Wat een heerlijke kloeke zeefdruk van Erwin Thomasse deze vibrerende cirkel! Samen met Michiel Schuurman (de vormgever/zeefdrukker verantwoordelijk voor onze fraaie We Like Art poster) maakte Thomasse in het Grafisch Atelier in Amsterdam deze druk met maar 3 kleuren slash drukgangen. De spoortjes van enkel, dubbel of driedubbelgedrukte lijnen zijn in al hun schijnbaar chaotische verbanden voer voor wiskundigen.
Het vertrekpunt van deze editie was een bizar gecontroleerde tekening van Thomasse met liquitex inkt getiteld ‘Portal’. Met een duizelingwekkend patroon van kleine korte streepjes. And Tall and of a Port in Air volgens de dichter Wallace Stevens. Erwin Thomasse kwam al eerder voor bij op ons blog, namelijk als de maker van dit auraportret van Kim Jong-Il, ijzersterk.
We schreven toen: “Thomasse(1972, Eindhoven) is een speelse debunker – van spirituele kwakzalverij, dwingende (rijkdom belovende) kettingbrieven tot ego-branding. De kunstenaar prikt het allemaal door met zijn grafische en samengestelde beelden en gaat er heerlijk plagerig mee aan de haal. Wij smullen van zijn Wodka spuitende Boeddha fonteintje. Maar ook zijn monument voor de reizigers die gestrand waren gedurende de uitbarsting van de Eyjafjallajökull vulkaan mag er zijn; een wat oenig ogend 15 cm hoog roze-rood geurende kaars.”
We stonden stil bij het portret van de grote leider, een door Thomasse opgeblazen lage-resolutie foto gecombineerd met een vlammende pseudo-spiritualistische aura foto.
Een raadselachtig instant-icoon. Een loeigrote print met geweldig felle kleuren die door het print procédé minimaal 75 tot 200 jaar lichtecht zou moeten blijven. Een mooie beeldecho van de op hol geslagen Noord-Koreaanse propaganda-posters in zuurstokkleuren.
Heel tof om nu weer nieuw werk te laten zien van Thomasse – die overigens ook heel fraai werk maakt voor Vlisco, kijk even hier.
titel:
geen titel (2014)
techniek:
driekleurige zeefdruk (Yellow, Magenta en Cyaan) op duurzaam 300 grams Hello Gloss papier, oplage van 25
afmetingen:
70 x 70 cm (papiergrootte)
prijs:
Dit werk is inmiddels uitverkocht
verkoopinfo:
Informeer bij ons naar beschikbaar werk van Erwin Thomasse
Lieven Hendriks, Untitled (5 stars) (2013), 45 x 55 cm, acrylverf op linen, uit een reeks van 5
Zelden zien we zulke heerlijk minimale schilderijen met zoveel lef. Hendriks wordt vaak als moderne de trompe l’oeil schilder omschreven, het bedrieglijke 3D-effect dat schilders al sinds de 17de eeuw toepassen. Dat is ook zo; zijn doeken lijken echt doorboord door kogelgaten, of als bespijkerde wanden getooid met kluwen ijzerdraad, spiegels van condens waar met een vinger in getekend is. Het zijn dwingende en speelse schilderijen.
Hendriks wil zich niet verliezen in het schilderen. Elk doek lijkt perfect volgens plan uitgevoerd van A naar B. In een interview zegt hij: “Een schilderij is goed wanneer de uitvoering van het idee bovenop het idee is komen te liggen en dat het schilderij daardoor klopt als een bus.”
Ha Lieven, kun je iets vertellen over hoe deze werken tot stand zijn gekomen?
“Het schilderij Stars heb ik gemaakt voor de tentoonstelling The multiple show bij galerie Vous Etes Ici. Aan de deelnemende kunstenaars was gevraagd “werk in een kleine oplage te maken, waarin elk afzonderlijk werk tot dezelfde familie behoort, maar toch unieke kenmerken heeft”. Het schilderij Stars dat ik laat zien is er een uit een serie van vijf. Het schilderij is een trompe l’oeil van een beschadigd schilderij; het wekt de illusie dat er vijf sterren uit het doek zijn gesneden. Sterren worden over het algemeen gebruikt om succes en kwaliteit te duiden of sensatie te illustreren. In dit werk lijken de sterren juist verwijderd te zijn. Daarnaast is het schilderij ook te lezen als een schilderkunstige sterrenhemel. Sterren die inmiddels niet meer bestaan, maar nog wel te zien zijn. Het schilderen van afbeeldingen die niet zichtbaar, maar wel nadrukkelijk waarneembaar zijn, is een van de onderwerpen binnen mijn werk.”
Lieven Hendriks, Untitled (5 stars) (2013), 45 x 55 cm, acrylverf op linen, uit een reeks van 5
Waarom laat je juist dit werk zien in de Westergasfabriek?
“Het kleine formaat en de ‘unieke oplage’ maakt het mogelijk om het werk binnen het Start Buying Art concept aan te bieden.”
Wat maakt deelname aan Start Buying Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
“We Like Art heeft zich bewezen als een professionele organisatie die op een interessante manier tentoonstellingen maakt. Het is goed dat er altijd veel te zien is. En bovendien is het aantrekkelijk om mee te doen aan een show die goed bezocht wordt.”
Zou je zelf een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling willen kopen?
“Er zijn meerdere deelnemende kunstenaars die ik goed vind, zoalsRoy Villevoye of Koen Taselaar. Maar of ik iets zal kopen is natuurlijk afhankelijk van het werk dat wordt gepresenteerd. Ik ben benieuwd!”
Wat zijn je plannen voor het komende half jaar?
“Op dit moment ben ik hard aan het werk voor een aantal presentaties later dit jaar en begin volgend jaar. In september heb ik een solo bij galerie Sturm in Stuttgart en in november zit ik in Reload; de Biënnale Gelderland in Nijmegen. Begin 2015 heb ik een tentoonstelling bij Francis Boeske Projects in Amsterdam.”
Kom dit werk bekijken in de Westergasfabriek tijdens de aftrap van het nieuwe galerieseizoen. We tonen betaalbaar werk van aanstormende en toonaangevende kunstenaars. We werken samen met het Mondriaan Fonds om de zegeningen van de KunstKoop te promoten. Lenen voor je kunstaankoop tegen 0% rente: een prachtige stimulans voor de afname van goede kunst. De rente wordt vergoed door de overheid. Bij de werken in de tentoonstelling staan de maandbedragen die je met de KunstKoop van het Mondriaanfonds kunt afbetalen.
Praktische informatie Start Buying Art
Locatie: Machinegebouw, Westergasfabriek Amsterdam
Data: 4 t/m 7 september 2014
Open: alle dagen 11.00 – 19.00 uur
Toegang: € 5,-
Ronald de Bloeme, King III (Print) (2014), Hout- en Linoleum print op papier, 138 x 95 cm, (oplage 15). Foto: Hans-Georg Gaul, Berlijn
1. Ha Ronald, kun je iets vertellen over hoe dit werk tot stand is gekomen?
“Mijn werk dat hier op de Westergasfabriek getoond wordt is een onderdeel van een groot project van in totaal vijf verschillende kunstenaars die het afgelopen half jaar in de Drukkerij van Carpe Plumbum samen hebben gewerkt op de Spinnerei in Leipzig. Deze kunstenaars zijn Ronald de Bloeme, Wernher Bouwens, Chistoph Ruckhäberle, Thomas Siemon en Edouard Wolton. We gingen elk een individuele solo print maken (hoogdruk) van linoleum of hout. Het formaat hadden we gezamelijk bepaald op 95 x 138 cm. Dit is zeer afwijkend want het is zeer groot voor een linoneum- of houtdruk!
Tijdens het maakproces gingen we ook Print Jams maken. Dit betekende dat wanneer we klaar waren met het drukken van bijvoorbeeld de “blauwe” ster van mij, of de “gele” lijn van Thomas etc., dan begonnen we op lege vellen papier de “Jams” te maken. We drukten elkaars motieven, in dezelfde en/of andere kleurengangen, over en naast elkaar heen. Op deze manier ontstonden uit verschillende onderdelen van onze individuele beelden één collectief beeld. Deze Jamsessions werden continu bepaald door een gecontroleerd toeval dat wij stuurden. Samen besloten wij tijdens de Jamsessions wanneer een druk klaar zou zijn of niet.
Veel van deze portretten zijn nog t/m 9 juni te zien in de tentoonstelling Kinderportretten in Museum van Loon in Amsterdam. In het rijkelijk gedecoreerde interieur van Museum van Loon hangen op het moment portretten van kinderen uit de zeventiende eeuw tot nu. De kinderen van de regentenfamilie worden al eeuwenlang door bekende Nederlandse schilders geportretteerd. Deze schilderijen zijn nu niet alleen voor het eerst in het museum te zien, maar gaan daarnaast een dialoog aan met het werk van Lampe. Er hangen grote doeken van Lampe, maar ook kleine portretten op papier. Lampe heeft zelfs de kinderen Van Loon geportretteerd.
De historische schilderijen zijn gedetailleerde portretten waarbij je het idee krijgt het karakter van het kind af te kunnen lezen aan de houding en attributen. Hoe anders is dat bij Lampe! Haar schilderijen lijken vluchtig geschilderd, met dunne verfstreken lijkt ze een tijdelijk moment vast te leggen. Lampe is er bovendien niet op uit om het karakter van de geportretteerde vast te leggen, ze creëert van tevoren een karakter wat ze wil schilderen. Met attributen en met foto’s ter inspiratie vraagt ze haar modellen om een bepaalde houding aan te nemen. Het is soms een echte verkleedpartij. Dat wordt vervolgens gefotografeerd, waarna Lampe een schilderij maakt. Een portret wordt hier ingezet om het verhaal van de kunstenaar te vertellen. De combinaties van historische portretten en de werken van Katinka Lampe prikkelen om het goed te bekijken.
In een paar vitrines liggen kleinere werken, waaronder ook het origineel van de speciale editie. Het is een vreemd portret, van een meisje dat tegelijkertijd uitdagend, maar ook onzeker kijkt. Het lijkt alsof ze ieder moment haar ogen neer kan slaan. Die kwetsbaarheid is in veel van haar portretten zichtbaar.
Van dit werk is een c-print op multiplex gemaakt, de editie is voor € 195 inclusief boek te koop. Het boek van 99Uitgevers doet alle eer aan de schilderijen, die paginagroot worden weergegeven. Daarnaast zijn er een aantal foto’s van het atelier en van een fotoshoot toegevoegd en ook een essay geeft toelichting over de werkwijze.
Je kunt de multiple bij ons bestellen. Dit zijn de gegevens: Titel: 194194 (2014), Formaat print: ø 19.4 cm, C-print op 19 mm berken multiplex paneel, oplage: 50, genummerd en gesigneerd. UPDATE: de editie is inmiddels uitverkocht.
Jarenlang fotografeerde hij de metamorfose van het stationsgebied. In oktober komt zijn fotoboek Centraal uit over dit project, waar 2 ijzersterke speciale edities bij verschijnen.
De reiziger op Rotterdam Centraal moest voortdurend opnieuw zijn weg vinden tussen bouwmaterialen en kranen. Wilschut wilde juist zichtbaar maken wat je als reiziger niet kon zien. Hij zocht naar een overzicht en besloot te fotograferen vanuit een hotelkamer tegenover het station:
“Vanuit deze ruimte op de 12e verdieping keek ik dagen en nachten uit op het Stationsplein. Geen moment zag er hetzelfde uit: de ene dag reden tientallen vrachtwagens met zand af en aan, waar de volgende dag het plein er stil en verlaten bij lag. Striemde soms de regen tegen de zonwerende ruiten van mijn kamer, een uur later baadde het plein zich in het schelle zonlicht.”
Wilschut legde het proces vast en zoomde soms in op details. Toen hij met dit project begon stond het oude stationsgebouw er nog. Terwijl dat werd afgebroken ontstonden er tijdelijke wonderlijke bouwwerkjes en op de achtergrond verrees het nieuwe station. Juist de tussenmomenten, de tussentijdse architectuur met overkappingen en tijdelijke gebouwen, spreken Wilschut aan. Toch gaan zijn foto’s niet alleen over een specifiek station. Er is meer zichtbaar dan alleen de vorderingen op de bouwplaats. Het veranderende weer, verschillende lichtinvallen, maar ook details op de foto’s zorgen voor gelaagde beelden. Iedere foto heeft een eigen kleur en atmosfeer. Wilschut gebruikt intense kleuren kleur en weersomstandigheden als een palet om het veranderende stadsgezicht te verbeelden.
Ook de hotelkamer begon op een gegeven moment mee te spelen. Gaandeweg vielen details en veranderingen in de kamer Wilschut op. De grote bouwlampen beïnvloedden de sfeer in de kamer. De lichtinval op bijvoorbeeld het plafond bleek opeens ook interessant. Zo maakte hij naast de foto’s van het stationsgebied ook abstracte foto’s van de hotelkamer, die een zijdelingse plek krijgen in het boek.
Bij het boek Centraal verschijnen twee speciale edities, elk in een oplage van 30 stuks. Voor € 350 krijg je het boek inclusief een print van 40 x 50 cm op dibond met ophangframe. Op de ene editie is een bouwterrein in diepe mist te zien. Op de voorgrond zijn de bouwhekken en bouwmachines nog te herkennen, maar in de achtergrond schijnen alleen de bouwlampen door de mist heen. De plek is haast onherkenbaar, ondefinieerbaar. Maar dan vallen opeens de neonletters Centraal Station van het oude stationsgebouw op. Je moet goed kijken om de foto te duiden.
Hans Wilschut, Speciale Editie Centraal 2 (2014), 40 x 50 cm, € 350
Bij de tweede editie is het nieuwe station zichtbaar. Dikke regenspetters op het raam weerspiegelen allerlei kleuren en vormen een tweede laag op het uitzicht. Brede zebrapaden veranderen in grafische patronen. Het nieuwe station is een grote lichtbron tussen de donkere gebouwen en straten, maar tegelijkertijd blijft het door de regen een ongrijpbaar gebouw.
Journalist en kunsthistoricus Edo Dijksterhuis en theater- en televisiemaker Wilfried de Jong schrijven teksten in Centraal. Bestel de speciale edities van Centraal, klik hier.
Wij zijn sinds het aanschouwen van het kleine werkje Pornohoek in de trotse Burgerzaal fan van deze jonge schilder.
We schreven eerder in 2011:
Thijs Jansen (1986, Groningen) viel afgelopen jaar op bij de Koninklijke Prijs voor Schilderkunst in het paleis op de Dam. Niet alleen vanwege het afwijkende formaat – veel deelnemers kiezen voor kloeke schilderijen van gemiddeld 2 meter hoog – maar ook vanwege het naïef ogende schilderwerk en het banale onderwerp. Jansen lijkt wat dat betreft een slim uitgekozen artiestennaam.
Melvin (2014), handgekleurde aquatint ets op Hahnemuhle 300 gr. etspapier, oplage 25, € 238,-
Het fraaie piepkleine paneeltje De Pornohoek dwong de toeschouwer om op een paar centimeter van het werkje de liefdevolle details van het genre te bewonderen. Check die lullige gepenseelde plankjes versus de precieze covers. Moet best hilarisch geweest zijn voor de kunstenaar toen de juryvoorzitter en de koningin tijdens hun ronde bij hem een praatje kwamen maken.
Ernst (2014), handgekleurde aquatint ets op Hahnemuhle 300 gr. etspapier, oplage 25, € 238,-
Voor een wel heel sympathieke prijs koop je dit speelse object van een kunstenaar die dartel en virtuoos met vormen, kleuren en materiaal experimenteert. Dit werk bestaat uit een cirkel en twee propellerachtige vormen. Vormen die lijken te kunnen bewegen, alsof het werk zo roterend door de kamer kan gaan spinnen.
Sassen maakt ook prachtige fotoboeken, zoals Roxane en Etan & Me, waarin elke keer 1 project centraal staat. De limited editions van deze boeken bieden de mogelijkheid om voor een betaalbare prijs een foto van Sassen in huis te halen. Sinds Viviane Sassen in het Moma tentoonstelde zijn haar prijzen namelijk flink gestegen. De edities die we eerder op We Like Art toonden zijn inmiddels uitverkocht.
De fotoboeken Roxane en Etan & Me (Oodee, Londen) hebben het typerende Sassen gebruik van vormen, kleuren en schaduwen, maar laten tegelijkertijd een persoonlijke relatie met de onderwerpen Roxane en Etan zien. Hier gaat het niet alleen om grafische elementen, maar ook om wie er wordt geportretteerd. Het opvallende bij deze twee projecten is namelijk dat de gezichten van deze twee personen veelvuldig in beeld komen. Dit in tegenstelling tot ander autonoom werk van Sassen waar gezichten vaak niet duidelijk te zien zijn. De persoonlijke fotoboeken geven een kijkje in het creatieve proces en de manier van kijken van Sassen.
Het net uitgegeven Etan & Me gaat over Etan, een jongeman die Sassen ontmoette in Pikin Slee, een dorp in de jungle van Suriname. Ze portretteerde Etan van alle kanten en soms met schmink op zijn gezicht. Ook op de print bij de limited edition heeft Etan groenige metallic schmink op zijn gezicht. Hij wendt zijn blik af.
Sassen fotografeerde Etan zo vaak, omdat ze zich afvraagt in hoeverre je naar jezelf kijkt wanneer je een geliefde bekijkt. In hoeverre heb je grip op diegene die je lief hebt? Sassen weet dit vraagstuk te visualiseren in het boek door portretten van Etan af te wisselen met vervormde en vervaagde zelfportretten. Sommige foto’s zijn zó sterk vervormd dat de oorspronkelijke foto ongrijpbaar wordt. De serie was te zien in Johannesburg bij Stevenson Gallery.
Speciale Editie Etan & Me (2013), 72 pagina’s, 43 afbeeldingen, 28,2 x 20,5 cm, oplage 50 + gesigneerd en genummerde fotoprint (24,5 x 18 cm). NB deze editie is inmiddels uitverkocht
Het boek Roxane is ook persoonlijk en ongrijpbaar tegelijk. Hetis een ode aan styliste Roxane Danset waar Sassen veel mee samenwerkt. ‘Ik raakte erdoor geïntrigeerd omdat ik haar nooit helemaal kan peilen. Ik krijg steeds maar een laagje van haar te pakken. Ze blijft een mysterie.’ Ook in het boek blijft Roxane een mysterie, op iedere foto lijkt ze wel een ander personage. Iedere keer staat het lichaam centraal, soms is enkel een uitsnede van een lichaamsdeel te zien, maar andere keren neemt Roxane vreemde houdingen met haar lichaam aan, waardoor vervolgens fascinerende schaduwen ontstaan. Doordat je hetzelfde onderwerp steeds op een andere manier en in een andere houding ziet, wordt je meegenomen in de manier van kijken van Sassen.
Al twee maanden na het verschijnen was Roxane uitverkocht. De limited edition is nog wel via ons beschikbaar! Dat is alleen maar fijner, dan krijg je niet alleen een mooi boek, maar ook een foto thuisgestuurd van Roxane. Ze is op de rug te zien, gehuld in een rode panterjas uitkijkend naar een blauwe lucht. Een foto om bij weg te dromen. Maria Barnas schreef een (schaduw)gedicht bij het boek.
Speciale Editie Roxane (2012), 76 pagina’s, 43 afbeeldingen, 28,2 cm x 20,5 , oplage 50 + gesigneerd fotoprint (25 x 17 cm). Je kunt de speciale editie in onze shop bestellen. NB er is nog maar 1 beschikbaar exemplaar.
Het Fotomuseum in Rotterdam toont van 8 maart t/m 1 juni 2014 de grote ruimtelijke installatie Umbra, waarin het spel met schaduw in de foto’s van Sassen centraal staat.
Dieleman heeft hiervoor foto’s van de werkvloer van zijn atelier tot monochromen gemanipuleerd. Door het raster worden deze eenkleurige foto’s van allerhande schildersattributen, zoals verfblikken, kwasten of dikke olieverf enorm dynamisch en vragen ze om met veel aandacht bekeken te worden.
De onderliggende foto’s zijn stuk voor stuk verwijzingen naar de naar binnen gerichte schilderpraktijk van Dieleman. Zijn recente schilderijen bestaan veelal uit zes kleurvlakken die netjes of grof zijn geschilderd. Deze schilderijen herhaalt Dieleman soms ook in grijswaarden. Zowel in de schilderijen als in de foto’s draait het niet zozeer om een onderwerp, maar wel om de kleur, het materiaal en het kijken zelf. Met het herhalen van kleuren en het weglaten van vormen creëert Dieleman een mooie dynamiek die het kijken stimuleert.
Waar hij in de nieuwe editie gaten gebruikt om een foto zichtbaar maken, maakte Dieleman in eerdere werken juist gaten om iets weg te laten. Zoals bij deze felgekleurde monotype die we tijdens Start Buying Art in de Westergasfabriek toonden. De laag inkt trekt de aandacht naar de lege uitsparingen op het papier, waardoor de ondergrond het onderwerp van de voorstelling lijkt te worden en er een bijzondere dieptewerking optreedt.
Piet Dieleman, index nr 2011.3.6.022 (2011), 103 x 71 cm, monotype op khadi-paper, verkocht
Bovenstaande ingelijste monotype is een regelrechte hit op onze Tumblr, al meer dan 150 keer werd het werk enthousiast gedeeld. Dieleman is een schilders-schilder – een kunstenaar waar veel collega’s mee weg lopen. Zijn onderzoek in de schilderkunst is aanstekelijk, speels en streng tegelijk.
Goed om te weten: de editie met zes prints komt van een Epson printer met ultrachrome inkten die lichtechtheid garanderen tot 100 jaar.
Schuurman is wat ons betreft zonder meer één van de spannendste posterontwerpers in Nederland. In de internationale blogosfeer is dat al langer bekend, google zijn naam en je raakt verzeild op tientallen blogs die weglopen met hem. Ook het Stedelijk Museum is gecharmeerd van Schuurman en besloot een paar jaar geleden het hele oeuvre van Schuurman te verzamelen. Best een eer.
Wat maakt zijn werk nou zo bijzonder? Misschien is het de mengeling van z’n mathematische belangstelling, precisie, een geweldig kleurgevoel en een prettig soort creatieve gekte; de drive om los te gaan binnen steeds andere strenge randvoorwaarden.
Voor sommige ontwerpen gaan de computers bijna op tilt vanwege het omvangrijke rekenwerk. De 3D vormgeving en belettering vloeien ineen tot kantelende beelden. Ook heeft zijn werk soms prettig psychedelische effecten. Voor het Graphic Design Museum in Breda bijvoorbeeld ontwierp hij wandkleden en een wegwerp servies om van te duizelen zo fraai. Schuurman is ook ontwerper bij Vlisco, zijn soms uitzinnige stofontwerpen zijn een hit in Afrika (bekijk zijn ontwerpen hier).
Speciaal voor We Like Art @ Art Rotterdam maakte Schuurman een spectaculaire wand van 3 bij 10 meter met zeefdrukken losjes gebaseerd op de luxaflex van het Van Nelle pand. Op de grote wand hingen een reeks fraaie affiches in kleine oplages gedrukt die dienden als aankondigingsposters voor diverse tentoonstellingen. Het gros is opgehangen/geplakt en inmiddels verdwenen. Schuurman heeft er nog een paar exemplaren van – een buitenkans voor de fans van speelse hard-core vormgeving. De zeefdrukken (50 x 70 cm) kosten € 150,- per stuk. Mail ons als je belangstelling hebt.
Ook voor We Like Art maakte Schuurman een nieuwe poster. De zeefdrukken van de wand kregen een laatste drukgang in wit – alsof een virtuoze glazenwasser net langs geweest is, heerlijk! We hebben nog een aantal van deze handgedrukte posters beschikbaar.
We Like Art @ Art Rotterdam, 100 x 70 cm, zeefdruk, oplage 70, € 150,- inclusief verzendkosten binnen Nederland.
Heb je belangstelling? Mail ons en we maken het in orde met je.
Michiel Schuurman schreef een mooi kritisch stuk over dit project. The devil is in the details: lees het hier.
Martijn Schuppers, #13ZIO (Zoominsideout) (2013), 60 x 45 cm, digitale ink-jet print op aluminium achter diasec, oplage 5
In deel 2 van een kleine reeks die we samen met Kunstbeeld maken vragen we een aantal kunstenaars in aanloop naar de show volgende week naar het werk dat ze tonen in het Machinegebouw. Vandaag de schilder annex oppervlakte alchemist Martijn Schuppers. Zijn schilderijen ogen als vergezichten in de ruimte of juist als de microscopische blik op een preparaat. Het speelse maakplezier en de rol van het toeval zijn leidend – een mooie mix van onbeheersbaarheid en virtuositeit.
Martijn, kun je ons iets vertellen over hoe dit werk voor de Westergas tot stand is gekomen?
Deze werken onder de titel ZIO (Zoominsideout) komen voort uit het verlangen om steeds dichter op het schilderij (lees: de schilderkunst) in te zoomen. Een traditie die inmiddels zo’n honderd jaar oud is, sinds de kunst(en) werd gedwongen op zichzelf te reflecteren. Deze ‘afstandelijke’ houding geef ik nogmaals vorm door deze afstand letterlijk te nemen en een fotografische vorm te kiezen voor deze schilderijen die letterlijke uitvergrotingen zijn van wat ik heb gezien. Wij kijken naar een foto van een kwaststreek van fluoriserende transparante verf op glas welke van de achterzijde is gefotografeerd in UV-licht.
Waren er beperkingen door de oplage, de maat of door de prijs. Zo ja, welke?
Er waren geen beperkingen voor de oplage. Ik denk alleen dat een oplage 5 plus 1 A.P. voldoende is.
Wat maakt deelname aan Start Buying Art aantrekkelijk voor jou als kunstenaar?
Ik vind het een goed initiatief zowel voor de kunstenaar als wel de betrokken galeristen en niet in de laatste plaats voor de organisator We Like Art zelf. Maar in eerste instantie voor het publiek en de stimulering om kunst te kopen voor zowel bemiddelden als nieuwe jonge kunstkopers met een kleinere beurs. Prijs en kwaliteit zijn in dit concept zeer concurrerend. En in een kunstmarkt waar de prijzen in betere tijden over top werden gejaagd is het belangrijk om juist nu goede kunst tegen een goede prijs aan te bieden en te tonen.
Zou je zelf een kunstwerk van een collega-kunstenaar uit deze tentoonstelling willen kopen? Zo ja, wat spreekt je zo aan in dit werk of meerdere werken?
Jazeker van verschillende kunstenaars. Het werk van Marleen Sleeuwits zou ik wel willen bezitten. Maar daarvoor moet WLA eerst een paar edities van mij verkopen!
Praktische informatie Start Buying Art
Locatie: Machinegebouw, Westergasfabriek Amsterdam
Data: 5 t/m 8 september 2013
Open: alle dagen 11.00 – 19.00 uur
Toegang: € 5,-
Natascha Libbert, boy rock (2012), 40 x 40 cm, digitale c-print, oplage 30
Na een werkend bestaan als account manager bij een groot reclamebureau (FHV/BBDO), besloot ze part-time stewardess te worden om naar de kunstacademie te kunnen. En juist de mogelijkheid om te reizen bracht haar tot dit veel geroemde fotoproject (PhotoQ, NRC, GUP) over dat wonderlijke verlangen naar een universeel decor van luxe en ontspanning. Nominaties voor 2 Dutch Doc Awards, niet gek. Inmiddels heeft ze haar werk getoond in het GEM, het Nederlands Fotomuseum, bij galerie Kranendonk en vorig jaar bij Unseen.
Wat maakt haar werk zo bijzonder? Het is de blik van een obsessieve kijker, met altijd oog voor het vervreemdende in situaties – resulterend in een gekantelde werkelijkheid. Licht, kleur, actie, compositie, toevalligheden: Libberts zet alles speels en dwingend naar haar hand. Hoog tijd om Natascha eens wat vragen te stellen.
Hoe is het Natascha? Ben je nu in Nederland of in het buitenland op pad met je camera?
Ha, het is goed. In tegenstelling tot de afgelopen 10 jaar vliegen ben ik nu al een tijdje in Nederland. Afgelopen april was ik een periode in Ghana en ik kijk uit naar september, dan ga ik weer op reis.
Hoe zou je jouw foto’s omschrijven aan iemand die nog nooit een werk van je heeft gezien, ehm … behalve dan dat ze vaak vierkant zijn?
Nou tegenwoordig zijn ze niet vierkant. Ik heb de Hasselblad tijdelijk (?) geparkeerd omdat ik het gevoel had dat ik mezelf aan het herhalen was. Een nieuwe manier van werken leek me verfrissend. Wellicht dat ik over een periode weer terug ga naar analoog 6 x 6 maar misschien ook niet. In antwoord op je vraag denk ik dat mijn beelden vaak een film-still kwaliteit hebben, het zijn taferelen. Iemand zei ooit dat het foto’s van plekken zijn, die gaan over mensen. Ze lijken geënsceneerd maar dat zijn ze nooit.
stamp of light (2010), 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Welke wereld roep je op in je werk?
Ik probeer een universele zoektocht naar geluk te verbeelden in ongeënsceneerde momenten. Verlangens, dromen en idealen geven een dimensie aan de ruimte waarin we ons bevinden, en is van invloed op onze perceptie van de werkelijkheid: de ‘imaginaire beleving’.
Voorheen was dit vanuit het idee dat mensen doorslaan in het disney-ficeren van hun omgeving, dat die veel weg heeft gekregen van een decor, en dat mensen daarin bijna ontheemd raken omdat het zo onpersoonlijk is geworden. Daar ging mijn boek ‘Take me to the Hilton’ over: perfect vormgegeven werelden met wat dolende mensen. De afgelopen tijd ben ik het vervreemdende decor echter steeds meer gaan zien als een vanzelfsprekend theater waarin de mens zijn eigen werkelijkheid wel degelijk kan afdwingen, en niet langer een leidend voorwerp is.
Maar ik zoek mijn onderwerp dan ook minder op in esthetische ‘perfecte’ werelden, maar meer in zogenoemd natuurlijke. Daarin vind ik compassie en schoonheid waar ik schijnbaar zelf ook behoefte aan heb. Behalve dat ik fotografie gebruik om een persoonlijke behoefte daaraan te verbeelden, is het ook een manier om orde te scheppen in de complexiteit van alles. Het maakt de dingen soms behapbaar.
Puff (2010), 50 x 50 cm, oplage 10, digitale c-print in lijst en 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Het licht is vaak zo bijzonder. Is er een bepaald favoriet tijdstip van de dag voor je werk?
Met de Hasselblad werkte ik zoveel mogelijk met een soort diffuus licht, wat de indruk wekt van een in scène gezet moment. Terwijl niets natuurlijk in scène gezet is, de wereld is zelf al gek genoeg. Momenteel let ik daar wat minder op omdat ik anders fotografeer. Het soort licht bepaalt wel eens naar wat voor landen ik wel of niet ga. Of in welke seizoen. Hard licht vermijd ik, maar vorig jaar liep ik per ongeluk urenlang met 45 graden in Fes rond en dan wordt de hitte en verblindend licht vanzelf onderdeel van de beleving en concentratie die ik oproep om in te fotograferen.
airshow, 50 x 50 cm, oplage 10, digitale c-print in lijst | 105 x 105 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Hoe ga je praktisch te werk, hoe kom je tot nieuwe foto’s/nieuw werk?
Praktisch gezien moet ik mezelf op reis sturen. En ondanks mijn liefde voor reizen vind ik dat ongelofelijk moeilijk en laat ik me graag afleiden door het alledaagse leven.
Voorheen vloog ik 2-3 per maand naar een andere bestemming over de hele wereld omdat ik een deeltijd baan had als stewardess bij de KLM. Ik wist precies waar ik kon fotograferen en welke bestemmingen voor mij nuttig waren. Dan maak je vanzelfsprekend werk. Maar ik merkte dat die vorm niet meer werkte en toen ben ik gestopt.
In ieder geval is het zo dat wanneer ik ergens ben, dat ik het ervaar als een groot onderzoek. Vaak ook wel als een strijd, om te vinden wat ik zoek. Ik verlies me graag in een soort uitputtende beleving van een plek. Maar uiteindelijk hou ik daar wel van. Ik moet dus gewoon op reis, en dan levert die beleving werk op.
Hoe vind je die vreemde parken en die wonderlijke schermen?
Veel lopen en zoeken. En op een gegeven moment zijn je ogen bijna geprogrammeerd om bepaalde dingen te zien. Ik ben nu bezig om ze niet meer te zien. Want anders zou het alleen nog maar gaan over gekke plekken.
untitled#3 (2008), 80 x 80 cm, oplage 7, digitale c-printfoto in lijst
Wat inspireert je?
Veel. Maar vooral hoe mensen zich tot hun omgeving verhouden. Ik heb eigenlijk geen filter, alles komt binnen, dus ik ben daar voortdurend mee bezig. Niet gek dan, dat ik dat met fotografie enigszins probeer hanteerbaar te maken.
Is reizen belangrijk voor je?
Reizen is waanzinnig belangrijk. Als kind woonden we in verschillende landen, mijn ouders hebben altijd overal gewoond en voor mijn werk heb ik ook veel gereisd. Dat ik sinds een jaar niet meer vlieg voelt als een afkick periode. Ik stap heel moeilijk op het vliegtuig maar zodra ik het doe heb ik het idee dat ik doe waar het leven voor bedoeld was. Bovendien vind ik de gedragsvormen van verschillende culturen ongelofelijk interessant en ik heb het idee dat ik ze goed aanvoel. Daarom lijken veel plekken op een soort 2e thuis.
Misschien ook omdat ik vanaf jongs af aan in bepaalde landen woonde en dat ze daardoor onderdeel zijn geworden van mijn identiteit. Dan komt opeens een herinnering van vroeger naar boven drijven en dan wordt het heden nog rijker. Of ik probeer het verleden te rijmen met het heden en dan verlies je jezelf dus ook al snel in je imaginaire beleving van een plek. En dat is misschien wel de bedoeling.
Wat is het geheim van Afrika?
Geen idee. Ik heb er als kind gewoond maar ik heb niet dezelfde liefde voor bijvoorbeeld Saoedie Arabie. Het is een haat liefde verhouding maar ik denk dat wanneer je deze vraag aan een aantal andere fotografen stelt, dat je dezelfde aantrekkingskracht aantreft. In Afrika zijn dingen die wij hier vanzelfsprekend vinden, dat helemaal niet. En andersom ook. Er zit een bepaalde poëzie in de taal, en benadering van het dagelijks leven waar ik van houd. Tegelijkertijd irriteer ik me ook wel eens ongelofelijk. Die tegenstrijdigheid vind ik fijn maar verder is het ook een intuïtieve aantrekkingskracht.
Wanneer vond je je eigen geluid naar je eigen gevoel?
In het 3e jaar op de academie. Toen fotografeerde ik alles waar ik zoveel vragen over had. Ik merkte dat ik 3 jaar later een grote vraag had ‘weggewerkt’. Heerlijk. Maar ik zoek vaak weer naar een eigen geluid. Onlangs ook weer.
the gardener (2010), 80 x 80 cm, oplage 7, digitale c-print in lijst
Naast je fotografie mag je graag schrijven, vertel eens?
Uiteindelijk gaat het mij erom dat ik ervaringen, observaties, gedachtes wil ervaren. Om ze vervolgens te benutten of vertalen, zet ik het om in beeld of ik schrijf er wat over.
Met dat eerste voel ik misschien meer druk omdat ik ervoor opgeleid ben en omdat ik me bewust ben van de ‘regels’. Als ik gedachtes opschrijf is dat heel anders. Voor zover dat enigszins lukt is het een groot plezier om te doen. Bovendien is het minder opdringerig dan fotografie. Laatst zei iemand dat tekst wel eens de lijm zou kunnen zijn van m’n fotografie. We zullen zien.
Waar ben je nu mee bezig, wat zijn je plannen?
Ik verheug me op mijn nieuwe website. Daarin hoop ik meer verhalen te laten zien. Dat wordt een uitprobeersel.
In september ga ik weer op reis en wil ik daarmee recent werk uit Ghana aanvullen. Zou leuk zijn wanneer er eind van het jaar behalve een nieuwe website, weer iets op de plank ligt.
Voor We Like Art zocht je een werk uit als speciale editie: Boy Rock, kun je hier iets over vertellen?
Boy Rock had ik nog niet eerder laten zien en ik had daar wel veel zin in. Dus dat leek me een goede keus. De foto maakte ik in 2012 langs de kust in Zuid Afrika.
Boy rock (2012), 40 x 40 cm, digitale c-print, oplage 30
Cuny Janssen | speciale editie Yoshino | 34,5 x 46 cm | analoge kleurhandvergroting | oplage 30
In Nederland soleerde ze in toonaangevende musea: FOAM, De Pont, Het Valkhof en de Kunsthal. Sinds 2000 reist fotografe Cuny Janssen de wereld over. Ze maakt portretten van kinderen in hun dagelijkse omgeving en combineert deze met rijk gedetailleerde foto’s van de natuur die hen omringt.
We halen voor een omschrijving van haar werk graag de tekst van Museum de Pont aan:
“Cuny Janssens benadering van de fotografie laat zich karakteriseren als documentair. In haar foto’s ontbreekt iedere vorm van beeldmanipulatie of nadrukkelijke enscenering. Zij maakt gebruik van het natuurlijke licht om haar onderwerpen centraal en frontaal in beeld te brengen. Dat haar foto’s boven het puur registrerende uitstijgen heeft te maken met de enorme precisie waarmee ze fotografeert. De zorgvuldigheid in beeldopbouw, kadrering en lichtval maken dat het ‘toevallige’ van de werkelijkheid zijn willekeurig karakter verliest. Die geconcentreerdheid verleent haar fotowerken een intense en tegelijkertijd verstilde schoonheid.”
Afgelopen januari verscheen een nieuw fotoboek van Cuny Janssen vernoemd naar een bijzondere plek in Japan: Yoshino. Een berg beroemd vanwege zijn sakura bomen die in het voorjaar een enorme weelde aan kersenbloesem dragen. Wij vroegen Cuny Janssen naar dit fantastische en zeer kloeke fotoboek.
Je nieuwe boek (nr 8 al weer!) is een prachtige bloemlezing van tekst en beeld van een eeuwenoude magische plek in Japan. Wat maakt Yoshino zo magisch eigenlijk?
Waarschijnlijk de 3.000 bomen die er een paar honderd jaar geleden in drie lagen geplant zijn en die in de lente in bloei staan. Yoshino is een heilige berg waar je de ene schrijn na de andere tempel tegenkomt en waar zich legendes afspelen met ridders vermomd als vossen en waar achter iedere boom een geest uit het verleden schuilt.
Hoe ben je tot je foto’s gekomen? Heb je je een poos ondergedompeld in de natuur, rondgetrokken en geklauterd met je camera?
Wouter van Riessen |Handmasker, 2003 | lambdaprint op aluminium, met uv beschermfilter, oplage 7 | 33 x 25 cm | € 900. Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
Wouter van Riessen (Bloemendaal, 1967) poseert in zijn werk tegelijkertijd als kunstenaar en clown, als poppenspeler en marionet. Van Riessen is een waar multi-talent. In foto’s, maskers, schilderijen, tekeningen, zijn muziek en zeefdrukken jongleert Van Riessen met zelfportretten en poppen. Van zijn hand ook deze fraaie foto, Handmasker. Het masker zelf is niet te koop – het duurt een eeuwige tijd voor ze af zijn en ze keren bovendien steeds weer terug in nieuw werk van Van Riessen.
Wouter van Riessen was bij ons al verschillende keren te zien (zie hier). We maakten onder meer een hele mooie video van de kunstenaar die zichzelf begeleidt op gitaar en een lied zingt in zijn atelier. De kunstenaar heeft een mooie reeks museale tentoonstellingen op zijn naam staan en zit in menig mooie collectie.
Van Riessen verblijft momenteel 2 jaar in Los Angeles samen met zijn partner en collega-kunstenaar Daphne van Rosenthal, zij ontving een beurs voor 2 jaar aan het California Institute for the Arts (CalArts). Ze houden zo nu en dan een blog bij op de website van Heden. Erg leuk om te lezen, ze schrijven beiden als nieuwsgierige buitenstaanders die gretig observeren. Of Wouter zijn werk zal veranderen door een poos te vertoeven in een totaal andere habitat?
“Veel mensen hebben me gevraagd of Los Angeles al invloed heeft op mijn werk. Dat is moeilijk te zeggen. In de namiddag, een uur voordat de zon ondergaat, strijkt een zachtroze licht over deze stad. Het lijkt wel alsof de zwaartekracht erdoor opgeheven wordt. Die ijle gloed zou ik ook wel in een schilderij willen vangen.
Mijn onderwerpen zijn vooralsnog onveranderd. Ik werk niet rechtstreeks naar de waarneming, mijn schetsen zijn gebaseerd op beelden uit boeken. Google images kan nog steeds niet in de schaduw staan van de bijzondere, vervreemdende en obscure afbeeldingen die je in boeken vindt.
Inmiddels weet ik de tweedehands boekwinkels van Los Angeles goed te vinden. Ik ben altijd op zoek naar beelden die een van de abstracte motieven in mijn werk (zelf, zelfbeeld, nabijheid, onbereikbaarheid, geest en lichaam) al ergens in zich dragen. Schilderijen ontstaan door die metaforen te zien, naar me toe te halen, eigen te maken en aan te scherpen. De eerste fase is veel bladeren bij de kasten Art & Design, Sports & Games, Circus & Theater, Collectibles & Curiosa en natuurlijk Recently arrived. Het aanbod is interessant, maar niet heel verschillend van wat ik uit Nederland ken.
De eerste maanden na de opening van mijn tentoonstelling De ziel van een atheïst in het Stedelijk Museum Schiedam kwam er niet veel uit mijn handen. Een nieuw groot schilderij van een man met een slap spook is vorige zomer al in de tekenfase vastgelopen. Mijn hoofd zat te vol. Toen ik in oktober in Los Angeles aankwam was er opeens enorm veel tijd. Daphne zat al vroeg in de ochtend op de 5, op weg naar Calarts. In het parkje een paar straten verderop heb ik twee nieuwe maskers afgemaakt. Ik heb geprobeerd wat te fotograferen en aan de hand van uit Nederland meegenomen boeken over Poolse en Litouwse religieuze volkskunst ben ik in Photoshop collages gaan maken.
De eerste dagen van februari had ik eindelijk een atelier. Twee kleine, helder verlichte ruimtes in een bedrijfsruimte, 575 dollar per maand, via internet gevonden. Dit pand was vroeger van Capital Records. In de kluis waar de gloednieuwe mastertapes van Help en Rubber Soul werden bewaard is nu een opnamestudio. Er werken schilders, ontwerpers, scriptwriters en filmers in dit gebouw. Aan de lawaaiige en stoffige San Fernando Road blijken veel meer ateliers te zitten. Lara Schnittger en Matthew Monahan, die ik al uit Nederland kende, werken honderd meter verderop.
In het land van de onbegrensde mogelijkheden ben ik kleine schilderijen gaan maken. Het grootste formaat is 66 bij 46 cm. Ik wil flexibel zijn, doeken in de auto of het vliegtuig kunnen meenemen. Maar vooral is het een manier om anders te gaan schilderen, vaste patronen open te breken. Want klein werken is echt anders. Het beeld is veel kwetsbaarder, vooral de lijn. Als je op het verkeerde moment een losse beweging maakt, ben je hem gewoon kwijt. Een klein werk vergt een ander soort concentratie dan een groot. Het komt dicht bij.”
Merijn Bolink | Geliefden (stampers en meeldraden op stengel), 2013 | c-print, plexiglas met ophangstrip, oplage 12 | 30 x 40 cm | € 575. Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bijWe Like Art @ de Bijenkorf.
Merijn Bolink (1967, Amsterdam) maakte alweer 2 jaar geleden op het Nanolab van de Universiteit Twente kunst op nano-schaal. Met als eerste resultaat een nano-kandelaar, opgebouwd uit atomen van een antieke kandelaar. Een tweede antieke kandelaar werd in stukken gezaagd die vervolgens naar 144 adressen werden verstuurd. De adressen vormden tezamen een reuzenkandelaar op de wereldkaart met een afmeting van ruim 6000 kilometer. Het zijn dit soort gedachtesprongen waarom we dol zijn op het werk van Merijn Bolink.
Nu bij We Like Art @ de Bijenkorf een fantastisch nieuw werk. Geliefden op een stengel. Uit een serie werken van bloemstillevens – ontdaan van hun aandacht-trekkerige bloembladen en stelen – en teruggebracht tot de stampers en meeldraden, tot characters.
Typisch Bolink. Niet een beeldhouwer in de klassieke zin maar meer een tedere sloper/knutselaar/taxidermist/wetenschapper/ideeënfontein. Verdubbelingen, vloeiende versmeltingen, ontledingen en vooral absurde metamorfoses geloofwaardig maken – daar is Bolink dol op. Hij maakte in de jaren negentig naam met een reeks verrassende klassiekers die menigeen nog steeds op het netvlies gebrand staan. De eekhoorn opgenomen in een houten ladder, de doorgesneden uitgeholde appel gevuld met het vruchtvlees van een sinaasappel, de oermoederkinderwagen met haar stoet genetische kinderwagentjes, de verdubbelde piano, de versplinterde tijger in een frietsnijder met uit elke gesneden sliert een nieuwe tijger.
“Zelf zoek ik, in elk nieuw beeld, naar mogelijkheden iets te scheppen, buiten de natuur om. Beter dan de natuur.”
Merijn Bolink had museale exposities in het Groninger Museum, het Gemeentemuseum Den Haag en het Cobra museum Amstelveen. Zijn werk is in het bezit van een hele riedel musea en bedrijfscollecties zoals Akzo Nobel en de Rabobank. Nu bij de Bijenkorf een uitgelezen kans om zelf een Bolink te bemachtigen. Bestel de editie hier: link.
Thomas Elshuis | Fl#001, 2013 | digitale print in perspex box, oplage 20 | 24 x 21 cm | € 425.
Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
Thomas Elshuis (Hilversum, 1961) reist al 10 jaar door het fotoarchief (bestaande uit meer dan 20.000 dia’s!) van een wijlen vriend en wereldreiziger, die tussen 1960 en 1995 zijn talloze reizen over de wereld op kleinbeelddia vastlegde. Delen van foto’s uit deze oneindige dia-archieven krijgen een nieuwe bestemming in de gemanipuleerde foto’s die inmiddels Elshuis’ eigen reisdagboek vormen. Op reis gaan zonder een stap buiten de deur te zetten – dat is de core-business van Elshuis. Imaginaire reizen in samengestelde landschappen. Thomas Elshuis onderzoekt letterlijk en figuurlijk de grenzen. Nieuwe werelden en nieuwe plaatsen worden gecreëerd, als kijker probeer je je steeds te verhouden tot de beelden. Het lijken herkenbare plaatsen te zijn, bij iedereen komen persoonlijke herinneringen aan reizen, steden of landschappen naar boven.
Nu in de Amsterdamse Bijenkorf twee splinternieuwe werken van Thomas Elshuis. Ze bestaan uit twee lagen, waarvan één transparant iets los hangt, voor de ander. Het landschap lijkt daardoor te bewegen. Net als onze herinneringen, die ongrijpbaar zijn, is er een zwevend, onbestemd beeld ontstaan. De werken vormen het begin van een serie die Floating Islands heet. De mooie perspex box waarin het werk hangt, zorgt ervoor dat het een object aan wand wordt.
Thomas Elshuis | Fl#002, 2013 | digitale print in perspex box, oplage 20 | 24 x 21 cm | € 425.
Dieuwke Spaans | Stille, 2011 | piezografie, verf en collage in lijst, oplage 50 | 87 x 75 cm | € 970.
Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
Een unieke editie van Dieuwke Spaans! Hier worden we echt blij van. Dit werk in oplage, is door de kunstenaar met de hand gesneden en elk exemplaar is beschilderd: kleine toevoegingen zoals de oogjes van de vogels.
Vorig jaar zagen we het werk van Spaans sinds lange tijd weer in een solotentoonstelling. Indrukwekkende taferelen, oorlogsbeelden in donkere kleuren met daaromheen een krans van felgekleurde vogels en bloemen. De collages met geschilderde onderdelen, zijn samengesteld uit beelden uit tijdschriften, kranten en boeken, die de kunstenaar opspeurt op boekenmarkten en in kringloopwinkels.
Met allerlei afbeeldingen uit verschillende tijden en oorlogen ontstaat langzaam – soms werkt ze maanden aan een werk – een nieuwe horizon. In een interview noemt Spaans zichzelf eerder een manipulator dan een schepper: ‘Want ik werk met bestaand beeldmateriaal. Elke beeld bestaat al en is geschiedenis. Ik knip, zet de beelden bij elkaar in nieuwe combinaties en zo rangschik ik opnieuw de werkelijkheid, de bestaande geschiedenis tot nieuwe geschiedenissen.’
Vervreemdende werken, wanorde en heftigheid in combinatie met een fleurige schoonheid die je als kijker in eerste instantie tegemoet komt. De titel van haar solotentoonstelling, Entanglements, ‘waarschuwde’ er al voor dat je verstrikt zal raken in haar beeldende speculaties over “onderlinge relaties, tijd, geschiedenis, schoonheid, rituelen, metaforen en symbolen, waarin geen vast standpunt te herkennen is”.
Wow, wat een bijzonder werk, nu dus voor deze fijne prijs (inclusief een mooie lijst).
Inez van Lamsweerde / Vinoodh Matadin | B. Dreaming, 2004 | zeefdruk op Somer Satin papier, oplage 140 | 61 x 61 cm | € 532.
Van 10 april tot 19 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf
Het westerse schoonheidsideaal vanuit het hol van de leeuw ondermijnen – dat is wat fotografe Inez van Lamsweerde nastreeft. Met haar partner Vinoodh Matadin werkt ze vanuit New York voor modehuizen als Balenciaga, Luis Vuitton en Miu Miu en voor tijdschriften als Harpers’ Bazaar, Vogue en New York Times. Daarnaast maken ze vrij werk dat geïnspireerd is op de schaduwkant van de glitterige modewereld. Door alle cliché’s extreem uit te vergroten en foto’s tot in detail te bewerken op de computer roepen ze vragen op. Wat is schoonheid en wie bepaalt dat? B. Dreaming is een mooie klassieker, en was onder meer te zien in de grote tentoonstelling in 2010 bij FOAM. Zien we één van Van Lamsweerde vele mannelijke fotomodellen? Of is dit misschien een verwijzing naar David van Michelangelo?
Het fotografenduo begon hun samenwerking in 1986 in Amsterdam. Inmiddels wereldberoemd en meer dan 25 jaar later, worden zij tot de belangrijkste fotografen ter wereld gerekend. Fantastisch hoe zij in de modewereld en in de kunstwereld enorme waardering krijgen. Elk werk zoekt de grens tussen beide werelden op, werk in opdracht en vrij werk lijken door elkaar te lopen. Door de computerbewerkingen met hyperrealistische uitkomsten, vooral in de jaren negentig, werd de modewereld, behoorlijk opgeschud. Maar ook de kunstwereld was onder de indruk, “het vreemde van alledag wordt weerspiegeld door een extreme uitvergroting van uitzonderlijke details”.
De overzichtstentoonstelling in FOAM (Pretty Much Everything – photographs 1985-2010) vatte hun werk mooi samen: “Deze presentatie zuigt de kijker Inez’ en Vinoodhs wereld van voortdurend dualisme, constante dualiteit en ambiguïteit binnen en toont de kijker hun bezetenheid in het toekennen van betekenis aan het oppervlakkige, waarbij ze zich voortdurend bewegen tussen afschuw en schoonheid, het groteske en het stille, het spirituele en het banale.”
Ann Pettersson | Mirror, 2012 | 30 x 40 cm | print op aluminium met UV beschermfolie | oplage 10 | € 660. Van 10 april tot 5 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf en in dezelfde periode in de webwinkel van de Bijenkorf.
De dromerige beelden op de foto’s van Ann Pettersson (Stockholm, 1965) zijn het resultaat van een bijzonder proces. De werkelijkheid vindt de fotograaf niet interessant, die gebruikt ze alleen om haar idee vast te leggen. Met onder andere een oude Yashica, een analoge camera uit de jaren zestig, draait ze het rolletje steeds handmatig door waardoor ze over hetzelfde negatief heen kan schieten. Met als gevolg dat ze soms dagen met een onaf beeld in haar camera rondloopt, op zoek naar dat ene shot waarmee het negatief het gewenste totaalbeeld oplevert. Haar foto’s bieden een glimp van een andere wereld vol van zacht licht en de oerkracht van de natuur.
Pettersson: “Ik maak al jaren op één en hetzelfde negatief meerdere opnames. Ik herinner me steeds de voorgaande opname om de volgende te kunnen maken. Ik digitaliseer deze tegenwoordig en integreer ze met digitale opnames. Een fotografische synthese van analoge en digitale technieken ontstaat, die de afzonderlijke, aanwendbare eigenschappen in ieder onderscheiden procedé biedt. In mijn werk is het beslissende fotografische moment vervangen door een reeks registraties. In lagen van beelden toon ik de tijdspanne tussen de verschillende opnames, alsook mijn – in de nabewerking – herinneringen ervan.“
Micha Patiniott | Stereo Covers, 2013 | 48 x 38 cm | oplage 14 | € 680 (incl. lijst € 760). Van 10 april tot 5 mei exclusief te zien bij We Like Art @ de Bijenkorf en in dezelfde periode in de webwinkel van de Bijenkorf.
Micha Patiniott is een boegbeeld van een nieuwe generatie schilders, al kort na de Rijksacademie werd het werk van Patiniott likkebaardend omarmd – weg van de nageschilderde foto’s terug naar de verbeelding. Zijn cartooneske doeken hebben een onderzoekende licht absurdistische toon die vreemd en erg raak is. Hij had al heel snel zijn eerste museale solo. In het Gemeentemuseum Schiedam waren zo’n 50 schilderijen en gouaches te zien.
Zijn werk doet soms een beetje denken aan bepaalde Mad-cartoons, lekker vet en raar. Van het type ijzersterke ‘stomme’ schilderijen. Eenmaal gezien krijg je ze niet meer uit je hoofd. Gek genoeg is het werk meestal verrassend mat en schraal geschilderd. Virtuoos en secuur, met kleine kwaststreekjes in typische pastelkleuren. Vergis je niet – hoewel het geen monumentale doeken en gouaches zijn – domineren ze met gemak de ruimte.
Speciaal voor We Like Art maakte Patiniott deze heerlijke speciale editie: Stereo Covers.
WassinkLundgren ondermijnen, op een speelse manier, enkele ongeschreven regels van de fotografie. Zoals in Tokyo Tokyo, een reeks tweeluiken waarbij het zogenaamde beslissende moment op een komische manier wordt benaderd. Namelijk telkens vanuit 2 camerastandpunten gefotografeerd. Als een soort informele stereofotografie. Zoek de verschillen! Of Empty Bottles, dat 24 Chinezen vastlegt wanneer ze flessen opruimen, sneaky als lokaas door de fotografen op verschillende locaties geplaatst. De kunstenaars liggen op een afstandje met hun camera klaar om ongezien de flessenrapers vast te leggen.
In deze fotografiespecial van Kunstuur vertellen ze (meteen in het eerste item) over hun projecten en hun voorbereiding op de fotobeurs Unseen afgelopen September.
Het duo WassinkLundgren bestaat uit Thijs groot Wassink (1981) en Ruben Lundgren (1983). Beiden studeerden in 2005 aan de Hoge School voor de Kunsten, richting Fotografie, in Utrecht. Tijdens het laatste jaar van deze opleiding besloten zij zich te presenteren als een duo. Vervolgens voltooide Thijs groot Wassink zijn Master Fine Arts aan Central Saint Martins in Londen en Ruben Lundgren behaalde zijn Master in Photography aan de Central Academy of Fine Arts in Peking.
Het gaat bij WassinkLundgren om herhaling, speelsheid, onderzoek naar het medium fotografie en samenwerking. Het duo neemt deel aan verschillende groeps- en solo tentoonstellingen in binnen- en buitenland. En nu dus de eerste grote museale solo. One Group Show van WassinkLundgren is van 25 januari t/m 17 maart 2013 te zien in Foam.
Bij de tentoonstelling verschijnt een nieuwe publicatie met werk uit de serie Lu Xiaoben:
Toen Ruben in 2007 naar China verhuisde viel pas echt op hoe lang hij was (2m precies). Het ‘integreren’ verliep daar door wat lastiger, wat wij hebben aangepakt als startpunt van een nieuw project: de aandacht die Ruben op zich af krijgt omdat hij lang is, verdraaien tot ‘omdat hij beroemd is’. Vanuit deze gedachte hebben we een serie beelden en een publicatie gemaakt die speelt met onderwerpen als ‘beroemdheid’, ‘buitenstaander zijn’ en beeldvorming.
Koop nu een print uit dit project en maak hiermee de publicatie mede mogelijk. Het formaat van deze print is 22 x 19 cm. Het is een Archival pigment print in een oplage van 100. De print is gesigneerd op de achterkant (door beide kunstenaars) en komt in een box met het boek plus een dvd met daarop een kort filmpje van Ruben Lundgren op de markt in China en de reacties van mensen op hem.
Een mooie manier om voor een bescheiden bedrag een werk te bemachtigen van dit kwikzilveren duo!
Vorig jaar kon je zijn alsmaar uitdijende serie Nirvana Drawings zien in De Hallen in Haarlem. Sinds 2006 werkt de kunstenaar aan deze reeks van potloodtekeningen steeds gebaseerd op dezelfde hoesfoto van Nirvana van Charles Peterson. Kurt Cobain ligt met gitaar in de hand verdwaasd en wijdbeens op het drumstel. Achterover gevallen na een enerverende jam-sessie – zo lijkt het. Dat Van Kreij steeds terugkomt bij hetzelfde vertrekpunt is mooi en idioot tegelijk. 18 Nirvana tekeningen op een rij werken gek genoeg heel betoverend. De teller staat nu al op meer dan 40.
Het werk van Van Kreij heeft iets plagerigs. Je wordt bij hem als kijker vaak op de proef gesteld of uitgedaagd. Zo werkte hij een periode aan reeksen van 2 haast identieke droodle bladen (zie hier). Ogenschijnlijk volstrekt willekeurig tekeningen, telefoonkrabbels die hij minutieus kopieerde/dupliceerde in hun onnadrukkelijkheid. Die focus op onbelangrijke en betekenisloze beelden komt ook terug in zijn reeks werken over de grafische patronen van de binnenkant van enveloppen. De verheven maker wordt uitvoerder, stoeien met schatplichtigheid de regel.
Een ander werk dat we je niet willen onthouden is zijn project over gereproduceerde ruis: Hey Hey, My My (Into The Black). In 2008 filmde hij met een camera voor de monitor een registratie van een live optreden van Neil Young. Dit proces herhaalde hij bij diverse tentoonstellingen sindsdien, zodat bij elke take het beeld steeds waziger en onscherper wordt. Een intrigerend werk dat je lang bijblijft. Hier zie je de beelden.
De tekeningen van Marijn van Kreij gaan het plafond van We Like Art te boven, gelukkig seinde hij ons in dat er een mooie editie is verschenen van zijn hand bij de show in Finsterwolde (Noord-Oost Groningen). Voor de heropeningstentoonstelling van Galerie Waalkens nodigden Merel Waalkens en Boudewijn Rosman Van Kreij uit om de tentoonstelling mee samen te stellen en vorm te geven. De rijke geschiedenis van Galerie Waalkens en het gedachtegoed van Albert Waalkens (1920 – 2007) vormde het uitgangspunt om een actuele tentoonstelling te maken.
We citeren de zaaltekst: De titel die Marijn van Kreij aan deze tentoonstelling heeft gegeven ‘The Only Rule is Work’ is zowel gericht aan hem zelf, de andere kunstenaars in de tentoonstelling en de galerie en niet in de laatste plaats haar bezoekers. Het ‘doen’ als dé manier om verder te komen en ontwikkeling mogelijk te maken. Hij is ook gericht aan u, de bezoeker, omdat deze tentoonstelling een bepaalde betrokkenheid wil opeisen. Het is geen tentoonstelling van passief ‘plaatjes’ kijken, maar een die vraagt om een actieve houding.
En nu in de openingsshow van het Stedelijk heeft Van Lieshout een eigen zaaltje met zijn serie schetsen over Pim Fortuyn. Het is allemaal eigenaardig lomp en virtuoos tegelijk: die slonzige stijl met veel cartoon-bloot in een schoolagenda-idioom. En aanstekelijk is het zeker, het is zo’n beetje de enige humoristische noot in het heropende Stedelijk.
Fortuyn wordt in 30 ruwe schetsen getackeld als een incorrecte (machts)geile populist, net als Van Lieshout zelf? Hilarisch, belachelijk makend, ontsporend als een visuele Geen Stijl filippica, maar ook – gek genoeg – heel betrokken. Check hier de afbeelding van het werk en de collectieomschrijving van het Stedelijk zelf.
Erik van Lieshout kwam op ons blog aan een aantal keren voorbij (hier en hier), nu tonen we graag deze grote druk met opplakoogjes. Hard-core Van Lieshout wat ons betreft. Lekker melig ook, en … supergoed geprijsd.
Omdat we het niet kunnen laten, check svp dit fantastisch stuiterende videoportret van filmmaker Pieter Verhoeff uit de reeks Hollandse Meesters. “Dit is een enorm kut-project…”
10 Kunstwerken die in de afgelopen jaren speciaal voor de Rabobank gemaakt zijn – van internationaal bekende kunstenaars die de Rabobank al jaren volgt met regelmatige aankopen. Deze edities zijn nu voor het eerst te koop voor niet-Rabobank-medewerkers.
We moeten er wel meteen bijzeggen dat de bezoekers van de Open Tuinen Dagen en onze nieuwsbrieflezers eerste keus hadden. En het gaat hard, de editie van Viviane Sassen en het paard van Charlotte Dumas zijn inmiddels uitverkocht. Van de andere werken zijn nog enkele exemplaren beschikbaar. Het zijn ook echt allemaal heerlijke deals. Schrijf je in voor de nieuwsbrief dan sta je de volgende keer vooraan.
Bovenaan deze post zie je de editie Fire Still Life (2004), een typische Elspeth Diederix voor een mooi bedrag. Diederix (1971 Nairobi, Kenya). reist graag en veel. Onderweg krijgt ze de ideeën die ze uitwerkt in haar foto’s en vindt ze de landschappen die ze gebruikt als decor voor haar beelden. Vaak is het niet meer dan een flits waarin ze door de alledaagse dingen heen haar eigen beelden ziet. Daarna volgt een proces van zoeken, proberen en fotograferen. Net zo lang tot er een echte Diederix is ontstaan. Update: deze editie is helaas uitverkocht.
Nog maar 2 maanden geleden maakte hij een werk op locatie in de kunstinstelling Hotel MariaKapel in Hoorn, en nu hangt hij met dit werk in de internationale supertentoonstelling Out of Focus in de Saatchi Gallery (van 25 april tot 22 juli in Londen). Bepaald geen slecht gezelschap daar met Matthew Day Jackson, Olaf Breuning, Mitch Epstein, Mat Collishaw… en ga zo maar door.
Het bewuste werk van Smilde, Nimbus II is een foto van een dreigende goudgerande wolk in een ruimte. Een ongrijpbare kortdurende ‘sculptuur’ vastgelegd als monumentale gebeurtenis. In de MariaKapel manipuleerde hij de vochtigheidsgraad en temperatuur van de Kapel zodanig, dat een rookwolk voor een kort ogenblik bleef hangen. Dit moment, dat hij zelf Cumulus noemde, legde hij vast in samenwerking met fotograaf Cassander Eeftinck van Schattenkerk.
Het bouwen van de set en het testen van de rookmachine met het vocht, het experimenteren met het aanlichten van de tijdelijke wolk, het nam allemaal behoorlijk wat tijd in beslag. Dat het resultaat dan 1 foto is, als een gedocumenteerde gebeurtenis die daar op die specifieke locatie voor een moment was, is een mooi en sterk idee. Een romantisch en raadselachtig beeld dat gaat over ongrijpbaarheid en over wolken in oude schilderkunst als van Ruisdael.
Nadat dat dit werk op het net verscheen, werd het een regelrechte hit op allerlei internationale blogs en kwam het onder de aandacht van Saatchi. Check hier een video met een remake op locatie in Hoorn. En hier bij de collega’s van 5 uur…!!! een fotoverslag van de opening in Londen.
Smilde maakte de eerste versie van zijn wolk op zaal, Nimbus I, al in 2010 bij Probe in Arnhem. Deze projectruimte, een geweldig initiatief van Suze May Sho, is een wel heel bijzondere tentoonstellingsplek. Met wanden niet hoger dan 1,10 cm en een oppervlak van 6 m2 een ideale plek om te experimenteren. Alle variabelen van de miniatuurruimte zijn flexibel en naar behoefte te manipuleren. Op bezoek gaan kan alleen via het net. Gaat dat zien.
Berndnaut Smilde vertelt over zijn Nimbus I:
I imagined walking into a museum hall with just empty walls. The place even looked deserted. On the one hand I wanted to create an ominous situation. You could see the cloud as a sign of misfortune. You could also read it as an element out of the Dutch landscape paintings in a physical form in a classical museum hall. At the same time I wanted to make (for once) a very clear image, an almost cliché and cartoon like visualisation of having bad luck: “Indeed, there nothing here and bullocks, it’s starting to rain!”
Er is nog 1 editie beschikbaar van dit heerlijke werk. Helaas is de laatste foto inmiddels verkocht. Wel tippen we de Nimbus-editie die Smilde speciaal voor de Saatchi Gallery maakte, kleiner en in een oplage 100 – maar wel voor een sympathieke £150.00. Update: de Saatchi editie is ook uitverkocht.
Het boek, een co-productie van galerie TORCH en Van Zoetendaals Publishers, verschijnt eind mei 2012 bij haar tentoonstelling bij TORCH in Amsterdam. Waar je dan bij de speciale preview te gast zult zijn, toe maar!
We halen even onze eigen bespreking aan van maart 2011:
Popel Coumou maakt schetsen en daarna een tweedimensionale A4 maquette of je zou het een collage kunnen noemen. Een collage van vooral verschillende lagen papier op elkaar. De vellen papier snijdt ze in perspectief, een venster uit de ene foto, krijgt een uitzicht uit een ander beeld en daarop een bed van een dun laagje klei.
De collage wordt belicht van achter, vervolgens fotografeert ze de ‘kijkdoos’ met een kleinbeeldcamera. De camera heeft ze nodig om het licht vast te leggen, zodat je denkt dat het echt is. Ook worden de beelden analoog afgedrukt (bij AAP-lab), ook dat proces helemaal handmatig en in-control.
Deze manier van collages maken ondersteunt haar in het sturen van de kijkrichting en zo kan ze de grafische vormen van de ruimtes naar haar eigen hand zetten. Echt handwerk, zegt Coumou zelf, de uitgeschoten snij-lijntjes in het papier benadrukken dit en zorgen voor een extra gelaagdheid in het beeld.
Nieuw in haar werk is het toepassen van projecties. We zijn heel benieuwd naar haar aanstaande solo in juni. Coumou was al te zien in een hele rits tentoonstellingen en prijkte al op de wanden van FOAM en Huis Marseille. Kortom, goeie deal – een superwerk dit schommeltje! Stuur ons snel een mailtje. Inmiddels hebben zich al enige liefhebbers gemeld en is deze editie uitverkocht.
Vorig jaar zagen we het werk van Spaans sinds lange tijd weer in een solotentoonstelling. Indrukwekkende taferelen, oorlogsbeelden in donkere kleuren met daaromheen een krans van felgekleurde vogels en bloemen. De collages met geschilderde onderdelen, zijn samengesteld uit beelden uit tijdschriften, kranten en boeken, die de kunstenaar opspeurt op boekenmarkten en in kringloopwinkels.
We Like Art @ ING House 2012 met onder andere de editie Stille
Met allerlei afbeeldingen uit verschillende tijden en oorlogen ontstaat langzaam – soms werkt ze maanden aan een werk – een nieuwe horizon. In een interview noemt Spaans zichzelf eerder een manipulator dan een schepper: ‘Want ik werk met bestaand beeldmateriaal. Elke beeld bestaat al en is geschiedenis. Ik knip, zet de beelden bij elkaar in nieuwe combinaties en zo rangschik ik opnieuw de werkelijkheid, de bestaande geschiedenis tot nieuwe geschiedenissen.’
De editie Stille bij een liefhebber thuis aan de wand.
Vervreemdende werken, wanorde en heftigheid in combinatie met een fleurige schoonheid die je als kijker in eerste instantie tegemoet komt. De titel van haar solotentoonstelling, Entanglements, ‘waarschuwde’ er al voor dat je verstrikt zal raken in haar beeldende speculaties over “onderlinge relaties, tijd, geschiedenis, schoonheid, rituelen, metaforen en symbolen, waarin geen vast standpunt te herkennen is”.
Wow, wat een bijzonder werk, nu dus voor deze fijne prijs (inclusief een mooie lijst). Deze editie is gemaakt in opdracht van de AMC Kunststichting voor de serie de menselijke gedaante.
“Nollen is een moeilijk te plaatsen kunstenaar. Is hij fotograaf ? Verhalenverteller? Filmer? Onze eerste echte kennismaking met zijn werk was zijn indrukwekkende solo in de Hallen in Haarlem: Foto’s van meisjes en jonge vrouwen (video). De grote los in de ruimte hangende foto’s zorgden voor een intieme en overrompelende ervaring.”
De portretten van Nollen van jonge vrouwen bezorgen de kijker een ambivalent gevoel, de blik van zijn modellen is vaak de blik van een kwetsbare muze. Nollen streeft naar een confronterende manier van fotograferen, up-close – pal in de comfort-zone van zijn modellen zo lijkt het. Dit en de alledaags onopgesmukte kleding en kapsels vergroten de directheid van het beeld en de kwetsbaarheid van de geportretteerde en tonen soms juist een verontwaardigd soort weerbaarheid. Deze compromisloos onderzoekende houding legt een mix van emoties bloot die we niet snel terugzien in de meer gangbare portretfotografie.
Nollen maakt gebruik van herhaling, verschillende beelden van een fotosessie presenteert hij als reeks in een tentoonstelling, novelle of boek. Zo ga je letten op verschillen en overeenkomsten. Kleine verschillen kunnen bij de kijker dan al heel verschillende sensaties oproepen en versterken: fascinatie, opwinding, vertedering, afkeuring en onbehagen.
Heel mooi dat we hier een serie kleine werken kunnen laten zien, heel fijn geprijsd bovendien.
titel:
Untitled (serie 2, alledaags portret, herdefinitie van horta), 2012
techniek:
fotoprint op barietpapier, oplage 5
afmetingen:
18 x 12 cm (beeld)
prijs:
Informeer bij ons naar de beschikbaarheid van foto’s van Arno Nollen
Eind jaren negentig, begin 2000 werd Hellen van Meene wereldberoemd met haar portretten. Ze wordt als een van de belangrijkste fotografen van dit moment gezien. Alle vooraanstaande musea in de wereld hebben werk van haar in hun collectie (Guggenheim, Stedelijk Museum, MOCA Los Angeles, Victoria en Albert museum etc). In 2006 was er een mooi overzicht van haar werk in Huis Marseille in Amsterdam. Ze wordt in Londen vertegenwoordigd door galerie Sadie Coles en in New York door galerie Yancey Richardson.
We vragen je speciale belangstelling voor een nieuwe betaalbare editie. Eerder toonden we ons op WLA al enthousiast over Tout va disparaitre, Saint-Petersbourg uit 2008. Een mooi frêle portret van een tenger meisje in een armoedig keukentje.
Nu is er een box met 5 foto’s van 5 jonge Amerikaanse filmactrices: The Secret Lives Of Girls. We zien: Gabourey Sidibe, Carey Mulligan, Emily Blunt, Saoirse Ronan en Abby Cornish. In opdracht van The New York Times maakte Hellen naar aanleiding van de Oscarnominaties in 2010 onvergetelijke beelden van deze jonge op doorbreken staande vrouwen. Losgezongen van de spotlights van Hollywood, met de blik naar binnen gericht. Check de slideshow van The New York Times hier.
Ook de locatiescout verdient overigens een groot compliment! Wat een heerlijke gare vloerbedekkingen en interieurs. You came a long way Baby. En bedenk dat Van Meene alles ensceneert. De belangrijkste props zijn hier de stoelen, maar ook de belichting en het kleurenpalet zijn volledig uitgedacht en kloppend gemaakt.
titel:
The Secret Lives of Girls (2012)
techniek:
5 foto’s, C-Prints in een zwarte box, oplage 25
afmetingen:
blad: 30,5 x 24 cm, beeld: 23 x 23 cm
prijs:
€ 1.800 (verzendkosten € 50) NB LAATSTE EXEMPLAREN
In navolging van zijn overgrootvader Colijn reisde Maarten Tromp (1980) naar Papua, één van de laatste gebieden op aarde waar nog steeds plekken zijn en volkeren leven die nauwelijks door westerlingen zijn bezocht. Maar ook een gebied waar de oude wereld overhoop ligt met invloeden van de moderne tijd en mensen in zo’n 100 jaar de sprong van het stenen tijdperk naar het heden hebben moeten maken.
Maarten Tromp studeerde in 2005 af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en won in 2009 de tweede prijs van de Bouw in Beeldprijs in het Cobra Museum. Ook kun je zijn sterke foto’s gezien hebben op onze We Like 6% protesttentoonstelling bij Nieuw Dakota. Tromp verdiende volgens de Volkskrant 4 sterren met zijn fotoboek over de Indische Buurt in Amsterdam. Over de “De buurman, z’n ex en de eigenaar van de wasserette“:
“..het fotoboek waarmee de jonge fotograaf Maarten Tromp (1980) in een klap een klassieker op de wereld schopt..
..Juist de manier waarop hij het gevoel van ongerustheid combineert met het poëtische straatleven maakt zijn boek tot een monumentaal document van het grotestadsleven aan het begin van de 21e eeuw.”
Met de opbrengst van de verkoop van deze editie wordt een nieuw project van Maarten Tromp gefinancierd. We zien een teder duo ‘Girls in white dresses‘, twee meisjes in witte jurken bij een groot doopfeest van de katholieke kerk. Heel sympathiek zo’n manier om bij te dragen aan het werk van een kunstenaar.
Wie je daar zeker aan zult treffen is Thomas Elshuis samen met zijn sympathieke uitgever 99 Uitgevers/Publishers toont hij daar zijn wonderschone 4 meter lange leporello (oplage 100). Een leporello is een boek als een harmonica – met een melancholiek geluid in dit geval. Elshuis stelde met 144 diabeelden een nieuw, imaginair berglandschap samen dat zich uitgevouwen laat ‘lezen’ als een spectaculair, meters breed panorama.
Omslagpunten in de tijd, dat is wat Kocken interesseert. En het beeld als aanleiding om te denken, het beeld dat het niet alleen kan – dat door de toeschouwer ‘afgedacht‘ kan worden. Eerder hier op We Like Art bespraken we de gratis editie Judenporzellan.
We schreven:
Hij is heel goed in het uitkiezen van beelden die iets zeggen over onze veranderde blik op historische gebeurtenissen. De koele wetenschappelijke fotografische presentatie geeft je alle ruimte om die kanteling te ervaren. Vaak verontrustend.
Afgelopen jaar verscheen een mooie editie van de kunstenaar, een tweeluikje uit zijn nu al klassieke serie Defacing. De hele serie Defacing bestaat uit foto’s van religieuze objecten die vernield werden tijdens de Beeldenstorm die in de 16de eeuw in Europa woedde. Het formaat en de gedetailleerdheid van Gert Jan Kockens foto’s benaderen de originele beeldhouwwerken en schilderingen.
De vernielzucht van alle Katholieke hang-ups kende blijkbaar allerlei gradaties. Kijk eens hoe zorgvuldig hoofd en handen van Maria zijn weggekrast, en het gewaad van de engel en haarzelf mochten blijven. Het sluit aan bij de belangstelling van de kunstenaar voor het fenomeen beeldverbod. “Vreemd dat werk dat beschadigd werd en niet in zijn geheel weggehaald.”
Bovenstaand geschonden tweeluik is afkomstig uit een kerk in het Engelse Norfolk, waar in opdracht van Koning Edward VI ‘beelden van katholieke idolatrie’ verwijderd werden. Wij vinden dit een heel mooi geprijsde en zorgvuldig gemaakte editie (inclusief notenhouten lijsten).
Luistertip: de verstoring van de blik – er is geen oogcontact meer mogelijk. Kocken vertelt er mooi over in dit interview met De Avonden.
titel:
Annunciation & the Temptation of St Anthony, Tacolneston, defacement 1547 (2010)
techniek:
Giclée print, in twee op maat gemaakte notenhouten lijsten, oplage 60 + 20
Inmiddels is de kunstenaar afgelopen jaar weer behoorlijk actief geweest met een solo in Amsterdam en muurschilderingen bij False Focus @Nest in Den Haag en bij Young Projects in Hollywood. Vorig jaar schreven we:
Roland Schimmel (1954, Velp) doet natuurkundig en neurologisch onderzoek, zou je kunnen zeggen, én is kunstenaar. Kijk je met ogen dicht naar de zon, dan zie je aan de ‘binnenkant van je ogen’ een scala aan kleuren, zwarte stippen en het langzaam bewegen daarvan. Dit is wat Roland Schimmel schildert op grote doeken en muren. Kijk je naar zijn schilderingen, dan knipper je met je ogen, alsof je tegen de zon inkijkt. Interessant, hoe werkt dat eigenlijk?
In Kunstbeeld legde Schimmel ooit uit: “De lichtgevoelige receptoren in het netvlies geven signalen af die even later doven. Het beeld gloeit echter nog na op het netvlies en op dat moment ontstaat het tegendeel van de oorspronkelijke impuls.” De beelden van Schimmel zijn nooit wat het op het eerste gezicht lijkt, ze veranderen, bewegen. Kijkend naar de zwarte stip, verschijnt er even later verderop nog één, maar nu lila-kleurig of stond dat er al? Uiteindelijk gaat het Schimmel niet om de werking, maar om de ervaring van de onberekenbare waarneming.
Op de website van Roland Schimmel staan korte video’s, waarin je eigenlijk ziet wat er gebeurt, wat je ogen en hersenen doen met zijn beelden. Maar…met de waarschuwing: niet geschikt voor mensen met epilepsie. Psychoscope, 2008 is de meest onschuldige en prachtig. Hier zie je de kunstenaar aan het werk.
Hans van der Meer (Leimuiden, 1955) begon in 1999 aan een ware odyssee langs de internationale voetbalvelden, eerst Nederland, toen Vlaanderen, Europa en uiteindelijk reisde hij de hele wereld over met zijn camera.
Zijn briljante observaties van amateurvoetballers in hun natuurlijke habitat – stoffige trapveldjes in de tropen, grastapijten ingeklemd in Vinex-wijken of knollenvelden omkaderd door de Alpen – zijn zowel ontwapenend, humoristisch als duizelingwekkend in hun vergeefse nietigheid.
Cheux, Frankrijk, 12-10-2003, Cheux – Frenaiville Cogny: 1-1, Promotion de district du Calvados. Amateurvoetbal. European Fields / Europese Velden, nr. 77.
Dat klinkt wat zwaar, maar als je een foto van Van der Meer ziet dan zie je meestal eerst het ontroerend onhandige ballet van de mannen op middelbare leeftijd.
En dan hun fanatisme en beleving en vaak uiteindelijk ook een glimp van betrekkelijkheid door de ongenaakbare decors waar de fotograaf de taferelen in plaatst.
Bekijk alle beschikbare exemplaren in de webshop via de afbeelding hieronder.
De verstilde video’s van Rob Johannesma van bewegende landschappen maakten grote indruk. Zo groot dat hij een jaar later al mocht uitpakken op het belangrijkste internationale kunstpodium, de Biënnale van Venetië. De Post Nature tentoonstelling toonde werk van een nieuwe generatie Dutch Finest: Job Koelewijn, Mark Manders, Aernout Mik, Michael Raedecker, Frank van der Salm, Mike Tyler, Marijke van Warmerdam en Edwin Zwakman.
Inmiddels heeft Johannesma een waslijst aan presentaties op zijn naam staan, hij exposeerde onder meer bij galerie Paul Andriesse in Amsterdam, De Hallen in Haarlem (2002, 2006), Kunstpalast Düsseldorf (2005), Bis71, Ruimte voor Kunst in Geleen (2010), op de Busan Biënnale in Korea (2008) en vorig jaar in De Vleeshal in Middelburg en in het Stedelijk Museum in Amsterdam. In november brengt Roma Publications Johannesma prominent op de beurs van Turijn, Artissima.
