerste instantie een therapeutische schrijfoefening dus, die uitgroeide tot een omvangrijk werkstuk waarin ik tekst, tekening en fotografie kon samenbrengen. En uiteindelijk overheerst in het verslag het enthousiasme voor het land en de cultuur.

Hoe heeft deze periode in Seoul je werk beïnvloed?
Seoel ligt midden tussen de voor mij zo inspirerende Aziatisch metropolen. We hebben veel reizen gemaakt en ik heb veel gefotografeerd. De oogst werd in 2018 tentoongesteld in de Coming Home tentoonstellingen bij Piet Hein Eek en Roger Katwijk. Bij Lecturis verscheen de gelijknamige catalogus. Door Kimchi Beach heb ik ontdekt dat schrijven ook een bruikbaar creatief medium voor me is.

Kun je ons iets vertellen over hoe je begint aan nieuw werk?
Het begint altijd met de stad die zich aandient. Als ik een stad op mijn pad krijg ga ik zoeken naar een match tussen een hotelkamer (het bewoonbare statief) en het stuk stad waar de kamer uitzicht op heeft. Eenmaal aangekomen verzamel ik honderden tot duizenden detailopnames, waaruit ik terug in mij studio de uiteindelijk fotowerken opbouw.

Het maken van een fotografisch werk is voor jou meer een digitale constructie – eigenlijk meer het combineren van talloze foto’s en misschien een soort tekenen in Photoshop? Hoe werk je?
Ik begin met de constructie van een architectonische perspectieftekening. Deze perspectief geeft de geometrische werkelijkheid genadeloos correct weer; alles staat op zijn plaats. Daarna vul ik de vakjes in de tekening in met stukjes foto. Omdat die gemaakt zijn over een periode van dagen, kan ik voor elk onderdeeltje de belichting kiezen.

De werken worden dus uiteindelijk belicht door honderden zonnen en manen. Ik eigende me hiermee de vrijheid van elke schilder toe om vrijuit kleur en belichting te kiezen.

De titels van de werken worden doorgaans gevormd door het hotelkamer nummer. Daarmee ligt het coördinaat vast en kan het in de toekomst opnieuw worden ingenomen. Dit is ook waarom de geometrie correct moet worden gedocumenteerd – opdat toekomstige verificatie mogelijk blijft.

62, (2009) | Hotel Mayet, Paris, 124 x 278 cm, c-print, diasec, oplage 7

Kun je iets vertellen over de ‘cleane’ afwerking van je foto’s? Je werkt graag met een glimmende laag Diasec/perspex, waarom?
De perspectieven zijn minutieus op de pixel nauwkeurig samengesteld en dat vereist naar mijn mening een zo scherp en vlak mogelijke presentatie. Ik kies dus vaak voor Diasec, voor de donkere werken doorgaans mat, voor de lichtere werken glanzend voor mooie contrasten. Diasec verschaft het gelamineerde paneel ook een architectonische kwaliteit.

In je werk gebruik je soms ‘onmogelijke’ gezichtspunten, kun je daar iets over vertellen?
De methode met de geconstrueerde perspectief als startpunt, maakt het mogelijk om elk denkbaar standpunt in te nemen. Net buiten het raam op de drieëndertigste verdieping in Seoel bijvoorbeeld, of boven een dakgoot in Parijs. Elke perspectief is te construeren en de fragmentjes fotografie volgen gedwee. Ik vermoed dat ik deze vrijheid van standpunt nog veel verder moet benutten.

Coming Home, tentoonstelling bij Piet Hein Eek in Eindhoven

Je kleurgebruik is heel specifiek, in je boek heb je zelfs een Koreaanse kleurenwaaier opgenomen.
Kleur en belichting zijn cruciaal. Ik probeer kleurstellingen uit mijn (jeugd-) herinnering toe te passen op de geconstrueerde geometrie. Kleur en belichting verschaffen mij, veel meer dan de betekenis van de objecten in een scene, toegang tot emotie.

Kun je iets vertellen over de speciale edities die je voor ons maakte?
De Koreaanse fotowerken maken onderdeel uit van de cast uit Kimchi Beach. De plaats en de totstandkoming ervan wordt er in beschreven. Met We Like Art ontwikkelden we het idee om lichte versies, een soort schaalmodellen, van de zware monumentale fotowerken als speciale editie samen met het boekje aan te bieden.

De copiloot (2019), 26,5 x 40,8 cm, oplage 20 (klik voor groot)

Van den Hoed schrijft over het werk ‘de Copiloot’ in het boek:

“Door de hor van het kleine keukenraampje kan ik, aan de andere kant van het spoor tussen de appartementsgebouwen door, het Conrad Hilton in Yeouido zien; een gepolijst zwart blokje perspex met afgeschuinde bovenkant. Zolang de bouw van de PARC 1-torens stil ligt heb je vanuit het Conrad en zeker vanaf de hoge executive verdiepingen, een prachtig uitzicht over de Han Rivier met bruggen tot aan de horizon en Mapo aan de noordzijde van de rivier. Hoekkamer 3116, van waaruit ik de werken ‘Here’ en ‘3116’ fotografeerde is te zien vanuit ons keukenraam. De menselijke figuur in ‘3116’ is de copiloot met in haar hand een sneeuwwit oplichtende iPhone.”

Wanneer is een werk voor jou af?
Het werk aan één fotowerk is een weken-, maanden- of jarenlange zoektocht, maar uiteindelijk ontstaat er een overzichtelijk lijstje van de details waar mijn ogen blijven haken en dan is het een kwestie van dat lijstje afwerken. Daarna is het werk af.

Hoe ziet je gemiddelde werkweek er uit?
Mijn gemiddelde werkweek bestaat niet meer sinds de komst van de twee jongetjes. Tijdens het geven van de fles, of het wandelen van en naar het kinderdagverblijf, denk ik na en als er dan een paar uurtjes vrijkomen probeer ik achter de computer de verzamelde gedachten om te zetten in tastbare vooruitgang. Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat er toch nog wat uit mijn handen komt deze tijd. De beloning voor oud worden is een toenemende mate van trefzekerheid, denk ik.

Tentoonstellingsoverzicht Roger Katwijk, Amsterdam

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?
Thanks for asking! Ik heb al meer dan een jaar een groot project van opus magnum achtige proporties in gedachten. Het gaat alles wat ik tot nu als architect en kunstenaar gedaan heb verbinden, verklaren en tot op zekere hoogte zelfs legitimeren. In de komende tijd zal duidelijk moeten worden welke vorm het project gaat krijgen; een film, een aantal fotowerken of een roman. Of alle drie.

524, (2011-2017) | The Regent, Berlin, 140 x 172cm, inkjet on Baryta, diasec | oplage 7 – Collectie Museum Voorlinden

Heb je zelf thuis werk van collega kunstenaars?
Boven de piano hangt een prachtige, tussen twee glasplaten ingelijste, foto van Ram Katzir met de titel ‘Still Life’. Op de foto ligt op een grijze tafel een leeg grijs opengeslagen schrift met een grijze pen en een ongeopende grijs blikje water ernaast. De scene beeldt voor mij het angstige moment, nét voor de creatie uit; het writers block. Deze staat van verlamming kan uren of zelfs dagen aanhouden, maar uiteindelijk beweegt het loodgrijze potlood door de lucht naar het papier. Een klein zetje en dan ontstaat als vanzelf de tekening.

Willem van den Hoed in kamer 4808, Park Hyatt Tokyo

Willem van den Hoed heeft een oeuvre opgebouwd van indrukwekkende fotowerken. Vanuit hotelkamers overal ter wereld fotografeert hij stedelijke landschappen. De werken zijn gebaseerd op bestaande locaties, ze kloppen bouwkundig exact. Met precieze schetsen en berekeningen wordt een foto voorbereid. Een paar dagen achter elkaar worden honderden details verzameld op de uitgekozen plek. Eenmaal in de studio wordt een werk middels al deze fragmenten opgebouwd. Zo schildert Van den Hoed (met een digitale kwast) ongeveer twee maanden aan een werk.

Kunstwerken van Willem van den Hoed zijn opgenomen in meerdere bedrijfscollecties en museale collecties, waaronder Museum Voorlinden.

Speciaal voor We Like Art maakte Willem van den Hoed deze twee speciale edities. Het zijn prachtige hoogwaardige prints, die opgeplakt zijn en achter Diasec zijn geplaatst. Klik hieronder om beide versies in de webshop bekijken en bestellen.
WE LIKE ART @ The Frozen Fountain
28 mei 2019 08:57 Leave a Comment

Scarlett Hooft Graafland, Carpet, 120 x 150 cm

The Frozen Fountain is zo’n plek aan de Prinsengracht waar we graag komen. Sinds jaar en dag tonen ze hier meubels en items van bijzondere ontwerpers: van Piet Hein Eek tot Claudy Jongstra, van Studio Job tot Hella Jongerius. Het is er heerlijk struinen. Een poosje geleden benaderde The Frozen Fountain ons om een We Like Art presentatie te maken in de grote middenruimte. Een prachtige uitdaging waar we heel veel zin in hebben!

he Frozen Fountain 2019, Martijn Vonck Fotografie

We tonen van 14 juni tot en met zondag 8 september 2019 werk van Lieven Hendriks, Martine Stig, Hans Broek, Scarlett Hooft Graafland, Rosemin Hendriks, Misha de Ridder, Katrin Korfmann, Thomas Elshuis en Harry Markusse.

Je bent van harte welkom op de feestelijke opening op vrijdag 14 juni van 17 tot 19 uur.

The Frozen Fountain, Prinsengracht 645, 1016 HV Amsterdam (route)

Overzichtsfoto Frozen Fountain 2019, foto: Martijn Vonck

Misha de Ridder, La Justice, 100 x 125 cm

Harry Markusse, Untitled (Diamond Dark), 125 x 100 cm, acrylverf op linnen

Martine Stig, Profiles #6, C-print, 93 x 71 cm

Foto: Martijn Vonck

Katrin Korfmann, Homo Ludens 11, 100 x 70 cm

Lieven Hendriks, untitled, 26 x 31 cm

Rosemin Hendriks (2013), houtskool, conté, pastel, 66,4 x 49,5 cm

Thomas Elshuis, Blindspot & Traces #10 (75 x 60 x 3 cm), graphite en acryl op hout (dia aan de achterzijde)

CategorieGeen categorie

Speciale editie Hans Broek

Over de editie

Persoonlijke rondleiding

* Wat is een piëzografie?

Videoportret Hans Broek

Presentatie van nieuwe schilderijen bij We Like Art in Amsterdam

Meer lezen/luisteren over Hans Broek?

Over de editie

Informatie over de multiple

Over de speciale editie

Over de editie

About Joy (2015)

Ulay

Rabobank and Ulay

Information JOY (2015)

ULAY WAS HERE, Stedelijk Museum, Amsterdam

ULAY Foundation

OUROBOROS

UPDATE: ALLE AQUARELLEN ZIJN VERKOCHT, sorry als je misgreep. Tip: graag wijzen we je op een speciale editie van het nieuwe boek van Marc Mulders, deze is nog wel beschikbaar: link.

Edition information:

Informatie Colored Press Releases

Speciale editie Katrin Korfmann

Over de editie

Interview met Katrin Korfmann, Marjolein de Groen en Hester Alberdingk Thijm

* Wat is een piëzografie?

Paarden en schedels in de woonkamer

Vallen als een blok

Geen white cube

Blote billen

Een snelkookpan van blikken

Op een podium

Artists on hold

Drieduizend minuten

Collectie DE.GROEN

Met werk van ruim 85 Kunstenaars – een indrukwekkende line-up:

PICK ME!

NIEUWSBRIEF

**Information JOY (2015)**